Hoofdstuk 8 Je bent een fraudeur
Nadat ze had opgehangen met Jasper, besloot Diana naar de kleine supermarkt in de buurt van haar appartement te gaan voor wat boodschappen en benodigdheden.
Toen ze bij de familie Getty woonde, had ze weliswaar geen vaste baan, maar nam ze soms klussen aan om oude schilderijen en boeken te restaureren, wat haar hielp een aardig bedrag te sparen.
Als het niet voor Robert was geweest, had Diana's spaargeld haar een comfortabel leven kunnen bieden. Ze besefte hoe dwaas ze eerder was geweest.
Een paar uur later kwam Diana terug naar haar appartement, beladen met tassen.
Ze stopte de boodschappen in de koelkast en haalde wat ingrediënten tevoorschijn om snel een lunch in elkaar te zetten.
Op dat moment hoorde ze zachtjes de deur opengaan.
Diana draaide zich om en keek recht in de ogen van Howard toen hij binnenkwam. Ze bevroren allebei even zonder iets te zeggen.
Ze realiseerde zich plotseling dat ze nu getrouwd was en moest wennen aan het hele getrouwde leven.
Diana perste haar lippen samen, keek naar Howards knappe gezicht en wist een kleine glimlach te produceren. "Ben je terug? Wil je samen eten?"
Howard glimlachte terug. "Graag."
Omdat het voor twee personen was, kon de lunch niet te simpel zijn.
Diana dacht even na, pakte toen wat meer ingrediënten uit de koelkast en maakte een paar gerechten.
Howard keek stilletjes naar de eenvoudige huisgemaakte maaltijd op tafel, zijn diepe ogen werden iets donkerder.
"Ik kan alleen eenvoudige dingen maken, ik hoop dat je het niet erg vindt," zei Diana ongemakkelijk, denkend dat Howard het niet lekker vond omdat hij nog niet begonnen was met eten.
"Het is prima," antwoordde Howard luchtig, ging zitten en nam een hap. Het smaakte eenvoudig, maar het voelde als thuis.
Nadat ze in stilte de lunch hadden beëindigd, stond Howard op, haalde een bankpas uit zijn portemonnee en gaf die aan Diana. "Op deze kaart staat vijf miljoen dollar. Gebruik het zoals je wilt. Laat het me weten als het bijna op is, dan vul ik het aan."
Diana nam de kaart aan, een beetje beduusd, en wilde iets zeggen, maar hield zich in en accepteerde het zwijgend.
Ze had Howards geld eigenlijk niet nodig, omdat ze zich prettiger voelde met het gebruik van haar eigen verdiensten.
Maar aangezien Howard het aanbood, kon Diana het niet weigeren.
Dus besloot ze het voorlopig te bewaren en het terug te geven zodra hun overeenkomst eindigde.
In de middag was Howard op kantoor bezig met wat documenten, terwijl zijn assistent James hem bleef aanstaren.
Howards wenkbrauw trok. Hij keek op en wierp James een strenge blik toe, "Wat is er met jou aan de hand?"
James schrok even, maar glimlachte toen lichtjes. "Meneer Spencer, u lijkt vandaag in een goede stemming te zijn."
Howard was een beetje verrast.
Om de een of andere reden dacht hij plotseling aan de huisgemaakte maaltijd die hij 's middags met Diana had gehad en glimlachte onbewust.
James' ogen werden groot van verbazing, niet gelovend dat hij die vluchtige glimlach op Howards gezicht zag.
Bij Spencer Group wist iedereen dat Howard zelden glimlachte op het werk.
Hij had altijd een strenge blik, wat een intimiderende uitstraling gaf die mensen op afstand hield.
Maar onverwachts glimlachte Howard daadwerkelijk, en zag er nog knapper uit dan normaal.
Robert had nooit verwacht dat Diana het zou aandurven om hem aan te klagen.
Toen de politie zijn huis binnenviel en hem arresteerde voor fraude, was Robert verbijsterd.
"Agent, ik zweer dat ik geen fraude heb gepleegd!" smeekte Robert nerveus op het politiebureau.
De agent kaatste terug: "Als je dat niet hebt gedaan, waarom zou Diana je dan aanklagen?"
"Het is allemaal een groot misverstand! Diana is mijn verloofde. Ze is gewoon boos op me en heeft dit plan bedacht om me terug te pakken!" Toen hij de scepsis in de ogen van de agent zag, raakte Robert wanhopig. "Als u me niet gelooft, bel ik haar nu meteen!"
Robert pakte zijn telefoon om Diana te bellen, maar het ging direct naar de voicemail.
Hij vloekte zachtjes, zich ineens herinnerend dat Diana zijn nummer waarschijnlijk al tijden geleden had geblokkeerd.
Met geen andere keuze opende Robert Facebook en probeerde een spraakoproep.
Diana hing na slechts drie keer overgaan op.
Vastberaden belde Robert opnieuw, maar ze hing weer op. Hij bleef bellen totdat hij geen verbinding meer kon maken.
"Die trut!" spuugde Robert boos.
Toen hij de intense blik van de agent opmerkte, draaide Robert zich ongemakkelijk om en forceerde een glimlach.
Ondertussen was Laura woedend omdat Diana haar de rug had toegekeerd in het ziekenhuis.
Terwijl ze over straat liep, probeerde Laura Robert te bellen om hun volgende stap te bespreken, maar zijn telefoon was onbereikbaar.
Toen ze eindelijk verbinding kreeg, mokte ze en klaagde: "Robert, Diana is ervandoor. Je moet iets bedenken."
Er viel een stilte aan de andere kant.
Toen kwam Robert's stem door, met opeengeklemde tanden. "Laura, die trut heeft me erin geluisd! Ze heeft me aangeklaagd voor fraude!"
Laura hapte naar adem, "Wat? Robert, waar ben je nu?"
"Op het politiebureau."
Laura hing op, haar ogen flikkerden met een vleugje kwaadaardigheid.
Ze liep verder over straat, terwijl ze Diana's vreemde gedrag in het ziekenhuis opnieuw voor de geest haalde.
Sinds Diana in het ziekenhuis wakker werd, leek ze anders. De oude Diana was timide en makkelijk te beïnvloeden. Waarom leek ze ineens een heel nieuw persoon?
Verzonken in gedachten botste Laura per ongeluk tegen iemand aan.
"Sorry..." Ze begon zich te verontschuldigen maar verstijfde toen ze de man voor zich zag.
In Emerald City maakten Howard's uiterlijk, rijkdom en status mensen wild. Laura was geen uitzondering.
Ze staarde naar Howard's knappe gezicht, zijn diepe ogen leken zacht en liefdevol naar haar.
Denkend dat ze misschien een kans had bij Howard, draaide Laura haar enkel.
Zonder waarschuwing viel ze op de grond, opkijkend naar Howard met betraande, meelijwekkende ogen.
Howard liep langs haar zonder een blik waardig te keuren.
Laura's ogen werden groot van ongeloof. Ze stond boos op, klaar om hem achterna te gaan en uitleg te eisen.
Plotseling schudde een explosie een nabijgelegen kledingwinkel, en dikke rook vulde snel de straat.
Kreten klonken overal om hen heen.
Howard stond niet ver van de explosie, zijn ogen donker en gefocust op de chaos en rook voor hem, terwijl hij de edelsteen stevig in zijn met bloed bevlekte hand omklemde.