Hoofdstuk 02: Ontmoet Alpha Alec
[Bellatrix]
"Ik kan alles doen, mevrouw, echt alles. Ik heb gewoon een baan nodig, dat is alles," zei ik terwijl ik mijn ogen knipperde naar de oudere vrouw die dit restaurant runde. Het was een van de bekendste restaurants van de winterroedel en volgens mijn onderzoek kwam Alpha Alec hier soms langs.
Het oversteken van het territorium was gemakkelijk geweest, aangezien ik geen wolf was, en dus was ik hier, op zoek naar een reden om in ieder geval een tijdje in de roedel te blijven voordat ik naar het landhuis van de Alpha ging.
"Ik heb je al gezegd, er is geen vacature, kind. Alle posities zijn al vervuld."
"Zelfs als ik de vloer de hele dag moet schoonmaken, doe ik het," zei ik dringend.
"Heb je echt zo dringend een baan nodig?" onderbrak een jonge vrouw, net toen de oudere vrouw op het punt stond me te antwoorden.
De vrouw was een Wolf, merkte ik op toen ik groene vlekjes in haar ogen zag draaien. "Leila, ben je hier? Wanneer ben je teruggekomen, hè?" vroeg de oudere vrouw haar.
Leila glimlachte. "Ik ben vanmorgen pas teruggekomen, Hera. Ik ben nog niet eens thuis geweest. Waar zijn de anderen?"
"Ze zijn een tijdje geleden vertrokken, ze moesten wat dingen regelen. Ga je meteen naar Alec toe?"
Mijn oren spitsten zich onmiddellijk van nieuwsgierigheid bij het horen van Alec. Waarschijnlijk is het de Alpha? "Uhm, excuseer me? Weet u misschien een plek hier in de buurt waar ik een baan kan krijgen? Ik heb dit echt nodig om mijn zus naar school te kunnen sturen," loog ik.
De vrouw, Leila, keek naar me en klopte toen op mijn rug. "Ik zie dat je echt wanhopig bent, je hebt geluk want ik heb werk voor je en het betaalt goed."
"Oh echt! Dank u wel, mevrouw, heel erg bedankt," riep ik uit, terwijl ik enthousiasme veinsde.
Ze glimlachte opnieuw naar me en pakte mijn hand. "Kom met me mee, liefje. Ik zie je later, Hera."
Hera zwaaide naar haar terwijl ze me naar buiten leidde, richting haar auto. "Stap maar in."
Ik stapte in, net toen ze achter het stuur ging zitten en de auto startte. "Hoe heet je?" vroeg ze.
"Bellatrix," antwoordde ik met een zachte glimlach.
"Ik begrijp het, en je weet wel iets over ons Lycanen, toch? Of misschien niet?"
"Ik weet een beetje, maar niet veel. Ik weet wel dat dit het territorium van de winterroedel is."
"Goed, want je gaat werken voor de Alpha van de roedel," zei Leila met een knikje.
Als ik mijn identiteit niet probeerde te verbergen, zou ik van vreugde zijn opgesprongen bij de gemakkelijke toegang die ik net had gekregen tot het huis van de Alpha. Nu moest ik mezelf alleen nog verborgen houden en toch geheimen verzamelen die normaal gesproken binnen de muren van dat huis zouden blijven. Nu begon ik me echter af te vragen wie Leila was en hoe ze Alpha Alec zo goed kende.
~
"De Alpha heeft laten weten dat hij geen bezoekers zal ontvangen, en we kunnen zijn bevelen niet negeren."
Dit was waarschijnlijk de honderdste keer dat deze shifter-wachters die woorden hadden gezegd sinds we bij het prachtige landhuis van Alpha Alec waren aangekomen. Ik had zin om hun haren uit te trekken omdat ze ons lieten wachten.
Wat voor soort Alpha laat zijn bezoekers überhaupt wachten? Nog een reden waarom ik hun soort haatte. Leila wreef gefrustreerd over haar ogen, ze raakte ook geïrriteerd. "Zeg tegen Alec dat ik deze deur ga breken als hij me niet binnenlaat!" gromde ze.
"Het spijt me, dat kunnen we niet doen, zoals je weet rouwt de Alpha om het verlies van zijn partner."
Ik hapte geluidloos naar adem bij die informatie. Hij had zijn partner verloren? Hoe kon hij haar hebben verloren? Rogues?
"Al drie verdomde maanden! Godverdomme! Julianne was ook mijn beste vriendin! Gaat hij zijn plichten verwaarlozen vanwege een partner die niet meer terugkomt?!"
Er was een tijdje stilte na Leila's uitbarsting, toen duwden de wachters de deur open. "De Alpha zegt dat je binnen kunt komen." Ik vermoedde dat hij het hen via een gedachtenlink had verteld.
Vergeet de buitenkant van het huis, de binnenkant was veel beter. Kroonluchters hingen aan het plafond, maar voordat ik verder kon gaan met het bewonderen van de plek, hoorde ik een diepe stem vanaf de bovenkant van de trap.
"Waarom ben je gekomen, Leila?" Mijn hoofd draaide zich naar de eigenaar van de stem en ik verstijfde automatisch. Een lange man van 2 meter stond op de trap, zijn armen gevouwen over de leuning terwijl hij naar ons neerkeek. Ik bestudeerde hem. Zijn uitgegroeide haar, de dikke, ruige baard en een spookachtige blik in zijn ogen die hem deed lijken alsof hij net van een verre planeet was aangekomen. Onder die blik kon ik echter de restanten zien van een opvallend knappe man, met de blauwe vlekken die in zijn oogbollen draaiden. Het kostte me alles om mijn mond niet open te laten vallen bij het zien van hem, maar ik was hier om een klus te klaren en kwijlen over deze zogenaamde Alpha was zeker niet het plan.
"Omdat een van ons besloot de behoeften van zijn roedel te negeren vanwege een dood die onvermijdelijk was!" snauwde Leila als antwoord op zijn vraag.
Alec zuchtte en liep de trap af. "Ryan regelt het wel."
"Er is maar weinig dat een Beta kan doen vergeleken met zijn Alpha. Godin! Alec, je moet hier nu echt overheen komen."
"Wie is zij?" Hij knikte naar mij, volledig haar laatste opmerking negerend. Hoe onbeleefd van hem.
"Je verzorger." Dat verbaasde me en ik wierp Leila een vragende blik toe.
"Wat in godsnaam, Lee!" riep Alec uit, zijn ogen gingen van haar naar mij en weer terug naar haar. "Ik heb geen verzorger nodig! Ik ben geen invalide!"
Leila haalde haar schouders op, onaangedaan door zijn uitbarsting. "Je voldoet aan elke beschrijving van een invalide, broer. Heb je überhaupt in de spiegel gekeken om te zien hoe sjofel je eruitziet?"
Oh. Dus ze is zijn zus.
"Ik heb dienstmeisjes—" begon hij te zeggen.
"Die je hebt weggestuurd," onderbrak Leila hem met een zwaai van haar vingers.
"Ik ben de Alpha, Lee! Stop met het tegenspreken van mijn woorden!" snauwde hij.
"Gedraag je dan als een Alpha, Alec! Moeder heeft me opgedragen een verzorger voor je in te huren, en dat heb ik gedaan, dus je kunt maar beter accepteren dat deze dame hier bij je blijft totdat je besluit weer op te staan en je taken als Alpha van deze roedel hervat, of je het nu leuk vindt of niet!" Leila besloot en zonder om te kijken stormde ze het huis uit, mij achterlatend voor een woedende Alec.
Ze legde niet eens mijn werk uit. Wat moest ik in hemelsnaam doen met een overduidelijk gebroken en woedende Alpha die minstens twee koppen groter is dan ik?
"Eh, hallo?" stotterde ik een begroeting, terwijl ik aan de achterkant van mijn nek krabde.
Alec keek me aan, schudde zijn hoofd naar me. "Je moet vertrekken, ik heb je diensten niet nodig," zei hij en begon weg te lopen.
"Ik ben bang dat ik dat niet kan doen, Alpha Alec," antwoordde ik, waardoor hij stopte.
"Mevrouw, vertrek terwijl ik nog aardig ben, anders zal het je niet bevallen," gromde hij, nog steeds zonder om te kijken.
Verdomme! Waarom is hij zo koppig? Ik schraapte mijn keel en plaatste mijn handen op mijn heupen in een poging een nonchalante houding aan te nemen. "Misschien wil ik weten wat het resultaat is, Alpha Alec."
"Ik zei dat het je niet zou bevallen."
"Ik ben hier om een klus te klaren waarvoor ik betaald zal worden, dus het kan me niet schelen."
Mijn slimme mond zou me hier zeker in de problemen brengen. Niet dat het me normaal gesproken zou kunnen schelen, maar in deze situatie zou ik me waarschijnlijk wel zorgen moeten maken.
"Verdomme, Lee!" gromde hij en draaide zich om naar mij, zijn ogen waren van kleur veranderd, ze leken op een brandend blauwe vlam.
Nou, nou, nou. Ik denk dat ik deze Lycan Alpha net boos heb gemaakt.
Alec liep op me af, reikte uit, greep mijn armen en drukte me tegen de dichtstbijzijnde muur. In een stille, niet te missen bevel fluisterde hij.
"Blijf verdomme uit mijn buurt, dame!"