01 — Wanneer is het allemaal begonnen
Wanneer is het allemaal begonnen? Oh ja… Op het verdomde moment dat ik zijn voorstel accepteerde en zijn vriendin werd. Als ik had geweten dat dit zou gebeuren, had ik het nooit gedaan.
Nog een leeg glas op de bar verzuurt mijn maag; het dempt mijn zenuwen en maakt mijn hoofd wazig.
Ik geef een seintje aan de barman om me nog zo'n drankje te brengen — wat was het ook alweer?
Met mijn hoofd rustend op mijn armen, leunend over de bar, sluit ik mijn ogen en laat ik mezelf die verdomde scènes herbeleven die me naar deze drukke bar in het centrum van Amsterdam hebben gebracht… een plek die altijd vol is, ongeacht of het een maandag is. Maar in tegenstelling tot alle anderen die hier zijn om plezier te hebben, verdrink ik gewoon in de teleurstelling die me van binnenuit opeet.
Het is allemaal de schuld van Eric… Mijn klootzak van een vriend.
Nou ja, ex-vriend…
Het was bedoeld als een verrassing… Hij is zo druk met zijn werk, als succesvolle manager, dat we de laatste tijd geen tijd samen hebben. Daarom besloot ik naar zijn huis te gaan, zijn favoriete eten te koken, en misschien hem iets anders te geven. Ik kocht alle ingrediënten en ging vrolijk naar zijn appartement… Natuurlijk had ik moeten weten dat er iets mis was toen ik de reservesleutel omdraaide en zijn schoenen en rode hakken achteloos op de vloer zag liggen.
Eric is zo… georganiseerd. Zelfs als hij haast heeft, laat hij zijn schoenen niet zo achter.
Maar die rode hakken bezorgden me een rilling over mijn rug. Ik wist al wat er zou komen, want ik draag geen hoge hakken — laat staan rode. En in mijn hoofd schreeuwde een stem dat ik daar weg moest, mijn ogen moest sluiten en me om moest draaien… Maar mijn koppigheid zorgde ervoor dat mijn benen een eigen leven gingen leiden.
Mijn voetstappen waren zo stil dat zelfs ik ze niet kon horen. Het enige wat ik voelde was mijn hart dat wild bonkte, dreigend mijn keel in te klimmen. En met elke stap naar de halfopen deur werden de geluiden steeds hoorbaarder — het geluid van een kus, het holle slaan van heupen, en schorre kreunen die diep uit de keel kwamen.
Staande voor de deur hoorde ik de stem van mijn vriend in een toon die ik nog nooit had gehoord… een stem die lust toonde. “Je bent zo heet, uhn, rijd me, schat.”
En op dat moment draaide mijn maag zich om.
Ik voelde mijn overtuiging wankelen en begon me om te draaien… maar toen weerklonken de kreunen van een vrouw door mijn oren… Ze zei, “Geniet je ervan? Niemand maakt je zo goed als ik, toch?”
Mijn hart stopte met kloppen in dat moment, maar op de een of andere manier kon ik de deur snel openen, en het geluid ervan was luider dan het geluid van seks.
… En ik zag hen.
Naakt — compleet naakt.
Ze merkten me meteen op; hun gezichten vertrokken in extreme verbazing en verwarring. Maar ik herinner me nog steeds hoe de roodharige vrouw, een zeer bekende roodharige, bovenop mijn vriend zat en hem bereden.
Het is mijn verdomde beste vriendin.
Mijn wereld stortte in, net als de ingrediënten die ik vasthield. Ze trok het laken terug, en hij struikelde over zijn kleren, zijn ondergoed op een ongemakkelijke manier aantrekkend.
Ik herinner me zelfs dat hij zei, “Engel? Wat doe je hier?”
Hij keek naar mij en naar Laura met een bezorgde uitdrukking.
Maar ik knipperde een paar keer, nam de scène in me op met een mengeling van verbazing, afschuw en nieuwsgierigheid. Ik wist dat mijn ogen glinsterden van de tranen omdat alles wazig voor me werd. Ik opende mijn lippen, maar er kwam geen geluid uit.
Ik kon gewoon niet geloven dat we, in onze vier jaar van daten, nooit seks hadden gehad. En toch was hij daar… met mijn beste vriendin.
Misschien was ik in shock, want ondanks zijn protesten vertrok ik zonder een woord te zeggen. Mijn benen handelden weer op eigen houtje, en zelfs toen hij me door het huis volgde, keek ik niet eens om.
De deur die ik dichtsloeg klonk zo luid dat het nog steeds in mijn hoofd weerklinkt terwijl ik hier in deze bar sta, met meer alcohol in mijn systeem dan ik in die drieëntwintig jaar van mijn leven heb geconsumeerd.
Ik open mijn ogen en merk dat mijn drankje nog niet is aangekomen. Ik hef mijn hoofd en kijk naar de barman, die in een andere richting kijkt. Mijn ogen volgen hem alsof ze magnetisch aangetrokken worden… En mijn uitdrukking van verwarring verandert al snel in verrassing en angst omdat een man naar me toe loopt.
Ik wrijf in mijn ogen, hopend dat het een luchtspiegeling is, een illusie door de alcohol.
Dat is het niet.
Hij stopt voor me met een serieuze uitdrukking. Zijn gekruiste armen stoten af tegen zijn witte overhemd, dat zo goed past bij die licht gebruinde huid, en het lijkt zo klein op zijn lichaam dat het elke spier markeert, inclusief zijn sixpack.
"Heeey, ben je aangekomen?" vraag ik met een lallende stem.
"Angelee." Zijn stem klinkt vastberaden, enigszins boos.
Ik worstel om mijn ogen van zijn lange lichaam af te houden, dat ik niet zou moeten opmerken... oh, hemel, ik zou het echt niet moeten opmerken.
"Wat doe je hier, meneer Adams?" Ik leun iets naar voren en val bijna van het bankje. Gelukkig is hij daar om me als een muur te dienen, en ik leun met mijn borsten tegen zijn buik, voelend hoe hard zijn lichaam is... als een rots.
Als ik mijn ogen ophef, zie ik dat hij ook naar mij kijkt... recht in mijn bruine ogen. Zijn handen liggen op mijn schouders, houden me stevig vast, maar zijn aanraking is vriendelijk, zelfs als hij onze lichamen uit elkaar trekt.
"Ik zou jou dat moeten vragen. Wat doe jij hier?" vraagt hij, nog steeds met zijn ernstige toon, die aangename rillingen over mijn huid stuurt.
"Nou, ik kwam vieren dat ik vrijgezel ben!" Ik haal mijn schouders op, bevrijd mezelf van zijn handen en steun mijn borsten op de bar, waardoor mijn decolleté iets meer zichtbaar wordt. "Die klootzak Eric sliep met Laura; kun je dat geloven?"
Ik snuif, met woede en verdriet in mijn lallende woorden, "Het is niet genoeg dat hij vreemdgaat... moest het echt met mijn beste vriendin zijn?"
Als ik mijn ogen weer naar hem ophef, merk ik dat zijn blik nu zacht is, "Waarom kijk je me zo aan, meneer Adams?"
"Meneer Adams? Waarom doe je zo formeel?" Hij brengt zijn hand naar mijn hoofd en haalt door mijn bruine haar in een onhandige aai. "We zijn nu niet op het werk."
"Oh, dat klopt..." Ik geef hem een glimlach, "Inderdaad..."
"Je bent dronken, Angel. Ik breng je naar huis-"
"Nee, ik wil niet weg...!" mompel ik, leunend naar hem toe en zijn taille stevig vastgrijpend, "Ik wil niet alleen zijn, Julian..."
Hij slaat zijn armen om mijn lichaam, en zijn omhelzing is warm genoeg om tranen in mijn ogen te brengen...
Goh, zijn zorgzame aanraking en zachte handen die over mijn armen glijden, wekken echt gevoelens in me op. Misschien is het de drank of de kwetsbaarheid in deze vreselijke situatie, maar ik wil in zijn armen blijven — dus knijp ik hem steviger, mijn lichaam tegen het zijne drukkend.
... Het herinnert me aan gevoelens die ik lang geleden begraven heb.
"Kom op, Angel. We kunnen die zoetsappige films kijken die je leuk vindt." Hij schuift zijn hand door mijn haar, trekt het weg van mijn blote schouders. "Dat is beter dan drank om een gebroken hart te genezen-"
"Ik heb geen gebroken hart, Julian... ik ben woedend!" Ik trek me snel terug, mijn handen stevig aan zijn shirt vastklampend. "Hij neukte mijn beste vriendin maar heeft nooit seks met mij gehad!"
"Angelee..." Hij is sprakeloos, kijkt om zich heen, merkt op dat mijn toon de aandacht trekt.
"Hij is een klootzak!" schreeuw ik en sta met moeite op van het bankje, struikelend over mijn benen, "Ik haat hem!"
Julian zucht diep en slaat zijn arm om mijn kleine lichaam, ondersteunt me gemakkelijk met één hand. Met de andere trekt hij zijn portemonnee tevoorschijn en gooit een paar honderd euro op de bar, de ober een verontschuldigende glimlach gevend, "Je mag het wisselgeld houden-"
"Verdomme!" schreeuw ik, herinnerend aan die onaangename scène. "Ik ga je vermoorden, Eric! Ik ga je die verdomde taart vergiftigen!"
Julian sleept me de bar uit terwijl ik verwensingen naar de hemel stuur, allemaal gericht op die klootzak Eric. En net als mijn keel begint pijn te doen, stop ik en kijk om me heen, merkend dat we op de een of andere manier voor Julian's sportwagen staan, zijn trots — zoals hij het meestal noemt. Een zwarte auto die, zelfs in de duisternis van de nacht, glinstert.
"Mag ik rijden?" wijs ik naar de auto met een gigantische glimlach.
"Maak je een grap?" Hij slaat zijn armen over elkaar, opnieuw mijn ogen trekkend...
Wat is er toch mis met me?
Julian is... niet iemand naar wie ik op die manier zou moeten kijken... Hij is de beste vriend van mijn vader!
Maar toch betrap ik mezelf erop dat ik mijn lippen licht bevochtig, kijkend naar zijn lichaam, dat simpelweg een zonde is. De uren in de sportschool zijn zeker de moeite waard. En ondanks mijn inspanningen, merkt Julian mijn reactie op en verschijnt er een lichte zelfingenomen glimlach op zijn lippen.
Zonder een woord te zeggen, opent hij de autodeur en wijst naar binnen, "Kom op, Angelee."
Zonder te klagen gehoorzaam ik, draai me naar hem toe en merk dat hij over me heen leunt, mijn veiligheidsgordel vastmakend. Mijn ogen houden zijn groene ogen een moment vast, en dan laat ik ze zakken naar zijn lippen.
Julian's geur dringt mijn neusgaten binnen — een subtiele, mannelijke cologne die een vlam in mijn lichaam aanwakkert, in mijn onderbuik...
Ik sluit mijn benen, druk mijn knieën tegen elkaar, en kijk weg, luisterend naar het lage gelach dat in mijn oren zoemt.
"Oké, laten we naar huis gaan, meisje..."