Rozdział 1: Żyj trochę
Rozdział pierwszy: Żyj trochę
Camilla
Moje życie jest do bani, zawsze chciałam być kochana i otoczona opieką, ale chyba byłam zbyt przeklęta, by doświadczyć szczęścia. Mój biologiczny ojciec porzucił nas i zniknął bez śladu. Moja matka zawsze wraca do domu pijana, nie ma ani krzty miłości do mnie, ani nie okazuje mi matczynej troski, wszystko, co ją interesuje, to alkohol i jej nowy mężczyzna, który teraz jest moim ojczymem.
Zostałam pozbawiona zarówno matczynej, jak i ojcowskiej miłości w bardzo młodym wieku. Mój ojczym zrobiłby wszystko, żeby się mnie pozbyć, ale byłam zbyt silna, by pozwolić mu na to.
Aby uratować swoje życie przed ojczymem, wyprowadziłam się z domu i zamieszkałam z chłopakiem w innym mieście. Ale nadal nie mogłam być kochana i otoczona opieką. Może jestem trochę dramatyczna, ale przysięgam, że ten świat jest przeciwko mnie.
Szczerze mówiąc, nie pamiętam, kiedy ostatnio miałam dobry dzień. Dziś rano mój głupi chłopak uznał, że to w porządku wyłączyć mój budzik na ósmą i zastąpić go swoim. Budzik był ustawiony na godzinę później, niż potrzebowałam, co do cholery z nim nie tak?
Celem budzika było obudzenie mnie, żebym mogła iść na siłownię, ale nie zdziwiłabym się, gdybym wróciła do domu i zastała go na kanapie w tej samej pozycji, w której go zostawiłam. Można powiedzieć, że ostatnio między nami było trochę ciężko, ale znowu muszę zmusić się do pamiętania, że jeśli poczekam jeszcze trochę, wszystko się poprawi.
Nasza relacja nigdy nie była jedną z tych wszechogarniających romansów, o których mogłeś słyszeć, ale Robin jest miły i to mi wystarcza. Nie porzucił mnie, nawet gdy wszyscy inni to zrobili.
Jego głupota tego ranka sprawiła, że przegapiłam spotkanie z klientem. Jestem organizatorką imprez. Miałam spotkać się z parą w sprawie ich nadchodzącego ślubu, ale mój idiotyczny chłopak sprawił, że to przegapiłam. Na dodatek, brak koordynacji spowodował, że potknęłam się o coś i rozerwałam rajstopy. Chciałam tylko być szczęśliwa w życiu. Czy to naprawdę za dużo?
Wychodząc z siłowni, postanowiłam zajrzeć do jedynego miejsca, które kiedykolwiek przyniosło mi szczęście. Kawiarnia, która nie była daleko od mojego domu. Przychodziłam tu codziennie, żeby złagodzić stres.
Otwierając drzwi, powitał mnie cudowny zapach świeżo pieczonych wypieków i mielonej kawy, wypełniający całe miejsce.
"Camilla, to ty?" Znajomy głos zawołał z kuchni przed ladą.
Właścicielka kawiarni, Susan Kanu. Jest najbardziej życzliwą kobietą, jaką kiedykolwiek poznałam, ale czasami potrafi być przerażająca. Mogę tylko być wdzięczna, że jestem po jej dobrej stronie, bo mimo swojego wieku, nie zdziwiłabym się, gdyby potrafiła sprawić, że nawet najtwardsi mężczyźni uciekaliby z płaczem.
"Cześć, pani Kanu." Odpowiedziałam, idąc w kierunku jej głosu.
Zaglądając za róg, zobaczyłam jej drobną sylwetkę stojącą z założonymi rękami i patrzącą w moją stronę.
"Co ci mówiłam?" Powiedziała z lekkim ostrzeżeniem w tonie.
"Cześć, Susan." Szybko się poprawiłam, łapiąc, o co jej chodziło.
Z jakiegoś nieznanego powodu była bardzo stanowcza, żebym nazywała ją po imieniu. Nie jestem pewna dlaczego, ale w każdym razie moja odpowiedź wywołała na jej twarzy jasny uśmiech.
"Co cię tu sprowadza o tej porze dnia?" Zapytała, gdy pomogłam jej przenieść tacę z wypiekami na ladę.
"Robin wyłączył mój budzik, więc musiałam przełożyć spotkanie, które miałam zaplanowane na dziewiątą rano. Właśnie wychodziłam z siłowni, wracając do domu, żeby go zobaczyć, ale zdecydowanie będę potrzebować kawy, zanim to się stanie."
Usłyszałam, jak wydała z siebie dezaprobujący westchnienie i już wiedziałam, co zaraz powie, zanim jeszcze to powiedziała.
"Po co nadal z nim jesteś? Oboje wiemy, że ma mózg jak kamień i nie daje ci żadnego dobrego..."
"Susan," przerwałam jej, zanim zdążyła dokończyć.
To, że ma rację, nie oznacza, że musi to mówić. To tylko przypomina mi, jak bardzo brakuje mi czułości. Susan jest tak bezpośrednia, jak tylko można sobie wyobrazić.
"On jest miły..." zaczęłam, czując potrzebę obrony mojego chłopaka, ale zostałam przerwana.
"Niech zgadnę, jest miły dla ciebie?"
"Tak, i traktuje mnie..."
"Traktuje cię dobrze? Moja droga, nienawidzę ci to mówić, ale to inny sposób na powiedzenie, że jest nudny."
Ma rację i dlatego przestałam protestować, ale Robin to wszystko, co kiedykolwiek znałam. Zna każdą cholerną rzecz o mnie, czuję się przy nim bezpiecznie, a gdyby miał mnie zostawić, zrobiłby to już dawno. Bez względu na to, ile bagażu mogę nosić, Robin się tym nie przestraszył.
Moje życie było naprawdę ciężkie, minął prawie rok, odkąd mój ojciec zniknął, i nadal nie ma po nim śladu. Nawet policja i inni detektywi nie mogli ustalić, gdzie się znajduje, powiedzieli, że jego zniknięcie było dobrowolne. Z tego, co go znałam, nie ukrywałby się bez dobrego powodu.
Większość ludzi uważa, że jest bezdusznym potworem, co w pewnym sensie muszę przyznać, ale jednocześnie nigdy w dzieciństwie nie sprawił, że czułam się zaniedbana lub niebezpieczna. Zaczął uczyć mnie samoobrony od momentu, gdy mogłam chodzić. Pamiętam, jak na moje dziesiąte urodziny powiedział mi, że nie będzie tu na zawsze i że kiedy go zabraknie, jedyną osobą, na którą mogę liczyć, będę ja sama. I tego dnia po raz pierwszy nauczył mnie, jak używać pistoletu. Dał mi pistolet jako prezent urodzinowy.
Mój ojciec może być szalony, robiąc to, ale mimo to nadal go kocham. Już wiedziałam, że będzie bardzo trudno ustalić, gdzie jest, nikt go nie znajdzie, chyba że sam tego zechce. Mogę tylko mieć nadzieję, że albo się ujawni, albo zdecyduje wyjść z ukrycia.
Mój prywatny detektyw próbował go śledzić przez ostatnie siedem miesięcy, ale jak dotąd nic z tego nie wyszło, co tylko sprawia, że jestem coraz bardziej rozczarowana. I dlatego nadal jestem z Robinem. Straciłam tak wiele i mam dość zmian w moim życiu, on jest jedyną stałą rzeczą w tej chwili i nie byłam gotowa tego stracić.
Nie odpowiadając na wcześniejsze pytanie Susan, kontynuowała rozmowę.
"Masz dwadzieścia pięć lat, powinnaś chodzić do klubów i poznawać nowych ludzi. Pozwól sobie trochę pożyć, a zanim się obejrzysz, będziesz stara jak ja, żałując, że nie rozluźniłaś się bardziej, póki mogłaś." Uśmiechnęłam się na jej słowa.
Chciałabym móc się sprzeciwić temu, co powiedziała, ale prawda jest taka, że kłamałabym, mówiąc, że mam dobre życie towarzyskie. Kiedyś często wychodziłam z przyjaciółmi, ale odkąd przeprowadziłam się tutaj z Robinem, nie mogłam poznać nowych ludzi, a poza tym on nie lubi wychodzić. Woli, żebym zostawała w domu z nim, a ostatni raz, kiedy wyszłam, nie skończyło się to dobrze. Poszłam do klubu bez niego, a kiedy wróciłam do domu tej nocy, skarcił mnie za to, że ubrałam się jak dziwka, a potem przez prawie tydzień odmawiał spania w tym samym łóżku co ja. Płakałam tak mocno tej nocy, ale w końcu doszedł do siebie i przeprosił.
Wiedziałam, że przeprosiny nie usprawiedliwiają jego działań, ale w tym momencie nie pamiętam już, jakie było moje życie bez niego i z tego powodu postanowiłam to puścić. Wzięłam swoją kawę na wynos i sięgnęłam do torby po gotówkę, żeby zapłacić, ale Susan zatrzymała mnie spojrzeniem.
"Nawet o tym nie myśl."
Nie chcąc się kłócić, wsunęłam pieniądze do jej słoika na napiwki, zanim zdążyła zaprotestować. Zawsze się denerwuje, gdy płacę za cokolwiek w jej kawiarni. Z uśmiechem na twarzy obeszłam ladę i pocałowałam ją w policzek, co udało się usunąć grymas z jej twarzy.
"Do widzenia, Susan."
"Baw się dobrze z chłopakiem." Pokręciłam głową, zanim zamknęłam za sobą szklane drzwi.