5. Maakt niet uit
Ik verliet de campus voordat de lessen waren afgelopen en maakte een korte stop bij het kantoor van mevrouw Jessica om haar verloren slipper voor haar deur achter te laten. Gelukkig was er niemand in de buurt die om een verklaring vroeg, dus ik maakte snel dat ik wegkwam.
Het weer was nog steeds aangenaam, de straten relatief rustig terwijl ik mijn oordopjes indeed. Ik raakte een beetje in gedachten verzonken, neuriƫnd op Bodak Yellow terwijl ik naar huis liep. Een goede vijftien minuten later stapte ik ons kleine appartement binnen.
De bovenste verdieping van het kleine gele bakstenen huis bestond uit twee slaapkamers, een badkamer en een piepkleine woonkamer die aan de kitchenette vastzat. Er was niet veel meubilair, maar ik probeerde het zo huiselijk mogelijk te maken.
Een tijdje geleden had ik wat extra geld en kocht ik een paar fotolijsten om enkele van de schilderijen die ik had gemaakt op te hangen. In de hal hing het schilderij van mijn eerste roedelrun, grijze vacht uitgesmeerd tegen de zwarte achtergrond, wilde ogen die als kaarsen gloeiden onder de stralende maan. Er was ook een van mijn betere werken, een realistisch schilderij van mijn moeder met Will Smith. Aangezien ze hem adoreerde - misschien zelfs meer dan mij - werd het trots in de woonkamer tentoongesteld.
De keuken herbergde de meeste van mijn kindertekeningen, grappige kleine dingen die me altijd weer in verlegenheid brachten. De kleurrijke kleuren op het papier leken vooral misplaatst in de saaie witte keuken, maar mam weigerde ze weg te halen. Ik gaf het op om haar te overtuigen, ze was normaal gesproken afstandelijk, maar als ze haar standpunt innam, was ze als een rots.
Ik deed de keukenlichten aan, waste mijn handen voordat ik de koelkast controleerde. Niets eetbaars. Ik deed water in de ketel en zette het op het fornuis, opende een kast en haalde er een beker instant noedels uit. De ketel had nog niet gefloten, maar ik goot het kokende water toch in de plastic beker. Ik dekte het af en tikte met mijn vingers terwijl ik wachtte.
Ik keek op mijn horloge, het was al elf uur 's ochtends voorbij. Mijn dienst bij Crunch begon over dertig minuten. Ik gaf het nog wat tijd en begon toen aan mijn brandhete noedels, die ik in vier minuten naar binnen werkte. Ik dronk wat water en sloop naar mijn kamer. Mam sliep meestal rond deze tijd, ze werkte een nachtdienst, wat betekende twaalf uur in het vierentwintiguurs eetcafƩ dertig mijl hier vandaan. Ik probeerde zo stil als een muis te zijn op de dagen dat ik in de middag thuis was.
Stilletjes gleed ik mijn slaapkamer binnen. De kamer was armoedig, maar toch de mijne. Elke muur was bedekt met tekeningen en stripverhalen. Het hoofdeinde van mijn bed was een regenboog van gekleurde post-its met kleine herinneringen, een klein bureau stond naast het raam waar ik mijn digitale strips tekende. Naast het bureau was mijn kast.
Ik rommelde er nu doorheen, trok een paar nieuwere jeans en een witte blouse tevoorschijn. Mijn vingers aarzelden bij een rood kledingstuk. De minirok die mijn moeder me vorige week had gekocht, degene die ik nog niet had aangedurfd om zelfs maar in mijn eigen kamer aan te trekken. Hij was mooi, tot halverwege de dij en zou er vurig uitzien. Op iemand anders.
Ik sloot mijn kast, kleedde me snel om en haastte me naar buiten.
Grote borsten.
Ik keek boos naar het ronde paar, vol afkeer voor hen en de persoon waartoe ze behoorden. Helen Laurence was je klassieke mooie blondine met kilometerslange benen, perfect gecoƶrdineerde outfits en hoge hakken waarin ze overal kon paraderen. Haar make-up was altijd perfect, haar haar viel elegant naar ƩƩn kant van haar schouder terwijl ze zich naar Kane boog en zijn oor kietelde.
Ugh.
Ik draaide me om en zette hun drankjes neer met een uitdrukkingsloos gezicht. Darius, een van mijn eeuwige kwelgeesten en Kane's beste vriend, knipoogde naar me. Net als zijn kameraad was hij een knappe schurk. Krullend bruin haar, een jongensachtig charmante glimlach compleet met kuiltjes. Zelfs zijn kleding was om bij weg te zwijmelen, het zwarte leren jack en de gescheurde jeans hadden waarschijnlijk de helft van de vrouwen in het restaurant zuchtend achtergelaten. Maar ik wist wel beter dan voor het uiterlijk te vallen.
Ik negeerde hem en wees naar het menu. "Heb je al besloten wat je wilt?"
"Ben jij degene die kookt?"
Met tegenzin wierp ik een blik op Helen. Ze zat praktisch op zijn schoot, haar armen om zijn gespierde schouders geslagen. Zijn ogen waren op mij gericht.
Knipperend keek ik naar het menu op tafel. "Nee, we hebben een chef daarvoor." Uiteraard, eikel.
"Kun je Ć¼berhaupt koken?" vroeg Darius, terwijl hij achteroverleunde en een arm over zijn stoel slingerde.
Niet weer dit... Zoveel voor hun volwassenheid, dacht ik spottend. Uiterlijk beet ik op mijn lip en schoof ik ongemakkelijk met mijn voeten.
Waarom, oh waarom moesten ze hier opduiken? Crunch was eigendom van een lid van de roedel, Rick Halter, maar het was een normaal restaurant. Er was wel werk, maar het was niet bepaald een chique plek. We waren met een team van vier, met Rick als kok en twee andere serveersters. Niet precies de high-class plekken waarvan ik wist dat deze drie daar vaak kwamen, maar toegegeven, het eten rook heerlijk. Ik had nog geen kans gehad om een gerecht te proeven sinds ik pas vorige week begon, maar de geuren alleen al deden mijn maag meerdere keren rommelen.
Nog twintig minuten en ik kon naar huis om een fatsoenlijke maaltijd in elkaar te zetten, beloofde ik mezelf. Maar ik wist dat ik loog, ik werkte al een goede zes uur. Mijn voeten deden pijn en mijn rug was zo stijf als een plank. Ik zou instorten zodra ik in bed kroop. Ian zou me eruit moeten slepen als hij wilde dat ik die trol een klap gaf.
En op dit moment had ik geen geduld voor deze idioten. Maar boos worden en uitvallen, zodat ze me op mijn plaats konden zetten, was precies wat ze leuk zouden vinden. Ik onderdrukte mijn irritatie, plakte er mentaal een deksel op.
"Jullie bestelling?" vroeg ik eentonig.
"Ik heb me altijd afgevraagd, doet het je op een of andere manier pijn?" Darius trok zijn wenkbrauwen op naar mij en wees met een vinger naar Kane en Helen. "Om die twee samen te zien?"
Ik slikte.
Helen giechelde, het soort giechel van een gemene stiefzus. "Wie kan het wat schelen? Haar gevoelens doen er niet toe, toch, Ember?"
Sla haar met het dienblad.
Mijn vingers klemden zich om het dienblad, maar ik sloeg haar er niet mee. Het zou stom zijn, en ongeacht wat voor soort pesterijen ze deed, ik zou toch in de fout zijn.
"Ember?"
Ik hoefde niet naar haar te kijken om de glimlach op die roze lippen te zien. "Nee, dat doen ze niet," antwoordde ik.
"Er is nog iets dat ik me afvroeg," grijnsde Darius, terwijl hij zich oprichtte. Zijn hand schoot uit, trok aan mijn arm en ik zat in dezelfde booth als hij. Hij rustte een kin op mijn hoofd. "Hoe zou Kane reageren als de rollen omgedraaid waren?"
Bevroren van schok, richtte ik mijn blik op Kane. Verwachtend wat, ik weet het niet. Er was niets op zijn gezicht.
Hoewel mijn bloed kookte - tegen beter weten in - telkens als hij met Helen was, was dat voor hem niet het geval. Ik had niet verrast moeten zijn, hij had al duidelijk gemaakt hoe hij over mij dacht.
Hij gooide zijn menu op de tafel voor me. "Ik neem wat Helen ook neemt."
Darius zuchtte, liet me los. Ik stond ongemakkelijk op. "Je bent helemaal niet leuk, Kane."
Mijn stem zat vast in mijn keel, mijn ogen prikten onwillekeurig. Ik knipperde, duwde mijn bril omhoog. "Wat-"
"Ik neem het van hier over, Ember," zei een stem.
Ik draaide me om en zag een fronsende Rick. Hij pakte mijn dienblad van me over en gaf me een lichte duw. "Ga maar, je kunt vandaag eerder uitklokken."
Ik maakte geen bezwaar meer. Ik weerstond nauwelijks de neiging om met mijn staart tussen mijn benen weg te sluipen, terwijl ik de blikken opmerkte die ik kreeg van andere klanten en Lee, een van de serveersters. Ze gaf me een meelevende glimlach.
Ik gaf haar een vuile blik. Het was niet aardig, maar ik kon het niet helpen. Medelijden was iets voor de zwakken en er was niets in de wereld dat ik meer haatte dan op die manier bekeken worden.
Medelijden was voor zwakke omega's.