Hoofdstuk één
Sephie
Ik hoor mijn white noise-app op mijn telefoon uitgaan en mijn alarm langzaam luider worden. Ik wacht tot de klingelende bellen stoppen voordat ik me omdraai en op het scherm tik. Met een diepe ademhaling verzamel ik de energie om uit bed te komen en sleep mezelf naar de douche.
Weer een glorieuze dag in het leven van een serveerster. Ik moet mezelf tegenhouden om niet naar de douche te huppelen van opwinding bij het vooruitzicht om vandaag weer door boze klanten uitgekafferd te worden. Mensen zijn de laatste tijd gewoon chagrijnig.
Na mijn douche maak ik een snel ontbijt voor mezelf, ook al is het al laat in de middag. De late dienst betekent dat ik het normale ontbijt mis, maar laten we eerlijk zijn. Spek kan op elk moment van de dag worden genoten.
Als de afwas gedaan en gewassen is, pak ik mijn sleutels en mijn tas en sluit de deur achter me op slot. Ik woon alleen. Het is misschien niet de beste buurt, maar al mijn buren zijn echt aardig en we houden een oogje in het zeil voor elkaar. Wanneer ik me omdraai na het vergrendelen van mijn deur, zie ik meneer Turner de trap op lopen naar zijn appartement tegenover het mijne.
"Hallo, juffrouw Sephie. Ga je ergens spannends naartoe?" Hij klimt langzaam de trap op, met zijn boodschappen in de hand. Het is tenslotte donderdag. Meneer Turner stopt altijd op donderdag bij de supermarkt op weg naar huis.
"Hallo, meneer Turner. Op weg naar mijn werk. Hoe was uw dag? Nog iets spannends gebeurd in het hotel vandaag?"
"Nee, niet vandaag, maar ik ben dankbaar voor saaie dagen, als ik eerlijk ben."
Meneer Turner werkte aan de deur van het duurste hotel in de stad. Hij is al 32 jaar portier en kent daardoor elke invloedrijke persoon in de stad.
"Saaie dagen geven je meer tijd om mijn Meneer Perfect te vinden, toch? Ik houd ook van saaie dagen," lach ik.
Meneer Turner lacht terwijl hij zijn deur bereikt en zijn boodschappen neerzet om de deur te ontgrendelen. "Maak je geen zorgen, juffrouw Sephie, ik zal op een dag de perfecte man voor je vinden. Je verdient het."
"Ik weet het niet, maar ik neem alle hulp die ik kan krijgen. Fijne avond, meneer Turner. Ik zie u morgenochtend en zoals altijd, als u iets nodig heeft, belt u me maar." Ik zwaaide hem gedag terwijl hij zijn appartement binnenliep.
Mijn glimlach blijft hangen terwijl ik de trap af ren naar de parkeerplaats. Goede buren kunnen echt een groot verschil maken in je woonsituatie.
Eenmaal op de parkeerplaats van het restaurant aangekomen, zie ik dat mijn gebruikelijke parkeerplaats bezet is. Ik mopper in mezelf terwijl ik nu verder weg van het gebouw moet parkeren. Ik ben niets als geen gewoontedier. Het niet krijgen van mijn gebruikelijke parkeerplaats betekent dat dit een zware nacht gaat worden. Hoera voor donderdagen.
Wanneer ik uit mijn auto stap, merk ik de onweerswolken langzaam binnenrollen. Diep inhalerend adem ik de zoete geur van naderende regen in en geniet van het laatste moment van rust voor mijn dienst begint. Ik kan dit.
Het is niet zomaar een donderdag. Het is de laatste donderdag van de maand, wat betekent dat alle misdaadbazen in de stad in dit restaurant bijeenkomen om "zaken" te bespreken. Ze reserveren de achterkamer en vragen elke keer mij om hen te bedienen. Ik weet niet of het komt omdat ik stil ben, meestal mijn hoofd omlaag houd, of omdat ik kan onthouden wat elke baas wel en niet lekker vindt, maar ze vragen altijd om mij. Ze geven me altijd een fantastisch fooi, wat het enigszins draaglijk maakt om bekende criminelen te bedienen. Hun fooien financieren in hun eentje mijn spaarrekening, wat betekent dat ik binnenkort uit mijn twijfelachtige buurt kan verhuizen.
"Hé Sephie. Kom je nog naar binnen of ga je de hele nacht als een gek met je ogen dicht naast je auto staan?"
"Hou je mond, Max. Ik kom al, ik kom al," zeg ik terwijl ik naar hem toe ren. Max is de barman en heeft zijn eigen fanclub van vrouwen die alleen naar het restaurant komen om door hem bediend te worden. Zijn drankjes zijn niet bijzonder. Hij heeft zelfs toegegeven dat hij hun drankjes meestal aanlengt met water. Ze willen gewoon naar hem staren terwijl hij hen met een glimlach hun Cosmopolitans serveert.
Max is lang, gespierd, maar slank gespierd. Hij ziet eruit alsof hij in de NBA zou kunnen spelen, niet in de NFL. Zijn donkerblonde haar is korter aan de zijkanten, maar hij laat het bovenop langer groeien. Hij zei dat vrouwen tegenwoordig van iets langer haar houden, dus hij deed marktonderzoek om te zien of langer haar hem meer fooi oplevert. Max had een jongensachtige charme, maar hij wist hoe hij zijn smaragdgroene ogen moest gebruiken om de dames voor zich te winnen. Eén blik van hem en de meeste vrouwen zwijmelen. Blijkbaar was ik immuun voor die blik. Hij probeerde het vaak bij mij, maar ik moest elke keer lachen. Hij zei dat ik goed was voor zijn nederigheid, als niets anders.
"Was je net aan het mediteren? Moet je innerlijke rust vinden voor de vergadering vanavond?" plaagde hij terwijl hij de achterdeur voor me opende.
"Ik probeerde de kracht te vinden om je niet een klap te geven, eikel," lachte ik terwijl ik de keuken in liep.
"Oh. Je kwetst me."
"Ik ben er zeker van dat je wel een vrouw zult vinden om je wonden te verzorgen, in... ongeveer 30 minuten," zeg ik terwijl ik op mijn horloge kijk om te zien hoe lang we nog hebben voordat de bar opengaat. Van donderdag tot zondag stromen de vrouwen naar de bar om Max te zien.
"Maar geen van hen zal ooit mijn hart hebben zoals jij, mijn kleine gemberkoekje," zegt hij terwijl hij voor me gaat staan, naar me toe leunt en een losse krul achter mijn oor stopt. Hij legt mijn dikke vlecht over mijn schouder en doet alsof hij de kraag van mijn shirt rechtzet.
Ik staar diep in zijn grote groene ogen, terwijl zijn vingers op mijn nek blijven hangen. Dan breek ik onmiddellijk in een lachbui uit terwijl hij ook begint te lachen.
"Aan het werk, Max."
De zwarte SUV's beginnen rond 8 uur 's avonds aan te komen. Max is volledig overspoeld met alleenstaande vrouwen die zijn aandacht aan de bar proberen te trekken, maar hij neemt toch de tijd om als een vijfjarige naar de keuken te rennen en te roepen: "ZE ZIJN HIER" en dan weer terug naar de bar te rennen. Ik schud mijn hoofd, lachend om zijn capriolen, haal diep adem en maak me klaar voor de avond.
De zes bazen komen elk naar deze vergadering met minstens 2-4 extra mensen. Sommigen zijn lijfwachten, anderen zijn hun kinderen, en sommigen zijn onderbazen. De bazen zijn allemaal erg respectvol, net als de lijfwachten en de onderbazen. Het zijn de kinderen die ik verafschuw. Zonen van maffiabazen hebben de grootste ego's die ik ooit ben tegengekomen en erger nog, ze voelen zich gerechtigd om zich te gedragen zoals ze willen. Ze zijn handtastelijk, onbeleefd, en ze denken allemaal dat ik me aan hen moet opdringen, simpelweg vanwege wie hun vaders zijn.
Gelukkig komen ze niet naar elke vergadering, maar vanavond zullen ze er zeker zijn. Blijkbaar is deze vergadering extra belangrijk omdat de hoofdbaas, de opperbaas? Ik weet niet hoe ik hem moet noemen. Lord King Baas? Voelt goed – de Lord King Baas – vanavond aanwezig zal zijn. Hij verschijnt zelden in het openbaar, dus ik weet niet precies wat zo belangrijk is dat hij vanavond komt opdagen, maar ik zal het gedurende de avond vast wel te weten komen. Omdat ik altijd degene ben die deze vergadering verzorgt, weet ik meer over de gang van zaken in de stad dan ik waarschijnlijk zou moeten. Ik houd die informatie natuurlijk voor mezelf. Ik ben niet gek.