




Hoofdstuk 9 De huidige bewoner woont beneden
"Ik gooide mijn kleren in de kast. Als Mam, Pap, Opa of Oma langskomen, zeg dan maar dat ik op kantoor ben," zei Alexander.
Victoria knikte, denkend, 'Wat kan het me schelen? Ik ben hier weg zodra ik ontslag neem!'
"Alexander, ik wil ontslag nemen. Ik heb erover nagedacht en deze baan is gewoon niets voor mij. Bovendien zou mevrouw Montgomery niet blij zijn als ik zo dicht bij jou werk."
Alexander stopte met wat hij aan het doen was. "Victoria, heb je enig idee hoe moeilijk het is om nu in mijn bedrijf te komen? Laat staan mijn secretaresse te zijn."
"Het is goed om iemand anders deze kans te geven."
Alexander keek haar aan. "Kom hier."
Victoria keek naar de ruimte tussen hen in. "We kunnen prima praten vanaf hier."
Ze durfde nu niet te dicht bij Alexander te komen. Als ze dat deed, zou ze alleen maar aan gisteravond kunnen denken, wat meer dan gênant was.
Victoria sloot haar ogen en probeerde gisteravond uit haar gedachten te wissen. Toen ze ze opende, was Alexander's gezicht vlakbij. "Wanneer ben je..."
Alexander plaatste zijn handen op het raam van vloer tot plafond, waardoor Victoria gevangen zat in zijn armen. "Waarom wil je stoppen?"
Victoria probeerde langs de zijkant te ontsnappen, maar Alexander blokkeerde haar met zijn been. Ze had geen andere keuze dan uit te leggen: "Een vriend van me is een bedrijf begonnen en heeft hulp nodig, dus vroegen ze me om mee te doen."
"Nee."
"Waarom niet?"
"Omdat je alleen mijn secretaresse kunt zijn."
Ze stonden te dicht bij elkaar. Victoria staarde naar Alexander's lippen en herinnerde zich plotseling hoe hij haar gisteravond had gekust. "Praat niet zo dicht bij me. Doe een stapje terug," mompelde ze zachtjes.
Alexander merkte de verlegenheid op Victoria's gezicht niet op; hij dacht alleen dat ze niet in zijn buurt wilde zijn, dus deed hij een stap terug.
"Zorg dat je morgen op tijd bent voor werk. Ik hou niet van te laat komen. En koop wat bloemen en een cadeau; die zijn vanavond beneden nodig." Daarmee draaide Alexander zich om en vertrok.
Victoria bleef staan, zich afvragend of hij haar ontslag zojuist had afgewezen. Maar waarom?
Duidelijk was dat haar vertrek nu de beste oplossing was. Ze kon de ouderen alles goed uitleggen. Met Isabella die zwanger was, zouden de ouderen zeker blij zijn met het idee van een kind in de buurt en haar accepteren. Victoria voelde zich totaal overbodig. Waarom zou ze haar niet laten gaan?
Ze overwoog kort iets drastisch te doen om een reden voor een scheiding te geven, maar bedacht zich toen. Waarom zou ze zichzelf onrecht aandoen? De schuldige was duidelijk Alexander!
En had Alexander haar niet net gevraagd bloemen en een cadeau te kopen? Die moeten voor Isabella zijn, toch? Ze beneden afleveren? Was Alexander gek, zijn ex-vrouw in hetzelfde gebouw laten wonen als zijn huidige partner?
Toen Victoria die avond met de bloemen beneden aankwam, vond ze Alexander die Isabella's verjaardag vierde met vrienden.
Ze kon Alexander niet telefonisch bereiken, dus moest ze zelf op de deur kloppen. Zoals verwacht deed Isabella de deur open.
Victoria plaatste de rozen en het cadeau op de tafel en kalmeerde haar ademhaling. "Mevrouw Montgomery, dit zijn de bloemen en het cadeau die meneer Harrington me vroeg voor u te regelen. Aangezien hij het cadeau niet specificeerde, heb ik een populaire parfumset gekozen. Ik hoop dat u het leuk vindt. Als er verder niets is, ga ik nu weg."