02 — Kleine engel
De hel.
Een kater bestrijden is echt de hel.
Met moeite open ik mijn ogen en word begroet door een verschrikkelijke helderheid. Ik kreun, draai me opzij en dan weer terug zodat mijn hoofd niet meer zo’n pijn doet… Maar dan dringt het tot me door en ik open mijn ogen opnieuw en spring rechtop in bed, WANT DIT IS NIET MIJN KAMER!
Oh nee.
Ik wrijf met mijn hand over de witte lakens en laat nog een kreun ontsnappen, terwijl ik mijn rug weer op het matras gooi...
Verdorie.
Met mijn ogen stevig dicht herbeleef ik de scènes van gisteravond.
Ingrediënten kopen om een taart te bakken.
Naar Eric’s huis gaan.
Eric en Laura vinden… Naakt.
Mijn verdriet verdrinken in drank.
Julian Adams ontmoeten.
Argh! Ik begrijp eindelijk waarom ik in Julian’s kamer ben beland… Maar van alle mensen die ik kon ontmoeten, moest het hem zijn?
Ik stap uit bed en kijk in de spiegel. Niet alleen zijn mijn ogen besmeurd met zwarte make-up, mijn haar is een warboel en ik heb een ongelooflijk katerig gezicht, maar ik draag ook een wit overhemd dat veel te groot is en tot halverwege mijn dijen komt.
“Geweldig, Angelee…” mompel ik uiteindelijk, terwijl ik de chaos die mijn uiterlijk is volledig negeer en de kamer verlaat om, wie weet, wat sterke koffie te vinden… En wie weet, misschien is Julian al naar het bedrijf vertrokken, en hoef ik deze grote vernedering niet onder ogen te zien…
Ja, het was te vroeg om dat te zeggen.
Ik stop abrupt, verstijfd omdat Julian daar staat, leunend tegen het keukeneiland, met een kop koffie in zijn hand en blote buikspieren… heel bloot.
Wanneer zijn groene ogen op mij rusten, neemt hij een slok van zijn koffie, waardoor zijn adamsappel beweegt. Hij zet zijn mok neer en trekt een mondhoek omhoog, “Goedemorgen, Engel.”
Ik forceer een glimlach en beweeg dichter naar hem toe, reikend over het eiland om de koffiepot en een kopje te pakken. Maar door deze onschuldige beweging tilt mijn overhemd gevaarlijk op, waardoor een stukje van mijn billen zichtbaar wordt. En ik kan zweren dat ik Julian zie kijken hoe ik me uitrek, bijna mijn buik op het aanrecht leggend… Ik zie zijn ogen langs mijn heupen naar mijn dijen gaan… Maar hij kijkt snel weg en schraapt zijn keel, terwijl hij een royale slok van de bittere koffie neemt.
Zijn blik geeft me een vreemd gevoel, ook al bedoelde hij het misschien niet zo.
Wanneer ik eindelijk de koffie in het kopje giet, masseer ik mijn slaap terwijl de juiste dosis cafeïne erin gaat. Ik probeer zelfs weer te bukken om de pot terug te zetten, maar Julian neemt het van mijn handen en zet het met extreme gemak terug.
Ik knipper verrast en zeg met oprechte bewondering, “Wat een geweldige armen!”
Julian geeft een sarcastische glimlach, “Ik werk eraan om ze zo te houden.”
“Oh, dat zie ik...” Ik knijp in zijn spier, merkend hoe gespierd deze is, en glimlach ondeugend, “Ben je echt aangekomen?”
“Huh, dus je herinnert je die serieuze belediging?” Julian trekt een wenkbrauw op.
“Hé, doe niet zo, dat is een compliment!” Ik glijd mijn hand naar zijn buikspieren, licht krabbend over de acht packs, “Ga zo door; ik steun je.”
Julian schraapt opnieuw zijn keel, waarschijnlijk een rilling voelend door mijn vingernagels. Dan voegt hij toe, met een ondeugende stem, “Je houdt van mijn lichaam, hè.”
“Het is goed voor het oog, natuurlijk doe ik dat.” Een stoute glimlach verschijnt op mijn lippen en ik haal mijn schouders op, terwijl ik de kop naar mijn lippen breng. “Ik begrijp waarom je zo succesvol bent bij vrouwen.”
Hij krabt aan de achterkant van zijn nek en ik besteed niet veel aandacht aan zijn geïrriteerde uitdrukking terwijl ik me omdraai en naar de bank loop… Ik hoor alleen hoe hij diep ademhaalt.
“Overigens, heb jij me omgekleed?” vraag ik, terwijl ik me op de bank laat vallen en een slok van mijn koffie neem. “Jouw overhemd staat me geweldig. Moet ik deze stijl proberen?”
“Heel grappig. Je hebt over je kleren gekotst en ik zou je nooit in mijn bed laten liggen in die toestand.” Hij trekt een gezicht, waarschijnlijk omdat hij snel mijn kleren moest oprapen en in de was moest gooien. “Graag gedaan, trouwens.”
"Waarom zou ik je bedanken?" Ik kijk over mijn schouder, over de bank.
"Ze hebben je noodcontact gebeld omdat ze liever geen dronken meisje alleen laten. Je noodcontact is het bedrijf, maar je vader is er niet... Ben je vergeten dat hij op zakenreis is? Ik moest in zijn plaats komen..." Hij wijst naar me, "En daarvoor zou je me moeten bedanken."
"Was je zo laat aan het werk? Ik dacht dat je avonden voor vrouwen gereserveerd waren."
Julian glimlacht sarcastisch en zet het lege kopje op het aanrecht, "Denk je dat ik naar jou zou komen als ik bij een vrouw was?"
"Ik denk van wel, ja." Ik neem een slok van de koffie, genietend van de sterke smaak, precies goed voor die verdomde kater...
Dan schrik ik als ik merk dat Julian ineens te dichtbij is, zijn armen op de bank, om mijn schouders heen, fluisterend naast mijn oor, "Wat een eigenwijs meisje..."
Een rilling loopt over mijn rug en mijn huid tintelt.
"Ga je klaarmaken. We moeten aan het werk." Zegt hij met een schorre stem, "En nee, ik geef je geen vrije dag omdat je een kater hebt."
Ik mopper en drink mijn koffie in één teug op, sta snel op om mezelf uit zijn nabijheid te bevrijden...
Wat is dit gevoel... deze kleine rilling in mijn buik? Zijn aanwezigheid maakt het sterker.
"Ik ga weg!" zeg ik en verlaat snel het appartement omdat binnen blijven echt giftig is voor mijn hart.
In de lege gang vul ik eindelijk mijn longen maximaal, om het moment daarna los te laten. En met kleine stapjes sta ik al snel voor mijn eigen appartementdeur... Want natuurlijk is het niet genoeg dat Julian de beste vriend van mijn vader en mijn baas is — hij is ook onze buurman.
Als ik eindelijk binnen ben, realiseer ik me dat ik mijn telefoon niet bij me heb. Een groeiend gevoel van wanhoop neemt mijn borst over... Maar als mijn ogen naar de bank gaan, zie ik mijn tas erop liggen — het is de handtas die ik gisteravond bij me had, dat weet ik zeker.
Ik loop onzeker naar de bank en pak de telefoon die er inderdaad in zat. Mijn hoofd doet pijn en de herinneringen komen terug... Ik herinner me dat Julian probeerde me thuis te laten, maar toen hij het appartement opendeed en me naar binnen trok, klampte ik me aan hem vast en vroeg hem om me mee naar zijn plaats te nemen-
Jemig.
Mijn wangen branden en ik weet dat ik rood ben.
Ik legde mijn handen op zijn shirt en voelde zijn warmte, en nu herinner ik me hoe hij me bij mijn middel vasthield. Zijn greep was zo stevig, sterk... Alleen al bij de gedachte eraan loopt er een rilling door mijn lichaam.
Hah, ik zou echt niet zo moeten reageren op de beste vriend van mijn vader, maar... Hij is zo knap...
Plotseling komen er meer herinneringen. Ik herinner me dat ik over zijn nek leunde om de geur van zijn mannelijke cologne in te ademen en... Oh nee... Ik likte Julians nek!
Een kreun ontsnapt uit mijn keel en ik sluit mijn ogen stevig, breng mijn handen naar mijn hoofd — ANGELEE, WAT HEB JE GEDAAN?
Ik loop snel naar de badkamer en sluit mezelf op, leunend tegen de deur. Ik schaam me zo erg nu.
Diep ademhalend probeer ik die ramp te vergeten... Maar dan kijk ik naar mijn zielige spiegelbeeld en geweldig, ik zie eruit als een echte puinhoop. Het is beter om te gaan douchen.
Terwijl ik langzaam zijn shirt losknoop, komen er meer herinneringen van mijn dronken zelf terug... En als ik het helemaal open, kan ik mijn adem niet inhouden.
Van de reflectie kan ik zien dat mijn plan echt was om Eric te plezieren, aangezien ik mijn beste sexy lingerie heb gekozen. De kanten witte beha is zo dun en doorzichtig dat de tepels erdoorheen te zien zijn, en de slipjes onthullen ook veel van mijn bekken, alleen mijn clitoris verbergend als een cadeautje om uitgepakt te worden.
Ik onderdruk een giechel, denkend aan Julians reactie als hij me zo zou zien...
Op de een of andere manier maakt dit idee me opgewonden, brengt een kriebel in mijn buik en maakt mijn opening licht vochtig.
"Oh nee, dit is gevaarlijk..." denk ik, terwijl ik mijn dijen tegen elkaar druk en wilde ideeën krijg.