Hoofdstuk 10 Wie heeft de overhand
Howard hield zijn mond dicht.
"Geloof je me niet?" Diana stopte abrupt, draaide zich om en keek Howard recht in de ogen.
Toch zei Howard geen woord.
"Als je me niet gelooft, ga dan zelf kijken," zei Diana, terwijl ze diep ademhaalde en haar kalmte bewaarde.
Howard leek een ingeving te krijgen, er flikkerde een vonk in zijn donkere ogen, en hij toverde een kleine glimlach tevoorschijn. "Goed."
Sophia stond bij het raam en keek tevreden toe hoe Howard en Diana door de tuin wandelden.
"Amelia, vind je niet dat ze een leuk stel zijn?" vroeg Sophia met een glimlach, terwijl ze zich tot haar dienstmeid Amelia Martinez wendde, die al de helft van haar leven bij haar was.
"Ja, meneer Howard Spencer en mevrouw Diana Spencer zijn een perfecte match," antwoordde Amelia respectvol.
"Ik hoop maar dat ze snel om elkaar gaan geven," zuchtte Sophia zachtjes.
Sophia wist dat Howard en Diana geen gevoelens voor elkaar hadden; ze waren alleen getrouwd vanwege haar.
Maar Sophia had geen andere keuze. In de loop der jaren had ze gezien hoeveel Diana had geleden bij de Getty-familie.
Sophia wilde dat Diana los zou komen van de Getty-familie en haar vrijheid zou verkrijgen.
De enige manier was dat Diana met Howard trouwde. Het was niet eerlijk tegenover Howard, maar het was de beste manier die Sophia kon bedenken om Diana van de Getty-familie te bevrijden.
Sophia dacht: 'Howard, Diana is een goed meisje. Stel me niet teleur!'
Ondertussen stormde Robert met een donker gezicht het politiebureau uit.
Binnen had hij urenlang geprobeerd de agenten ervan te overtuigen dat Diana zijn verloofde was en gewoon een grapje met hem uithaalde.
Maar de politie trapte er niet in.
Diana had hen genoeg bewijs gegeven om te geloven dat Robert een oplichter was die vrouwen bedroog voor hun geld en emoties.
Bij de gedachte aan het terugbetalen van de $500.000 kookte Robert van woede.
Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en keek naar zijn chat met Diana. Tientallen van zijn eerdere berichten waren niet doorgekomen.
Zijn woede onderdrukkend, stuurde Robert nog een bericht: [Diana, laten we praten.]
Tot zijn verbazing kwam dit bericht wel aan.
Roberts ogen lichtten op en hij begon snel te typen.
Robert: [Diana, kun je naar buiten komen? Laten we dit uitpraten.]
Robert: [Hoe kun je onze jaren samen zomaar weggooien?]
Robert: [Je weet dat ik het meest van jou houd!]
Na meer dan een dozijn berichten te hebben gestuurd, kreeg hij eindelijk een antwoord.
Diana: [Geef het geld terug! Of we zien elkaar in de rechtbank.]
Robert was woedend. Hij klemde zijn telefoon stevig vast en staarde naar het bericht, denkend dat hij Diana niet de baas over hem kon laten zijn.
Maar als hij niet deed wat Diana zei en het naar de rechtbank ging, zou hij de spot van de stad zijn.
Tegen die tijd zouden Roberts toekomst en reputatie geruïneerd zijn.
Robert bedacht dat hij het geld voorlopig aan Diana kon teruggeven en later een manier kon vinden om het terug te krijgen.
Met die gedachte flitste er een sinistere glans in zijn ogen. Hij grijnsde en maakte snel $500.000 over naar Diana.
Robert: [Diana, ik weet dat je geen vaste baan hebt en de Getty-familie hebt verlaten, dus je zult wel krap bij kas zitten. Neem dit geld voorlopig. Wat er ook gebeurt, ik houd nog steeds het meest van jou!]
Aan de andere kant accepteerde Diana de betaling zonder enige emotie. Ze negeerde Roberts nepzoete praatjes, wetende dat ze er alleen maar misselijk van zou worden.
Ondertussen sleepte Jasper zich terug naar de Getty Villa, er uitgeput uitziend.
"Heb je nog het lef om terug te komen?" Jasper keek op en zag Emily in het midden van de woonkamer staan, hem woedend aankijkend.
"Mam."
"Noem me niet zo!" snauwde Emily, "Ben je weer naar die heks Diana geweest? Weet je wel wie je echte zus is? Laura is zo ziek, en jij denkt nog steeds aan Diana!"
"Mam, Diana is je biologische dochter," wierp Jasper tegen, terwijl hij fronste.
Emily schreeuwde, "Mijn dochter is Laura! Diana is niets anders dan een ondankbare snotaap!"
"Mam!" Jasper wist niet wat hij moest zeggen. Hij kon niet begrijpen waarom Emily zo'n hekel had aan Diana, terwijl Diana haar eigen vlees en bloed was.
"Mam, ik ben moe. Ik ga rusten," zei Jasper, niet meer willen discussiëren. Hij draaide zich om en liep naar zijn kamer.
"Wacht!" Emily's scherpe stem hield hem tegen toen hij de trap opging, "Jasper, aangezien je contact hebt met Diana, zeg haar dat ze terug moet komen. Laura heeft haar nier nodig!"
Jasper verstijfde. Hij draaide zich om en keek naar Emily alsof ze een vreemde was.
Na een lange pauze sprak Jasper koud, "Geen sprake van! Ik laat je Diana niet pijn doen!"
Op een dag besloot Diana een antiekwinkel te bezoeken waar ze vaak kwam, in de hoop iets interessants te vinden.
"Mevrouw Getty, bent u er weer?" Joshua Thomas, de eigenaar van de winkel, begroette haar met een glimlach toen hij uit de achterkamer tevoorschijn kwam.
"Meneer Thomas, heeft u de laatste tijd nog iets goeds?" vroeg Diana met een glimlach.
"Natuurlijk," zei Joshua met een veelbetekenende blik, waarna hij opzij stapte. "Mevrouw Getty, volgt u mij alstublieft."
Diana knikte en volgde Joshua naar de donkere achterkamer, waar tientallen oude schilderijen waren opgeslagen.
Diana's ogen lichtten op terwijl ze de schilderijen met grote interesse begon te bekijken.
De oude kunstwerken toonden mensen, landschappen en objecten uit verschillende tijdperken.
Terwijl ze ernaar keek, voelde Diana zich alsof ze door de tijd reisde, een kijkje nemend in de oude geschiedenis.
Plotseling stopte Diana voor een schilderij.
Het was een portret van een vrouw die gracieus danste in een tuin.
Het schilderij was fris en elegant, met zachte en delicate penseelstreken, die de zachtaardige persoonlijkheid van de kunstenaar weerspiegelden. Helaas, door de leeftijd, was de verf afgebladderd, de randen beschadigd, en het doek vergeeld, wat de waarde aanzienlijk had verminderd van bijna een miljoen dollar.
Diana voelde een steek van verdriet toen ze naar het beschadigde schilderij keek.
"Mevrouw Getty, vindt u deze mooi?" merkte Joshua haar aanhoudende blik op en vroeg zachtjes.
Diana pauzeerde en zei toen kalm, "Ja, ik vind het mooi."
Joshua keek naar het beschadigde schilderij en grinnikte. "Mevrouw Getty, als u het mooi vindt, kan ik u 20% korting geven."
"Nee, ik wil het niet kopen. Maar ik wil de waarde herstellen naar wat het oorspronkelijk was."