Hoofdstuk 4: Riley
Ik stap uit de douche en zie hoe het laatste bloed in het putje verdwijnt. Het is een grimmig gezicht, maar ik ben er inmiddels aan gewend. Ik droog me af en vang een glimp van mezelf op in de spiegel—donkere kringen onder mijn ogen, een vervagende blauwe plek langs mijn kaak. Ik herinner me niet eens meer hoe ik die heb opgelopen. Gewoon weer een dag op het werk.
Nadat ik schone kleren heb aangetrokken, loop ik terug naar de woonkamer. Het huis is stil, op het zachte gemompel van stemmen in de gang na. Het is groot hier, groter dan wat de meeste jongens van onze leeftijd zouden hebben. Maar wij zijn niet zoals de meeste jongens. We hebben elk onze eigen kamer, met genoeg ruimte om te ademen en voldoende afstand om helder te blijven. Het is niet echt gezellig, maar het werkt.
Achterin hebben we een garage met drie auto's die we delen. Niets opvallends, gewoon praktische voertuigen die ons brengen waar we moeten zijn en ons laten verdwijnen als dat nodig is. De woonkamer is onze gebruikelijke hangplek, met een versleten oude pooltafel in het midden en een paar doorgezakte banken eromheen. De muren zijn kaal, op een paar zwart-witfoto's na die Danny ergens heeft opgeduikeld—oude, rauwe beelden van stadsstraten en vervallen gebouwen.
Dan is er nog het kantoor, weggestopt achterin. Het is een andere wereld daarbinnen, met schermen langs de muren, computers die zacht zoemen en kabels die als aderen over de vloer lopen. Leo is de techneut en hij leeft praktisch in die kamer, bezig met de activiteiten die ons in het spel houden. Van het opsporen van doelwitten tot het hacken van systemen, hij regelt het allemaal. We hebben allemaal onze rol, en op de een of andere manier laten we het werken.
Als ik de woonkamer binnenstap, vind ik Nate, Danny en Leo gebogen over de pooltafel, pratend in zachte stemmen. Ze kijken op als ik binnenkom, en Danny trekt een wenkbrauw op, met een lichte grijns. "Helemaal opgefrist?" vraagt hij, zijn toon luchtig maar zijn ogen serieus.
"Ja," mompel ik, terwijl ik een hand door mijn vochtige haar haal. "Die vent was een lastpak. Dacht dat hij het vol zou houden, maar hij hield niet lang stand zodra Nate erbij kwam."
Nate haalt zijn schouders op, leunend tegen de rand van de pooltafel, armen over zijn borst gekruist. "Ze denken altijd dat ze sterker zijn dan ze zijn," zegt hij, zijn toon minachtend. "Totdat ze mij ontmoeten, in ieder geval."
Leo knikt, terwijl hij gedachteloos een keu krijt. "Hebben we nog iets nuttigs gekregen?" vraagt hij, altijd de praktische geest. Zijn gedachten zijn waarschijnlijk al bezig met de logistiek, nadenkend over wat er daarna komt.
Ik haal diep adem en loop naar de koelkast om een biertje te pakken. "Hij noemde een school," zeg ik, terwijl ik de dop eraf draai en een slok neem. "Ze gaat naar Lakewood College. Geen naam genoemd, maar dat beperkt het al. Ze is daar student en dat is waar ze hun slag willen slaan."
Danny richt zich op, een vonk van interesse in zijn ogen. "Lakewood? Dat is niet ver. We kunnen er binnen een uur zijn. Als we weten waar ze naartoe gaat, zou het niet moeilijk moeten zijn om haar te vinden."
Leo knikt, terwijl hij met zijn vingers over een keu glijdt. "Ik kan de studentenlijst opvragen," zegt hij, met een blik naar het kantoor. "Ik heb wat connecties die ons toegang kunnen geven. We zullen haar gezicht kennen voor de dag om is."
Nate kraakt zijn knokkels, met een lichte grijns. "Dus we gaan achter haar aan, toch? We vinden haar voordat zij dat doen, gebruiken haar als hefboom. Dit is onze kans."
Ik neem nog een slok, voelend hoe de kou de spanning van eerder wegspoelt. "Ja. We blijven hier niet voor altijd. Dit is onze kans. We vinden haar en houden haar veilig totdat we haar als ons ticket gebruiken."
Danny trekt een wenkbrauw op, met een zweem van een grijns op zijn gezicht. "En wat als er mensen zijn die op haar letten? Je weet hoe die rijke types kunnen zijn—altijd iemand die in de schaduwen loert."
Leo haalt zijn schouders op en legt de keu neer. "Daar maken we ons zorgen over als het zover is. Voor nu moeten we haar alleen eerder bereiken dan zij. Als ze bij Lakewood is, heb ik vanavond een lijst met mogelijke namen. We zorgen ervoor dat ze onder onze hoede is."
Ik kijk rond naar de jongens, mijn team, mijn familie. We hebben samen de hel doorstaan, en nu zijn we dicht bij het eindspel. De inzet is hoger dan ooit, maar we weten allemaal wat we riskeren. Dit meisje is onze uitweg en we laten niemand ons in de weg staan.
Voor nu spelen we het slim, sporen haar op en maken onze zet. Zodra ze bij ons is, kunnen we eindelijk nadenken over hoe het leven eruit zou kunnen zien aan de andere kant van dit alles. Maar eerst moeten we haar vinden. En we hebben niet veel tijd.