Miłość Lity do Alfy

To okropny pomysł

„Co ja do diabła robię?”

Lita wyszeptała te słowa do pustego samochodu. „To jest szaleństwo.” Potrząsając głową, przeciągnęła dłonie po ustach, mówiąc przez palce. „Zaraz się zabiję.”

Lita znalazła się w środku opuszczonego parku przemysłowego, który od dawna był porzucony, albo przynajmniej pozostawiony w swoim nędznym stanie. Przez przednią szybę samochodu widziała zrujnowane budynki i pokruszone fundamenty zaśmiecające tyły działek. Jej skóra napięła się, gdy wpatrywała się w najbliższy zniszczony budynek i rozważała wejście do środka. Jakby nie było wystarczająco dużo horrorów zaczynających się w ten sposób. A co gorsza, to miejsce było przynajmniej trzydzieści minut od głównej drogi, a Lita miała mniej niż godzinę do zachodu słońca.

Biorąc głęboki oddech, spojrzała na zdjęcie w swojej dłoni: grupa ludzi szczęśliwie pozująca przed tym samym budynkiem, na który teraz patrzyła. Tylko że na zdjęciu Lita nie widziała większego tła pustych biurowców i obdartego asfaltu. Nie mogła nawet zobaczyć drzwi wejściowych za ciałami ani zabitych deskami okien. Widząc to, mogłaby zrezygnować z tego głupiego pomysłu, a teraz było już za późno. Zaszła już za daleko, zaryzykowała zbyt wiele. Lita wpatrywała się w zdjęcie, przesuwając palcami po zagięciach, jakby to mogło naprawić postrzępiony obraz.

Westchnęła, składając zdjęcie jeszcze raz i chowając je w osłonie przeciwsłonecznej samochodu dla bezpieczeństwa. Lita przesunęła kciukiem po wewnętrznej stronie nadgarstka, zatrzymując się na tatuażu, który mówił myślisz, że masz wieczność, ale nie masz. Wciąż słyszała jego głos wypowiadający te słowa. I naprawdę potrzebowała teraz tej odwagi.

Zaciągając rękaw z powrotem, Lita sprawdziła się w lusterku i wysiadła z samochodu. Związała swoje czarne włosy w niechlujny kok, zmęczona zabawą z fryzurą sięgającą talii, a jej za duży strój—dresy i koszulka z długim rękawem zespołu—był teraz o trzy rozmiary za duży. Kiedy je kupiła kilka lat wcześniej, nie były tak ogromne, ale nawet jej obszerne ubrania nie mogły ukryć jej chudości. Wystarczyło spojrzeć na jej szyję lub nadgarstki, by to zobaczyć.

Nie było też nic do zrobienia z ciemnymi kręgami pod oczami ani bladą skórą. Pewnie, trochę korektora by pomogło, ale nie było na to czasu, a Lita nie sądziła, że ktokolwiek w środku doceniłby ją w makijażu. Lita wyglądała tak źle, jak się czuła, ale wcześniej wyglądała jeszcze gorzej, więc to musiało wystarczyć. Nie miała zamiaru nikogo tam zaimponować, z makijażem czy bez, więc autentyczność musiała wystarczyć.

Przechodząc przez parking, Lita przyglądała się pojazdom—mieszance przyzwoitych samochodów i gratów oraz kilku motocykli, które widziały lepsze dni. Z pewnością nie był to luksus, jakiego oczekiwaliby jej rodzice. Dobrze, pomyślała. Polubi to miejsce o odrobinę bardziej z tego powodu. Ciągnąc lekko zardzewiałe metalowe drzwi z głośnym skrzypieniem, Lita pogodziła się z faktem, że pieniądze mogą być jej jedynym atutem tutaj i zamierzała je wykorzystać.

W środku rozejrzała się po otwartym planie siłowni z oczekiwaniem. Nie wiedziała, czego się spodziewała, ale na pewno nie tego. Od momentu, gdy weszła do siłowni, powinna poczuć się lepiej, albo przynajmniej poczuć, że jej życie zmienia się na lepsze. Ale siłownia była po prostu siłownią i nic w niej magicznie jej nie naprawiło. Owszem, było to ładniejsze miejsce, niż się spodziewała, ale to niewiele znaczyło.

Mimo wszystko, coś można było powiedzieć o estetyce tego miejsca. Było wielkości magazynu, wystarczająco duże, aby pomieścić kilka równomiernie rozmieszczonych stref treningowych. Coś, co wyglądało na standardowy ring bokserski i ring z metalową klatką wokół, znajdowało się przy tylnej ścianie. Nigdy wcześniej nie widziała sprzętu bokserskiego z bliska, ale przypuszczała, że tak to wygląda. Była tam też strefa z grubymi matami obok innej sekcji z wiszącymi workami i workami z podstawami na podłodze. Widziała takie worki treningowe podczas swoich badań online. Najbliżej drzwi wejściowych, Lita zauważyła podwójną sekcję z maszynami do cardio i ciężarami. Pomimo surowego wyglądu zewnętrznego, wszystko wydawało się być stosunkowo nowe i dobrze utrzymane. Pomieszczenie pachniało wybielaczem i cytrynami, a jasne fluorescencyjne światła ujawniały, jak czysto wszystko wyglądało. Nawet betonowa podłoga była nieskazitelna, poza porysowanymi rowkami, które wyglądały, jakby ktoś przeciągał po niej meble.

Patrząc w górę, mogła dostrzec plamy rdzy i linie zacieków na odsłoniętych rurach. Naprawdę, wydawało się, że problemem był sam budynek. Gdyby miała zgadywać, Lita stwierdziła, że właściciel siłowni musiał ją remontować stopniowo. Mimo niedoskonałości, Lita czuła, że siłownia miała wspólnotową atmosferę, którą doceniała.

Ludzie byli inną historią. Mocno umięśnieni mężczyźni chodzili tam i z powrotem między sekcjami, wyglądając dokładnie tak imponująco, jak się spodziewała. Zmarszczone brwi i zaciśnięte usta śledziły jej spojrzenie, a sztywne, ale ciekawskie wyrazy twarzy były jedynym, co ją przywitało. Nic z tego nie sprawiało, że czuła się mile widziana. Czy mogła ich winić? Cicho porównywała się do wszystkich wysportowanych mężczyzn w siłowni i od razu zrozumiała, dlaczego patrzyli na nią podejrzliwie. To nie dlatego, że była kobietą, bo mogła dostrzec kilka kobiecych sylwetek w tylnej części sali. Nie, to dlatego, że wyglądała, jakby nigdy nie widziała wnętrza siłowni. Prawdę mówiąc, nie widziała, i to sprawiało, że czuła się bardzo nie na miejscu.

To był okropny pomysł, pomyślała znowu, cicho się karcąc. Jak miała ich przekonać, żeby pozwolili jej tu trenować, skoro wyglądała jak ludzki odpowiednik nowo narodzonego kociaka?

„Zgubiłaś się, dziewczyno?” Nagle zapytał krępy mężczyzna z krótkim jeżykiem, pojawiając się znikąd. Miał na sobie odciętą bluzę, która kończyła się na dole jego piersi, i parę nylonowych spodni treningowych. Oba elementy miały nazwę siłowni na sobie—co było szczerze mówiąc bez znaczenia. Było zdecydowanie za dużo widocznego męskiego brzucha, a mięśnie nie były ukryte. Lita przełknęła ślinę, starając się utrzymać wzrok na jego twarzy. Może był pracownikiem, ale mógł być też właścicielem. Mężczyzna szedł w jej stronę z tylnego pokoju, wycierając opalone czoło ręcznikiem. Ten ruch tylko podniósł jego półkoszulkę wyżej, a Lita przygryzła język.

Studiowała jego wyblakłe niebieskie oczy, ciemne brwi, które osłaniały jego szeroki nos i zwężone nozdrza. Nie mogła stwierdzić, czy subtelna opalenizna była naturalnym kolorem skóry, czy zasługą słońca. Tak czy inaczej, Lita zanotowała w myślach jego cechy, planując porównać go do zdjęcia w samochodzie, gdy wróci. Nigdy wcześniej nie widziała kogoś z taką ilością mięśni. Szeroki i masywny, z pewnością wyróżniał się w pomieszczeniu.

Nie był nieatrakcyjny, każdy mógł to zobaczyć, ale gdy szedł w jej stronę, Lita poczuła, że nie podoba jej się aura, którą emanował. Coś przytłaczającego wisiało w powietrzu między nimi. Jakby chciał ją zdominować swoją fizyczną groźbą, a jej ciało się buntowało. Gdy zbliżył się na kilka kroków, Lita zdała sobie sprawę, że był prawdopodobnie o cztery lub pięć cali wyższy od niej, a sposób, w jaki lekko rozstawiał ramiona, sprawiał, że wydawał się jeszcze większy. Ściana człowieka. Nie mogła powstrzymać się od automatycznego kroku w tył, gdy on zbliżył się na te ostatnie kilka cali.

„Powiedziałem... zgubiłaś się, dziewczyno?” zapytał ponownie, z czymś, co działo się z jego ustami. Nie był to dokładnie uśmiech, ale też nie grymas. Ta zuchwała twarz i sposób, w jaki wycierał kark ręcznikiem, sprawiły, że jej mięśnie niespodziewanie drgnęły. Czy ją drażnił, czy lekceważył? Po pierwsze, jej imię nie brzmiało dziewczyno, ale nie wydawało się, żeby go to obchodziło, a po drugie, jak miała odpowiedzieć na jego pytanie? Dlaczego zakładał, że się zgubiła? Nie było mowy, żeby ktoś przypadkowo trafił do siłowni ukrytej w głębi zalesionego obszaru. Musiała dokładnie wiedzieć, co tu jest, zanim spróbowała. Więc to nie było tak naprawdę pytanie, tylko obserwacja, jak bardzo tu nie pasowała.

To, jak Lita zareaguje na to lekceważenie, prawdopodobnie zadecyduje, jak daleko zajdzie ta interakcja, a ona potrzebowała, żeby poszło dobrze. Nie lubiła, gdy ktoś ją lekceważył, ale była przyzwyczajona do przełknięcia dumy na rzecz spokoju, zwłaszcza z takimi mężczyznami jak ten. Więc zrobiła to, i uśmiechnęła się delikatnie.

„Czy to jest Alpha’s?” zapytała Lita, jej głos brzmiał ciszej, niż zamierzała, i natychmiast odchrząknęła. Wyglądanie na zbyt słabą psychicznie nie pomoże jej tutaj, gdy jej ciało już zdradzało, jak fizycznie słaba była.

„Oczywiście,” wskazał na logo na swojej koszulce, „Co cię to obchodzi? Twój chłopak tu jest?”

„Co? Nie? Nie. Chcę tylko porozmawiać z właścicielem,” odparła Lita, wdzięczna, że jej głos nabrał trochę ostrości.

„Brzmisz, jakbyś nie była pewna, gdzie jest twój chłopak, dziewczyno. Co Alpha zrobił tym razem? Zapomniał do ciebie zadzwonić? Czasem tak bywa. To nie znaczy, że powinnaś pojawiać się w jego siłowni. Powinnaś przełknąć tę porażkę w prywatności, kochanie,” szydził mężczyzna, krzyżując ramiona na piersi. „Chociaż, jesteś trochę blada i chuda jak na jego zwykły gust... Masz jakieś specjalne umiejętności?”

„Masz na myśli kopanie dupków w jaja?” zapytała Lita, dając mu okropny uśmiech. Naprawdę zaczynał działać jej na nerwy, ale starała się na tym nie skupiać. Nie znała tych ludzi, a oni nie znali jej. Jego założenia nie miały znaczenia, pomyślała, zaciskając zęby.

Wydał humorystyczny dźwięk z tyłu gardła.

„Słuchaj,” westchnęła Lita, „Chcę porozmawiać z właścicielem, bo chcę dołączyć do siłowni—”

Głośny śmiech mężczyzny przerwał Lita. Śmiał się, jakby właśnie opowiedziała żart stulecia. I to ją paliło, wywołując nagły przypływ gniewu. Przyciągnął ciekawskie spojrzenia niektórych innych mężczyzn, gdy trzymał się za boki w napadzie śmiechu. Lita była o sekundę od zrujnowania swoich szans tutaj swoim ciętym językiem.

„Ty? Dołączyć do siłowni?” Wybuchł kolejną serią śmiechu. „Nie mogłabyś nawet—mam na myśli, czy kiedykolwiek podnosiłaś coś? Cokolwiek?” Dyszał. „Nawet nie będę pytał, czy kiedykolwiek rzuciłaś cios, ale, kochanie, prawdopodobnie nigdy nie przebiegłaś nawet jednego okrążenia.”

Lita spięła się, zmuszając się do uśmiechu, którego wcale nie czuła. Śmiał się z niej. Gorący, kłujący pot pojawił się na karku, gdy myślała o wszystkich sposobach, w jakie mogłaby go zniszczyć swoimi słowami. Ale nie mogła. Jeszcze nie. Nie dopóki nie porozmawia z właścicielem. Jeden. Dwa. Trzy. Cztery. Pięć. Lita liczyła w myślach, próbując się uspokoić. To była sztuczka, którą przysięgał jej brat, i była jedną z niewielu rzeczy, które przez lata okazały się pomocne.

„Czy możesz mnie po prostu zaprowadzić do właściciela, proszę?” Lita podniosła głos trochę, żeby mógł ją usłyszeć przez swoje ciężkie chichoty. Musiała się kontrolować. Jej matka desperacko starała się powstrzymać jej agresję, bo to nie było stosowne dla damy. Miała przepisane leki na zbyt silne impulsy. Ostatnio wydawało się, że cały czas tylko łykała tabletki.

„Cóż, nie zamierzam cię zaprowadzić do właściciela, panno-chcę-dołączyć-do-siłowni,” facet wydusił między westchnieniami po tak intensywnym śmiechu. „Nie lubi być przerywany. A poza tym, to nie jest siłownia do Insta-selfie czy cokolwiek, po co tu przyszłaś. To nie jest taka siłownia. To klub walki. Więc dlaczego nie wrócisz tam, skąd przyszłaś.” Zaczął się odwracać.

Lita zobaczyła czerwono. Przez ułamek sekundy czuła, że widzi czerwono, i to sprawiło, że warknęła, „Nie wyjdę, dopóki nie zobaczę właściciela.” Jej głos opadł niebezpiecznie nisko, nawet gdy jej wzrok się rozjaśnił.

Mężczyzna zatrzymał się, odwrócił do niej z napięciem w szczęce, „Jak nas znalazłaś? Nie reklamujemy się.”

„Znajomy mi o tym powiedział. Dał mi adres.”

Uniósł brew, „A kto to taki?” Sposób, w jaki wyprostował ramiona, sprawił, że twarz Lity zrobiła się gorąca. Nie ufał jej historii. Ledwo mogła powstrzymać pulsującą agresję. Było coraz gorzej, nie lepiej. To była siłownia, nie tajne stowarzyszenie. Co za różnica, od kogo dostała adres? Wyciągnęła tabletkę z kieszeni i połknęła ją, popijając wodą, żeby stłumić gniew.

„I jeszcze ćpunka? Nie ma mowy, kochanie, możesz się wynosić. Nie obchodzi mnie, kto dał ci adres ani dlaczego tu jesteś.”

„To jest na receptę na moje nerwy... i jestem pewna, że to nic innego niż to, co ty wstrzykujesz, żeby wyglądać tak,” powiedziała lodowato, wykonując ręką gest obejmujący jego sylwetkę. Nie umknęło jej jego zszokowane wyrażenie twarzy ani humorystyczny uśmiech, który ścigał zaskoczenie.

„O nie, mała damo, to wszystko naturalne,” mrugnął, a Lita mimowolnie przełknęła ślinę. Flirtowanie sprawiało, że jej skóra się jeżyła, bo zawsze oznaczało, że musiała chodzić na palcach. „W każdym razie,” przerwał jej myśli, „dzięki za wizytę, dałaś mi powód do śmiechu, zmykaj.”

Wciągnęła gwałtownie powietrze, wyprostowała się i wypaliła, „Ile?” Przez chwilę studiował jej twarz, niepewny, jak poważnie mówiła.

„Co masz na myśli, ile, słodycze?” To było lepsze niż dziewczyno, ale zdrobnienia nie były ulubioną rzeczą Lity, a on już kilka razy ją tak nazwał.

„Ile za roczne członkostwo?”