Rozdział 1
Lexie
Na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że jestem zwykłą dziewiętnastoletnią dziewczyną. Nic we mnie się nie wyróżnia, jeśli nie przyglądasz się uważnie. Pracuję w rodzinnym barze w Gwinn, Michigan. Studiuję zoologię na miejscowym uniwersytecie. Mieszkam sama w małym, dwupiętrowym domu na skraju miasta. Proste i zwyczajne, prawda? Do niedawna całkowicie bym się z tym zgodziła. Mam na imię Aleksandra, ale wszyscy mówią na mnie Lexie. A to jest historia o tym, jak moje życie zmieniło się w magiczną opowieść, jaką widuje się tylko w filmach lub książkach.
Zaczęło się to pierwszego dnia sezonu śnieżnego, kiedy ziemia była już pokryta stopą puszystego, białego puchu, który wciąż padał. „Więc to są lekkie opady śniegu,” mówię do siebie, kręcąc głową. Zaciągam płaszcz bliżej siebie i wsiadam do mojego granatowego Chevroleta Silverado z 1998 roku. Nie śmiej się, tata kupił go tanio, kiedy dostałam prawo jazdy. Razem go naprawiliśmy, żeby działał jak marzenie. Rzucam plecak na siedzenie pasażera i odpalam silnik, mając nadzieję, że szybko się nagrzeje.
Mój strój do pracy nie jest zaprojektowany na zimno. To czerwono-biała sukienka w paski, sięgająca do kolan, rozszerzająca się w talii, podkreślająca biodra i tyłek. Góra niestety pokazuje zbyt dużo dekoltu jak na mój gust. Do tego czerwone rajstopy i białe buty, i strój jest kompletny. Dopełnia go moja szkarłatna czerwona włosy związane w kucyk i biały szalik. Szczerze mówiąc, wyglądam jak pięć stóp siedem cali cukrowej laski i kelnerki z lat pięćdziesiątych. Tak, jestem wysoka, ale mam mnóstwo krągłości, których mój uniform wcale nie ukrywa. Mam figurę klepsydry, z której jestem dumna, ale ten strój pokazuje jej trochę za dużo.
Myślę, że mój szef ma słabość do lat pięćdziesiątych, bo bar wygląda tak samo, ale hej, to praca. Praca, która płaci rachunki i dostosowuje się do mojego planu zajęć. Poza tym ludzie, z którymi pracuję, są świetni, a klienci zawsze mili i dobrze napiwkują. Wjeżdżam na mały parking naprzeciwko baru. Akurat kiedy zaczęłam się rozgrzewać, muszę znowu wyjść na śnieg. Biorę plecak, wkładam klucze do kieszeni kurtki i zamykam samochód. Idę tak szybko, jak mogę, nie poślizgując się i nie upadając na tyłek, do baru.
Sam bar to urocze, małe miejsce w kształcie litery L. Jasnoczerwone kabiny ustawione są wzdłuż zewnętrznych ścian i przednich okien. Srebrne stoliki dwuosobowe z czerwonymi blatami z formiki i srebrnymi krzesłami z czerwonymi poduszkami ustawione są pośrodku między kabinami a ladą. Lada zajmuje resztę przodu baru. Kuchnia znajduje się za ladą z dużym prostokątnym oknem, przez które odbieramy zamówienia. W korytarzu są łazienki, szatnia oraz biuro. Podłoga wyróżnia się czarno-białymi kafelkami w szachownicę. Ma klimat lat pięćdziesiątych, kiedy widzisz vintage'owe płyty i stare plakaty wiszące na ścianach.
„Hej, mała,” wita mnie Patsy z ciepłym uśmiechem zza lady. Patsy to miła pani w wieku około sześćdziesięciu lat, przynajmniej tak myślę, nigdy bym nie zapytała. Jest drobną kobietą, ma około pięciu stóp trzech cali wzrostu, z jasnobrązowymi włosami, które zawsze trzyma w ciasnym koku. Jedną z najlepszych rzeczy w Patsy jest to, że bez względu na porę dnia zawsze jest w dobrym humorze. Lubię z nią pracować. „Jak ci się podoba pierwszy śnieg?” pyta Patsy.
Strząsając śnieg z włosów i kurtki, odpowiadam: „Nie wiem, czy kiedykolwiek się do tego przyzwyczaję. Zamarzam. Nigdy wcześniej nie widziałam śniegu. Nie wiem, jak sobie z nim radzić. Jestem z Florydy, na litość boską.” Patsy tylko się uśmiecha. „Nie martw się. Wiem, że dasz sobie radę. Pamiętaj tylko, co ci mówiłam o ubieraniu się na cebulkę. A teraz chodź tutaj i pomóż mi.” Odkładam plecak na zapleczu i wracam, żeby pomóc Patsy.
„Gdzie mam zacząć?” pytam, podczas gdy Patsy nastawia świeży dzbanek kawy. „Tutaj, napij się tego, podczas gdy przygotujesz sztućce,” mówi, podając mi filiżankę gorącej herbaty z miodem. „To powinno cię rozgrzać,” dodaje. Siadam na końcu lady, zawijając łyżki, widelce i noże razem, popijając herbatę. Patsy miała rację, to mnie rozgrzewa. Chwyta solniczki, żeby je napełnić, i siada obok mnie. Bar jest pusty, więc teraz jest idealny moment na to, co Patsy nazywa „czasem dla dziewczyn”. To jej sposób na sprawdzenie, jak się mam. Robi to odkąd się tu przeprowadziłam.
„Jak idzie w szkole? Jak podobają ci się zajęcia?” pyta. „Idzie dobrze. Profesorowie są w porządku. Pracy domowej jest trochę więcej, niż się spodziewałam, więc muszę uczyć się przy każdej okazji, żeby utrzymać oceny,” mówię. „Lexi, kochanie, nie możesz żyć tylko książkami. Wiem, że to dla ciebie ważne, ale co z przyjaciółmi? Znalazłaś już jakichś? Wiem, że nie byłaś na żadnych imprezach ani randkach.” Prawie wypluwam herbatę, którą właśnie wzięłam łyk, i zaczynam kaszleć. Muszę złapać oddech, żeby odpowiedzieć: „Patsy, wszystko w porządku. Zaproszono mnie do kilku grup studenckich. Imprezy to nie moja bajka. A co do randek, nie mam na nie czasu. Jestem szczęśliwa, spędzając czas z tobą i moimi książkami,” mówię jej.
W większości to prawda, z wyjątkiem części o randkach. Nie randkuję. Nigdy nie randkowałam. Kilka razy zaproszono mnie na randkę przez lata, a nawet kilka razy odkąd się tu przeprowadziłam, ale zawsze odmawiałam. Nie zrozum mnie źle, chcę randkować. Ale z jakiegoś powodu mój instynkt mówi mi, żeby tego nie robić. Muszę czekać. Na co, nie wiem. Zawsze ufałam swoim instynktom, więc czekam. Moja mama nazywała to moim wewnętrznym głosem i mówiła, że powinnam go słuchać. I zawsze to robiłam.
„Och, Lexi,” zaczyna Patsy, gdy starsza para wchodzi i siada w jej sekcji. „Wracamy do pracy, ale ta rozmowa nie jest skończona,” mówi i idzie przywitać się z klientami. Jeśli chodzi o mnie, Patsy jest jak pies z kością. Wiem, że tego nie odpuści, choć chciałabym, żeby to zrobiła. Stały strumień klientów wchodzi, zajmując nas na jakiś czas. Jestem za to wdzięczna. Dzięki temu zmiana mija szybciej i mogę unikać pytań Patsy. Wiem, że ma dobre intencje, ale nie mam ochoty rozmawiać o moim życiu miłosnym, zwłaszcza o czymś, czego sama nie rozumiem. To nie tak, że nie chcę kogoś, ale trzymam się tego, co mówi mój instynkt. Czuję, że na końcu będzie warto.
Tak szybko, jak wszyscy przyszli, przysięgam, że wszyscy wyszli w tym samym czasie. Teraz jesteśmy tylko Patsy, ja i nasz kucharz. Patsy i ja sprzątamy stoliki i porządkujemy. „Pomóż mi skończyć, a potem możesz zająć tylną kabinę, żeby się pouczyć,” mówi Patsy. Mam zamiar się z nią kłócić, ale zanim zdążę otworzyć usta, kontynuuje: „Jeśli się zrobi tłoczno, przyjdę po ciebie. Śnieg pada dość mocno, więc nie sądzę, żebyśmy mieli wielu klientów, jeśli w ogóle.” Zgadzam się z nią: „Ok, ale ja zamknę lokal, a ty pójdziesz do domu wcześniej, dla odmiany.” Patsy uśmiecha się szeroko: „Mała, masz umowę.”
Patsy miała rację, zostaliśmy sami, gdy skończyliśmy sprzątanie. Wzięłam plecak i poszłam do ostatniej kabiny z tyłu, żeby być z dala, jeśli ktoś by przyszedł. Rozłożyłam książki na całym stole, a przed sobą miałam zeszyty. Byłam tak pochłonięta pracą, że nie zauważyłam, że Patsy przyniosła mi kolejną filiżankę herbaty, dopóki nie stuknęła mnie w ramię. „Hej, napij się,” mówi. „Jak idzie praca domowa?” pyta. „Nieźle. Myślę, że prawie skończyłam. A najlepsze jest to, że chyba rozumiem większość z tego,” Patsy śmieje się: „Jestem pewna, że rozumiesz więcej, niż myślisz. Wiem, jaka jesteś mądra, nawet jeśli ty tego nie wiesz. Wiem, że ukończyłaś liceum z wyróżnieniem.” „Liceum było łatwe. To tutaj, nie za bardzo,” mówię. Patsy tylko ściska mnie na pocieszenie. „Zostawię cię z tym,” i wraca do lady, żeby czytać swoją książkę. Czasami jej zazdroszczę. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam dla przyjemności.