Hoofdstuk 14 Als je niet komt, neem dan de gevolgen onder ogen!
Emily vroeg: "Hubert, waar ben je nu? Kun je Mia ophalen?"
Huberts stem klonk zwaar. "Emily, het gaat niet goed."
Emily's zenuwen, die net wat begonnen te ontspannen, spanden zich weer aan.
Ze stond op, hield haar telefoon stevig vast, haar stem trilde. "Wat is er aan de hand?"
Hubert leek een stillere plek te hebben gevonden om te praten. "Emily, de man die Mia op het vliegveld duwde, heeft de politie iets nieuws verteld. Hij heeft zijn verhaal veranderd. Het ziet er niet goed uit voor Mia. Maar ik ben ermee bezig, dus maak je geen zorgen."
Emily klemde haar telefoon steviger vast, haar wenkbrauwen gefronst. "Oké, bedankt voor je harde werk."
Net toen ze ophing, begon haar telefoon weer te trillen. Zonder zelfs maar naar de beller-ID te kijken, nam ze snel op.
"Emily?" De stem was bekend en droop van kwaadaardigheid.
Emily antwoordde: "Ja, ik ben het."
De stem aan de andere kant zei: "Vanavond om 19.00 uur, Mountain View Manor. Als je niet komt opdagen, zul je er spijt van krijgen!"
Emily probeerde haar emoties te bedwingen. "Wat bedoel je?"
Liams stem klonk dreigend. "Als je er niet voor 19.00 uur bent, kun je toekijken hoe Mia de gevangenis in gaat!"
Terugdenkend aan Huberts eerdere waarschuwing over de ernstige situatie, realiseerde Emily zich dat Liam erachter zat. Liam was als een duivel uit de hel; het was echt walgelijk. Hij was ook als een rat in de goot; met zijn sinistere kleine ogen loerde hij altijd, hebberig naar dingen die hem niet toebehoorden.
Emily wilde niet verder met hem in gesprek gaan en klemde haar telefoon stevig vast. "In een samenleving die door de wet wordt geregeerd, is bewijs essentieel. De video van het vliegveld is genoeg om Mia's onschuld te bewijzen. Niemand kan haar vals beschuldigen."
"Is dat zo? Probeer het maar." Liam grijnsde. "Aangezien je niet van plan bent Mia te helpen, zal ik dat kleine stomme meisje dat ze heeft geadopteerd lastigvallen. Emily, je pleegmoeder heeft niet alleen jou geadopteerd. Als het je niets kan schelen, dan iemand anders wel."
Liams koude stem klonk als het gepiep van een rat in Emily's oren, waardoor haar trommelvliezen pijn deden. Het was vervelender dan koude regen op een winternacht.
Emily's zenuwen spanden zich aan bij zijn woorden. Ze had een gekke drang om Liam in stukken te scheuren.
"Ik weet dat je de wet begrijpt en graag anderen erover onderwijst!" zei Liam nonchalant, "Ik zorg ervoor dat er geen bewijs overblijft na wat ik dat stomme meisje aandoe, en ze zit op de middelbare school, toch? Ooit gehoord van pesten op school? Ik heb gehoord dat er de laatste jaren nogal wat zelfmoorden zijn geweest vanwege pesten op school! Wat als iemand haar drugs geeft en foto's maakt zoals ik de laatste keer bij jou deed? Hoe zou ze reageren? Zou dat niet interessant zijn?" Liam lachte maniakaal.
Emily's haren stonden overeind. Haar zenuwen spanden zich aan. In haar woede werd ze nog kalmer, hoewel haar hand die de telefoon vasthield trilde. Ze vroeg: "Waar heb je mijn nummer vandaan?"
Liam snoof: "Natuurlijk heeft Ethan het me gegeven. Wat dacht je dan?" Liam leek er niet verder over te willen praten.
Liam zei: "19.00 uur, Mountain View Manor, Kamer 3020. Je hebt minder dan twee uur. Het is spitsuur in Maple Valley; ik hoop dat je het op tijd haalt."
Daarmee hing hij op.
Emily's keel voelde droog en pijnlijk aan, haar ademhaling zwaar en onregelmatig.
Zelf op school gepest, wist Emily hoe angstaanjagend het was. Ze kon Stella Nelson niet laten doormaken wat zij had meegemaakt.
Met zo'n wanhoop zou zelfs een gezond persoon op het randje van instorten staan, laat staan de kwetsbare Stella.
Denkend aan Stella's stralende glimlach, zette Emily haar tanden op elkaar, trok snel haar donsjas aan, wikkelde haar sjaal om, pakte haar telefoon en documenten, en ging op weg naar Mountain View Manor.
Stella was ook een kind dat Mia had geadopteerd. Haar gehoor was in orde; ze hadden haar naar het ziekenhuis gebracht toen ze jong was. De dokter had gezegd dat de stembanden van het kind intact waren en dat haar onwil om te spreken waarschijnlijk te wijten was aan psychologisch trauma in haar vroege jeugd. Maar Stella weigerde psychologische behandeling en was erg terughoudend om een therapeut te zien. Daarom stond Mia erop Stella naar een reguliere school te sturen, in de hoop dat ze met andere kinderen zou omgaan en uiteindelijk zou gaan praten.
Echter, Emily was inderdaad niet volledig op de hoogte van wat er op Stella's school gebeurde.
Emily arriveerde voor zeven uur bij Suite 3020 van Mountain View Manor.
Ze stond bij de deur en gluurde door de kier van de deur.
Liam zat naast Ethan.
In de luxueus ingerichte kamer zat Ethan lui in een stoel, zijn vingers tikkend op de tafel, en hij zag er behoorlijk ongeduldig uit.
Liam zei: "Ethan! Je kunt niet zomaar naar Amy luisteren! Ze zegt dat je niet moet komen, en je komt echt niet? Ik zeg je, vrouwen zijn allemaal hypocriet! Amy zegt dat ze je vertrouwt en die nacht je niet kwalijk neemt, maar dat moet je niet serieus nemen! Vrouwen koesteren wrok! Wie weet wanneer ze het in een ruzie weer naar boven haalt! We moeten het probleem voorgoed oplossen! Dit middel is moeilijk te vinden; het heeft me lang gekost! Zodra Emily het drinkt en het middel werkt, kunnen we haar wat vragen stellen en een video opnemen om je onschuld aan Amy te bewijzen. Je moet niet aarzelen. Volg gewoon mijn voorbeeld."
Emily duwde met kracht de deur open.
Bij het horen van de deur keek Ethan op, verrast om Emily te zien. Hij leek een beetje overrompeld door haar verschijning.
Emily lachte inwendig spottend. Wat een act! Ethan was degene die Liam had laten bellen, Stella gebruikend om haar te bedreigen om te komen. Nu zette hij een verraste blik op; wie probeerde hij voor de gek te houden?
Emily vond het dom van zichzelf om zelfs maar een sprankje hoop te hebben dat Ethan nog enige menselijkheid bezat.
"Mevrouw Thompson, u bent precies op tijd!" Liam stond op, gaf Ethan een duwtje met zijn elleboog en verlaagde zijn stem. "Ethan, dit is je kans om jezelf te bewijzen aan Amy! Verspil het middel niet waar ik zo hard voor heb gewerkt!"
"We hebben mevrouw Thompson hier niet voor iets anders uitgenodigd." Liam rommelde met zijn warrige haar en liep met een glimlach naar Emily toe. "Aangezien mevrouw Thompson ervoor heeft gekozen om op tijd te komen, lijkt het erop dat u Ethan genoeg oprechtheid wilt tonen. Tenslotte zijn mevrouw Thompson en Ethan nu gescheiden, zonder verdere verwikkelingen." Liam draaide de tafel om en zette drie lege wijnglazen voor Emily neer.