Rozdział 01: Umowa
[Bellatrix]
Obracając w dłoni pistolet na srebrne kule, z zadowoleniem patrzyłam na trzech mężczyzn, a raczej trzech wilkołaków, przykutych do sufitu, ich nogi zwisały i nie dotykały ziemi. Byli nieprzytomni i słabi, jeśli mnie zapytacie, bo oczywiście byli związani srebrnymi łańcuchami, które były nasączone odrobiną wilczej trutki.
Tak idealnie. Widok ich bezradności sprawiał mi radość i nie mogłam się doczekać, by zobaczyć więcej takich jak oni w tym stanie. Nazywajcie mnie brutalną, nie obchodzi mnie to, w końcu dlatego zostałam samotnym łowcą wilkołaków.
Subtelny dźwięk łańcuchów sygnalizował ich przebudzenie, więc wstałam z miejsca i podeszłam bliżej. Zajęło im chwilę, zanim zorientowali się, gdzie są.
"Widzę, że się obudziliście" powiedziałam, uśmiechając się złośliwie.
"Czego od nas chcesz?" Jeden z nich odpowiedział słabo. Ten akurat był bratem Bety z watahy czerwonego księżyca, nazywał się Tim.
Zaśmiałam się na jego pytanie. "Niewiele, Tim, chcę tylko zetrzeć ciebie i wszystkich twoich z powierzchni tej ziemi." Okej, może nie wszystkich, tylko tych dużych i złych, a ci trzej wilkołacy zdecydowanie pasowali do tego opisu. Ale nie zamierzałam im tego mówić.
"Jesteś łowcą wilkołaków" drugi wilkołak, Cole, powiedział z obrzydzeniem, podczas gdy trzeci, Liam, milczał.
Wzruszyłam ramionami, nadal utrzymując uśmiech na twarzy. "Dokładnie.. Powinniście już to zrozumieć."
"Kto cię przysłał, suko!" Liam w końcu się odezwał.
Znów się zaśmiałam, podchodząc bliżej. "Pies jeszcze mówi, co?" Zauważyłam. "To bardzo dobre pytanie. Ktoś mnie przysłał, jak mogłeś przypuszczać, ale prawda jest taka, że nie robię tego, bo mi zapłacono.. Robię to, bo na to zasługujecie."
To była prawda. Bycie łowcą wilkołaków to jak bycie wynajętym zabójcą, tylko że dostaję zlecenia na zabijanie wilkołaków, a nie zwykłych ludzi, ale zanim to zrobię.. zawsze sprawdzam kartoteki moich ofiar.. Jeśli miały czystą kartotekę, zawsze odrzucałam zlecenie, bez względu na to, jak duża była zapłata, a fakt jest taki.. Zabijam wilkołaków dla dreszczyku emocji, jaki mi to przynosi, a nie dla dużej kasy, którą dostaję, gdy to robię.
"Co masz na myśli?"
Uśmiechnęłam się. "Pamiętasz, jak zawarłeś umowę z jakimiś łotrami, żeby zaatakowali partnerkę twojego brata, bo nie chciała uprawiać seksu z tobą i twoimi kumplami, co? Więc widzisz, dlaczego zasługujesz na śmierć z mojej ręki, co?"
"Więc do dzieła, cholerny człowieku! Nigdy się ciebie nie przestraszymy."
"Cóż, dość już wstępów, nie sądzisz?" Odbezpieczyłam pistolet i pociągnęłam za spust, każdemu z nich wstrzeliwując po dwie srebrne kule nasączone wilczą trutką. Poczułam, jak mój telefon wibruje w kieszeni, więc wyjęłam go i zobaczyłam, że Karen właśnie powiadomiła mnie o nowej ofercie.
Karen to moja dziewiętnastoletnia siostra i partnerka, to ona załatwia mi klientów, czyli ludzi, którzy mnie wynajmują. I to ona sprząta ciała po tym, jak się z nimi rozprawię. Choć czasami nie musiała tego robić, bo wilkołaki myliły się co do jednej rzeczy — nie byłam zwykłym człowiekiem.
Wyciągnęłam ręce w stronę wiszących ciał i uwolniłam swoje moce, a one natychmiast rozpłynęły się w popiół. Nienawidziłam używać swoich bezużytecznych mocy, bo jedyne, co mogły zrobić, to spalić martwe ciała.
Takie bezużyteczne.
~
"Cel?"
"Alpha Alec z watahy Zimowego Księżyca."
"Co do cholery, Karen! Wataha Zimowego Księżyca! I alpha, ze wszystkich ludzi!"
Choć uwielbiałam niekończącą się grę w pozbywanie się likanów, Karen i ja zgodziłyśmy się, że nigdy nie będę miała nic wspólnego z watahą Zimowego Księżyca. Nie dlatego, że nie chciałam, ale szczerze mówiąc, byli po prostu poza zasięgiem z bardzo dyskretnego powodu, a poza tym nigdy nie dostałam żadnych złych raportów na ich temat, bez względu na to, jak bardzo bym tego chciała.
Karen pokręciła głową na mój wybuch, kontynuując stukot na swoim laptopie, którego używała do swoich badań. "Nie ma tu mowy o zabijaniu, siostro, dlatego to przyjęłam" stwierdziła. "A zapłata jest naprawdę kusząca."
"Co?.. O czym ty mówisz?" zapytałam, ignorując jej głupi komentarz o kuszącej zapłacie.
Jeśli klient nie chciał, żebym zabiła, to czego w takim razie chciał?
Karen wzruszyła ramionami, nadal skupiona na swoim cholernym laptopie. "Klient chce tylko twoich usług jako szpiega."
"Szpiega?"
"Tak."
Przewróciłam oczami z frustracją na jej obojętność. "Więc poszłaś i przyjęłaś zlecenie, o którym wiesz, że nigdy bym go nie zrobiła! Jestem łowcą, a nie pieprzonym tajnym agentem, Kay!"
"Spokojnie, siostro, nie przyjęłabym tego bez dobrego powodu."
"Więc jaki dokładnie jest ten powód? Zapłata? Bo najwyraźniej tylko to cię interesuje!"
Karen milczała przez chwilę, zanim w końcu spojrzała na mnie. Zatkało mnie, dlaczego wcześniej nie zauważyłam jej oczu pełnych łez. "Kay, wszystko w porządku?"
"Wataha zmieniła nazwę po tamtym incydencie."
Uniosłam brew, nie do końca rozumiejąc. "Co?"
"To oni są odpowiedzialni za śmierć naszej rodziny... Wtedy nazywali się watahą półksiężyca." Kay przerwała, ocierając łzy z oczu. "Ale przecież o tym wiesz, prawda? Dlatego powiedziałaś, że są poza zasięgiem."
Przyłapana!
Wiedziałam o tym od jakiegoś czasu, ale nie chciałam mówić Karen, bo chciałam najpierw dowiedzieć się całej prawdy o tamtym incydencie.
"Okłamałaś mnie, Trix! Mogłaś chociaż dać mi jakiś znak!" Krzyknęła.
Zamknęłam oczy. "Nie chciałam, żebyś cierpiała, Kay... Próbowałam cię chronić."
Kay wybuchnęła gorzkim śmiechem. "Przed czym? Przed czym dokładnie, co?"
"Słuchaj, Kay, wiem, co możesz myśleć, ale zapewniam cię, że to nie tak... Nie planowałam robić tego sama. Po prostu... chciałam dowiedzieć się, kto ich zabił i dlaczego, zanim ci powiem."
"A jak zamierzałaś się tego dowiedzieć? Zabijając niewinnych likanów, jak zawsze, co?"
"Ci, których zabijam, nie są niewinni, Karen, i dobrze o tym wiesz!" Zaczynałam tracić cierpliwość do Karen. Wiedziałam, że zareaguje w ten sposób, gdy się dowie, choć nadal nie wiem, jak się dowiedziała, ale jej wciąganie w to mojej pracy naprawdę działało mi na nerwy.
Wściekła, chwyciłam telefon ze stołu i wstałam. "Wyślij mi szczegóły klienta, porozmawiam z nim sama" powiedziałam i bez czekania na jej odpowiedź, wybiegłam na zewnątrz.
~
Z jakiegoś dziwnego powodu, to nie wydawało się właściwe. Po tym, jak Kay wysłała mi szczegóły klienta, zaczęłam z nim rozmowę (choć brzmiał jak mężczyzna) i poprosił mnie, bym spotkała się z nim w tej kawiarni. Nigdy wcześniej nie widziałam żadnego z moich klientów osobiście, więc to było moje pierwsze spotkanie i dziwnie wydawało się podejrzane.
Przesunęłam okulary przeciwsłoneczne bliżej oczu, popijając zamówioną mrożoną kawę americano, stukając nogą w oczekiwaniu.
Prawdopodobnie czekałam blisko godzinę, gdy usłyszałam szuranie krzesła, sygnalizujące jego przybycie. Podniosłam głowę. Był mężczyzną, jak przypuszczałam, ubranym w czarną skórzaną kurtkę, również miał ciemne okulary przeciwsłoneczne, a połowa jego twarzy była zakryta, tak że widoczny był tylko nos.
"Widzę, że przyszłaś" w końcu przemówił. Jego głos był głębszy niż brzmiał przez telefon, i nie mogłam powstrzymać się od zastanawiania się, kim on jest.
"Zmarnowałeś mi mnóstwo czasu, panie, możemy przejść do rzeczy?" odpowiedziałam, składając ręce na stole.
"Możesz nazywać mnie Tee" powiedział. "I jestem naprawdę ciekawy, dlaczego podjęłaś się tego zadania, skoro normalnie byś tego nie zrobiła."
"Twoja zapłata była dość kusząca" skłamałam. "Poza tym, nie możesz być pewien, że przyjmę zlecenie."
"Uwierz mi, przyjmiesz, Bellatrix" powiedział z uśmiechem, jakby to było najnormalniejsze na świecie, że zna moje imię.
"Skąd znasz moje imię?"
Znów się zaśmiał. "Wiem wiele rzeczy, i powinnaś na tym poprzestać, teraz możemy zaczynać?"
"Dobrze, czego chcesz?" mruknęłam.
"Samo słowo 'szpieg' nie oddaje w pełni tego, czego naprawdę od ciebie chcę... Więc mówiąc szczerze, chcę, żebyś dla mnie pracowała."
"Co?"
"Odpowiadaj na moje wezwania za każdym razem, gdy będę cię potrzebował, bądź przy mnie, bo twoje umiejętności będą mi bardzo przydatne, ale najpierw powinnaś dostać się do watahy zimowego księżyca i robić to, co ci powiem."
Prychnęłam i wstałam. "Jesteś szalony, jeśli myślisz, że kiedykolwiek sprzedam swoją duszę komukolwiek. Wychodzę." Odsunęłam krzesło, już robiąc krok w stronę wyjścia, gdy znów się odezwał.
"Wataha półksiężyca, twoi rodzice zginęli tam w tajemniczych okolicznościach... Czy nie chcesz wiedzieć, jak i dlaczego zginęli?"
"Nie wiem i nie chcę wiedzieć, jak możesz mówić o śmierci moich rodziców, jakbyś tam był, gdy to się stało, ale dziękuję za ofertę, sama się tego dowiem." Warknęłam.
"Powinnaś była to zrobić dawno temu, ale prawdopodobnie wiedziałaś, że skończysz bezowocnie bez tropu, którego nie masz... Pracuj ze mną, Bellatrix, a wszystkie odpowiedzi, których szukasz, zostaną udzielone."
Mocno chwyciłam krzesło, przygryzając wargi, powoli opadając z powrotem na swoje miejsce. Chciałam odpowiedzi, a ten mężczyzna mógł mi je dać, jeśli tylko dla niego pracowałabym... Co miałam do stracenia? Czy to naprawdę było tego warte?
Chyba tak, bo powoli skinęłam głową. "Dobrze, co mam zrobić najpierw?"
"Dobry wybór, Bellatrix, teraz najpierw, dostaniesz się do domu Aleca, a każdą informację, którą zdobędziesz, przekażesz mi."
"To nie wszystko, prawda?"
Zaśmiał się, opierając się na krześle. "Nie, oczywiście, że nie..., ale zdecyduję, co jeszcze dla ciebie zrobić, gdy czas minie..."
Przesunął w moją stronę małe pudełko. "Będziesz tego potrzebować" powiedział, a potem wyciągnął do mnie rękę w rękawiczce, "więc, umowa?"
Mocno uścisnęłam jego dłoń. "Umowa."