Prolog
„Morderczyni…”
„Kłamczucha…”
„Zdrajczyni!”
Każde obrzydliwe słowo rzucone w stronę Avy raniło ją jak cięcie ostrzem, wnikając głęboko i rozrywając ją od środka. To nie byli obcy, którzy rzucali w nią obelgami i patrzyli na nią z tak intensywną nienawiścią w świecących oczach; to byli ludzie, którzy widzieli, jak dorasta, którzy nauczyli ją, co to znaczy być Wilkiem.
Teraz, obnażali przed nią kły w gniewie, cień ich wewnętrznych Wilków groził, że wyjdzie na powierzchnię, by rozerwać Avę na strzępy. Kiedyś byli jej ludźmi, ale tej nocy było jasne, że są jej wrogami.
„Spłoniesz, ty pieprzona zdrajczyni!”
Kamień wyleciał z ciemności i trafił Avę w czoło. Ava syknęła z bólu i upadła na kolana.
„Na kolana, gdzie twoje miejsce, suko!” Tłum wybuchł głośnymi okrzykami, widząc, jak dziewczyna pada.
Strażnicy trzymający smycz jej kajdanek szli dalej, zmuszając Avę do podniesienia się na nogi, by nie zostać wleczoną przez błoto. Zdeterminowana, by zachować godność mimo narastającego poczucia paniki, Ava mrugnęła, by usunąć ciepły strumień krwi z oka i szybko stanęła na nogi.
Była wschodzącą Betą Stada Czerwonego Księżyca, czy im się to podobało, czy nie. Odmówiła okazania słabości przed swoimi podwładnymi.
Ava powstrzymała ciężki oddech.
Poczuła na sobie jego przytłaczające spojrzenie, po raz kolejny.
Xavier. Alfa. Najlepszy przyjaciel. Potencjalny kochanek. Teraz, potencjalny kat.
Xavier znaczył dla Avy wszystko przez całe jej życie. Zanim stał się potężnym mężczyzną, zanim odziedziczył tytuł Alfy Stada Czerwonego Księżyca, był Xavim. Był jej. Razem z Sophią i Samanthą, był jej najbliższym towarzyszem i powiernikiem.
Teraz, wszystko się zmieniło. Wszystko.
Straż Avy w końcu zatrzymała się na środku znajomej polany. Przez polanę przepływał mały strumień, a przerwa w leśnym baldachimie sprawiała, że miejsce to było idealne do obserwacji gwiazd.
Ona i jej przyjaciele często tu przychodzili. I choć nie odwiedzali polany od jakiegoś czasu, zapachy Samanthy i Sophii przenikały polanę, przytłoczone jedynie przytłaczającym zapachem ich krwi. Nie było widać ciał, ale wiedziała, że to tutaj zginęły.
Narastający w jej piersi strach wzrósł, gdy wyczuła inny zapach na wietrze. Niewytłumaczalnie, poczuła własny, fiołkowy zapach zmieszany z ich. Na tyle słaby, by odróżnić go od jej obecności w okolicy, ale na tyle silny, by sugerować, że była na polanie niedawno. Ava zaczęła się pocić. Jeśli ona mogła wyczuć siebie tutaj, inne Wilki również to zrobiły.
Teraz, linia drzew była zatłoczona przedstawicielami ich społeczności, którzy przyszli, by być świadkami procesu i kary tak zwanej morderczyni. W centrum polany stały dwie postacie, których cienie tworzyły imponujące sylwetki na tle nocy.
Pierwszy był Xavier. Obok niego, stojący dumnie, jego ojciec, August, który nie zdradzał absolutnie nic, mimo że właśnie stracił córkę.
„Niech spłonie!”
„Niech zapłaci ta brudna, zbuntowana dziwka!”
Obelgi trwały, gdy Ava została zatrzymana przed byłym i obecnym Alfą. Ava uważnie obserwowała mężczyzn, gorączkowo szukając jakiegokolwiek znaku, który mógłby zdradzić ich zamiary.
August zaczął się poruszać do przodu, ale cichy warkot Xaviera sprawił, że się zatrzymał. Wymiana była niemal niezauważalna, ale Ava dostrzegła delikatne skinienie, które August dał Xavierowi, oddając mu stery w pierwszym prawdziwym akcie jako Alfa.
Krocząc do przodu, Xavier uniósł rękę w stronę tłumu, który niemal wibrował od wściekłej energii. „Spokój, Wilki! Obiecuję wam, że do końca nocy sprawiedliwość zostanie wymierzona.”
Ava przełknęła ciężko, gdy otaczające ją Wilki wiwatowały i uspokajały się, gotowe na rozpoczęcie krwawej rozprawy. Xavier skinął głową, zadowolony, że Stado natychmiast odpowiedziało na jego rozkaz. „Niech trybunał się rozpocznie.”
Podszedł do miejsca, gdzie Ava stała zakuta w kajdanki. Chciała, żeby powiedział, że nie wierzy w te kłamstwa, że zna ją lepiej niż ona sama – tak jak ona znała jego. Nie zrobił tego. Zamiast tego, przyjrzał się jej, od rozczochranych piżam, które miała na sobie, gdy została aresztowana, po świeżą, krwawiącą ranę na czole. Z tak bliska pozwolił Avie zobaczyć niepewność i żal wypisane na jego przystojnej twarzy.
Za nim, August chrząknął nisko i ostro – wyraźna reprymenda, przypominająca Xavierowi, kim jest i po co tu są. Upomnienie zadziałało, gdy wyraz twarzy Xaviera zamknął się, zabierając jej przyjaciela i pozostawiając tylko surowego przywódcę na jego miejscu.
„Na kolana.”
„Xavier–” Ava zaczęła protestować.
„Na kolana.” Jego głos stał się twardy.
„Xavier, proszę! Wiesz, że nie miałam nic wspólnego z S–”
„Twoja lojalność wobec tego Stada jest już kwestionowana. Pomyśl dobrze, czy chcesz również otwarcie sprzeciwić się jego przywódcy.” Ava usłyszała ukrytą prośbę w jego słowach, by nie utrudniała sobie sytuacji.
Przełykając, Ava pochyliła głowę na znak uległości i opadła na kolana przed Xavierem. On skinął z zadowoleniem i obniżył głos, „Będziesz miała szansę się wypowiedzieć.”
„Jak wszyscy wiemy,” Xavier zwrócił się do niej, ale przemawiał do tłumu. „Stojemy tu razem w żałobie po stracie dwóch naszych. Ava Davis, jesteś podejrzana o zdradzieckie działania i rozdarcie dziury w Stado Czerwonego Księżyca, której nigdy nie da się zastąpić. Co masz na swoją obronę?”
„Jestem niewinna!” Rozejrzała się po tłumie, zanim ponownie skupiła błagalne spojrzenie na Xavierze, „Wszyscy mnie znacie – Xavier, ty mnie znasz. Sophia i Samantha były dla mnie jak siostry, nie ma mowy, żebym mogła je skrzywdzić.”
Szczęka Xaviera zacisnęła się na słowo „siostra” i Ava wiedziała, że myślał o Sophii.
Ale szybko się opanował, „Zanotowane.” Odwracając się w stronę miejsca w drzewach, zawołał, „Victor, to ty wysunąłeś te oskarżenia przeciwko Avie. Powiedz nam dlaczego.”
„Alfa!” Victor ruszył naprzód, by dołączyć do nich na środku polany. Niewielki Omega był prawą ręką Augusta przez lata i był ojcem Sam. Trząsł się z wściekłości, gdy na nią patrzył, z mściwą satysfakcją w oczach, gdy przyglądał się jej zakutej, podporządkowanej postaci. „Jestem zaszczycony, że mogę pomóc przynieść tej brudnej zdrajczyni zasłużoną karę.”
Pomruki zgody rozeszły się po tłumie, gdy Victor odwrócił się, by przemówić do nich, „Ta…bestia zamordowała naszych.”
Ava zaczęła kręcić głową na znak zaprzeczenia, nawet gdy on kontynuował, „Nie zrobiłam tego–”
„Przyszłość naszego Stada, a ona zdradziła ich zaufanie. Zdradziła nasze zaufanie.” Splunął, ani razu nie patrząc jej w oczy, gdy wymawiał jej wyrok śmierci.
„Victor, wiem, że cierpisz-” Ava błagała.
„Bo to była moja córka!” Victor odwrócił się do niej, rycząc.
Jego krzyk odbił się echem przez noc, jego ból ostry jak nóż. Wziął kilka oddechów, by się opanować, zanim ponownie zwrócił się do Stada. Niezależnie od tego, czy miał rację, czy nie, jego słowa rezonowały z nimi. Członkowie, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, otwarcie płakali w swojej złości, czując otwartą ranę, jaką śmierć Sam i Sophii otworzyła w naszej społeczności.
„Twoje dowody, Omega.” Xavier zażądał spokojnie.
Ten proces był farsą, większość zebranych tutaj już ją osądziła i uznała za winną w swoich umysłach. Mimo to, nie mogła zostać ukarana bez odpowiednich dowodów.
„Wszyscy wyczuliśmy jej zapach na wietrze po naszym przybyciu,” zaczął, wywołując wściekłe kiwnięcia głowami wśród tłumu. Z ciężkim sercem, Ava zobaczyła, jak nozdrza Xaviera rozszerzyły się, gdy on również dał poważne skinienie. „Poza tym, telefon mojej córki!”
Wszelka nadzieja, którą czuła, umarła, gdy Victor wyciągnął telefon komórkowy z kieszeni płaszcza. Ozdobione klejnotami etui w panterkę wyglądało oszałamiająco nie na miejscu na tej ponurej polanie.
Wyciągnął ich wątek wiadomości i zaczął czytać na głos. „’Sam, zrobiłaś ze mnie pieprzonego głupka. Musimy porozmawiać.’ Wysłane z numeru oskarżonej wczoraj po południu. Następnie, o wpół do północy zeszłej nocy moja córka odpowiedziała, ‘Jestem tutaj. Gdzie jesteś?’” Jego rewelacja spotkała się z ciężką ciszą.
„To nie jest dowód!” Ava krzyknęła, sfrustrowane łzy w końcu przebiły się przez jej obronę, ostatnie resztki jej fasady zniszczone przez jawne oskarżenie skierowane przeciwko niej.
Takie dowody nigdy nie utrzymałyby się w ludzkim sądzie, ale to nie był ludzki świat. Tutaj rządziło Prawo Stada, a Stado kierowało się emocjami, instynktem.
Opinia publiczna zwróciła się przeciwko niej i to wystarczyło. „Jaki miałabym powód, żeby to zrobić?”
„Ona miała to, czego ty nie mogłaś!” Insynuacja Victora była jasna.
To było śmiałe twierdzenie, które malowało burzliwy obraz dla jury. Plotki o rozwijającym się związku Samanthy z Xavierem najwyraźniej krążyły. Niestety, Ava nie słyszała ich, zanim wyznała mu swoje uczucia.
Zaryzykowała spojrzenie na Xaviera, ale jego oczy były uparcie skierowane na Victora. Jego brwi były ściągnięte nisko, a Ava wiedziała, że myślał o tamtej nocy również.
Dwa dni temu, wylała przed nim swoje serce, mając nadzieję, że będzie mógł wyobrazić sobie przyszłość, którą ona dla nich widziała. Jego delikatne odrzucenie zniszczyło ją, nawet jeśli odmówiła, by to zobaczył. Teraz, to było powodem do morderstwa.
Była tak odważna, tak pewna siebie i komfortowa w swoim i Xaviera związku. Córka drugiego w dowództwie Stada, nie była wychowana, by być nieśmiałą, w rzeczywistości była znana z tego, że była najbardziej bezczelną z ich grupy. Nikogo nie zdziwiłoby, gdyby dowiedzieli się, że zaproponowała coś ich Alfie, nie tak jakby to zrobiła Samantha. Biorąc pod uwagę różnicę między jej a Samanthy rangą, wybór Xaviera Samanthy nad nią byłby szokiem dla hierarchii Stada.
Dla wielu, wydawałoby się to zniewagą dla rangi i honoru Avy. Retaliacja z jej strony mogłaby być zaakceptowana, nawet oczekiwana, ale morderstwo...
„Twoja żałosna duma została zraniona, a moja córka za to zapłaciła,” kontynuował Victor. „Co więcej, nasza ukochana księżniczka została złapana w twoim krzyżowym ogniu!”
Wzmianka o Sophii wywołała silną reakcję tłumu, dokładnie tak, jak Victor przewidział. Sophia była rzeczywiście ukochana. Była ciepłem i radością, najżyczliwszą przyjaciółką i najzacieklejszą obrończynią. Victor powiedział to samo, powodując, że Stado wybuchło żałobnymi wyciem, szybko zastąpionym wezwaniami do jej egzekucji.
„Zdrajczyni! Morderczyni!”
Intensywne swędzenie wybuchło pod powierzchnią skóry Avy. Mia, jej Wilk, groziła, że uwolni się, by chronić Avę przed innymi Wilkami, ale była uwięziona przez kajdanki wiążące jej nadgarstki.
„Xavier, proszę, wiesz, że to wszystko nieprawda.” Błagała go dalej, z głową pochyloną, odsłaniając szyję.
Xavier spojrzał na tłum i zaczął mówić, gdy jego ojciec po raz pierwszy od rozpoczęcia procesu podszedł do niego. Krzyki tłumu zagłuszyły słowa, które miały skazać Avę.
„Pomyśl bardzo dobrze, Xavierze,” Głos starszego mężczyzny był surowy, ale spokojny, z subtelną charyzmą mistrza manipulacji. „Spójrz na swoich ludzi i ból, jaki ta dziewczyna spowodowała.”
„Dowody były co najwyżej poszlakowe, ojcze.” Xavier powiedział, choć wydawał się niepewny siebie, zwłaszcza pod spojrzeniem ojca.
„Dobro Stada jest najważniejsze, Xavierze. Zawsze.” Subtelnie skinął głową w stronę wściekłego tłumu, podsycanego przez gniewne okrzyki Victora o odwet. „Ten chaos nie może być dozwolony w naszych szeregach. Musi się skończyć tutaj.”
Jego głos miał zbyt wiele z poprzedniego rozkazu, a Xavier napiął się na postrzegane naruszenie jego kontroli. August cofnął się o krok i uśmiechnął się, „Ale oczywiście, decyzja należy do ciebie…Alfo.”
Xavier stał przez chwilę, rozważając szeptane słowa ojca i coraz bardziej wrogi tłum, który domagał się głowy Avy. Dowody nie były nieomylne, ale były. Wystarczyło.
Odwrócił się do Avy, „Wiadomości, twój zapach…To za dużo, Avo. To zbyt jasne. Stado przemówiło!”
„Nie!” Krzyknęła, gdy obelgi zamieniły się w wiwaty.
Ręce brutalnie podniosły Avę na nogi.
„Biorąc pod uwagę dowody, które zebraliśmy, i hańbę, jaką przyniosłaś temu Stadu,” Głos Xaviera rozbrzmiał przez pole jak grzmot. „Jako Alfa Stada Czerwonego Księżyca, skazuję cię, Avo Davis, córko Bety, na dożywotnie więzienie.”
Ava zamilkła. Dożywotnie więzienie. Resztę życia spędzi w glorifikowanej celi.
Odrętwiała, zwróciła się do swoich rodziców w ostatniej próbie ocalenia. Nie wiedziała, czego się spodziewała.
Nikt nie sprzeciwiłby się decyzji Alfy. W końcu, pierwszym zobowiązaniem Bety było posłuszeństwo Alfie.
Xavier podążył za jej spojrzeniem, mierząc jej drżących rodziców bezlitosnym wzrokiem. „Czy sprzeciwiacie się mojemu wyrokowi i woli waszego Stada?”
Napięta cisza szybko zapadła, wszyscy czekali z zapartym tchem na odpowiedź Bety, w tym Ava. Pod spojrzeniem Stada, ramiona jej ojca wyprostowały się, podczas gdy ramiona matki opadły, choćby nieznacznie. Ava wiedziała wtedy, co powiedzą.
„Nie sprzeciwiamy się, Alfo.” Oświadczył jej ojciec.
Nie było sposobu, by powstrzymać smutek i panikę Avy. Szlochające łkania wyrwały się z jej piersi, wszelka duma całkowicie zniknęła. Została skazana na potępienie.
Gdy strażnicy Avy wyciągali ją z polany obok Xaviera, wypowiedział ostatni gwóźdź do jej trumny.
„To powinnaś być ty.”