Decyzje
Rozdział 1: Punkt widzenia Talona
W lustrze odbijała się twarz pełna niepokoju. Szczerze mówiąc, nie pamiętałem, kiedy ostatnio byłem tak zdenerwowany.
Do diabła, nawet nerwy, które czułem w dniu mojego ślubu z Willow, nie były tak druzgocące jak teraz.
Mój żołądek był w supeł, gdy w agonalnym napięciu chodziłem tam i z powrotem po wypolerowanej podłodze mojej sypialni.
Czy to już? Czy w końcu dostanę wiadomość, o której marzyłem od tak dawna? Czy moja Willow wyjdzie tutaj z najlepszą wiadomością w moim życiu? W naszym życiu?
Modliłem się do bogini, żeby tak było. Zasługiwaliśmy na dobre wieści na tym etapie naszego życia. Przez tak długi czas staraliśmy się, żeby teraz nie otrzymać tego błogosławieństwa.
Zaśmiałem się, gdy wspomnienia naszego wielkiego połączenia napłynęły do mojej głowy. To był najszczęśliwszy dzień w moim życiu, dzień, w którym uznałem Willow za swoją, dzień, w którym stałem się związanym wilkołakiem, zdolnym do prowadzenia całego terytorium wilkołaków. Wciąż pamiętam gwizdy i świętowanie różnych członków stada, gdy Willow i ja ukończyliśmy rytuał połączenia.
Była taka piękna, ubrana w tradycyjny strój, który podkreślał te krągłości, które doprowadzały bety do szaleństwa. Byłem szczęściarzem, że mogłem być jej.
Tradycją w naszym rodzaju było natychmiastowe posiadanie potomstwa po połączeniu. Będąc wilkołakami, miało to być łatwe zadanie, nawet łatwiejsze niż dla przeciętnego człowieka.
To nie był mój przypadek.
Po pierwszych dwóch latach wymówek od Willow i mnie, że nie jesteśmy jeszcze gotowi na potomstwo, moi ludzie zaczęli się martwić. I szczerze mówiąc, nie mogłem ich winić, chociaż sam zaczynałem się martwić, w końcu potrzebowałem dziedzica, aby zabezpieczyć moją linię. Potrzebowałem dziedzica, aby pokój nadal panował na moim terytorium.
Zaczęło się od jednego poronienia po drugim. Próbowaliśmy wszystkiego, co mogliśmy, nawet mag stada przygotowywał mikstury z obietnicą dziecka, ale wszystko na próżno. Widziałem, że Willow traci nadzieję, a ja również, ale musiałem być silny dla nas obojga.
Zostałem wyrwany z zamyślenia, gdy dźwięk otwierających się drzwi przywrócił mnie do rzeczywistości. Spojrzałem w górę i zobaczyłem Willow z pustym wyrazem twarzy.
Podchodziła do mnie powoli, jakby ostrożnie zbliżała się do dzikiego zwierzęcia, bojąc się go przestraszyć. Powinienem był dostrzec oznaki niepokoju na jej doskonałych rysach. Nagła zmiana w jej rytmie serca powinna była być sygnałem, aby przygotować się na złe wieści.
Westchnąłem cicho, gdy bardzo znajome uczucie niepokoju zakręciło się w moim żołądku – Ale nie, musiałem być pełen nadziei. Jeśli nie dla siebie, to dla mojej partnerki.
"No i?" wychrypiałem zmęczonym głosem. Głos pełen niepokoju, który usłyszałem, nie brzmiał jak mój, ale w tej chwili nie miało to znaczenia.
Willow wzięła chwilę, zanim jęknęła drżącym głosem: "Przepraszam, Talon."
Pokręciła głową gwałtownie, jakby to miało nagle zmienić jej obecny stan. "Talon, tak mi przykro. Zrobiłam wszystko, ona powiedziała, że to będzie to... Ja... Nie wiem, dlaczego nic nie działa... Nie mogę..."
"Shhh, wszystko w porządku, kochanie." Szybko podszedłem do niej, przytulając ją ciepło i przerywając jej bełkot. "Wszystko w porządku, zawsze możemy spróbować jeszcze raz." Próbowałem ją uspokoić, tłumiąc własne rozczarowanie i rozpacz, aby pocieszyć moją zrozpaczoną żonę. "Wszystko w porządku, mój księżycu."
"Ale to nie jest w porządku, Talon!" Willow pociągnęła nosem, wtulając twarz w moją pierś. "Ludzie gadają. Jestem pewna, że mówią o mnie... o nas. Twoi ludzie się martwią, a jeśli nie mogę tego zrobić, to oni—"
"Przestań." Zganiłem ją, przyciągając jej twarz bliżej mojej. Starłem łzy z jej policzków kciukiem i spojrzałem głęboko w jej oczy.
"Utnę głowę każdemu, kto ośmieli się znieważyć moją partnerkę i ich królową. Obiecuję ci to!" warknąłem groźnie.
Willow musiała zrozumieć, że jesteśmy w tym razem, każda zniewaga rzucona na nią była zniewagą rzuconą na mnie. Nikt z mojego ludu nie będzie kwestionował mojej partnerki i wyjdzie z tego bezkarnie. Nie nadano mi tytułu Króla Lykanów bez powodu.
"Ale potrzebujesz dziedzica... a ja nie mogę ci go dać," płakała.
"Poradzimy sobie z tym. Przejdziemy przez to razem." Zapewniłem, czując frustrację ściskającą moje serce na widok jej cierpienia. Wiedziałem, że Willow to zauważyła, patrząc na mnie z wątpliwością malującą się na jej twarzy.
"Ale jak, Talon? Jak mamy mieć szczenię, skoro jestem wadliwa—?"
"Ugryź się w język!" warknąłem. Na twarzy mojej partnerki pojawił się wyraz szoku na mój nagły wybuch.
Jak mogła tak mówić? Nazywać siebie wadliwą.
Z tego, co wiedzieliśmy, problem mógł leżeć po mojej stronie. To ja mogłem być głównym powodem, dla którego mieliśmy trudności z poczęciem dziecka – nie ona!
"Talon, posłuchaj mnie... proszę, posłuchaj mnie," Willow szepnęła delikatnie, trzymając mocno moje ręce. "Musimy to zrobić. Wiesz głęboko w sobie, że musimy to zrobić... musimy."
Odwróciłem wzrok uparcie, wyciągając ręce z mocnego uścisku mojej partnerki.
Jak Willow mogła oczekiwać, że będę z tym w porządku?
Zaczęło się to wcześniej, gdy zaczęliśmy starać się o szczenię i nie udawało się. Moja partnerka wtedy zasugerowała, żebyśmy spróbowali z hodowcą, aby począć dziecko. Odrzuciłem ten pomysł tak szybko, jak go zasugerowała, mając nadzieję, że nie dojdzie do tego.
Modliłem się, aby jakimś cudem Willow została dotknięta przez boginię płodnością. To było szalone, jak okrutne mogło być życie. Jak ludzie, którzy zasługiwali na dzieci, byli pozbawieni tego przywileju, podczas gdy ci, którzy na to nie zasługiwali, dostawali je za darmo.
"Talon, porozmawiaj ze mną," Willow mamrotała, podchodząc do mnie, aby delikatnie dotknąć mojej twarzy. "Proszę, kochanie, powiedz coś."
"Co chcesz, żebym powiedział?" westchnąłem, nagle zmęczony wszystkim.
Byłem zmęczony frustracją. Byłem zmęczony staraniem się o coś, co powinno naturalnie do nas przyjść. Byłem zmęczony udawaniem odważnego przed moimi ludźmi, gdy powoli traciłem rozum. Byłem zmęczony możliwością zbezczeszczenia mojego związku przez związanie się z inną kobietą, która nie była moją.
To wszystko było zbyt wyczerpujące.
"Wiem, że to będzie trudne, ale musimy to zrobić," powiedziała uspokajająco.
"Musi być inny sposób," wyszeptałem słabo. "Musi być coś, co możemy zrobić, coś, o czym nie myślimy. Możemy wezwać maga i poprosić ją o przygotowanie mikstur dla nas."
"Talon, już to robiliśmy. Wiesz, że tak."
"Musi być coś, o czym zapomniała. Krok, który pominęła. To nie może się do tego sprowadzać!" próbowałem znów przekonywać, ale Willow nie ustępowała.
"Talon—"
"To nie może się do tego sprowadzać, Willow!" krzyknąłem z frustracją, uderzając pięścią w ścianę i rozrywając sobie kostki w procesie.
Musiałem jakoś, w jakikolwiek sposób, wyładować tę złość, która we mnie kipiała. Byłem sfrustrowany, nie powinienem musieć podejmować tej decyzji, nie powinienem być w tej sytuacji.
"Nic więcej nie da się zrobić," Willow odpowiedziała spokojnie, zupełnie niewzruszona moim wybuchem tym razem. Myślę, że ona też miała już dość.
"Jak możesz być z tym w porządku? Jak możesz być z tym w porządku, że będę pieprzył inną dziewczynę, która nie jest tobą?" powiedziałem, wydając bolesny jęk, gdy osunąłem się na dobrze zrobione łóżko królewskie stojące w rogu.
"To nie jest sprawiedliwe wobec ciebie." Westchnąłem, przeczesując rękami moje niesforne włosy.
"To nie jest sprawiedliwe wobec nas obojga," Willow powiedziała, podchodząc do mnie. Uklękła w przestrzeni między moimi nogami i przyciągnęła moją twarz, aby złożyć szorstki pocałunek na moich ustach.
"Ale to nasz obowiązek. To nasz obowiązek jako pary i twój jako Króla. To twój obowiązek wobec stada... wobec twoich ludzi. Musisz pokazać im wszystkim, że masz to, czego potrzeba, aby być przywódcą królestwa, Talon. A jaki lepszy sposób na to, niż przynieść na świat dziedzica."
"To wszystko jest popieprzone," odpowiedziałem, patrząc na nią intensywnie. Nie przerwała kontaktu wzrokowego, gdy wsunęła ręce w moje spodnie i zaczęła pieścić moje szybko rosnące podniecenie.
"Willow." Pół ostrzegłem, pół jęknąłem.
"Wyglądasz na spiętego… tylko ci pomagam, kochanie." Jej gładki, zmysłowy głos zabrzmiał uwodzicielsko. "Pozwól mi sprawić, że poczujesz się lepiej, mój Królu. Pozwól mi pokazać, jak bardzo cię kocham, Talon."
"Musimy jeszcze... hmm... porozmawiać... o tym, Willow," jęknąłem, przynosząc moje już całkowicie wyleczone kostki, aby delikatnie musnąć jej usta.
"Prawda." Odpowiedziała z uwodzicielskim uśmiechem, powoli mnie zaspokajając. "Ale to zawsze może poczekać."
I z tym byłem zgubiony.