Het Brave Meisje van de Maffia

3. VONKEN

~ Violet's Perspectief ~

Violet pakte de duurste fles whisky die ze kon vinden, de 30 jaar oude Macallan, met een winkelprijs van ongeveer €1500. Ze bracht de fles naar hun tafel en zette hem precies in het midden neer. Ze dacht dat ze onder de indruk zouden zijn als ze de fles zagen, dat was meestal de reactie van mensen, maar de mannen keken haar alleen maar verveeld aan.

"Ja, we hebben wel meer dan één fles nodig, schat," grinnikte de man die naast Damon zat.

"K—komt eraan," zei Violet en draaide zich om op haar hielen.

Ze begreep niet waarom ze stotterde. Ze had haar hele leven drankjes geserveerd aan klanten, ze hoefde niet zo te stotteren. Violet dacht dat het misschien de zenuwen waren omdat een maffiabaas haar aankeek als een havik. Ze wist niet wat ze verkeerd had gedaan, maar Damon Van Zandt had haar aangekeken sinds hij hier binnenkwam.

Violet was bezig met het pakken van meer flessen The Macallan van de bar toen ze een andere man tegen Dylan hoorde praten, "Dus, ik hoorde dat je hier wat mooie meiden hebt?"

"Ja, waar zijn de meiden?" lachte een andere man.

"Willen jullie ze nu meteen?" vroeg Dylan.

"Waarom niet nu meteen?"

"Nou, oké," Dylan stond op en liep naar zijn kantoor.

Violet rolde met haar ogen omdat ze wist wat er zou komen. Dit was niet de eerste keer dat Dylan een 'privé' feestje organiseerde voor speciale gasten. Danny, de eigenaar van de bar, was nooit een fan van deze dingen, dus Dylan moest het stiekem doen. Dit was een riskante zaak, maar Dylan werd altijd royaal betaald, dus het risico was het waard.

"Nou, hallo jongens,"

Een groep vrouwelijke strippers kwam uit Dylan's kantoor. Ze waren allemaal gekleed in onthullende kanten kleding. Of eigenlijk, laten we het noemen wat het was, ze waren gekleed in hun ondergoed.

De mannen juichten en glimlachten toen de groep meisjes zich bij hen voegde. Dylan had alles uit de kast gehaald voor dit evenement. Hij had alleen de beste en mooiste meisjes uitgekozen. Violet bracht nog vijf flessen The Macallan en zette ze op tafel. Ze moest zich een weg banen door de dansende meisjes, maar het lukte haar prima.

Toen ze de drankjes had neergezet, wachtte Violet even om te zien of ze nog iets anders wilden, maar de mannen waren te druk bezig met het krijgen van lapdances van de meisjes. Met een schouderophalen ging Violet terug naar de bar om de kassa af te sluiten. Af en toe keek ze op van de kassa en zag ze hoe Dylan pakketjes wit poeder aan de mannen uitdeelde. Ze schudde haar hoofd en telde verder. Toen keek ze weer op en dit keer ontmoetten haar ogen die van Damon.

Damons ogen waren donker en mysterieus. Violet kon niet lezen wat hij dacht. Iedereen leek het naar zijn zin te hebben, maar Damon zag er bijna verveeld uit.

"Ik zei toch dat je weg moest gaan, Vi," onderbrak Dylan haar gedachten. Violet draaide haar hoofd om en zag Dylan leunen tegen de bar.

"Ik moet eerst de kassa sluiten, sukkel," antwoordde ze.

"Dat kan ik wel doen," siste hij.

"Zoals de laatste keer dat je een privéfeestje had?"

Elke keer dat Dylan een privéfeest organiseerde, eindigde hij altijd met een black-out. Hij vergat de kassa af te sluiten en kreeg de volgende dag problemen met Danny. Violet keek alleen maar naar hem om.

"Goed punt," zuchtte Dylan. "Maar jij maakt dat je wegkomt zodra je klaar bent," waarschuwde hij haar met een vinger. Dylan wist hoe wild deze feesten konden worden en dit keer hadden ze te maken met de maffia. Hij wilde niet dat zijn kleine zusje bij deze mensen in de buurt was.

"Maak je geen zorgen, ik ben niet van plan om langer te blijven," antwoordde Violet terwijl ze verderging met het doorrekenen van de cijfers.

"Yo, Dylan!" riep een van de andere jongens.

"Ja? Wat kan ik voor jullie doen, jongens?" Dylan liep met een geforceerde glimlach terug naar de tafel.

"Onze gasten komen eraan, we hebben meer flessen nodig."

"Oké, man. Ik regel het," knikte Dylan.

Alsof het afgesproken was, ging de voordeur open en kwam er een groep oudere mannen binnen. Ze waren ook scherp gekleed in zwarte pakken. Als ze het niet beter wist, zou Violet denken dat ze net een begrafenis waren binnengelopen.

De groep mannen begroette elkaar en Damon stond op om een van de oudere mannen de hand te schudden. Ondertussen zag Violet aan de andere kant van de tafel hoe een van de strippermeisjes een van de mannen oraal bevredigde.

Wat een tafereel.

Violet bloosde en was verbaasd. Ze was niet eens het type dat naar porno kijkt, en nu gebeurde het recht voor haar ogen. Ze raakte bijna de tel kwijt, maar gelukkig gaf de rekenmachine haar de juiste cijfers.

Nadat ze de kassa had afgesloten, wierp Violet een laatste blik op Dylan. De jongens deelden hun witte poeders met hem en hij was nu helemaal van de kaart. Violet slaakte een zucht en draaide zich om. Dit was weer een aanblik die ze niet wilde zien.

Tussen de luidruchtige jongens en de dansende meisjes door, glipte Violet stilletjes de kamer uit. Ze pakte haar spullen uit de personeelskamer voordat ze naar buiten ging naar de parkeerplaats. Maar voordat ze de achterdeur kon bereiken, sloeg ze een hoek om en zag iemand voor haar staan. De muren waren krap en de lange man blokkeerde volledig haar weg.

"Excuseer," zei ze geïrriteerd, maar de man verroerde zich niet.

"Ga je al zo snel weg?" zei hij met een lage, hese stem. De man hief zijn gezicht en Violet kon zien wie hij was. Het was Damon. Zijn donkerbruine ogen boorden zich in de hare en Violet slikte moeizaam.

"Vervelen we je?" zei hij opnieuw. Zijn ene hand hield de muur voor hem vast terwijl hij achterover leunde. Violet had geen uitweg.

"N-nee, mijn dienst is afgelopen," stamelde ze.

Damon's lippen krulden omhoog in een glimlach. Toen kantelde hij zijn hoofd een beetje en keek naar haar alsof ze een bezienswaardigheid was.

"Hoe heet je?" vroeg hij.

"Violet."

"Aangenaam kennis te maken, Violet."

Damon stak zijn hand uit en Violet dacht even na voordat ze hem beleefd de hand schudde. Violet wilde haar hand terugtrekken, maar Damon hield hem nog een seconde langer vast. Violet keek instinctief omhoog en plotseling stond Damon heel dicht voor haar. Ze hapte bijna naar adem van schrik, maar Damon grijnsde alleen. En niet alleen dat, er was een vonk in zijn ogen. Violet wist niet of ze moest wegrennen of schreeuwen, maar ze herpakte zich snel en trok haar hand weg.

Met zijn hand van de muur zag Violet een kans om weg te lopen. Maar net voordat ze langs hem wilde glippen, zei hij: "Wat doet een meisje zoals jij op een plek als deze?"

Violet draaide zich instinctief om.

"Een meisje zoals ik?" vroeg ze.

"Mooi, slim, en..." hij pauzeerde even voordat hij toevoegde, "Duidelijk onervaren."

De zin begon goed, maar Violet voelde zich beledigd tegen het einde. Ze was trots op haar werk. Ze haatte het als mensen op haar neerkeken alleen omdat ze jong was of er niet uitzag zoals verwacht.

"Voor jouw informatie, ik ben goed gekwalificeerd voor deze baan," verklaarde Violet feitelijk. "Ik werk hier al sinds—"

"Ik had het niet over de baan," onderbrak Damon haar.

Violet viel stil. Als hij het niet over de baan had, waar had hij het dan over?

Damon liet nog zo'n duivelse grijns zien en lachte zachtjes. Hij zwaaide even voordat hij zich omdraaide en mompelde: "Fijne avond, Violet."

---

Dertig minuten later zat Violet in Dylan's auto op de parkeerplaats, niet wetend wat te doen. Als dit weer een van Dylan's stomme privéfeestjes was, zou Violet geen seconde twijfelen om te vertrekken. Maar dit was anders. Er zat iets niet goed. Een feestje organiseren voor de maffia kon problemen betekenen. Ze had verhalen gehoord en veel films gezien over deze mensen.

Wat als ze mensen beginnen te vermoorden?

Behalve haar moeder was Dylan de enige familie die ze nog had. Violet zou niet weten wat ze moest doen als er iets ergs met hem zou gebeuren. Ze keek weer op de klok, het was iets over 1 uur 's nachts. Dit soort feestje zou waarschijnlijk over een paar uur afgelopen zijn. Violet dacht dat ze misschien moest wachten en Dylan mee naar huis moest nemen.

Maar plotseling zag Violet vanuit haar ooghoek een zwarte auto langskomen in de achteruitkijkspiegel. Ze had dezelfde auto de afgelopen vijftien minuten zien rijden. Er was duidelijk iets mis.

De zwarte auto stopte voor de ingang van de bar. Violet voelde de spanning in de lucht stijgen. Ze zakte verder in haar stoel en bleef kijken via de achteruitkijkspiegel. Ze zag dat er twee mannen in die auto zaten. Ze droegen geen zwarte pakken. Een van hen pakte iets op dat eruitzag als een walkietalkie en begon te praten. En niet lang daarna zag Violet nog een zwarte auto achter hen stoppen. Dit keer had de auto een politiesirene bovenop.

Dit is een politieauto!

Violet begreep meteen wat er aan de hand was. De politie had waarschijnlijk een tip gekregen over deze bijeenkomst en stond op het punt om binnen te vallen. Dit zou heel slecht zijn, vooral voor Dylan die het feestje organiseerde en faciliteerde. Er waren meisjes en drugs bij betrokken, en Dylan zou de gevangenis in gaan.

Nee, nee, nee!

Zonder aarzeling glipte Violet stilletjes uit de auto en ging weer naar binnen. Ze moest Dylan waarschuwen en ervoor zorgen dat hij hier wegkwam voordat de politie binnenkwam.

"Dylan! Dylan!"

Violet rende door de achterste gang en schreeuwde om Dylan, maar toen ze in de hoofdruimte aankwam, zag ze dat die leeg was, op de striptease meisjes na. De meisjes propten stapels geld in hun ondergoed en sommigen waren al bezig zich om te kleden in hun normale kleren.

"Wat? Waar is iedereen heen?" eiste Violet te weten.

Een van de striptease meisjes wees naar de deur van de personeelsruimte. Violet haastte zich erheen. Ze duwde de deur open en vond de groep mannen, allemaal twintig, die de personeelsruimte doorzochten op zoek naar iets.

"Wat doen jullie hier?" vroeg ze boos. "Dit is alleen voor personeel—"

"Het enige personeel hier ligt bewusteloos," zei een van de mannen en wees naar een bewusteloze Dylan. Hij lag plat op de grond.

"Dylan!" Violet boog zich snel naar hem toe. Hij ademde nog. Hij sliep alleen maar.

"Ze komen binnen," zei een van de mannen terwijl hij door het raam keek. "We hebben gezelschap."

Plotseling haalden alle andere mannen hun wapens tevoorschijn en richtten ze op de deur. Violets mond viel open van schrik. Ze had nog nooit zoveel wapens op één plek gezien.

"Jongens, het zijn agenten," zei een andere man, die de situatie probeerde te sussen. Hij was een van de jongere mannen die de hele avond naast Damon had gezeten.

"De consigliere heeft gelijk, je kunt niet zomaar op agenten schieten," zei een oudere man.

"Wat stel je dan voor? Dat we ons gewoon overgeven?" zei een andere man. Hij was de grootste van allemaal en zag er het kwaadst uit.

"Liam, kalmeer," hoorde Violet Damons stem zeggen. Hij was hier ook. "Er is hier ergens een uitgang, we moeten hem alleen vinden."

De mannen begonnen de kamer door te zoeken, meubels te verplaatsen en op de muren te kloppen.

"Dit is belachelijk. De enige die de uitgang weet, ligt knock-out!" brulde Liam weer.

Violet realiseerde zich dat Dylan hen waarschijnlijk over de geheime uitgang vanuit de personeelsruimte had verteld, maar hij was flauwgevallen voordat hij kon zeggen waar die was.

"Hé," hoorde Violet zichzelf zeggen. "Als jullie de uitgang zoeken, kijken jullie op de verkeerde plek."

Iedereen stopte met bewegen en keek naar Violet. Ze stond op en liep naar het grote schilderij dat aan een van de muren hing. Ze tilde het schilderij op en onthulde een geheime deur erachter. De deur was klein, bijna als een raam, en zou hen rechtstreeks naar de achterkant van de parkeerplaats leiden. Dit was iets wat Danny jaren geleden had laten installeren toen hij zich inliet met al dat apocalyps-gedoe.

Zonder nog een minuut te verspillen, openden de mannen de deur en glipten er een voor een uit. Violet stapte opzij en keek toe hoe iedereen de kamer verliet. Damon was een van de laatsten die vertrok en hij stopte even om met haar te praten alsof hij geen haast had.

"Ik zal je de gunst zeker terugbetalen," zei hij.

"Maak je er geen zorgen over, ga gewoon," zei ze.

"Oh, nee. Damon Van Zandt vergeet nooit iets."

Damon schonk haar een laatste glimlach en een knikje voordat hij eindelijk de kamer verliet. Toen de deur achter hem dicht was, hing Violet het schilderij terug, zodat de uitgang volledig bedekt was.

*** KRAK! ***

En plotseling werd de deur van de personeelsruimte opengebroken. Een half dozijn politieagenten in uniform richtten hun wapens op Violet en ze hapte naar adem van schrik.

"Politie! Handen omhoog!"

• • • • • Wordt Vervolgd - - - - -