Na een One Night Stand met de CEO

Hoofdstuk 1 Mijn geliefde echtgenoot heeft me bedrogen

Grace Windsor vroeg zich af of alle vreemdgaande mannen twee telefoons hadden. Haar man, Henry Montague, bedroog haar.

Terwijl Henry onder de douche stond, stuurde zijn minnares een selfie en een bedankbericht.

[Mr. Montague, bedankt voor het verjaarscadeau.]

De foto toonde een jong meisje in een rolstoel, gekleed in chique kleren die niet bij haar leeftijd pasten, waardoor ze er ongemakkelijk uitzag.

Grace had altijd al vermoed dat er iemand in het spel was met Henry, maar ze had niet verwacht dat het een meisje zoals dit zou zijn. Naast de pijn in haar hart was ze ook verrast door haar mans slechte smaak.

Ze hoorde de badkamerdeur achter zich opengaan. Enkele momenten later kwam Henry naar buiten, nog steeds nat, gehuld in een witte badjas die zijn gespierde buik en stevige borst benadrukte, en er verleidelijk uitzag.

"Hoe lang blijf je nog kijken?" Henry pakte zijn telefoon uit Grace's hand, wierp haar een blik toe en begon zich aan te kleden.

Henry toonde geen spoor van schaamte toen Grace hem betrapte. Grace wist dat zijn zelfvertrouwen voortkwam uit zijn financiële macht, aangezien zij ondanks haar vroegere roem als gerenommeerd violiste nu een afhankelijke vrouw thuis was geworden.

Grace koos ervoor om Henry niet met de foto te confronteren; ze kon het niet opbrengen, ondanks dat ze wist van zijn ontrouw.

Vorig jaar had haar familie zware tijden doorgemaakt. Haar broer was beschuldigd en opgesloten, en de plotselinge ziekte van haar vader vereiste meer dan $100.000 per maand voor behandeling. Grace had Henry's financiële steun nodig.

Zonder dat geld zou Grace volledig verloren zijn.

Toen ze zag dat hij op het punt stond te vertrekken, sprak ze snel, "Henry, ik moet met je praten."

Henry keek naar Grace, waarschijnlijk denkend aan haar onderdanige houding in bed eerder, en grinnikte, "Wil je weer seks?"

Hij had nooit om Grace gegeven. Hun huwelijk was slechts het resultaat van een ongeluk. Bovendien had hij een enorme hekel aan dat ongeluk.

Henry wendde zijn blik af, pakte een Patek Philippe-horloge van het nachtkastje en deed het om zijn pols, terwijl hij onverschillig sprak, "Je hebt vijf minuten. De chauffeur wacht beneden."

Grace vermoedde dat Henry zijn minnares ging opzoeken, haar ogen verduisterden. "Henry, ik wil weer aan het werk."

Henry maakte het horlogebandje vast en keek Grace een lange tijd aan. Hij haalde een cheque uit zijn zak, schreef een bedrag op, scheurde het af en overhandigde het aan haar. "Hier is $100.000. Maak geen ophef. Werken is niets voor jou."

Daarmee was hij van plan te vertrekken.

Grace rende hem achterna, verlaagde haar houding, en zei: "Ik geef niet om de moeilijkheden! Ik wil werken. Ik kan viool spelen."

Henry had geen geduld om te luisteren.

In zijn gedachten was Grace als een delicate kanarie, gewend om verzorgd te worden, niet geschikt voor blootstelling of ontberingen.

Hij keek op zijn horloge. "De tijd is om!"

Hij vertrok zonder een seconde te aarzelen. Grace kon hem niet tegenhouden en slaagde er alleen in te vragen terwijl hij de deurknop vastpakte, "Het is zaterdag de verjaardag van mijn vader. Heb je tijd?"

Henry aarzelde en zei: "Ik weet het niet."

Daarmee draaide hij zich om en vertrok.

Een paar minuten later kwamen de dienstmeisjes naar boven. Ze wisten dat Henry en Grace een moeizame relatie hadden, dus zeiden ze: "Meneer Montague heeft belangrijke zaken in Harmony City. Ook heeft het bedrijf net een partij kleding van meneer Montague geleverd. Mevrouw Montague, moeten we ze naar de wasserij sturen, of verzorgt u zelf het wassen en strijken?"

Grace zat op de bank en nam een moment om zichzelf te herpakken. Zachtjes zei ze: "Ik zal ze met de hand wassen."

Henry hield niet van de geur van stomerijoplosmiddelen, dus al zijn kleding, inclusief pakken en jassen, werd bijna altijd met de hand gewassen en gestreken door Grace.

Daarnaast had Henry andere hoge eisen. Hij hield niet van buiten eten, noch van rommel in de slaapkamer. Dus leerde Grace koken, organiseren en bloemen schikken, en werd ze gaandeweg de perfecte huisvrouw.

Grace's leven draaide bijna volledig om Henry, maar ze wist diep van binnen dat hij niet echt van haar hield. Voor hem was ze slechts een speeltje, een pion in zijn spel.

Grace keek naar de cheque. Hoe kon ze deze cheque verzilveren? Elke keer als ze naar huis ging, klaagde haar stiefmoeder, Clara Smith, dat ze te weinig van Henry nam.

"Hij is de directeur van de Montague Pharmaceutical Group, miljarden waard. Grace, je bent zijn vrouw. Is wat van hem is, niet ook van jou? Je neemt te weinig geld," klaagde Clara altijd.

Grace glimlachte bitter. Hoe kon Henry's geld van haar zijn?

Henry hield niet van haar en was vaak afstandelijk. Hun huwelijk ontbrak aan emotionele verbinding; het was puur fysiek. Hij verhinderde zelfs dat ze zijn kind kreeg en herinnerde haar er steeds aan om anticonceptiepillen te nemen voordat ze intiem waren.

Ja, ze moest anticonceptiepillen nemen. Grace pakte het flesje, schudde er een pil uit en slikte deze gevoelloos door.

Na het innemen van de pil opende ze zachtjes een kleine lade. Binnenin lag een dik dagboek, gevuld met de liefde van de 18-jarige Grace voor Henry. Zes jaar toewijding, ze had hem al zes lange jaren lief! Grace sloot abrupt haar ogen.

Ze wachtte niet op Henry om terug te komen. Op vrijdagavond vond er een groot incident plaats binnen de familie Windsor.

Er kwam nieuws dat de oudste zoon van de familie Windsor, Oliver Windsor, Grace's oudere broer, mogelijk tien jaar cel zou krijgen voor de financiële zaak van de Windsor Group. Tien jaar kon een persoon vernietigen.

Die avond, bij het horen van het nieuws, kreeg Grace's vader een beroerte en werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Zijn toestand was kritiek en vereiste onmiddellijke operatie.

Grace haastte zich naar het ziekenhuis bij het horen van het nieuws. Staand in de ziekenhuisgang bleef ze Henry bellen, maar na verschillende pogingen nam niemand op. Net toen ze wilde opgeven, stuurde Henry haar een bericht.