1. VANYA: DŹGNIĘTY I URATOWANY
Vanya
"Uśmiechaj się," syknęła Joy—moja macocha—z mojej lewej strony.
Wymusiłam uśmiech na swoich ustach, chociaż uśmiechanie się było ostatnią rzeczą, na jaką miałam ochotę. Paski butów, które Joy zmusiła mnie do założenia, wbijały mi się w skórę. Byłam pewna, że kiedy wrócę do domu, moje stopy będą pokryte pęcherzami.
Nie wspominając już o sukience, która pasowała do butów, i bieliźnie!
Nienawidziłam się stroić, ale nie miałam wyboru, ponieważ mój ojciec był osobą publiczną—dokładnie mówiąc, burmistrzem Ottawy.
Kiedy moja mama jeszcze żyła, zostawałyśmy w domu i oglądałyśmy filmy, bo ona też nie przepadała za przyjęciami. Ale wszystko się zmieniło, kiedy zmarła, a mój ojciec ożenił się z Joy. Miała go owiniętego wokół palca, a ja tego nienawidziłam.
Nienawidziłam jej.
Moje oczy błądziły po sali, gdy wchodziłyśmy głębiej do wielkiego pokoju. Ludzie byli wszędzie, tańczyli lub stali w grupach, prawdopodobnie plotkując, albo siedzieli przy stołach, ciesząc się bufetem.
Wolałabym być w bibliotece, przeglądając wszystkie nowe książki, które dostarczono wcześniej tego dnia.
Moja ręka drżała, gdy chwyciłam kieliszek wina z tacy przechodzącego kelnera. Ignorując szeptane polecenie Joy, bym odstawiła kieliszek, wzięłam łyk i prawie go wyplułam. Nigdy nie byłam fanką alkoholu, ale piłam wino mimo wszystko—cokolwiek, byleby przetrwać ten cholerny wieczór.
Rozejrzałam się po sali ponownie, gdy zaczęłam podążać za Joy. Zatrzymywała się co kilka sekund, by przywitać się z kimś, kogo znała. Joy zawsze upewniała się, że mnie wskazuje każdemu, kogo spotkała.
Udało mi się uśmiechać i mówić odpowiednie rzeczy, chociaż mój umysł nie skupiał się na tym, co było mówione.
Powietrze utknęło mi w gardle, gdy moje oczy spoczęły na nim. Stał kilka głów wyższy od każdego w pokoju—nie że to jego wzrost przyciągał uwagę.
Nie zaczynajmy nawet o jego wyglądzie!
Ten mężczyzna był seksowny jak diabli, a każda kobieta na tej wyspie myślała o nim w ten sposób. Jednak nigdy nie działałyby na te uczucia czy pragnienia z powodu tego, kim, a raczej czym, był.
Alfą swojej Dumy.
Alfa, zapytasz? Cóż, według historii miasta, zmiennokształtni—czy raczej Hybrydy—jak nazywali ich mieszkańcy, przybyli na wyspę kilka dni po Halloween wiele lat temu. To było na długo przed moim urodzeniem, ale upewnili się, że uczymy się o nich w szkole.
W każdym razie, nikt dokładnie nie wiedział, jak znaleźli się na wyspie. Odkryto ich przypadkiem. Ponieważ jesteśmy tylko ludźmi, pierwszą reakcją było ich zabicie, i udało się zabić kilku z nich, ale nagle wszystko się zmieniło. Ta część nie była uwzględniona w naszych lekcjach historii. W jakiś sposób doszli do porozumienia, a jak mówili; reszta to już historia.
Hybrydy głównie przebywały w lasach, więc nie widywaliśmy ich zbyt często, ale od czasu do czasu mój ojciec zapraszał ich na te wielkie społeczne wydarzenia. Pojawiało się tylko dwóch z nich, i z tego, co zauważyłam, wydawali się być bardzo blisko.
Zostałam przywrócona do rzeczywistości, gdy Joy wbiła swoje paznokcie w moje ramię. Drgnęłam, wyrwałam ramię z jej uścisku i zaczęłam pocierać posiniaczoną skórę.
"Zwracaj uwagę," syknęła, "i przestań się gapić. Robisz z siebie idiotkę."
"Nie gapię się."
Obdarzyła mnie małym uśmiechem, który nie sięgnął jej oczu. "Ktoś taki jak on nigdy nie zainteresowałby się tobą."
"K-kto?" zapytałam.
"Mike. Gapiłaś się na niego."
Powstrzymałam śmiech. "Cokolwiek powiesz, Joy."
Patrzyła na mnie przez kilka sekund, zanim odwróciła się, by kontynuować rozmowę z kobietą, której imienia zapomniałam.
Patrząc na mój kieliszek wina, udawałam, że słucham, dopóki nie byłam pewna, że Joy nie obserwuje mnie kątem oka.
Moje oczy automatycznie wróciły do miejsca, gdzie stał, ale ku mojemu rozczarowaniu, już go tam nie było. Rozejrzałam się, ale nigdzie go nie widziałam. Rozczarowanie uderzyło mnie mocno.
Jedynym powodem, dla którego uczestniczyłam w tych spotkaniach, było patrzenie na przystojniaków.
Moje ramiona opadły. Czy już wyszedł? Po ostatnim łyku odstawiłam kieliszek i cicho się wymknęłam. Na szczęście Joy była zbyt pochłonięta rozmową, by zauważyć, kiedy się wymknęłam.
Skierowałam się w stronę łazienki, ale zmieniłam kierunek, gdy byłam pewna, że Joy mnie nie zobaczy, jeśli przypadkiem się rozejrzy.
Uśmiechnęłam się uprzejmie do kilku osób, które znał mój ojciec, gdy przechodziłam obok nich.
Dopiero gdy dotarłam do drzwi na patio, odetchnęłam z ulgą.
Idąc w stronę schodów, szłam, aż dotarłam do kamiennej ścieżki prowadzącej głębiej do dużego ogrodu. Tak daleko w tyle nie było wielu świateł, co utrudniało widoczność, ale na szczęście znałam drogę.
Gdy dotarłam do ławki, rozejrzałam się, aby upewnić się, że nikogo nie ma w pobliżu, zanim zaczęłam podciągać sukienkę. Skrzywiłam się, gdy poprawiałam bieliznę. Joy upewniła się, że bielizna pasuje do sukienki. Boże broń, żebym ją zawstydziła publicznie.
Nie wypadałoby, żeby skandal modowy trafił na łamy lokalnych gazet.
Dźwięk za mną sprawił, że obróciłam się gwałtownie. Zdołałam dostrzec sylwetkę postaci zaledwie kilka stóp ode mnie. Na początku myślałam, że to jeden z gości, który się zgubił, ale gdy osoba się poruszyła, światło księżyca odbiło się od czegoś, co trzymała w ręku.
Zajęło mi to zaledwie dwie sekundy, by zrozumieć, co to było. Ale zanim mój instynkt walki lub ucieczki zadziałał, było już za późno.
Mój krzyk został przerwany, gdy spocona ręka zacisnęła się na moich ustach. Zimny czubek ostrza przyciskającego się do mojego gardła sprawił, że zamarłam.
"Zrób hałas, a poderżnę ci gardło," wymamrotał mi do ucha. "Powinnaś była zostać w środku, księżniczko."
Mój instynkt walki w końcu zadziałał, gdy zaczął mnie ciągnąć w tył, głębiej w ciemność. Jęknęłam. Jeśli dotrzemy do całkowitej ciemności, zabije mnie. Mógłby zrobić ze mną, co tylko chciał, bo nikt nie usłyszałby mojego krzyku.
"Dobrze pachniesz," powiedział, pocierając nosem w górę i w dół mojej szyi.
Przestał się poruszać, ale jego uścisk tylko się zacieśnił. Zadrżałam z obrzydzenia, gdy polizał moją szyję od obojczyka aż do ucha.
Na pewno Joy zauważyła już, że mnie nie ma. Jeśli nie Joy, to mój ojciec. Ktoś musiał zauważyć, prawda? Ale sekundy mijały, a nikt nie przyszedł mi na ratunek.
"Będę się dobrze bawił, a potem cię zabiję za to, że zrujnowałaś moje plany."
A ja nie zamierzałam na to pozwolić, krzyczałam w myślach. Musiałam tylko poczekać na odpowiedni moment. Ale co, jeśli będzie za późno?
Jego uścisk na moich ustach poluzował się. Wstrzymałam oddech, gdy jego ręka zsunęła się, by obmacać moją pierś. Nóż wciąż był przyciśnięty do mojego gardła, ale wolałam ryzykować poderżnięcie gardła niż pozwolić mu mnie zgwałcić.
Zanim zdążył zrobić cokolwiek więcej, uderzyłam go łokciem w żebra. Mężczyzna sapnął, a jego ciało drgnęło, ale moja akcja nie wywołała oczekiwanej reakcji.
Obrócił mnie tak szybko, że jego ręka wystrzeliła i uderzył mnie z otwartej dłoni. Upadłam na ziemię i przyłożyłam dłoń do policzka. Jego kolejny cios był równie niespodziewany—kopnął mnie w brzuch, zanim na mnie usiadł.
"Pomocy!" krzyknęłam.
"Zamknij się!"
Kolejny cios sprawił, że moja głowa odskoczyła na bok. Metaliczny smak krwi wypełnił moje usta. Czułam pieczenie na rozciętej wardze.
"Nie jesteś tego warta."
Podniósł ramię, a przez sekundę światło księżyca ponownie odbiło się od ostrza noża, który trzymał w ręku, zanim opuścił ramię. Czekałam na ból, ale nigdy nie nadszedł.
Coś nagle uderzyło w mężczyznę i zrzuciło go ze mnie. Usłyszałam kilka niskich warczeń, które były tak przerażające, że prawie się posikałam.
Miałam zamiar się odtoczyć, ale coś na szczęście mnie powstrzymało. Drżące ręce powoli przesunęły się w dół mojego brzucha. Zamarłam i wciągnęłam zszokowany oddech, gdy moje palce dotknęły rękojeści noża.
"O Boże," wykrztusiłam w panice.
On mnie dźgnął! Naprawdę mnie dźgnął, zanim został ze mnie zepchnięty, ale nic nie poczułam. Moja ręka zsunęła się trochę niżej. Mokrość już zaczynała przesiąkać materiał sukienki. Wiedziałam, że to moja krew, co tylko sprawiło, że poczułam się jeszcze gorzej.
Dyszałam. Walczyłam, by wciągnąć wystarczająco dużo powietrza do płuc, by normalnie oddychać, a ciemność była tam, na krawędzi mojego widzenia, czekając, by mnie pochłonąć.
Umrę. Nie byłam gotowa umrzeć. Miałam tyle rzeczy, które jeszcze chciałam zrobić.
Moje ciało drgnęło, gdy ktoś nagle pochylił się nade mną. Myślałam, że to znowu ten mężczyzna, ale zajęło mi kilka sekund, by zrozumieć, że to nie był człowiek—ani nawet człowiek w ogóle.
To było zwierzę—bardzo duże zwierzę—z aksamitnie miękką skórą.
Część paniki we mnie zaczęła zanikać, gdy zwierzę zaczęło mruczeć. Obniżyło swoje ciało, aż przycisnęło się do mojej klatki piersiowej i mruczało trochę głośniej. Wibracje z jego ciała i dźwięki, które wydawało, miały na mnie uspokajający wpływ.
Nie chciałam, żeby przestało, ale on to zrobił. Jęk wydobył się z moich ust, gdy się odsunął. Chciałam go dosięgnąć, ale moje kończyny nie chciały współpracować.
"N-nie."
Zimny, mokry nos szturchnął mój policzek, zanim się odsunął. Coś głośno trzaskało kilka stóp dalej, raz za razem, a potem nagle przestało. Było kilka minut ciszy, po których nastąpił niski jęk.
"Vanya?"
"Z-znałeś moje imię." Otworzyłam oczy i spojrzałam na postać pochylającą się nade mną.
Było zbyt ciemno, by rozpoznać, kto to był, ale jakoś wydawał się znajomy.
"Oczywiście, że znam, cukiereczku." Poruszył się, zanim odsunął moje ręce, które były przyciśnięte do mojego brzucha. "Nóż nie jest zbyt głęboko, ale nie zaryzykuję jego wyciągnięcia."
"C-cukiereczku?"
Zaśmiał się. "Lubisz te kolorowe słodkie rzeczy. Powiedziano mi, że nazywają się żelki."
"K-kim jesteś?"
"Twoim rycerzem w lśniącej zbroi." Usłyszałam, jak mówi, zanim ciemność mnie pochłonęła.