Ik heb een baan voor je geregeld. $50.000 per nacht
"Verdomme, ik probeer je al uren te bereiken! Waar zit je in godsnaam?" Anton schreeuwde bijna in haar oor. Seth wist niet zeker wat haar meer raakte - de ergernis of de bezorgdheid in zijn stem.
Beiden hielden van wilde nachten uit, maar er bleef altijd iemand achter, wachtend op het rode uur. Voor hen was het rode uur het moment waarop je een plek moest verlaten.
Seth glipte de slaapkamer uit en sloop de badkamer in. "Ik heb te veel wijn op; doe niet zo moederlijk. Ik zit in zijn badkamer, verstop me, en probeer uit te vogelen hoe ik hier wegkom." Ze leunde met haar rug tegen de badkamerdeur en zakte naar beneden, zuchtend van verslagenheid.
"Je maakt me gek. Stuur me je locatie; ik ga naar de auto." Hij bromde en beëindigde het gesprek voordat Seth nog een woord kon zeggen.
Ze hoefde het zeker niet twee keer te horen, dus Seth deelde haar live locatie met Anton en pakte alles wat van haar kon zijn. Seth overwoog het shirt achter te laten, maar nam het toch mee toen ze de kamer verliet.
Seth stormde de trap af sneller dan een kogel, hopend dat Anton al was gearriveerd. Toen Seth eindelijk het appartementencomplex uit rende, scande haar ogen meteen de straat, op zoek naar de zwarte Mustang. In plaats daarvan vielen haar ogen op de bloedrode Camaro, waardoor ze luid vloekte. "Die sluwe, kleine klootzak, rondrijdend in mijn verdomde auto!"
Toen ze op de passagiersstoel sprong, wierp Seth een boze blik op haar beste vriend. Zijn wangen waren licht rood en een sluwe glimlach stond op zijn lippen, wat maar één ding kon betekenen - hij had iemands telefoonnummer bemachtigd.
"En? Is deze knap of schattig?" vroeg Seth terwijl ze worstelde om de gordel om te doen.
"Hartstikke schattig. Jezus, zo schattig, ik kan niet stoppen met denken aan dat gezicht. Weer zo'n wolf, natuurlijk, maar wie maalt erom, toch? Hoe zit het met het snoepje dat je vanavond hebt genoten?" Anton was snel om het onderwerp van zich af te schudden en zich op haar avonturen te richten.
"Wolf. Gewoon een Beta-wolf. Niet verrassend, aangezien die honden de stad runnen. Niets groots om te delen." Seth lachte toen Anton begreep waar ze op doelde.
De rit naar huis was stil en al snel kwamen ze hun gedeelde appartement binnen.
"Nou, ik heb spannend nieuws voor je," zong Anton terwijl hij de deur voor Seth opende. "Ik heb een baan voor je gevonden, aangezien ik moet vertrekken en zo. Het is niets bijzonders, maar ze bieden een krankzinnig bedrag aan geld." Een grijns spreidde zich over zijn lippen.
Het gelddeel maakte Seth enthousiast, maar die grijns schreeuwde om problemen. "Maar?"
Seth plofte op de bank neer en slaakte een zucht. Ze voelde zich comfortabeler dan voorheen.
Seth's ogen volgden Anton terwijl hij naar de keuken liep. Hun appartement was een open ruimteconcept, dus ze kon hem gemakkelijk zien twee glazen wijn inschenken. Toen bracht hij ze naar de woonkamer, nam plaats naast Seth en gaf haar een van de glazen. "Ik weet zeker dat je hebt gehoord over de jaarlijkse Alpha-spelen." Ah, daar was het, de verdomde adder onder het gras.
"Wie niet? Ik snap niet waarom ze die spelen jaarlijks noemen, aangezien ze zelden plaatsvinden. Eerlijk gezegd begrijp ik het doel achter die spelen niet. En om eerlijk te zijn, wie, bij zijn volle verstand, zou gebroken gewrichten, dode lichamen en agressieve Alphas die elkaar vermoorden, een spel noemen? Ze horen allemaal in een gesticht thuis."
De Alpha-spelen waren iets als de Olympische Spelen voor shifters. In werkelijkheid ging het niet om het vergelijken van iemands vaardigheden met die van een ander. Nee, het was zoveel erger. Alles bij elkaar was het een evenement van slachting, drinken en neuken voor twee weken. Veel vrouwelijke shifters betaalden een pijnlijk groot bedrag om als gast te eindigen.
"Dat is niet belangrijk. Wij hebben het spel niet uitgevonden, onze voorouders deden dat," wuifde Anton haar opmerkingen weg alsof niets van wat Seth net zei van belang was. "Hoe dan ook, dit jaar vinden de spelen plaats in de buurt van de hoofdstad. De Raad heeft nog niet de moeite genomen om de officiële locatie bekend te maken, maar het kan niet meer dan acht uur rijden van hier zijn."
Anton leek te blij. Verdacht blij. "Dit jaar zullen de machtigste Alpha's van over de hele wereld de spelen bijwonen. Ik bedoel honderden Alpha's, zo niet duizenden."
"Hoezo?" vroeg Seth nieuwsgierig.
"De Koning, hij ligt op sterven. Ze hebben snel een vervanger voor de troon nodig. Sommige Alpha's kunnen sterke pups krijgen, maar anderen blijken zwakkelingen te zijn. Dus moet de Koning de beste van de besten kiezen als zijn opvolger." Anton nam een slok van zijn wijn en zette zijn glas op de salontafel. "Voor zover ik weet, zullen er dit jaar minstens vijfhonderd Alpha's meedoen. De winnaar van de spelen zal de troon overnemen en de volgende Koning worden."
Maar voordat Seth hem kon ondervragen, sprak Anton weer. "De helft van die Alpha's is ongepaard. Die zullen in aparte gebouwen worden ondergebracht, weg van vrouwelijke gasten. De andere helft zal genieten van de feesten met betalende gasten."
Seth trok een wenkbrauw op, benieuwd of hij meer details te delen had.
"Seth, je hebt geen idee hoeveel de Raad bereid is te betalen aan de bedieners. Als je ermee instemt voor hen te werken, geven die oude knarren je aan het eind van elke dag een zwarte kaart. Geïnteresseerd?" Anton wreef in zijn handen terwijl de opwinding van hem afdroop.
Seth nam een moment om haar beste vriend te observeren. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze hem voor het laatst zo opgewonden en blij over iets had gezien.
"Oké, laten we zeggen dat ik theoretisch houd van hoe dit aanbod klinkt... Vertel me hoeveel ze bieden. Je kent me, Anton, ik zou de straten vegen voor geld. Het maakt niet uit wat ik moet doen, zolang ik mijn eigen kost kan verdienen. Maar dit aanbod, hoe verleidelijk het ook is, maakt me een beetje bang."
Beiden bleven stil totdat Seth besloot er nog iets aan toe te voegen. "Dat zijn Alpha's, en niet slechts een paar, maar honderden van hen. Ik weet niet zeker of ik me ooit veilig zou voelen omringd door zoveel klootzakken tegelijk. Het is al moeilijk om in een rechte lijn te lopen als er eentje in de buurt is, laat staan massa's."
Er was een kans dat Seth haar angst zou kunnen overwinnen als het geld goed was. Ze zou een tijdje kunnen werken en dan maandenlang kunnen uitrusten. De leden van de Raad waren rijker dan de Koning zelf; die oude knarren konden hun bedienden meer betalen dan veel CEO's verdienden met hun harde werk.
"Drumroll, alsjeblieft," Anton trok een wenkbrauw op naar zijn vriendin, die alleen maar haar ogen rolde. Hij had geen andere keuze dan zelf de drumroll na te bootsen. "Dit jaar bieden de oudsten vijftigduizend euro per avonddienst. Is dat niet belachelijk?" Anton lachte, nog steeds verbaasd over hoeveel iemand betaald zou krijgen voor het rennen achter Alpha's aan.
Natuurlijk wist hij dat de meeste van die mannen een slecht humeur hadden; daarom zorgde hij ervoor dat zijn vriendin een bedieningsplek voor Seth zou vasthouden. Alles wat ze zou moeten doen, is hen verfrissingen en snacks brengen. Hoe moeilijk kon dat zijn?
"Hou op!" hapte Seth naar adem, met grote ogen. Ze kon haar oren niet geloven. Wie zou zo dom zijn om zoveel geld per avond te bieden?
"Ik maak geen grapje," sprak Anton in een serieuze toon.
"Oké, wat is dan het addertje onder het gras?" Ze trok sceptisch een wenkbrauw op.
"Eerlijk gezegd ben ik het vergeten. Ik denk niet dat het iets belangrijks was, maak je geen zorgen. Dus? Doe je mee?" Anton smeekte haar bijna met zijn ogen om het aanbod aan te nemen.
Seth zat een paar minuten stil, zich afvragend of het risico de moeite waard zou zijn. "Verdorie, alles wat ik hoef te doen is ze drankjes en eten geven. Ik hoef niet met ze te praten en het is niet alsof ik iemand zou kunnen ontmoeten die ik ken, toch? Dus, ik doe mee. Niet dat er iets mis kan gaan, toch?"