Hoofdstuk 7 Ze veranderde
Omdat de kroonluchter plotseling explodeerde, werd Sophia zonder avondeten naar haar kamer gestuurd.
Diana, bezorgd dat Sophia honger zou hebben, liet een dienstmeid haar naar de keuken brengen waar ze persoonlijk een pan soep voor haar maakte.
Toen ze langs de donkere eetkamer liepen, wierp Diana een kille blik om zich heen.
Howard was verdwenen, en het koude maanlicht buiten scheen op de gebroken kristallen kroonluchter op de vloer, waardoor er een bleek licht werd geworpen.
De volgende ochtend kwam de reparateur eindelijk opdagen.
Aangezien de eetkamer nog steeds een puinhoop was en niet was schoongemaakt, stelde Sophia voor om op het terras in de kleine tuin te ontbijten.
Na het ontbijt maakten Howard en Diana zich klaar om terug te gaan naar Luxe Haven Apartments.
Terwijl Diana in de badkamer was, trok Sophia Howard even opzij, met een serieuze blik. "Howard, Diana is een goed meisje. Nu je met haar getrouwd bent, moet je haar goed behandelen en haar geen moeilijke tijd bezorgen!"
Howard's ogen werden een beetje donkerder. "Begrepen, oma."
Sophia keek naar Howard's koude gezicht en zuchtte zachtjes, "Ik weet dat je veel wrok en verwarring hebt, maar breng meer tijd met Diana door, en je zult haar goede kanten zien."
Een sprankje licht flitste in Howard's ogen, en hij glimlachte lichtjes.
Toen Diana uit de badkamer kwam, gaf Sophia haar nog wat advies en keek hen met tegenzin na terwijl ze vertrokken.
In de auto op weg terug naar het appartement merkte Diana Howard's lege nek op, zich afvragend of hij haar geloofde.
Misschien was Diana's blik te intens, want Howard wierp een blik op haar terwijl hij reed. "Waar staar je naar?"
Diana kwam weer tot zichzelf. "Geloof je me?"
Howard glimlachte koel en bleef stil.
De rest van de rit was stil.
Terug in het appartement stonden ze in de ruime, lichte woonkamer, elkaar aankijkend zonder te spreken.
Diana realiseerde zich plotseling dat ze getrouwd was, en Howard naast haar was haar echtgenoot.
Een ongemakkelijke stilte verspreidde zich langzaam tussen hen.
"Meneer Spencer..." stamelde Diana.
"Noem me maar Howard," zei Howard.
Diana was lichtelijk verbaasd en keek op naar de koude en harde Howard voor haar. Zijn ogen waren erg diep, waardoor het onmogelijk was te zien wat hij voelde.
"Oké, Howard," reageerde Diana soepel.
Voor Sophia's bestwil kon Diana een respectvolle en beleefde relatie met Howard onderhouden, maar niet meer dan dat.
Diana's gevoelens waren al in haar vorige leven verbroken.
"Dan ga ik naar mijn kamer om te rusten," zei Diana met een licht afstandelijke en beleefde glimlach.
"Prima." Terwijl hij Diana's rug zag toen ze naar boven ging, werden Howard's ogen donkerder.
Howard kneep zijn ogen samen en greep onbewust de edelsteen in zijn zak.
Een uur later nam Diana een bad en ging daarna comfortabel op het zachte bed liggen, terwijl ze door haar telefoon scrolde.
Beneden was het erg stil, wat erop wees dat Howard al vertrokken was.
Diana gaf echter niet om Howard's verblijfplaats. Ze pakte haar telefoon en opende Facebook, waar ze veel berichten van Robert zag.
Diana fronste van afkeer. Net toen ze haar telefoon wilde neerleggen, kwam er een spraakoproep binnen.
Diana's wenkbrauwen trokken samen, en ze hing Robert's oproep zonder aarzeling op.
Robert: [Diana, waarom neem je niet op? Je was nooit zo! Waar ben je? Ik kom je halen! We kunnen naar je ouders gaan, dan bied je je excuses aan en teken je het toestemmingsformulier voor de operatie. We kunnen nog steeds samen zijn, oké?]
Diana snoof toen ze dit zag. Ze herinnerde zich hoe ze in haar vorige leven wanhopig had geprobeerd Emily en Aiden te plezieren uit een laag zelfbeeld, met Robert als een belangrijke factor.
Diana: [We zijn al uit elkaar, eikel!]
Robert: [Waarom? Diana, wees niet zo koppig! Ik heb de kans om in het buitenland te studeren voor jou opgegeven! Hoe kun je zo makkelijk met me breken? Waarom ben je zo harteloos?]
Diana kneep haar ogen samen en haar slanke vingers tikten snel op het telefoonscherm.
Diana: [Eikel! Trouwens, je bent me nog steeds vijfhonderdduizend dollar verschuldigd. Is het niet tijd om me terug te betalen?]
Aan de andere kant van de telefoon verstarde Roberts gezicht toen hij dit bericht zag.
Slechts een paar dagen geleden had Robert vijfhonderdduizend dollar van Diana geleend onder het voorwendsel van een investeringsproject. Dit geld was bedoeld om Laura mee te nemen op een spa-reis na haar operatie.
Maar onverwacht leek Diana in slechts een paar dagen een compleet ander persoon te zijn geworden.
Robert knarsetandde van frustratie, denkend dat hij een manier moest vinden om Diana de operatie te laten ondergaan, wat er ook gebeurde. Anders zou zijn plan mislukken.
Robert: [Diana, ik wil je ook zo snel mogelijk terugbetalen. Kunnen we afspreken?]
Diana hief een wenkbrauw op en snoof, zich volledig bewust van Roberts sinistere bedoelingen.
Diana: [Eikel! Ik voel me al misselijk bij de gedachte je te ontmoeten!]
Uiteindelijk stemde Diana er niet mee in om Robert te ontmoeten om haar geld terug te krijgen.
Diana was druk bezig alle eerdere chatgesprekken, overboekingen en ander bewijs op te slaan.
Met haar ervaring uit haar vorige leven wist Diana heel goed hoe meedogenloos Robert kon zijn. Het was onmogelijk om te verwachten dat hij het geld vrijwillig zou teruggeven.
Maar met dit bewijs zou het genoeg zijn om Robert achter de tralies te krijgen.
Nadat ze eindelijk het bewijs had georganiseerd, slaakte Diana een zucht van verlichting.
Ze zat op bed, met haar telefoon in haar hand, toen er een aangename ringtone klonk.
Diana keek naar beneden en zag een bekende naam op het telefoonscherm, waardoor ze zich even verward voelde. Het was Jasper Getty, de enige broer in de Getty-familie die haar goed behandelde.
Diana was even stil, haalde toen diep adem en nam de telefoon op. "Hallo, Jasper."
"Diana, waar ben je nu?" Jaspers stem aan de andere kant van de lijn klonk lichtelijk bezorgd.
Diana voelde plotseling een brok in haar keel. "Jasper, ik mis je."
Ze vermeed het hoofdonderwerp, omdat ze Jasper niet ongerust wilde maken.
Jasper was duidelijk even verbaasd, toen lachte hij warm. "Diana, ik mis jou ook. Mijn project hier is bijna afgerond, en ik ben over een paar dagen terug. Is er iets wat je als cadeau wilt?"
"Nee," zei Diana, terwijl ze een glimlach forceerde, "Jasper, ik maak avondeten voor je als je terug bent."
"Zeker, ik heb je kookkunsten al lang niet meer geproefd. Ik mis het echt."
Bij het horen van Jaspers hartelijke lach verbeterde Diana's sombere stemming een beetje, en ze kon het niet laten om een beetje te glimlachen. "Trouwens, Jasper, is het artikel waar je het de laatste keer over had niet bijna gepubliceerd?"
Aan de telefoon kon Diana de momentane verstijving in Jaspers glimlach niet zien.
"Ja, het gaat voorspoedig," antwoordde hij.