Hoofdstuk 09 Haar nieuwe date
Alleen een dwaas zou op Zachary wachten, maar Winona had zijn snelheid onderschat. Net toen ze de ingang bereikte, zag ze een lange gestalte naar haar toe lopen.
Zachary was gekleed in een goed passend zwart overhemd en strak gestreken broek. Hij had een knap gezicht en een aristocratische uitstraling, met een bijzonder prominente natuurlijke arrogantie.
Met zijn knappe uiterlijk, goede temperament en rijkdom, afgezien van zijn verachtelijke gedrag, was Zachary zeker het toonbeeld van een goddelijke man.
Naast hem stond Dylan, wiens koninklijke aura niet te negeren viel.
In de paar seconden dat Winona in een roes was, stond Zachary al voor haar met een frons op zijn gezicht, wat zijn ongenoegen aangaf. "Heeft Brian je mijn boodschap niet verteld? Het is niet alleen gisteravond, je komt in de toekomst ook niet meer terug."
Hij was helemaal gekomen om dat te vragen?
"Heeft Brian mijn boodschap niet doorgegeven? Ik kom niet alleen gisteravond niet terug, maar ook in de toekomst niet," kaatste Winona terug, terwijl ze van plan was aan de andere kant weg te lopen. Echter, Dylan blokkeerde haar pad en zei: "Winona, meneer Bailey wist dat je boven was, daarom kwam hij naar boven."
En dan? Moest ze daar dankbaar voor zijn?
Dylan was een van de weinige mensen rondom Zachary die de ware aard van hun relatie kende. Toch noemde hij haar altijd 'Winona, mevrouw Sullivan.'
Ze was drie jaar lang Zachary's dienstmeid geweest, en niet alleen erkende hij haar niet als mevrouw Bailey, maar zelfs de mensen om hem heen beschouwden haar niet als zodanig. Ze deden niet eens de moeite om oppervlakkige beleefdheden te tonen.
Winona keek naar Dylan, die haar pad blokkeerde, en haar humeur sloeg om. "Meneer Collins, weet u hoe mensen zoals u in de oudheid genoemd zouden worden?"
"Dienaren!"
"Winona," Zachary's stem was gevuld met ergernis, "een kleine ruzie hoort bij de lol van een stel. Het is beter om niet te ver te gaan. Je hebt geen van die kleren, schoenen, sieraden of accessoires uit het huis meegenomen. Wil je niet dat ik je overhaal? Dylan, ga het eten bestellen."
Na het geven van de instructies, draaide hij zich weer naar Winona en zei,
"Laten we vanavond samen dineren, en er komt een juwelenexpositie aan. Voel je vrij om te kiezen wat je leuk vindt." Dit was Zachary's gebruikelijke manier om haar na hun ruzies te sussen; haar tassen, kleren en sieraden geven. Alles wat met geld te koop was.
Winona troostte zichzelf vroeger door te denken dat hij gewoon iemand was die niet wist hoe hij vrouwen goed moest behandelen. Maar toen ze zag hoe hij voor Fiona zorgde, besefte ze wat het betekende om in het gezicht geslagen te worden.
Ze snoof met een scherpe, spottende toon, "Ik heb die dingen niet achtergelaten, ik heb ze aan Fiona gegeven. Ze houdt ervan om andermans afval op te rapen, toch? Beschouw die stapel rommel maar als mijn huwelijkscadeau aan jullie beiden!"
Emily onderbrak, "Mevrouw Bailey, u heeft Fiona verkeerd begrepen. Hoewel ze meneer Bailey leuk vindt, heeft ze nooit gedacht aan het verbreken van iemands huwelijk! Ze vroeg meneer Bailey alleen om te helpen met het bestellen van deze tas omdat ze geen lid is van dit merk en de bestelling zelf niet kon plaatsen. Als u deze tas leuk vindt, kunnen we hem aan u geven. Er is geen reden om anderen te beledigen met woorden als 'minnares', toch?"
Als giftige slangen een ranglijst hadden, zou de persoon voor haar ongetwijfeld bovenaan staan.
Aangezien ze hun conflict wilden brengen naar het onderwerp van het kopen van tassen... draaide Winona zich om en glimlachte verleidelijk, "Nou, dan, heel erg bedankt."
Rebecca zou deze tas zeker leuk vinden.
Het belangrijkste was dat Winona er niet voor hoefde te betalen. Waarom zou ze er geen gebruik van maken?
Wat Zachary betreft, zijn mening interesseerde haar niet.
Toen Winona naar de kassa begon te lopen, greep Zachary haar pols. "Hou op met deze scène. Als je het leuk vindt, bestel ik er nog een, het kost niet veel tijd."
Winona's hart trilde lichtjes, en haar ogen vulden zich met een vleugje bitterheid.
Denkend aan de afgelopen drie jaar van haar huwelijk in weduwe-stijl, haar eigen verwoeste verschijning, en dan kijkend naar de bevoorrechte Fiona... Winona begreep Zachary's bedoeling. Deze tas was voor Fiona, en zij mocht er niet aan komen.
Ze verbleekte een beetje, maar liet het hem niet zien. Ze draaide zich om, wees nonchalant naar een herentas en zei tegen de verkoper, "Pak deze herentas voor me in."
Zachary tuitte zijn lippen. Toen hij zag dat Winona niet boos was en zelfs een cadeau voor hem kocht, verbeterde zijn sombere stemming enigszins. Hoewel Zachary die herentas helemaal niet leuk vond, verzachtte zijn stem toen hij zei, "Laten we vanavond uit eten gaan. Ik laat iemand je bagage bij Rebecca ophalen."
Winona negeerde hem en vroeg de verkoper, "Kun je een kaart schrijven?"
De verkoper knikte, "Natuurlijk."
"Schrijf dan alsjeblieft; George, Fijne Valentijnsdag."
Zachary's ooglid trok samen terwijl zijn greep op haar pols strakker werd. Hij vroeg, "Wie is George?"
Winona antwoordde nonchalant, "Hij is mijn date voor vanavond."
Ze trok haar hand krachtig uit Zachary's greep en zei, "Meneer Bailey, hou op met deze scène. Als je het leuk vindt, bestel ik er nog een, het kost niet veel tijd."
Toen ze haar woorden naar hem terugkaatste, klopte Zachary's slaap, en zijn gespannen kaaklijn werd nog scherper. De verkoper had de kaart afgemaakt, maar in deze situatie durfden ze niet...
"Openen."
Winona haalde een kaart tevoorschijn en overhandigde die, zeggend, "Swipe de kaart."
Het donkere en knappe gezicht van de man toonde een vleugje kilte. "Winona, met je maandsalaris van €4.500, kun je deze tas echt betalen?"
Hij had de onbeperkte zwarte kaart die hij haar had gegeven al geannuleerd. Ze had het hele jaar geen geld van die kaart gebruikt, behalve de forse uitgave in het hotel de avond ervoor.
Zelfs als ze elke cent van haar maandsalaris van €4.500 een jaar lang zou sparen, zou ze nog niet eens de helft van deze tas kunnen betalen.
Onverwacht klonk er een "beep," wat een succesvolle transactie aangaf, en de POS-machine begon een bon te printen.
Winona nam de geschenkdoos die de verkoper haar overhandigde en liep weg.
Zachary staarde naar haar rug, zijn ogen bijna vlammen spuwend.
Toen ze het winkelcentrum verliet, voelde Winona zich ongeïnspireerd. Omdat het al laat werd, besloot ze een taxi te nemen naar Rebecca's antiekwinkel.
Rebecca had het op dat moment niet druk en stond op om haar te begroeten, zeggend, "Waarom ben je gekomen? Zou je niet voor me koken vanavond?"
Winona gooide de geschenkdoos naar haar en ging vermoeid op de bank zitten, zeggend, "Begin er niet over, had wat pech."
Rebecca hield de geschenkdoos vast en haar ogen lichtten op. "Wat is dit? Een verjaardagsgeschenk voor mij?"
Met gesloten ogen mompelde Winona, "Ja."
Rebecca opende het pakket en toen ze de herentas erin zag, keek ze als een verwelkte aubergine, depressief en terneergeslagen. "Zelfs als je denkt dat ik niet vrouwelijk genoeg ben, hoef je me daar niet op deze manier aan te herinneren."
Winona's toon was onverschillig. "Je kunt het aan je vriend geven."
Rebecca had geen vriend. Telden de mannelijke escorts in de club?
Na een tijdje rusten en kalmeren, vertelde Winona wat er eerder in het winkelcentrum was gebeurd.
Toen ze hoorde over Zachary's aandringen dat Winona terug zou verhuizen, vond Rebecca het vreemd. Na een moment van stilte vroeg ze geschokt, "Zou het kunnen dat Zachary, die hond, voor je is gevallen?"