Spijt van de Ex-Echtgenoot

Hoofdstuk 4 Pulling

Alexander liet een gedempt gekreun horen en greep snel Victoria's middel om haar te stabiliseren. "Niet bewegen."

Victoria klampte zich vast aan Alexanders schouder en keek naar hem op. "Waarom doe je dit..."

Alexander vond het niet nodig om uit te leggen. Hij tilde gewoon Victoria's rok op en onthulde haar gladde dij.

Victoria hapte naar adem, en het volgende moment werd haar mond bedekt, waardoor ze alleen gedempte geluiden kon maken.

Alexanders hand oefende niet veel druk uit, hij rustte gewoon op haar been. Hun gezichten waren zo dicht bij elkaar dat Victoria elk detail van Alexanders gezicht kon zien, hun ademhaling vermengde zich.

Van een afstand had Alexander intimiderend geleken, maar van dichtbij merkte Victoria dat zijn ogen eigenlijk heel zachtaardig waren.

Victoria kon het niet helpen om weer in de ban te raken van zijn uiterlijk. Alexander merkte haar toestand op en grinnikte, "Vind je me knap, Victoria?"

Victoria's hart sloeg een slag over. Het was de eerste keer dat ze Alexander op zo'n toon tegen haar hoorde praten. De emoties die ze had onderdrukt, kwamen weer naar boven. Ze had plotseling een egoïstische gedachte: als ze niet zouden scheiden, zouden zij en Alexander dan als een normaal stel kunnen leven?

Toen hij Victoria's uitdrukking zag, voelde Alexander een nog sterkere drang om haar te plagen.

De hand op Victoria's been oefende geleidelijk meer druk uit, en haar gezicht werd roder. Alexander genoot ervan om Victoria zo te zien en leunde dicht naar haar schouder. "Victoria, je bloost."

Bij het horen hiervan sloot Victoria verlegen haar ogen, maar het gevoel op haar been bleef.

Net toen ze iets wilde zeggen, hoorde ze Alexanders moeder, Arabella Harrington, vanuit de deuropening roepen: "Victoria, de gasten blijven hier laat. Ik heb wat hapjes voor je klaargezet. Kom even wat eten."

Ze opende vervolgens de deur en zag Victoria op Alexanders schoot zitten, haar gezicht rood. Met een veelbetekenende glimlach zei ze: "Jullie twee, hoe ongeduldig jullie ook zijn, wacht gewoon tot de gasten beneden weg zijn. Kom naar beneden en vermaak ze."

Ondanks haar woorden sloot Arabella de deur voor hen. Ze was tenslotte dol op het idee van kleinkinderen.

Nadat Arabella was vertrokken, opende Victoria haar ogen en staarde naar Alexander, stamelend: "Mam is weg. Kun je me nu loslaten?"

Victoria had niet van plan geweest om Alexander om toestemming te vragen om op te staan, maar zijn handen op haar middel en been hielden haar stevig op haar plek, in zijn omhelzing.

Alexander staarde Victoria gewoon stil aan, zonder op haar woorden te reageren. Ze dacht dat hij haar niet had gehoord en wilde weer iets zeggen toen Alexander haar plotseling omhelsde.

"Alexander!?" riep Victoria uit.

Alexander reageerde niet. Hij stond op en droeg Victoria naar het bed.

Het plotselinge gevoel van gewichtloosheid deed Victoria schrikken en ze sloeg haar armen om Alexanders nek. "Wat ben je aan het doen..."

Victoria werd op het bed gegooid, en Alexander stond aan de rand, naar haar kijkend. Zijn gedachten waren in de war, maar hij had al Isabella. Hij zou zulke gedachten niet moeten hebben.

Hij sprak plotseling: "Je weet dat we alleen in naam een stel zijn, toch? Je moet geen onrealistische ideeën hebben."

Victoria voelde zich verward.

Hij was degene die alles had geïnitieerd. Zelfs als ze later besefte dat hij een show opvoerde voor zijn moeder, was het nog steeds zijn idee. Ze was erin meegegaan om hem te helpen, maar waarom stelde hij haar nu ter verantwoording?