Rozdział 1: Bieganie między życiem a śmiercią
Elena
Słyszałam, jak trzask gałązek staje się coraz głośniejszy, zbliżali się. Nawet w mojej wilczej formie, moja siła słabła. Jestem samotnym wilkiem.
Jeśli nauczyłam się czegokolwiek przez ostatnie dziesięć lat ucieczki, to tego, że samotny wilk to martwy wilk.
Przyspieszyłam, ale mój umysł stawał się coraz bardziej zamglony, gdy słyszałam, jak trzaski są coraz bliżej. Jeśli mnie znajdą, nie będę miała szans przeciwko nim.
Powtarzałam w myślach mantrę, jak zawsze. 'Biegnij, Eleno, biegnij i nigdy nie oglądaj się za siebie.' Byłam tak ostrożna, gdy znalazłam miejsce, by się ukryć i odpocząć.
Przez lata byłam dobra w znajdowaniu schronienia. Przy ulewnych deszczach, które czasami nawiedzały ten obszar, schronienie było dla mnie koniecznością.
Zawsze byłam tak ostrożna i upewniałam się, że jestem poza zasięgiem wzroku. Mój zapach był dobrze ukryty pod silnym, duszącym zapachem wilgotnej leśnej ziemi, ale mimo to, jakoś mnie znaleźli.
Nigdy nie byłam spokojna, bo dla mnie niebezpieczeństwo nigdy nie spało. Zrobiłam wszystko dobrze, ale mimo to zawiodłam.
Poczułam ich zapach, gdy byli jeszcze dość daleko, ale mogłam powiedzieć, że było ich więcej niż jeden.
Dźwięk łap uderzających o ziemię zdawał się być coraz bliżej i bliżej.
Nie miało sensu, dlaczego mnie ścigali, bo upewniłam się, że trzymam się z dala od granic jakiejkolwiek watahy.
Większość innych wilków nigdy nie zwracała uwagi na samotne wilki, zwłaszcza jeśli zajmowały się swoimi sprawami, ale wyglądało na to, że te wilki naprawdę mnie ścigały i zdałam sobie sprawę, że naprawdę mnie tropią.
Strach rozprzestrzenił się w moich żyłach jak pożar i osiadł w mojej piersi. Czy to on? Czy wysłał ich, żeby mnie znaleźli? Jak mogłam do tego dopuścić? Zawsze byłam wystarczająco ostrożna, by balansować na granicy, by unikać niebezpieczeństwa. Moje zmęczenie sprawiło, że stałam się nieostrożna i oto jestem.
Przemykałam przez gaj gęsto rosnących drzew. Mój wilk był mały, ale zwinny, poruszał się przez podszycie z łatwością, ale nagle wiatr zmienił kierunek i mój nos uderzył zupełnie nowy zapach.
Było ich więcej, a ich zapachy nie pasowały do tych, które mnie ścigały na początku, ale dla mnie wszyscy byli tacy sami.
Zapach pochodził z przodu i myślę, że próbowali mnie zablokować. Nie wiedziałam, czy współpracują, ale nie miałam czasu się tym przejmować, musiałam tylko wymyślić plan i musiałam to zrobić szybko. Zmieniłam kierunek i zaczęłam biec na zachód. Pchnęłam nogi, a moje łapy wzniecały ziemię, gdy manewrowałam między drzewami.
Ale gdy przeszłam przez linię drzew, uderzył mnie zapach kolejnych wilków przede mną.
Tym razem nie tylko mogłam ich wyczuć, ale również zobaczyłam. Boże, skręciłam w złą stronę. Wbiłam łapy w ziemię i zawróciłam tam, skąd przyszłam.
Ich zapach otaczał mnie i jeśli nie mogłam ich uniknąć, przynajmniej musiałam spróbować się przez nich przebić, bo to była moja jedyna nadzieja.
Skręciłam ostro w lewo i stanęłam twarzą w twarz z wilkami, których wcześniej próbowałam unikać. Było ich dziesięciu i wszyscy wydawali się być samcami. Biegli w moim kierunku z pełną prędkością. Ich oczy były zwężone, gdy skupili się na swoim celu, którym byłam ja.
Teraz jestem otoczona i uwięziona i nie mam już żadnych opcji.
'Biegnij, Eleno.' Wyszeptałam do siebie, wbijając łapy w ziemię. Jeśli miałam umrzeć, to umrę będąc odważna.
Gdy przywódca wilków zbliżył się do mnie, odwróciłam się i zręcznie uniknęłam jego ataku. Pchnęłam nogi i rzuciłam się przez las, mimo że wiedziałam, że mam rany na piętach. Kiedy myślałam, że udało mi się uciec, przed moimi oczami pojawił się biały błysk.
Światło księżyca odbijało się od kłów mojego napastnika, gdy próbował zacisnąć je na moim futrze. Zręcznie unikałam ich ruchów, ale strach we mnie sprawiał, że czułam się sparaliżowana. Cofnęłam się od moich napastników, tylko po to, by uderzyć w ścianę mięśni i futra.
Przywódca wilków obnażał zęby w moją stronę. Warczał na mnie, zmuszając mnie do cofnięcia się. Myślę, że chciał wiedzieć, dlaczego jestem na jego terenie. Nie musiałam dzielić z nim myśli, żeby wiedzieć, co próbuje powiedzieć. Jego warczenie stawało się coraz bardziej natarczywe, gdy domagał się odpowiedzi na swoje pytanie. Czułam, jak kolejna fala zmęczenia uderza we mnie, a mój adrenalina opada.
Mój wilk słabł z każdą sekundą. Świat wokół mnie zaczynał powoli zanikać. Wilki przede mną stawały się coraz bardziej rozmyte, ich ciała zamazywały się. Czułam, jak moje ciało staje się bezwładne i zanim mogłam temu zapobiec, upadłam na ziemię w wielkiej, futrzanej kupie.
Wszystko stało się zamglone, poczułam, jak ręce obejmują moją wilczą formę i unoszą mnie w powietrze. Walczyłam z powiekami, próbując zobaczyć, co się dzieje wokół, i zobaczyłam rozmyte sylwetki ludzi oraz usłyszałam przytłumione głosy. Walczyłam, by utrzymać oczy otwarte, ale w końcu zmęczenie wygrało i zasnęłam.
W końcu odzyskałam przytomność.
Mój nos uderzył zapach szpitalnego otoczenia. Były to zapachy, które pamiętałam z dzieciństwa, ale nie były to zapachy, do których byłam przyzwyczajona. Zauważyłam, że nadal jestem w wilczej formie, gdy poczułam piekące uczucie w przedniej łapie.
Coś było nie tak, panika przeszła przez moje ciało i próbowałam walczyć z ciężarem moich powiek, ale byłam zbyt słaba. Przemiana w człowieka ułatwiłaby mi komunikację, ale nie mogłam tego zrobić.
Pokój, w którym byłam, był przez chwilę cichy, jedynym dźwiękiem było delikatne piknięcie w tle, a potem usłyszałam głos.
"Gdzie ją znaleźliście?" Głos uderzył w moje uszy i natychmiast się na niego wyczuliłam. Słowa mężczyzny wymagały szacunku i uwagi. Chociaż nie rozpoznałam jego głosu, z tonu wiedziałam, że to ktoś ważny.
"Na północno-zachodniej granicy naszego terytorium." Usłyszałam inny głos, który nie był tak autorytatywny jak pierwszy.
"Właśnie przekroczyła naszą granicę." Głos odpowiedział ponownie.
"Co robiła?" Zapytał autorytatywny głos.
"Biegła, myślimy, że była śledzona." Odpowiedział głos.
Walcząc z powiekami, desperacko próbowałam je otworzyć i udało mi się uchylić je do połowy. Zobaczyłam, że wilk, który mówił, był wysoki, muskularny, z brązowymi włosami.
"Przez kogo?" Zapytał.
Próbowałam obrócić głowę, ale to wymagało energii, której nie miałam. Potrzebowałam lepiej zobaczyć, co się dzieje, ale moje ciało nie reagowało. To było pragnienie, którego nie mogłam opisać.
"Nie wiemy, a ktokolwiek to był, wycofał się, gdy poczuł nasz zapach." Odpowiedział ten sam głos.
"Wygląda na dość chorowitą i nie sądzę, żeby stanowiła zagrożenie dla któregokolwiek z nas, ale mimo to musi być obserwowana przez cały czas. Dajcie mi znać, kiedy się obudzi, chcę z nią porozmawiać." Powiedział autorytatywny głos.
Wiedziałam, że jestem trochę chuda jak na wilka, ale nigdy nie myślałam, że wyglądam chorowicie, ale chyba tak, bo ledwo jadłam i spędzałam cały czas na bieganiu.
"Tak, Alfa." Odpowiedział głos.
Teraz miało sens, że autorytatywny głos należał do Alfy, ale dlaczego Alfa miałby przyjść, żeby mnie zobaczyć? To dziwne, bo Alfy nigdy nie zajmowały się takimi sprawami, chyba że stanowiłam dla nich zagrożenie. Chyba zrobiłam coś, co wymagało jego obecności, świetnie. Nie tylko wywołałam alarm na ich granicy, ale teraz byłam na radarze ich Alfy.
Usłyszałam kroki drugiego mówcy, które stawały się coraz cichsze, gdy odchodził, a Alfa poszedł za nim. Uczucie tęsknoty wypełniło moją pierś i zdezorientowało mnie. Powinnam była się cieszyć, że mężczyzna, który mógł mnie potencjalnie skazać na śmierć, odchodził, ale znalazłam się pragnąc usłyszeć jego głos ponownie.
Znalazłam się tęskniąc za jego głosem z jakiegoś powodu. Nie rozumiałam tego i nawet nie widziałam twarzy tego mężczyzny, a już mdlałam na jego punkcie jak mała nastolatka.
Moje powieki w końcu wygrały swoją walkę i zanim się zorientowałam, ponownie zapadłam w sen. Wtedy uderzył mnie najbardziej nieodparty zapach, jaki kiedykolwiek czułam w całym swoim życiu. Moje oczy otworzyły się lekko, gdy mój nos szukał źródła zapachu.
Mój wzrok się wyostrzył i stanęłam twarzą w twarz z najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałam. Jego jasne zielone oczy przypominały mi szepczące sosny w lesie, a jego karmelowo-blond włosy były krótko przycięte, co dodawało uroku jego wyrzeźbionej twarzy. Jak mógł być tak przystojny?
Jego zapach był wszędzie wokół mnie, a jego twarz była tylko kilka cali od mojej.