Opiekunka Dziecka Miliardera

Jeden

„Dzień dobry, kochanie.” Moje oczy otworzyły się szybciej niż palce Thanosa. Skupiłam wzrok na znajomym suficie nade mną, nie chcąc zobaczyć nieznajomego, z którym skończyłam poprzedniej nocy z powodu mojego pijanego stanu. Moja głowa zaczęła pracować na pełnych obrotach, próbując zrozumieć, co się wydarzyło poprzedniej nocy.

Jedno było pewne; weszłam do klubu pijana, a potem upiłam się jeszcze bardziej. Musiałam sobie przypomnieć, z kim się przespałam, żeby wiedzieć, z kim mam teraz do czynienia.

Ech… kogo ja oszukuję? Niczego nie pamiętam. Moje nocne życie to pieprzony cykl. Pieprzony. Pieprzony cykl.

Więc przygotowałam się na spotkanie z mężczyzną, którego głupio przyprowadziłam do domu, żeby uprawiać z nim szalony seks w stanie nietrzeźwości. Seks, którego nigdy nie będę pamiętać. To był idealny rodzaj, bo nie radzę sobie dobrze z poczuciem wstydu.

Moja głowa bolała strasznie, gdy usiadłam, musiałam głośno jęknąć i złapać się za głowę. To było jak nowe uczucie każdego dnia, jeszcze nie przyzwyczaiłam się do skutków mojego szalonego nocnego życia. Odrzuciłam ogromną masę moich długich czarnych włosów z twarzy obiema rękami, wciąż trzymając się za głowę.

Przede mną siedział uśmiechnięty, uroczy Azjata, prawdopodobnie Indonezyjczyk. Odwzajemniłabym jego uśmiech, bo był zaraźliwy, ale w mojej głowie wciąż toczyła się bitwa.

„Dzień dobry, Rose.” Cholera. Musiałam wczoraj przyjąć inną tożsamość.

„Cześć.” Próbowałam brzmieć radośnie, ale moje usta były zbyt leniwe, żeby to zrobić.

„Zrobiłem ci sok na kaca. To specjalność mojej babci.”

Zmrużyłam oczy na zielony sok podsunięty mi pod nos. „Twoja babcia też ma kaca?” Zaśmiał się, a jego ruchy wibrowały łóżkiem, co sprawiło, że poczułam ostry ból w głowie.

„Ała. Ała.” Złapałam się mocno za głowę, marszcząc twarz, żeby pokazać ból, który czułam.

„O mój Boże, wszystko w porządku?” Nie brzmiał jak Azjata.

„Mógłbyś może nie śmiać się. Moja głowa…” Otworzyłam oczy i spojrzałam na kubek w jego ręce. Nie zadając sobie trudu, żeby zapytać, co dokładnie zawiera, wyrwałam mu kubek z ręki i wypiłam połowę zawartości bez przerwy. Kiedy w końcu zrobiłam przerwę w piciu, spojrzałam na niego i dałam mu krótki uśmiech, który on odwzajemnił szeroko.

„Poczujesz się lepiej bardzo szybko.” Skinęłam głową i postanowiłam rozejrzeć się po pokoju, żeby zobaczyć, jakie szkody mogliśmy wyrządzić. Ale wszystko wyglądało schludnie. Nawet moja szuflada była bardzo uporządkowana. Na co dzień nigdy taka nie jest.

Moje oczy powędrowały na podłogę, nie było śladu porozrzucanych ubrań. Mój ręcznik był złożony na końcu łóżka. Zdezorientowana spojrzałam na Pana Uroczego, który wciąż uśmiechał się do mnie, jakbym była jego ulubioną grą wideo.

„Uh…” Zatrzymałam się, zdając sobie sprawę, że nadal nie znam jego imienia. Szczerze mówiąc, nie jestem przyzwyczajona do poznawania imion mężczyzn, których znajduję w moim łóżku następnego dnia. Proste „dzięki” i „do widzenia” załatwia sprawę.

Jakby wiedział, co mam na myśli, odpowiedział. „David. Mam na imię David.”

Uśmiechnęłam się ponownie, a potem odstawiłam do połowy pełny kubek na mały stołek obok łóżka. „David… Dlaczego mój pokój wygląda jak nieużywany pokój hotelowy?”

„Och, wczoraj wieczorem, kiedy wróciliśmy z klubu, mamrotałaś coś o tym, że chciałabyś mieć dżina, który posprzątałby twój pokój. Było zabawnie patrzeć, jak udajesz Aladyna.”

Moje oczy rozszerzyły się, gdy przetwarzałam to, co właśnie powiedział. „Więc nie... uprawialiśmy seksu?”

Wstał i powiedział: „Nie.”

„Co?” Byłam w szoku. „Jesteś pewien?”

„Tak. Powiedziałaś, że chcesz, ale myślałaś, że jestem gejem, bo rozmawiałem z barmanem. Więc po prostu kazałaś mi zabrać cię do domu i oto jesteśmy.” Położył ręce na biodrach i znów szeroko się uśmiechnął.

„Wow.” Wciąż byłam w szoku. Łamię swój schemat i jestem w szoku. A David tutaj nie wygląda na geja, albo…

„Jesteś gejem?”

„Nie. Szczerze mówiąc, wczoraj bardzo chciałem cię przelecieć, ale z jakiegoś powodu po prostu nie mogłem tego zrobić.” Wzruszył ramionami, udając obojętność.

„Wow.” Zgodnie z jego słowami, mój ból głowy już się zmniejszył, co oznaczało, że czas iść do pracy. Próbowałam przypomnieć sobie, jaki to dzień, poniedziałek, wtorek? Nieważne, muszę się przygotować do pracy. Mam nadzieję, że nie zobaczę zombie, kiedy spojrzę w lustro.

„Muszę iść sprawdzić, co gotuję.” On też robi śniadanie? Aww.

„Chciałabyś coś zjeść?” Skinęłam głową na tak i wstałam z łóżka.

„Czekaj.” Zatrzymałam Davida, który już był przy drzwiach. Odwrócił się i uniósł brew.

„Która jest godzina?”

„Uh... ostatnio sprawdzałem, było dziesiąta trzydzieści albo coś koło tego.”

„Och, okej... Co?” Krzyknęłam. „Jesteś pewien, że masz dobrą godzinę?”

„Tak. Powinno być już jedenasta.”

Moje oczy jeszcze bardziej się rozszerzyły, a głowa trochę zakręciła.

„David, jestem cholernie spóźniona do pracy!” Krzyknęłam ponownie i szybko zdjęłam ubranie, które miałam na sobie wczoraj, moje piersi w biustonoszu i naga wagina były skierowane w stronę Davida, który, przysięgam, jęknął. Natychmiast się wycofał i powiedział, żebym się pospieszyła.

„Proszę, zapakuj mi śniadanie!” Chwyciłam ręcznik i pobiegłam do łazienki na szybki prysznic. Mogłam zdecydować się na nadmierne spryskanie ciała perfumami różnych marek, ale nie podobał mi się mój zapach, musiałam poświęcić te pięć minut.

W mgnieniu oka miałam na sobie niebiesko-srebrne spodnie w kratę i niebieski t-shirt, do tego bardzo wygodne czarne wsuwane buty. Chwyciłam telefon i torbę do pracy i wybiegłam z pokoju.

„David, moje śniadanie jest gotowe?” Wyszedł z kuchni, gdy wychodziłam z pokoju, miał w ręku brązową torbę i podał mi ją. Podziękowałam mu, chwyciłam klucze do samochodu z miejsca, gdzie je zostawiłam, i wybiegłam z mieszkania. Dopiero gdy wsiadłam do samochodu, przypomniałam sobie, że zapomniałam powiedzieć Davidowi, żeby upewnił się, że wyjdzie, zanim wrócę.

Ale to był najmniejszy z moich problemów. Szybko wycofałam samochód z garażu, czując wdzięczność, że moje mieszkanie jest na parterze. Gdy tylko włączyłam się do ruchu na zatłoczonych ulicach Manhattanu, jechałam bardzo szybko i nieostrożnie skrótem do mojego miejsca pracy. Na szczęście żaden policjant nie był za mną, więc kiedy w końcu dotarłam na miejsce, nie miałam kolejnego powodu, żeby być zatrzymaną.

Chwyciłam swoje rzeczy i wbiegłam do dwupiętrowego budynku. Czułam na sobie spojrzenia, gdy biegłam do swojego stanowiska, mając nadzieję, że moja przyjaciółka znów mnie pokryła i że szef nie jest w pobliżu. W końcu dotarłam na górę i do swojego stanowiska, ciężko dysząc.

Położyłam ręce na biurku, opierając się o ścianę, żeby się uspokoić. Powoli zsunęłam się po ścianie, aż usiadłam na podłodze.

„Grace, to ty?” Usłyszałam głos mojej partnerki, Samanthy, wołającej ze swojego miejsca. Nie mogąc odpowiedzieć, bo wciąż próbowałam złapać normalny oddech, uniosłam prawą rękę, żeby jej odpowiedzieć. W mgnieniu oka moja blond współpracowniczka kucnęła przede mną, trzymając butelkę wody przy moich ustach. Piłam wodę tak szybko, że Sam nie mogła powstrzymać się od rozbawionego patrzenia na mnie.

Wypiłam całą butelkę, wydałam zadowolony westchnienie, a potem wskazałam na biuro szefa, pytając, czy jest w pobliżu.

„Grace, obawiam się, że szef tym razem nie będzie dla ciebie łaskawy. Czekał na twoje zgłoszenie pracy i ponieważ cię nie było, zaczął przysięgać, że cię zwolni. Próbowałam cię pokryć, ale nie mogłam. Ja…”

Jej głos wkrótce stał się bardzo, bardzo odległy, gdy zrezygnowana pogrążyłam się w swoich myślach. Moment, którego tak bardzo się obawiałam, nadszedł. Szczerze mówiąc, nie zdziwiłabym się, gdybym została zwolniona. W pewnym sensie na to zasługuję.

Z grudkami emocji w gardle wróciłam do rzeczywistości i spojrzałam na Sam, która patrzyła na mnie z troską. Położyła rękę na moim ramieniu z miłością.

„Grace, wiem, że ostatnie tygodnie były dla ciebie trudne. Ale styl życia, który wybrałaś, żeby sobie z tym poradzić, w pewnym sensie cię niszczy i nie lubię cię takiej widzieć.”

Miałam jej odpowiedzieć, gdy usłyszałam stanowczy głos mojego szefa, który wołał moje imię. Szybko wstałam, prawie upadając, gdyby Sam nie złapała mnie na czas. Otrzepałam tył spodni i skinęłam głową do Sam, która życzyła mi powodzenia. Naprawdę go potrzebowałam na tym etapie.

„Panno Sands! Gdzie, do cholery, jest pani tyłek?” Och. Jest wściekły. Cholera.

Wybiegłam z biura i skierowałam się do jego, wpadając na kogoś po drodze.

„Hej! Uważaj!” zawołała osoba, unosząc ręce w proteście.

„Przepraszam, przepraszam, przepraszam,” powtarzałam, kontynuując bieg do biura szefa. Kiedy dotarłam, wzięłam chwilę, żeby złapać oddech; potem pchnęłam szklane drzwi, które nas oddzielały.

„Dzień dobry, panie,” przywitałam się z postacią za dużym drewnianym biurkiem, na którym z jednej strony były ułożone papiery, na środku laptop otoczony dwoma ramkami, a obok laptopa leżał telefon. Gdy poprawił okulary na nosie, jego niebieskie oczy spotkały się z moimi. Wiedziałam, że jestem w tarapatach; jego twarz była spokojna, ale wyrażała najgłębszą złość.

Wstał, odpychając krzesło z impetem. Przeciągnął ręką przez włosy, teraz przetykane srebrnymi pasmami, wsunął ręce do kieszeni spodni od garnituru i podszedł do mnie. Zatrzymał się około dwóch metrów ode mnie, patrząc na mnie, jakby próbował czytać moje myśli. Nie mogąc znieść jego spojrzenia, spojrzałam na białą kafelkową podłogę, życząc sobie, żeby po prostu coś powiedział—cokolwiek.

Ciężkie westchnienie przerwało ciszę, ale nie odezwał się od razu. Po kilku sekundach przemówił. „Spójrz na mnie, Sands.” Powoli podniosłam głowę, przygryzając dolną wargę, żeby nie wybuchnąć płaczem, gdy zaczynał się lekki ból głowy. „Obawiam się, że posunęłaś się za daleko, Sands,” powiedział z niepokojącym spokojem. „Ostatnim razem, gdy się spóźniłaś, powiedziałaś, że to się nie powtórzy. Powiedziałaś to prawie dziesięć razy w ciągu trzech tygodni, co jest nie do przyjęcia dla takiego pracownika jak ty.” Mrugnął gwałtownie i głęboko westchnął, zanim kontynuował.

Cofnął się dalej, podszedł do okna i spojrzał na zewnątrz, prawdopodobnie na park. „Dziś mieliśmy zebranie zarządu i miałem przedstawić pracę, którą ci zleciłem w zeszłym tygodniu, ale nigdzie cię nie było, a twojej pracy również.” Odwrócił się, żeby znów na mnie spojrzeć. „Przykro mi, Sands, ale nie możemy tolerować takiego zachowania. Członkowie zarządu poprosili mnie, żebym... cię zwolnił.” Wyszeptał te ostatnie słowa, jakby nie lubił ich wypowiadać.

Wypuściłam wstrzymywany oddech, moje ciało lekko drżało. Nie mogąc znaleźć żadnej sensownej odpowiedzi na jego domyślne pytanie o moje samopoczucie, po prostu skinęłam głową i wyszłam z jego biura, czując niezwykłą ciężkość w piersi. Zrezygnowana dotarłam do swojego biurka i opadłam na krzesło. Samantha podeszła, a gdy dotarła do mojego biurka, spojrzałam na nią z grymasem, łzy groziły, że zaraz spłyną.

„Och, Grace. Tak mi przykro,” powiedziała, jej czekoladowy zapach otulił mnie, gdy pochyliła się, żeby mnie objąć. Wtedy zaczęłam płakać, lamentując nad moją obecną sytuacją życiową i przypominając sobie trudności sprzed prawie dwóch lat, co tylko nasiliło moje szlochy. Sam kołysała mnie uspokajająco, głaszcząc moje ramię.

„Tak mi przykro. Tak, tak mi przykro,” szeptała.

„Dlaczego ci przykro? Sama to na siebie sprowadziłam,” pociągnęłam nosem, płacząc w jej pierś. W końcu się opanowałam, otarłam łzy i powiedziałam Sam, że wszystko w porządku. Chociaż jej wyraz twarzy pokazywał niedowierzanie, puściła mnie z objęć. Wzięłam swoją torbę, wyjęłam pracę, którą miałam złożyć, i położyłam ją na biurku. Po chwyceniu telefonu wstałam, żeby stanąć przed Sam, walcząc z nową falą łez.

„Dziękuję ci za wszystko, Samantha. Ale powinnam już iść, żeby w pełni rozpocząć mój pierwszy dzień bez pracy,” powiedziałam. Uśmiechnęła się smutno i krótko mnie przytuliła.

„Wyślę twoje rzeczy później; po prostu idź do domu i odpocznij,” poradziła. Skinęłam głową i skierowałam się do drzwi, ale zatrzymała mnie, chwytając za rękę. „Musisz przestać z tymi bezsensownymi nocnymi wyjściami; one cię zabijają, Grace.” Ciężko westchnęłam i znów skinęłam głową. Ścisnęła moją rękę pocieszająco, zanim ją puściła.

Powtórzyła, że wyśle moje rzeczy później, a ja opuściłam pokój, wkraczając w moje zmienione życie, czując się bardziej jak zombie, którego obawiałam się zobaczyć w lustrze tego ranka.