Hoofdstuk 13 Hetzelfde bed delen
Net op dat moment wandelde Howard binnen.
Sophia keek op, snoof, en wendde zich af, negerend wat hij deed.
Howard vroeg zich af wat hij had gedaan om haar boos te maken.
Een beetje verloren liep hij langzaam naar haar toe en vroeg zachtjes: "Oma, hoe voelt u zich?"
Diana draaide zich verrast om. In haar gedachten was Howard altijd zo koud, zelfs zijn stem. Dit was de eerste keer dat ze hem zo zacht hoorde spreken, en ze vond het eigenlijk wel prettig.
Sophia leunde tegen het kussen en hield Diana's hand vast. Ze glimlachte vriendelijk naar Diana, maar wierp een strenge blik op Howard.
"Door Diana voel ik me beter," zei Sophia tegen Diana met een brede glimlach.
Diana glimlachte ongemakkelijk en wierp een blik op Howard. Inderdaad, zijn gezicht betrok en hij leek hulpeloos.
"Wat wilt u dat ik doe, oma?" vroeg Howard.
"Waarom komen jullie niet een paar dagen bij me logeren?" Sophia klopte op Diana's hand en glimlachte. "Ik laat Amelia een kamer voor jullie beiden klaarmaken. Maak het jezelf gemakkelijk en voel je thuis."
Voordat Howard iets kon zeggen, sprak Diana: "Oma, twee kamers is prima."
Sophia zei zachtjes: "Jullie zijn al getrouwd, waarom in aparte kamers slapen? Dat is niet goed voor jullie relatie!"
Diana kon niets inbrengen.
Ze glimlachte ongemakkelijk en vroeg zich af hoe ze moest uitleggen dat ze in hun appartement elk hun eigen kamer hadden en elkaar alleen tijdens de maaltijden zagen.
Ze waren meestal druk met hun eigen zaken en misten elkaar niet.
Maar kijkend naar Sophia's hoopvolle ogen, kon Diana geen woord uitbrengen.
Instinctief keek ze naar Howard, die fronste alsof hij ergens over nadacht.
Toen ontspanden Howard's wenkbrauwen zich, en zijn koude blik gleed over Diana. "Als oma het wil, dan doen we één kamer."
Diana had geen andere keus dan toe te stemmen, denkend dat het gewoon was alsof ze een extra kamergenoot had.
Dat dacht ze, maar toen de nacht viel en ze zij aan zij in bed lagen, realiseerde Diana zich dat ze haar gedachten niet kon kalmeren.
De warmte van Howard's lichaam bleef naar haar overgaan, waardoor ze het gevoel had dat ze in brand stond. De vage geur van zijn douchegel maakte haar alleen maar onrustiger.
Diana sloot haar ogen stevig, in een poging zichzelf in slaap te wiegen.
Ze dacht dat ze vannacht niet zou kunnen slapen, maar of het nu kwam omdat ze de laatste dagen te moe was of omdat Howard's aanwezigheid haar een veilig gevoel gaf, ze viel snel in een diepe slaap.
Diana wist niet dat Howard, nadat ze in slaap was gevallen, plotseling zijn ogen opendeed. Hij draaide zich om en keek naar de vrouw die vredig naast hem sliep, zijn diepe ogen werden nog dieper en ondoorgrondelijk.
Terwijl het hier rustig was, was de familie Getty in rep en roer.
Laura's toestand was verslechterd en ze was met spoed naar het ziekenhuis gebracht.
Emily was woedend en bleef Diana's telefoon bestoken, maar hoeveel ze ook probeerde, ze kreeg geen contact.
Emily realiseerde zich snel dat Diana haar nummer geblokkeerd moest hebben.
Met deze gedachte in haar hoofd, aarzelde Emily geen moment en rende naar boven om op Jaspers deur te bonzen. "Jasper, Laura's toestand is verslechterd. Bel Diana en zeg haar dat ze onmiddellijk terug moet komen!"
Jasper was verbijsterd, zijn slaperigheid verdween als sneeuw voor de zon.
"Geen sprake van, ik laat je Diana niet weer pijn doen!" zei Jasper, zijn gezicht ernstig.
"Jasper, begrijp het goed, Laura is je zus! Ze heeft zo veel jaren bij ons gewoond, telt dat niet meer dan de paar jaar dat Diana bij ons is?" schreeuwde Emily.
Jasper wreef over zijn slapen, voelend dat hij hoofdpijn kreeg. "Mam, Diana is je biologische dochter, mijn biologische zus."
"Ze is het niet!" schreeuwde Emily, haar zelfbeheersing verliezend. "Mijn dochter is alleen Laura, niet die ongemanierde vrouw! Jasper, ga je haar bellen of niet?"
"Nee!"
"Je hebt geen hart!" Emily's ogen vulden zich met tranen, en haar scherpe blik viel op een telefoon naast het bed.
Haar ogen lichtten op, en ze snelde ernaartoe.
"Mam!" Jasper, zich ervan bewust dat Emily zijn moeder was, durfde geen geweld te gebruiken. Hij was een fractie te laat en kon de telefoon niet terugkrijgen, alleen machteloos toekijken terwijl Emily zijn telefoon gebruikte om te bellen.
De oproep werd snel beantwoord.
"Jasper?" Diana's stem klonk schor, nog steeds doordrenkt van slaperigheid.
"Diana, kom onmiddellijk terug! Laura's toestand is verslechterd!" schreeuwde Emily in de telefoon.
Er viel een moment van stilte aan de andere kant.
Toen klonk Diana's koude, spottende lach door de telefoon, wat Emily woedend maakte. "Het is niet mijn probleem."
"Laura heeft dringend je nier nodig! Kom terug en teken het toestemmingsformulier voor de operatie, en misschien behandel ik je daarna beter!" Emily wist hoe zorgvuldig Diana hen de afgelopen jaren had proberen te behagen sinds ze thuis was gekomen, maar kijkend naar deze onbekende, onhandelbare dochter, bleef Emily's hart bij Laura, die ze twintig jaar had opgevoed.
In Emily's ogen was Diana slechts een middel om een nier voor Laura te leveren.
Ondertussen was Diana klaarwakker en barstte plotseling in lachen uit totdat de tranen over haar wangen rolden.
"Emily, je walg me!" spotte Diana. "Ik kom niet terug! Of Laura leeft of sterft, dat heeft niets met mij te maken!"
"Diana, je..." Voordat Emily verder kon schelden, hing Diana op.
Toen Jasper bleef bellen, aarzelde Diana even voordat ze hem blokkeerde.
Diana dacht: 'Sorry, Jasper. Ik zal je over een paar dagen deblokkeren.'
Diana legde haar telefoon stil weg en zuchtte diep.
Toen ze zich omdraaide, ontmoette ze onverwacht een paar diepe ogen.
Diana was lichtelijk verbaasd. "Wanneer ben je wakker geworden?"
"Toen je Jaspers naam riep," zei Howard met een lichte glimlach.
Zich realiserend dat hij alles vanaf het begin had gehoord, glimlachte Diana ongemakkelijk naar Howard, niet wetend wat ze op dat moment moest zeggen.