Spijt van de Ex-Echtgenoot

Hoofdstuk 2 Echtscheidingsovereenkomst

Victoria knikte en liep de kamer in, een beetje stijfjes.

Alexander sprak: "Weet je nog dat huwelijkscontract dat we opstelden voordat we trouwden?"

Victoria knikte opnieuw.

Alexander haalde soepel een contract tevoorschijn, alsof hij zich al tijden op dit moment had voorbereid. "Bekijk de voorwaarden goed. Als alles in orde is, zet dan je handtekening."

Deze keer knikte Victoria niet.

Ze bleef een paar seconden stil en begon toen zorgvuldig het contract door te lezen.

Toen hij haar zo stil zag, werd Alexander een beetje speels. "Victoria, ben je je tong verloren?"

Victoria, die op het punt stond te tekenen, keek serieus op. "Alexander, ik heb nog steeds een stem."

Alexander verwachtte dat ze boos zou worden of een sterke emotie zou tonen, maar haar kalme reactie verraste hem. Haar serieuze blik was eigenlijk best schattig.

Na een moment kwam Alexander weer tot zichzelf en lachte. Misschien konden ze met haar volgzame aard hun huwelijk behouden.

Op dat moment ging Alexanders telefoon. Hij keek ernaar en glimlachte.

"Isabella, hoe gaat het? Voel je je goed met de zwangerschap?" Alexanders stem was zacht en teder, een toon die Victoria nooit eerder van hem had gehoord.

Hij kon duidelijk zachtaardig zijn, maar tegen Victoria sprak hij altijd als een baas tegen een werknemer, zonder enige emotie.

Hij was haar man, en toch zorgde hij voor een andere vrouw, terwijl hij zijn eigen vrouw negeerde. Hij had niet eens het fatsoen om te vragen: "Hoe gaat het met je?"

Hij wist dat het moeilijk voor haar was om hier alleen te blijven, maar hij gaf nooit om of ze moe was.

Vaak wenste Victoria dat haar man zou opduiken wanneer ze hem het meest nodig had, zodat ze alles samen konden trotseren.

Maar Alexander deed dat niet. Hij was bij een andere vrouw.

Victoria was echt uitgeput, zowel fysiek als emotioneel. Ze wilde plotseling niet meer zo doorgaan. Ze wilde vrijheid, en misschien was vandaag de dag om er een einde aan te maken.

Dus tekende ze zonder aarzeling de scheidingspapieren. Daarna wachtte ze stilletjes, als een schaduw in de hoek.

Toen Alexander zijn gesprek beëindigde, zag hij Victoria daar stil staan, en er veranderde iets in zijn hart.

Hij bood aan: "Als je in de toekomst iets nodig hebt, zolang het redelijk is, zal ik het goedvinden. Het is de wens van mijn grootmoeder, en de mijne ook."

"Dank je, Alexander."

'Dank je voor de korte tijd dat ik je had,' dacht Victoria. Hoewel ze Alexander nooit echt had, waren die twee jaar een bitterzoete eeuwigheid geweest.

Toen hij haar vastberaden blik zag, voelde Alexander alsof er iets ontbrak in zijn hart. Na even nadenken besloot hij om dingen uit te leggen aan zijn nominale vrouw.

Tenslotte had Victoria alles thuis geregeld en veel problemen voor hem opgelost.

"Het spijt me dat ik je deze jaren heb laten lijden, maar nu is Isabella zwanger..."

Alexander maakte zijn zin niet af, maar Victoria begreep het al.

Ze glimlachte opgelucht. "Het is oké, Alexander. Ik ben al heel gelukkig met wat ik had."