Hoofdstuk 7
[Amelia POV]
Mijn dienst in het café was drukker dan de dag ervoor, maar ik merkte er nauwelijks iets van. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik Owen vanavond weer zou zien. Het voelt alsof ik hem mis, wat nergens op slaat, want we zijn in feite vreemden, en toch vertrouw ik hem nu al volledig. Mijn moeder heeft me als kind geleerd om op te passen voor vreemden, maar ik voel me niet in gevaar bij hem.
'Tuurlijk voel je je veilig bij hem! Hij is onze partner, hij zou voor ons doden en sterven,' zegt Anaya nonchalant.
'Doden?! Ik wil niet dat hij iemand doodt!' antwoord ik in paniek.
'Mia, er is nog veel dat je niet begrijpt over het zijn van een weerwolf. Er zijn gevaren in de wereld. Andere wolven die problemen kunnen veroorzaken of zelfs anderen kunnen schaden. Als het nodig is, zal Owen je beschermen tot de dood. Jullie maken elkaar compleet, nu hij je gevonden heeft zijn zijn beschermende instincten sterker. Hij zal zijn partner met alles wat hij heeft beschermen, dus nee, je hoeft niet bang voor hem te zijn,' legt ze uit.
'Echt? Dat klinkt eerlijk gezegd een beetje gek,' geef ik toe.
'Misschien voor mensen, maar jij bent geen mens, Amelia. Je maakt deel uit van iets dat groter is dan alleen mens zijn. Het kan gek zijn, maar ook mooi. Wees open terwijl je meer leert, hoe meer je je openstelt, hoe comfortabeler je je zult voelen met wie je echt bent,' zegt Anaya tegen me.
Ze kan soms zo poëtisch zijn. Ik weet dat ze me de waarheid vertelt en dat ik mensen meer moet vertrouwen, maar er is altijd een kant in mij die zegt dat ik voorzichtig moet zijn. Dat mensen soms liegen of niet geven om mijn gevoelens en dat ik stil moet blijven. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik gewoon moest doen wat mensen zeggen en niet klagen. Zelfs als wat ze zeggen of doen me pijn doet, kon ik nooit zeggen hoe het me echt liet voelen. Ik hield altijd mijn mond, en ik had gehoopt dat dat deel van mijn leven voorbij was. Maar nu is er iemand aan wie ik weer toebehoor.
Ik behoor Owen toe omdat ik zijn partner ben, en omdat de maangodin zegt dat we bij elkaar horen. Anaya blijft zeggen dat hij sterker zal zijn door mij, maar wat zal ik zijn? Ben ik slechts een accessoire zodat hij een machtigere Alpha kan worden? Ik ben niet sterk als mens of als wolf, dus wat kan ik verwachten? Ik heb niets te bieden als lid van een roedel, en toch moet ik erbij horen omdat ik de partner van de Alpha ga zijn. Dit zijn de gedachten die ik niet los kan laten. Natuurlijk voel ik de drang om bij Owen te willen zijn, en ik vermoed dat dat meer te maken heeft met de partnerband en dat ik daar weinig controle over heb.
Ik voel de drang om dicht bij hem te zijn en als we elkaar aanraken, voel ik alleen maar elektriciteit tussen ons en ik weet dat het een fysieke reactie is, maar het maakt me alleen maar in de war. Ik wil voorzichtig zijn en alles goed overdenken, maar als ik bij hem ben ben ik een blozende, giechelende warboel. Ik haat het. Ik moet helder nadenken en slim zijn over dit alles, dus vanavond moet ik vragen stellen. Ik moet alles begrijpen en duidelijk zijn over mijn gevoelens.
'Amelia, ik weet dat je bang bent, en er zijn veel dingen die je niet weet of begrijpt, maar ik beloof je dat als je alles weet, het logisch voor je zal worden. Jij bent Luna Amelia, en dat betekent iets bijzonders. Ik heb dingen voor je achtergehouden omdat je me altijd op afstand hebt gehouden, tot nu toe. Ik wilde je alles eerder uitleggen, maar je sloot me altijd buiten. Ik wilde niet dat je zo lang zou wachten, maar je leek bang. Ik wilde je niet overweldigen. Je bent speciaal Mia, meer dan je weet,' vertelt Anaya me terwijl ik om 18:30 mijn appartement binnenloop.
Ik voel me schuldig omdat ze gelijk heeft. Toen ik haar voor het eerst hoorde proberen met me te praten, was ik bang en dacht ik dat ik dingen verbeeldde. Ik dacht dat als ik mijn moeder zou vertellen dat ik stemmen hoorde, ze me niet zou geloven. In onze familie is mentale gezondheid geen echt ding; ze geloven niet in therapeuten of medicatie voor problemen die je gewoon zou moeten kunnen oplossen. Ik was er zeker van dat er iets mis met me was, maar ik duwde het weg en vertelde niemand iets. Pas toen ik Liam af en toe zag wegdromen, en nadat ik het vaak genoeg had gezien, vroeg ik hem waarom. Hij wilde het eerst niet vertellen, maar uiteindelijk vertelde hij me dat hij al meer dan een jaar een stem hoorde.
In het begin wist hij niet wat het was, maar toen zei hij dat de stem hem uitlegde dat hij een weerwolf was, wat hij wist, maar de stem legde hem meer uit over wat het betekende om een weerwolf te zijn. Ik wist wat we waren, maar niet wat het betekende. Hij probeerde me te vertellen dat ik mijn geest moest openen voor de stem, en een deel van mij wilde dat, maar een ander deel was bang. Ik wilde niet anders zijn, en ik wilde geen weerwolf zijn. Mijn moeder haatte hen vanwege onze vader, en ik wilde niet dat ze me nog meer zou haten. Diep van binnen dacht ik dat als ik deed alsof ik normaal was, ze het zou geloven en me niet zo erg zou verachten. Natuurlijk gebeurde dat nooit, en ik vroeg me altijd af waarom ze ons nooit gewoon weggestuurd had.
De avond dat ik met Liam sprak, opende ik mijn geest en Anaya sprak tot me, en ik luisterde. Ze leek bang, alsof ze bang was dat ik haar weer zou blokkeren als ze het verkeerde zei. Ik opende me voor haar en ze vertelde me dat we meer konden doen dan alleen praten, dat we zelfs konden veranderen, maar dat wilde ik niet. Een stem in mijn hoofd was al vreemd genoeg en stressvol om geheim te houden, maar om daadwerkelijk in een wolf te veranderen was te veel en ik voelde me nooit klaar. Nu ben ik 18 en zou ik niet eens weten hoe ik moet veranderen, in tegenstelling tot anderen die al begonnen waren met veranderen sinds ze 16 waren. Ik verhuisde hierheen om vrij te zijn, maar misschien ben ik degene die mezelf altijd gevangen heeft gehouden. Ik weet dat ik meer risico's moet nemen en misschien is Owen mijn kans.
'Mia, ik ben een deel van jou, en jij van mij. Ik zou je nooit iets laten doen dat ons in gevaar zou brengen. Ik kan ook met zijn wolf praten, weet je. Hij is grappig en sarcastisch en lief; hij geeft nu al zoveel om ons. Hij wil je helpen en voor je zorgen,' zegt Anaya.
Verdorie, ik vergeet steeds dat ze al mijn gedachten hoort. Dat is zeker een nadeel van dit alles, maar ik wil haar niet weer blokkeren. Ik wil haar geen pijn doen zoals vroeger.
'Ik kan jou ook blokkeren, weet je!' snauwt ze terug.
'Wat?! Zou je me blokkeren?' vraag ik nerveus.
'Alleen als je me op mijn zenuwen werkt, wat nu begint te gebeuren met al die gedachten die je hebt,' zegt ze met een lichte grom.
'Het spijt me, oké? Ik ben gewoon zenuwachtig over alles. Ik weet echt niet wat ik kan verwachten, maar laten we dit doen!' zeg ik terwijl ik diep ademhaal en me zelfverzekerd voel.
'Dat is mijn meisje! Je kan dit!' zegt ze trots.
Ik loop mijn kast in en probeer iets comfortabels maar ook leuks te vinden, omdat ik Owen toch wil imponeren. Ik besloot voor mijn zwarte jeans en mijn favoriete T-shirt te gaan, maar combineerde het met wat leuke oorbellen en ballerina's. Ik loop de badkamer in en kijk even naar mezelf in de spiegel, niet echt wetend wat ik met mijn haar moet doen. Het is golvend, maar het heeft de hele dag in een half opgestoken knot gezeten en zijn golvigheid verloren. Dus besloot ik mijn krultang te gebruiken en een paar krullen toe te voegen, waarna ik er met mijn vingers doorheen ging om meer volume te geven. Ik deed een beetje eyeliner, mascara en blush op en besloot dat ik er niet verschrikkelijk uitzag, dus het zou wel goed genoeg moeten zijn. Terwijl ik klaar was, kwam er een sms binnen van Owen dat hij beneden was.
'Dit is het! Mijn eerste echte date,' zeg ik terwijl ik een nerveuze adem uitblaas.
'Hij vindt alles wat je doet schattig, dus maak je geen zorgen!' zegt Anya met een kleine lach.
'Wat?! Mag je me zijn gedachten zo vertellen?' vraag ik, een beetje verbaasd.
'Hé, als Samuel niet wilde dat ik het wist, had hij het me niet verteld,' zegt ze met een giechel, iets wat ze vaak doet als ze Owen's wolf bij zijn naam noemt. Ze is echt smoorverliefd.
Ik pak mijn tas en telefoon en sluit de deur van het appartement achter me. Ik voel mijn hart sneller kloppen terwijl ik de trap af loop. Dit gebeurt echt; ik ga op mijn eerste echte date met iemand met wie ik voor altijd voorbestemd ben. Geen druk, hoor. Het café is grotendeels donker, behalve een lichtje dat achter in de keuken brandt. Ik loop langzaam door en stop zodra ik voor de deur sta. Ik zie Owen tegen zijn zwarte Jeep leunen en ik kan me niet bewegen. Hoe kan hij er zo perfect uitzien? Is hij wel echt, het lijkt wel alsof hij zo uit de Vogue is gestapt of zoiets.
'Hij ziet er zeker smakelijk uit!' zegt Anaya met een lage grom.
'Rustig maar, we zijn nog niet eens op onze eerste date geweest,' zeg ik tegen haar. Waarom is ze nu zo opgewonden?
'Hij is onze partner! Ik kan naar hem kwijlen wanneer ik wil en jij ook! Dus kijk gerust, hij is helemaal van ons!' voegt ze eraan toe.
'Oh mijn godin Anaya, wat is er met jou aan de hand? Jeetje!' antwoord ik, me een beetje ongemakkelijk voelend.
'Hé, jij bent degene die hier staat te kijken, niet ik,' antwoordt ze.
Verdorie, ze heeft gelijk, hoe lang sta ik hem al te bekijken? Ik ben zo'n creep! Eindelijk breek ik uit de betovering en open de voordeur en draai me snel om om hem op slot te doen, mezelf nog een laatste moment gunnend om adem te halen voordat ik de knapste man onder ogen zie die ik ooit heb gezien. Nee! Stop! Focus Amelia! Ik kan dit!
Ik draai me om en hij kijkt naar me en glimlacht en het is alsof hij sterren in zijn ogen heeft. Hij is gewoon een jongen, kom op! Ik glimlach terug naar hem en loop naar de auto.
'Hé mooie!' zegt hij glimlachend terwijl hij naar de passagierskant van de auto loopt en de deur voor me opent.
Verdorie! Hij is goed.
Op de passagiersstoel liggen bloemen, witte margrieten. Mijn favoriet! Hoe wist hij dat?
'Ik heb misschien een paar dingen aan Samuel verteld eerder,' geeft Anaya toe.
'Dat is vals spelen!' zeg ik geïrriteerd tegen haar.
'Owen wilde echt dat vanavond perfect zou zijn, ik wilde gewoon helpen het speciaal voor je te maken. Je verdient een perfecte date, Mia,' zegt ze.
Hoe kan ik daar nou boos om zijn?
'Deze zijn voor jou!' zegt hij terwijl hij snel de bloemen pakt en ze aan me overhandigt.
'Ik hou ervan! Margrieten zijn mijn favoriet,' zeg ik terwijl ik ze naar mijn neus breng en eraan ruik. 'Dank je!'
Hij glimlacht en ik klim in de auto. Hij sluit de deur voor me en rent naar de bestuurderskant van de auto en stapt in.
'Ben je er klaar voor?' vraagt hij nadat we allebei zijn vastgegespt.
Ik knik naar hem en we vertrekken. In het begin is het echt stil, en ik voel de behoefte om de radio aan te zetten of zoiets voordat het ongemakkelijk wordt. Ik wilde niet te opdringerig zijn, dus ik zeg niets en kijk gewoon uit het raam.
'Ik heb hier een kabel als je je telefoon wilt aansluiten en wat muziek wilt afspelen!' zegt hij terwijl hij me zijn AUX-kabel aanreikt.
Ik was zo blij en ik kon het opgewonden gilletje niet onderdrukken toen ik de kabel pakte en mijn telefoon aansloot. Hij lachte alleen maar en glimlachte naar me, wat me alleen maar verlegen maakte omdat ik me als een klein kind gedroeg voor hem.
'Wees gewoon jezelf Mia, maak je niet zo druk!' herinnert Anaya me eraan.
Ze heeft gelijk, ik moet gewoon mezelf zijn, zelfs als dat soms totaal gênant is. Als ik de rest van mijn leven met Owen wil doorbrengen, kan ik niet voor altijd doen alsof. Ik blader door wat van mijn muziek en besef dat ik veel te veel naar liefdesliedjes luister. Ik wil niet de verkeerde indruk wekken door het verkeerde nummer te kiezen, dus besluit ik om mijn favoriete nummer van dit moment op te zetten. Goodbye to love van een artiest genaamd Ginger Jamie. Ik had nog nooit van de artiest gehoord, maar op een dag toen ik verdrietig was, kwam ik het nummer tegen en het was echt prachtig, dus ik heb het sindsdien meerdere keren beluisterd. Het nummer is langzaam en mooi, maar ik realiseer me dat het ook een beetje verdrietig is.
"Moving on
But I'm not letting go
Of all our memories
And I can't sleep
'Cause even though you're far away
You're still in my dreams
We need to fix this
No, we can't just say it's done
'Cause when you say it's over
It's only just begun
Look at the stars up in the sky
Look into the clouds above
Just listen to your heart
You can't say goodbye to love
You can't say goodbye to love
The distance hurts
It's so hard to move away
From the one thing I love
And it's killing me
To know that you're moving on
And I'm still stuck
We need to fix this
No, we can't just say it's done
'Cause when you say it's over
It means only just begun
Look at the stars up in the sky
Look into the clouds above
Just listen to your heart
You can't say goodbye to love
No, you can't
You can't say goodbye to love
You can't say goodbye to love
Oh woah
You can't say goodbye to love
'Cause you left me broken
And now I can't think straight
And every time I hear your name
It drives me insane
I don't wanna move on
I need you in my life
'Cause without you, oh
I don't think that I'll survive
You can't say goodbye to love, woah
You can't say goodbye to love
You can't say goodbye"
Ik realiseerde me dat deze liedkeuze misschien niet de beste was, want Owen's gezicht zag er een beetje verdrietig uit toen het nummer voorbij was. Wat heb ik gedaan? Ik heb de sfeer verpest!
"Sorry, dat was een beetje een verdrietig nummer. Laat me iets anders opzetten." zeg ik snel terwijl ik een vrolijker nummer kies.
Owen zegt in eerste instantie niets, maar hij lijkt diep in gedachten verzonken. Ik probeer mijn ogen op de weg te houden, maar ik kan het niet laten om af en toe naar hem te kijken. Hij ziet er nog steeds zo verdrietig uit. Hoe los ik dit op? Ik stond op het punt iets te zeggen voordat hij als eerste sprak.
"Luister je vaak naar dat nummer?" vraagt hij me met een serieuze stem.
Ik wil hem niet vertellen dat ik dat doe, maar ik wil ook niet tegen hem liegen.
"Ja, het is een van mijn favorieten de laatste tijd." zeg ik simpelweg.
Hij zegt niets maar maakt een zacht geluidje om me te laten weten dat hij me gehoord heeft. Ik kan niet geloven dat ik mijn eerste date al verpest heb en we zijn nog maar 10 minuten bezig.
"Mag ik vragen waarom dat nummer je favoriet is?" vraagt hij nog steeds serieus.
Ik wil onze date niet verpesten, maar we hadden gezegd dat we elkaar beter zouden leren kennen vanavond.
"Meestal luister ik naar muziek op basis van mijn stemming. Ik denk dat ik de laatste tijd een beetje verdrietig ben geweest." geef ik toe terwijl ik met mijn vingers friemel.
Hij kijkt even naar me voordat hij zich weer op de weg concentreert, hij lijkt bijna schuldig. Denkt hij dat ik niet blij ben dat ik hem heb ontmoet? Want hoewel ik bang en bezorgd ben geweest, ben ik blij dat we elkaar hebben ontmoet. Ik moet iets zeggen, zodat hij het niet verkeerd begrijpt.
"Ik bedoel, ik was verdrietig voordat ik hierheen kwam, en nou ja, jou ontmoette." zeg ik verlegen.
Dat was echt moeilijk om te zeggen zonder knalrood te worden, wat natuurlijk wel gebeurt. Ik ben blijkbaar niet gewend om zulke dingen tegen iemand te zeggen. Zijn gezicht licht op en hij reikt naar me toe, neemt mijn hand in de zijne en knijpt er stevig in. Dit maakt me echt zo gelukkig, hier zijn met hem. Het voelt goed.