4-Niet-bestaande indruk
XAVER
Elke ochtend, waar ik ook ben, sport ik. Ik gebruik deze tijd om te mediteren, niets in mijn gedachten toe te laten behalve de inspanning en het oefenen van de juiste vorm.
Ik rond mijn zware gewichtstraining en cardio af en ga dan naar mijn suite om te douchen. Daar laat ik het warme water me verfrissen en terwijl ik mijn lichaam inzeep met eucalyptus douchegel, voel ik een opwinding in mijn maag opkomen.
Er is iets op komst. Ik kan het aanvoelen. Ruiken, zelfs. Ik weet niet wat het is, maar ik ben toch opgewonden.
Ik droog me af in de slaapkamer en kijk hoe de eerste zonnestralen door de wolken breken. Het zachte licht schildert de oude gebouwen van Berlijn in een mooie, gouden gloed. De stad is een plek van schoonheid die ik helaas nooit de tijd heb genomen om te verkennen. Het is dezelfde routine in elke andere stad waar ik zaken doe. Vergaderingen, seks, en het afhandelen van zaken die om mijn aandacht schreeuwen, houden me meer dan bezig.
En dat is voorlopig genoeg.
Elke ochtend, waar ik ook ben, sport ik. Ik gebruik deze tijd om te mediteren, niets in mijn gedachten toe te laten behalve de inspanning en het oefenen van de juiste vorm.
Vandaag ren ik en doe ik wat zware gewichtstraining en als ik klaar ben, neem ik mijn tijd onder de douche, terwijl de warme stoom me verfrist.
Terwijl ik mezelf inzeep, voel ik een opwinding in mijn maag opkomen.
Er is iets op komst. Ik kan het aanvoelen. Ruiken, zelfs. Ik weet niet wat het is, maar ik ben toch opgewonden.
Ik droog me af in de slaapkamer en kijk hoe de eerste zonnestralen door de wolken breken. Het zachte licht schildert de oude gebouwen van Berlijn in een mooie, gouden gloed. De stad is een plek van schoonheid die ik nooit de tijd heb genomen om te verkennen. Hetzelfde geldt voor elke andere stad waar ik zaken doe. Vergaderingen, seks, en het afhandelen van zaken die om mijn aandacht schreeuwen, houden me meer dan bezig.
Ik ga naar de inloopkast en kies een donkerblauw pak en een lichtblauw overhemd. Zodra ik aangekleed ben, bel ik naar de roomservice om mijn maaltijd te laten bezorgen. Vijftien minuten later arriveert mijn standaard ontbijt van havermout, vers fruit en koffie, gebracht door een glimlachende man. Ik heb behoorlijk trek gekregen na mijn training en begin meteen te eten zodra de ober de deur sluit.
Ik werk de havermout in recordtijd naar binnen en terwijl ik begin aan het fruit, dwalen mijn gedachten af naar gisteravond, Blondie, en het plezier dat ik had. Terwijl ik de rijke geur van koffie inadem terwijl ik een kopje inschenk, besluit ik vanavond weer uit te gaan en het allemaal opnieuw te doen.
Een andere club. Een andere blonde, roodharige of brunette.
En verdomme die slechte gevoelens daarna. Verdom ze naar de hel.
Het ontbijt duurt niet lang en als ik op mijn horloge kijk, realiseer ik me dat ik nog genoeg tijd heb voor mijn conference call om mijn meldingen en e-mails op te ruimen. Ik scroll door mijn telefoon en archiveer of verwijder de meldingen. Vervolgens check ik mijn e-mails op mijn laptop.
De meest recente zijn van Kat. Ze heeft me verschillende e-mails gestuurd over de vergaderingen die ze heeft geregeld voor wanneer ik terug ben in New York. Er is ook een e-mail van haar over de Dark Arrow mockup.
Ik antwoord dat ze de mockup op mijn bureau moet leggen en dat ik overmorgen op kantoor zal zijn.
Jake heeft me ook een bericht gestuurd. Hij wil in mijn appartement blijven terwijl hij op locatie filmt. Ik heb hem eerder verteld dat hij het niet hoeft te vragen. Mijn beste vriend kan zo lang blijven als hij wil.
De CC-berichten komen daarna. Ik werk er snel doorheen, lees de titels voordat ik ze verwijder. Bij de enorme hoeveelheid ervan, slaak ik een diepe zucht van ergernis.
Ik heb geen tijd om naar deze onzin te kijken. Daar is mijn nieuwe PA voor, om de rotzooi af te handelen waar ik geen zin in heb.
Over gesproken …
Ja, hier is het. De e-mail van mijn tante Leslie over de nieuwe PA.
Ik klik op de e-mail. De inhoud is leeg, maar er is een bestand bijgevoegd.
Vreemd. Tante Leslie heeft altijd wel iets te zeggen.
Ik schenk nog een kop koffie in en terwijl ik het kopje naar mijn mond til, nip ik ervan terwijl ik wacht tot het bestand is gedownload.
Wanneer dat gebeurt, ben ik sprakeloos.
Wanneer het enkele seconden later opent, ben ik sprakeloos. Donker haar omlijst een bleek gezicht. Een vleugje blos siert haar appelwangen. Ze ziet er bijna bovennatuurlijk uit in een zwart businesspak met een hoge Victoriaanse kraag. Haar dunne neus is verfijnd. Haar jukbeenderen zouden papier kunnen snijden. Haar volle lippen hebben de perfecte tint roze.
Maar wat me echt raakt, zijn haar ogen. Ze zijn bijna net zo mooi als de mijne. Een andere tint groen, though. Zoals jade-kleurige zijde—briljant en heet.
Elke dag naar haar kijken zal een genot zijn. Maar dat is alles wat ik zal doen. Ik doe geen gekke dingen op de werkvloer. Dat is een garantie voor het vernietigen van alles wat ik heb opgebouwd. Ik kan mijn broek aanhouden, in tegenstelling tot mijn CFO, Craig Farkas. Om hem uit de problemen te houden, heb ik hem toegestaan zijn "stagiaire" aan te nemen, die vriendin van Gia. Hij moet zich maar aan haar houden, want als er ook maar een vleugje intimidatie is, ontsla ik hem.
Bijna zwager of niet.
Ik ga terug naar het staren naar mijn nieuwe PA om de afkeer van mijn CFO te onderdrukken. Ik blijf nog even hangen bij haar foto, en sla dan met een zwaai de klep van mijn laptop dicht. Pas dan zie ik de tekst onder de foto.
Die deugniet!
Tante Leslie heeft een geweldig gevoel voor humor. Op een dag zal het haar misschien haar baan kosten.
De grappenmaker had in haar elegante handschrift geschreven: Dit is Heather Pagitt. Zij is de reservekandidaat. Vergeet niet, kwalificaties tellen! Scroll naar beneden voor je nieuwe PA.
Dat doe ik—gretig.
Een paar tikken later verschijnt mijn nieuwe PA in beeld.
Alles wat ik kan zeggen is...
Ze is zo ver van mijn type, dat ik moeite zal hebben om haar één keer te bekijken, laat staan twee keer. Niet omdat ze zwart is. Tjonge, ik heb vrouwen gehad van bijna ondoorzichtig tot onyx, dus dat is het probleem niet. Deze vrouw doet me gewoon niets. Er is iets aan haar wat ik niet leuk vind.
Is het de massa strakke krullen die rond haar hartvormige gezicht zwieren?
Nee. Die zijn wel oké.
Misschien is het haar diamantvormige kin? Het lichte kuiltje helpt, maar de scherpte maakt haar te vastberaden, en haar neus, weliswaar een schattig wipneusje, botst met haar lippen, die niet erg vol zijn.
Al deze kenmerken samen zijn misschien oké voor sommige mannen, maar het zijn haar ogen die me echt afstoten. Ondanks haar zonnige glimlach, blijft er een diepgewortelde droefheid hangen in die grote bruine ogen. Ook een zekere behoedzaamheid.
Ze herinneren me aan de tijd dat ik op mijn knieën zakte.
De tijd dat ik het lichaam van mijn verloofde moest identificeren.
Woede grijpt me aan vanwege deze vrouw die die herinnering weer naar boven haalt. Ik typ een sarcastische reactie, zonder erover na te denken voordat ik op verzenden klik.
Laat tante Leslie maar eens nadenken over wat ik heb geschreven.
Eigenlijk zal die deugniet waarschijnlijk in een deuk liggen als ze het verhaal aan oom Herbert vertelt.
Verdomme!
Ik sla de klep dicht, mijn woede borrelt over. Dat is de laatste keer dat ik haar iemand zo dicht bij mij laat kiezen. De volgende keer heb ik het laatste woord.
Na een paar momenten ben ik kalm genoeg om mijn laptop weer te openen en de foto van de PA te bestuderen. Meer dan vijf minuten zoek ik naar de kwaliteiten die haar zo speciaal maakten.
Tante Leslie moet iets in deze vrouw hebben gezien wat ik mis.
Wat dat ook is, ik kan het niet zien, maar het maakt niet uit. Ik zal druk zijn met reizen, dus er zullen maar een paar weken zijn waarin ik die spookachtige bruine ogen moet verdragen. Als het echt niet werkt, kan ik altijd via Kat communiceren met de nieuwe PA.
Met een definitieve beweging sluit ik mijn laptop, sta op, schenk mezelf nog een kop koffie in, en staar uit het raam.
De zon staat hoger. De lucht is helderder. Het wordt een prachtige dag.
Met het uitzicht, vervaagt de laatste rest van mijn woede terwijl de belofte van iets sterker in mij groeit. Ik weet nog steeds niet waarom ik me zo voel, alleen dat ik het doe. Ik kan het niet helpen, net zo min als ik de opkomst van de zon kan beheersen.
Ik drink mijn koffie met een bevredigende klap leeg. Bij de ontbijtwagen schenk ik wat water in een glas en til het naar mijn lippen. De dikke kristallen bodem werkt als een prisma, waardoor ik glimlach bij de menigte kleurrijke vonken die voor mijn ogen dansen.
Een voorteken van goede tijden die komen.
Ja, het komt wel goed.
Ik zal Kat de leiding geven over de PA zodat ik niet met haar te maken hoef te hebben. En als de PA die tante Leslie heeft gekozen ook maar één keer de mist ingaat, heeft Heather Pagitt haar baan sneller dan de nieuweling boe kan zeggen.