03 — Je dumpen
Uiteindelijk gaf Julian me die vrije dag. Het was duidelijk dat ik niet de kracht had om een werkdag te doorstaan met zo'n kater en verdriet om me heen. En toen het hete water over mijn lichaam stroomde, huilde ik als een kind dat iets heeft verloren dat nooit vervangen kan worden.
Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom ik het deed.
Misschien waren mijn tranen omdat ik boos was op mezelf voor het verspillen van zoveel tijd. De bruiloft zou een belangrijke gebeurtenis zijn voor hem en zijn familie, vooral voor zijn moeder... dus ik was bereid te wachten. Maar het bleek dat het alleen belangrijk was dat ik puur was — zelfs als ik moeite had de hitte te beheersen die vaak mijn lichaam aanviel.
En ik weet niet hoe lang ik onder de douche bleef, terwijl het water zich vermengde met mijn tranen... Maar na de douche ging ik liggen op het bed dat er niet zo comfortabel uitzag als dat van Julian. Misschien ben ik in slaap gevallen, ik weet het niet zeker... Uiteindelijk merkte ik dat mijn ogen naar het plafond staarden en dat de vogels buiten enthousiast zongen.
Tenminste iemand moet vandaag gelukkig zijn.
Ik hoor de telefoon rinkelen en reik ernaar, en zie op het scherm tientallen gemiste oproepen en veel andere berichten. Onvermijdelijk draait mijn maag zich om als ik de bijnaam in Eric's contact zie — Mijn liefde.
Het eerste wat ik doe als ik de contacten open, is de naam veranderen naar BEDRIEGER... Dat past veel beter bij Eric.
Maar mijn rust duurt niet lang, want al snel verschijnt er een nieuw bericht van de BEDRIEGER op mijn telefoon en als ik het open, zie ik dat hij me de hele nacht heeft gebeld en berichten heeft gestuurd met zeer korte tussenpozen.
[Neem alsjeblieft op…] werd minstens twaalf keer herhaald.
[Ik hou van je...] kon ik zien... minstens vijftien keer.
Maar het record is ongetwijfeld — [Het spijt me].
Ik weet dat hij geen spijt voelt, niet echt. Als Eric ergens spijt van heeft, is het omdat hij betrapt is. Iemand die beweert van mij te houden kan niet met iemand anders naar bed gaan... laat staan met mijn beste vriendin... Die trouwens ook wat berichten heeft achtergelaten, maar die zal ik niet lezen.
Plotseling begint mijn telefoon te rinkelen. Ik kijk hoe de oproep aanhoudt, totdat deze vanzelf ophangt.
En een nieuw bericht van hem verschijnt op mijn telefoon, [Kunnen we praten?]
Nou, dat is beter... zodat we dit voor eens en altijd kunnen afsluiten.
Mijn vingers zijn stabiel terwijl ik typ, [Ontmoet me in het koffiehuis om zeven uur].
Er zijn nog een paar uur tot onze afspraak, dus ik gooi mijn telefoon opzij met droge ogen. Op de een of andere manier is mijn borst rustig, en voel ik niet langer de behoefte om te huilen.
Er zijn geen tranen meer om voor hem te laten.
Het koffiehuis is stil, misschien omdat het bijna sluit.
Ik koos deze plek omdat er een bepaald comfort is om hier te zijn. Vaak, tijdens de universiteit, kwamen we hier na een zeer moeilijk examen, of gewoon omdat we dicht bij elkaar wilden zijn. Nu die hectische tijden voorbij zijn, zijn we ook uit elkaar gegroeid.
Hoewel het begin niet zo was, hield ik van Eric. In het begin accepteerde ik zijn voorstel om weg te rennen van mijn gevoelens... om iets te ontkennen dat in mij zat — maar ik leerde van hem te houden.
Nu we tegenover elkaar zitten, gescheiden door een kleine houten tafel, naast een groot raam dat de drukke straat van Amsterdam laat zien, voel ik dat ik misschien niet genoeg van hem hield. Mijn borst is nu zo vredig.
Ik zou op dit moment in tranen moeten zijn, toch?
Toch voel ik absoluut niets... behalve een borrelende woede.
“Angel...” Eric's stem is zacht, en ik kan de angst in zijn uitdrukking zien; zijn lippen zijn naar beneden gekruld en zijn ogen zijn lichtelijk rood. Misschien heeft hij gehuild. “Waarom negeer je me zo…?”
“Waarom?” onderbreek ik hem fel, “Je hebt me verraden, Eric. Je hebt me bedrogen met mijn beste vriendin.”
“Ik kan het uitleggen, het is niet zoals je denkt-”
“Laat me raden, je werd per ongeluk naakt, en zij per ongeluk op jou?” Ik frons als ik hem duidelijk beschaamd zie.
Eric schuift ongemakkelijk op zijn stoel en brengt zijn hand naar de achterkant van zijn hoofd.
“Ik weet dat ik een fout heb gemaakt, Angel, maar geloof me... er is niets tussen mij en Laura...”
“Behalve dat je haar geneukt hebt.” Ik onderbreek hem weer, voelend hoe mijn bloed nog meer kookt.
"Het was alleen maar seks... Ik ben een man, Angel. Ik heb verlangens, dat is natuurlijk..."
Ik snuif, sla mijn armen over elkaar en wend mijn blik af - echt, ik kan niet geloven wat ik hoor.
"Jij bent degene van wie ik hou, dat weet je."
"Oh?" Ik richt mijn ogen weer op hem, zo scherp dat ze zouden kunnen snijden. "Wat ik weet, is dat ik mijn maagdelijkheid voor jou bewaar terwijl jij me bedroog. Vier jaar lang, Eric!"
"Liefje, je weet hoe belangrijk dit is voor mijn familie... Ik hou zoveel van je, en ik wil dat we onze eerste keer hebben als we getrouwd zijn-"
"Dat is onzin." Ik wijs met mijn vinger naar hem, "Je klinkt niet logisch."
"Kijk, het is alsof je je lievelingseten bewaart om als laatste op te eten..."
"Heb je me echt vergeleken met eten?" Ik sla mijn hand op de tafel, waardoor nieuwsgierige blikken onze kant op komen.
"Angel, schat, doe niet zo, dat bedoelde ik niet. Ik wil gewoon dat je begrijpt dat ik je wil bewaren... Ik wilde niet verpesten wat er tussen ons is..."
"Dus omdat je je broek niet dicht kon houden, koos je ervoor om me te bedriegen, in plaats van te doen wat verwacht wordt - zoals slapen met je vriendin?" Ik schud mijn hoofd, "Ik respecteerde je. Ik wachtte op je omdat ik dacht dat maagdelijkheid belangrijk voor je was-"
"Maagdelijkheid is belangrijk voor mij, schat..."
"De mijne. Mijn maagdelijkheid is belangrijk voor jou. Het zou van ons moeten zijn! We zouden het samen moeten verliezen, op onze huwelijksreis! Dat verwachtte ik toen je zei dat je familie wil wachten!"
Ik voel tranen terugkomen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Ik ben gestrest en boos... Ik voel zelfs de spieren in mijn schouders spannen.
"Je bent zo kostbaar voor me, mijn engel, geloof me..."
Dat is genoeg. Ik kan zijn stem niet langer verdragen.
Ik sta op, kijkend hoe zijn ogen wijd opengaan en wanhopig worden. Hij probeert mijn hand te pakken, maar ik trek hem weg... En ik weet dat mijn ogen koud zijn, dat hij me op dit moment niet herkent... Want al die tijd deed ik alsof ik iemand anders was, alleen om hem te behagen.
Voor hem hield ik mezelf in - en ik ben het zat om dat te doen.
Nu ga ik doen wat ik wil.
"Je hoeft je daar niet meer druk om te maken, Eric. Vanaf dit moment is er niet de minste kans dat je me nog aanraakt, nu of in de toekomst."
"Angel-"
"En als je niet begrijpt wat ik bedoel, is dat ik het uitmaak met je, Eric." Ik geef een zoete glimlach, "Ik maak het verdomme uit met je."
Voordat hij me kan tegenhouden, verlaat ik snel het café en, godzijdank, lukt het me om in een taxi te stappen voordat hij me kan inhalen. En terwijl de chauffeur naar het adres rijdt dat ik hem heb gegeven, door de straten van Amsterdam, luister ik naar het liedje dat op de radio speelt, genietend van de ironie van de tekst, die precies over liefdesbreuken gaat.
Mijn borst voelt lichter, maar de woede borrelt nog steeds in mijn aderen.
Alles wat ik wil, is van deze last afkomen - vrij zijn, mezelf zijn.
En voordat ik het weet, sta ik al voor mijn gebouw... In de lift.
Het nummer 12 knippert op het display, en de metalen deuren gaan eindelijk open. Er zijn maar twee appartementen, die van Julian en die van mij. De gang die onze deuren verbindt lijkt ineens kleiner en leeg, alsof er geen meubels zijn, hoewel de banken en alles op hun plaats staan.
Ik haal diep adem, vul mijn longen tot het uiterste.
En ik zweer dat ik Julian's geur kan ruiken... De geur die ik op zijn nek voelde. Alleen al door eraan te denken loopt er een rilling over mijn rug.
Kan ik echt doen wat ik wil?
"Hah, Eric... Vier jaar lang liet je me mijn maagdelijkheid behouden... Omdat je met een maagd wilde trouwen, liet je me puur blijven... En toch bedroog je me al die tijd?" mompel ik tegen mezelf, starend naar Julian's deur. "Het lijkt erop dat je engel begint te vallen."
Mijn benen lijken een eigen leven te leiden, want in plaats van naar mijn appartement te gaan, lopen ze naar Julian's deur - en mijn handen handelen ook uit zichzelf door op de deurbel te drukken.
Het duurt niet lang voordat de deur opengaat en dat ongelooflijk mooie gezicht en natte blonde haar onthult... Zijn geur omhult me nu echt.
"Angelee?" Hij kijkt me verward aan.
Maar ik open gewoon mijn lippen en zeg langzaam... "Julian, ik wil dat je me neukt."