Hoofdstuk 08 Mr. Bailey laat je wachten
De wond op zijn been was in gaas gewikkeld, waardoor het onmogelijk was te zien of het geïnfecteerd was, maar dat gebied was zeker gezwollen en stak duidelijk uit.
"Heb je een dokter ernaar laten kijken?" Zijn houding was te kil; zelfs toen hij haar gezwollen been zag, was er geen spoor van tederheid in zijn uitdrukking. Dit verwarde Fiona even, en ze durfde zich niet verwend te gedragen.
"Ik heb de dokter het opnieuw laten verbinden. Het is waarschijnlijk geïnfecteerd geraakt doordat het nat werd tijdens de douche van vandaag."
Zachary haalde een pakje sigaretten tevoorschijn en nam er een, negerend het rookverbod op de muur. Met een klik ontstak de vlam van de aansteker, die een warme gloed wierp op zijn scherpe en koude gelaatstrekken.
Hij nam een trekje van de sigaret voordat hij zijn blik weer op Fiona's been richtte. "Fiona, sinds je voor dit pad hebt gekozen, blijf er dan bij en verlaag jezelf niet door alles op te geven wat je hebt nagestreefd."
Fiona had niet verwacht dat hij dit zou zeggen. Ze dacht dat hij, toen hij haar verwonding zag, op zijn minst medelijden met haar zou hebben of enige troost zou bieden.
Tenslotte fronste hij vroeger en legde persoonlijk ijs op haar als ze met olie was bespat.
"Zachary," haar keel werd een beetje dichtgeknepen. "Geef je me nog steeds de schuld? In het begin..."
"Er is niets om de schuld te geven of niet de schuld te geven; het was jouw keuze, en ik koos ervoor om je te steunen." Zachary verpletterde de sigaret. "Het been is van jou. Als je niet meer wilt dansen, doe dan wat je wilt. Ik kom niet meer naar het ziekenhuis."
Na dit gezegd te hebben, vertrok Zachary zonder enige aarzeling.
Niet lang nadat hij was vertrokken, kwam Emily binnen. "Hoe ging het? Heeft meneer Bailey de wond op je been gezien? Heeft hij iets gezegd?"
"Hij zei dat hij niet meer naar het ziekenhuis zal komen."
"...Heb je niet verwend gedaan of je zwak voorgedaan? Ik heb je toch gezegd, mannen willen op hun vrouwen kunnen rekenen. Je kunt niet zo trots zijn als gewoonlijk; dat zal hem alleen maar verder wegduwen."
Denkend aan het emotieloze gezicht van de man, krulden Fiona's lippen in een sarcastische glimlach die erger was dan huilen. "In die situatie, denk ik dat zelfs als ik voor zijn ogen zou sterven, hij kalm zou blijven en jou de nasleep zou laten regelen."
Emily viel even stil, schudde toen haar hoofd. "Mannen willen waardigheid, vooral mensen zoals meneer Bailey die machtig en invloedrijk zijn. Wanneer heeft hij ooit gefaald vanwege een vrouw? Jij... je hebt hem gewoon niet genoeg gerespecteerd toen!"
Fiona zei niets. Een spoor van zelfspot flikkerde in haar ogen. Was het echt zo toen?
De volgende dag hoefde Winona niet meer als oppas naar de Bailey Group te gaan. Ze sliep uit tot ze vanzelf wakker werd.
Rebecca was al naar de winkel gegaan en had haar een WhatsApp-bericht gestuurd: "De afspraak met meneer Baker is voor morgen gepland, maar ik heb een afspraak met een klant en kan je niet vergezellen."
Rebecca had na haar afstuderen een bedrijf gestart met de financiering van haar familie.
De antiekwinkel was meestal waar Winona hielp. Ze antwoordde met een simpel "oké" en ging na het ontbijt op pad. Sinds ze uit Regal Oaks was verhuisd, moest ze eerst een plek vinden om zich te vestigen. Het zou ook handig zijn om in de toekomst dicht bij haar werkplek te wonen.
Winona ging naar een makelaarskantoor en vond snel een eenkamerappartement met twee woonkamers. Het was dicht bij haar studio en had niet te veel meubels, waardoor ze de extra slaapkamer kon ombouwen tot werkruimte.
Het belangrijkste was dat het beheer van het pand hier behoorlijk verantwoordelijk was; men moest zich registreren met een ID bij het betreden of verlaten van het terrein.
Na het ondertekenen van het contract zag Winona dat het nog vroeg was en besloot naar het winkelcentrum te gaan. Rebecca's verjaardag naderde, en ze wilde een handtas voor haar uitzoeken. Ze had het al een tijdje over de nieuwste collectie van een bepaald merk, en dit winkelcentrum had toevallig dat merk.
Winona nam de lift naar de zevende verdieping, waar een verkoopster haar begroette, "Mevrouw, heeft u een specifieke stijl in gedachten?" Mensen die luxe goederen zoals deze kochten, hadden meestal al een specifieke stijl in gedachten.
"De tas die jullie deze zomer promoten - hebben jullie die op voorraad?" vroeg Winona.
De verkoopster glimlachte verontschuldigend. "Het spijt me, die tas is een limited edition, en iemand heeft al een bestelling geplaatst in onze winkel."
Winona voelde zich een beetje teleurgesteld en zei, "Oké, dank je wel." Ze draaide zich om, klaar om te vertrekken, toen een vrouw in professionele kleding binnenkwam en tegen de verkoopster zei, "Ik ben hier om de limited edition damestas op te halen die meneer Bailey een paar dagen geleden heeft besteld."
Winona's stappen stopten, en ze balde langzaam haar vingers. De achternaam was niet gebruikelijk, en ze herkende de vrouw voor haar. Ze was eerder in het nieuws verschenen als Fiona's manager.
De verkoopster antwoordde, "Oké, maar we moeten meneer Bailey bellen om te bevestigen. Kunt u alstublieft uw naam en ID geven?"
"Ik haal het op voor Fiona, en mijn naam is Emily. Ik ben haar manager," antwoordde de vrouw.
De verkoopster draaide zich om om Zachary's contactgegevens op de computer te controleren. Winona had geen intentie om te blijven; na dat moment van hartzeer bleef er alleen onverschilligheid over. Ze gingen tenslotte scheiden, en het kon haar niet schelen aan wie hij tassen gaf. Ze stond op het punt te vertrekken toen Emily haar riep, "Mevrouw Sullivan."
Winona had niet verwacht dat de vrouw haar kende en trok een wenkbrauw op, vragend, "Wat is er aan de hand?"
Emily verspilde geen woorden en sprak openhartig: "Mevrouw Sullivan, waarom zou een jonge en mooie vrouw zoals u zich vastklampen aan een man die niet van u houdt? Het is beter om vroeg los te laten en iemand beters te vinden terwijl u nog jong bent."
"Zijn deze woorden van Fiona?" Winona hief arrogant haar kin, "De tijden zijn echt veranderd. Vroeger verstopten minnaressen zich en waren ze bang om ontdekt te worden, maar nu durven ze te schreeuwen voor de wettige echtgenote?"
Haar houding tijdens het spreken overweldigde de andere vrouw volledig. Emily weigerde zich terug te trekken en zei, "Degene die niet geliefd is in een relatie is de minnares. Fiona en meneer Bailey waren voor elkaar bestemd."
"Emily, ben je nog niet getrouwd?" Winona vernauwde haar ogen en bracht haar verleidelijke charme naar voren. "Als je eenmaal getrouwd bent, zal ik ervoor zorgen dat ik verschillende knappe vertrouwelingen aan je man voorstel."
"Help Emily een beetje," zei Winona met een lichte glimlach. Voordat Emily kon reageren, vervolgde Winona's zachte maar intimiderende stem, "Wat die tas betreft, help me alsjeblieft een bericht door te geven aan juffrouw Fiona. Zeg haar dat ze de helft van het geld naar mijn rekening moet overmaken. Hoewel het een cadeau van Zachary was, zijn we nog steeds getrouwd, en het behoort tot ons beiden. Als ik de overboeking niet binnen drie dagen ontvang, kan ze een brief van mijn advocaat verwachten."
Emily had niet verwacht dat deze ogenschijnlijk stille vrouw zo'n scherpe tong had. Ze was niet gemakkelijk om mee om te gaan! Voor een moment viel Emily, die normaal snel van begrip was, stil.
Toen Winona zich omdraaide om te vertrekken, trilde de verkoopster achter haar en riep, "Mevrouw Bailey, meneer Bailey... meneer Bailey zei dat u hier op hem moest wachten."
De verkoopster had niet verwacht zo'n explosieve situatie tegen te komen toen ze het nummer van de assistent van meneer Bailey draaide. Nog onverwachter was dat meneer Bailey zelf de telefoon opnam!