Hoofdstuk 4: The Awakening
[Sarah]
"Mevrouw Pierce?" De zachte aansporing van de dokter bracht me terug naar het heden. "Ik weet dat dit veel is om te verwerken. De IVF-procedure kan overweldigend zijn, vooral voor iemand van uw leeftijd."
Ik ging rechter op mijn stoel zitten, en liet de gratie zien die Elizabeth Pierce me had bijgebracht. "Ik begrijp het proces, dokter. Wanneer kunnen we beginnen?"
Ze keek me aan over haar bril zonder montuur. "We kunnen direct beginnen met de hormoonbehandelingen. Echter..." Ze aarzelde en wierp een blik op Theodore's medische dossier. "Er zijn enkele ongebruikelijke patronen in de laatste neurologische scans van meneer Pierce die we zouden moeten bespreken."
Voordat ze verder kon gaan, trilde mijn telefoon - de dagelijkse update van mevrouw Thompson over Theodore's vitale functies. "Sorry, maar ik moet terug naar het penthouse. Kunnen we hier morgen mee verdergaan?"
De rit naar huis gaf me de tijd om mezelf te herpakken. De ondergaande zon schilderde de torens van Manhattan in tinten goud en amber, een uitzicht dat nog steeds onwerkelijk aanvoelde vanuit de achterbank van de Mercedes van de familie Pierce. Drie maanden geleden nam ik nog de metro tussen mijn lessen aan MIT. Nu was ik getrouwd met een van de machtigste tech-CEO's van New York, en bereidde ik me voor op een IVF-behandeling met zijn ingevroren sperma terwijl hij in coma lag.
Het penthouse was stil toen ik aankwam, op het constante gepiep van de medische monitoren na. De nachtzuster knikte respectvol voordat ze wegging, me alleen achterlatend met Theodore. Zijn laatste fysiotherapiesessie had zijn huid droog achtergelaten - een detail dat Elizabeth Pierce zou hebben geërgerd, die erop stond dat zelfs in coma de uiterlijke verschijning werd gehandhaafd.
Ik liep naar het bed, trok mijn trui uit, en bleef achter in een zijden hemdje dat rustgevend aanvoelde op mijn huid. De warmte van de kamer was troostend, en terwijl ik op de rand van het bed ging zitten, goot ik een kleine hoeveelheid lotion in mijn handen, wreef ze samen totdat de lotion warm werd. Toen boog ik voorover, beginnend bij zijn onderarm, langzaam bewegend, voorzichtig, alsof ik een slapende leeuw aanraakte. Mijn aanraking was zacht, mijn vingers gleden langs de gedefinieerde spieren van zijn armen. Voor een man die zo lang buiten spel had gestaan, voelde hij nog steeds sterk aan, elke centimeter herinnerde me aan de kracht die hij ooit bezat.
"Uw schouders zijn behoorlijk indrukwekkend, meneer Pierce," mompelde ik zachtjes, half verwachtend dat hij zou grijnzen en me zou vertellen me met mijn eigen zaken te bemoeien. Maar hij zei niets. Natuurlijk deed hij dat niet. Ik lachte zachtjes, schudde mijn hoofd. "Weet je, ik ben niet bepaald het type dat valt voor een knap gezicht, maar je maakt het wel moeilijk om het uitzicht niet te waarderen." Mijn stem was licht, plagerig - misschien zelfs een beetje flirterig. Ik had nooit eerder zo tegen hem gesproken. Maar vanavond, met alles wat voor ons lag, moest ik een soort van normaliteit vinden, zelfs als het eenzijdige gesprekken waren.
Ik liet mijn vingertoppen over zijn biceps glijden, voelde de stevigheid onder de zachtheid van zijn huid en slaakte een stille zucht. "Ik wed dat je vroeger iedereen met één blik kon intimideren," zei ik, terwijl ik naar voren leunde om wat lotion over zijn hand te smeren. "Ik kan me bijna voorstellen hoe je een bestuursvergadering binnenwandelt, koel als ijs, en volwassen mannen laat zweten."
Een plotselinge verandering in het ritme van de monitor deed me stoppen. Terwijl ik naar zijn andere arm bewoog, trok iets aan de rand van mijn bewustzijn—een subtiele verschuiving, zo klein dat ik het bijna miste. Ik pauzeerde, fronste mijn wenkbrauwen. De lucht voelde geladen, anders. Mijn blik schoot omhoog naar zijn gezicht.
Staalgrijze ogen schoten open en vergrendelden zich op de mijne met laserfocus. Niet de lege blik van onze huwelijksnacht – dit was pure, alerte bewustzijn.
"Wie ben jij?"
Zijn stem was schor van ongebruik maar droeg dezelfde gezaghebbende aanwezigheid die elke persconferentie van Pierce Technologies kenmerkte die ik had gezien. Mijn hart bonkte in mijn borst, en elke zenuw voelde elektrisch geladen. Dit was de man waar iedereen me voor had gewaarschuwd, de man die imperiums bouwde en angst inspireerde. En hier was ik, letterlijk op heterdaad betrapt, lotion smerend op zijn arm als een verliefde verpleegster.
"Ik haal mevrouw Thompson," wist ik uit te brengen, bijna rennend de kamer uit.
De volgende dertig minuten gingen voorbij in een waas van activiteit. Mevrouw Thompson verscheen met opmerkelijke snelheid, gevolgd door een stroom van medisch personeel en beveiligingsteams. Elizabeth Pierce arriveerde in een wervelwind van Chanel-parfum en tranen, terwijl Nathan achterbleef met een uitdrukking die zijn ontsteltenis niet helemaal kon verhullen.
"Een wonder," verklaarde de hoofdneuroloog na een reeks tests. "De cognitieve functies van meneer Pierce lijken volledig intact."
Elizabeth snikte: "Mijn jongen, mijn briljante jongen..."
De emotie werd haar te veel – ze wankelde op haar voeten. Nathan, altijd de opportunist, stapte meteen naar voren om haar te ondersteunen. "Laat me u naar de zitkamer helpen, grootmoeder."
Ik drukte me tegen de muur terwijl ze voorbijgingen, probeerde onzichtbaar te worden. Maar er was geen ontsnappen aan de doordringende blik van Theodore Pierce. Hij duwde zichzelf rechtop in bed, negeerde de protesten van het medische team. Zelfs in een ziekenhuisjapon straalde hij de autoriteit uit van een CEO die een tech-imperium had opgebouwd.
"Allemaal eruit," beval hij. De kamer werd met militaire precisie leeggehaald, alleen mevrouw Thompson bleef aarzelend bij de deur staan.
"Wie is zij?" eiste Theodore, zijn kin in mijn richting bewegend. Zijn stem was nu sterker, scherp genoeg om te snijden.
Mevrouw Thompson's normaal onbewogen houding wankelde. "Meneer, dit is Sarah Sullivan. Uw... vrouw."
De temperatuur in de kamer leek tien graden te dalen. Theodore's uitdrukking versteende tot iets dat zijn onbewuste toestand warm deed lijken in vergelijking.
"Ga weg."