De Liefde van de CEO Onthuld te Midden van een Dreigende Scheiding

Hoofdstuk 07 Hij kon zichzelf geen moment beheersen

Winona deed het expres, met alle mogelijke middelen om mannen weg te kapen.

Zachary's adamsappel bewoog op en neer, zijn greep op de telefoon werd strakker en zijn vingerkootjes staken uit.

De stem aan de andere kant sprak opnieuw: "Meneer Bailey, als Fiona het vermogen verliest om te dansen, is haar carrière voorbij. Om eerder een internationaal bekende danseres te worden en te voorkomen dat mensen over uw achtergrond roddelen vanwege haar, heeft ze in het geheim veel ontberingen doorstaan. Nu, met al deze verwondingen, moet ze elke week naar therapie."

Zachary perste zijn lippen op elkaar en stapte uit bed. "Zorg eerst voor haar."

Hij wilde vertrekken, en Winona hield hem niet tegen. Ze wist dat ze hem niet kon tegenhouden, dus waarom zichzelf vernederen?

Ze was niet van plan om Zachary terug te winnen; het was gewoon bevredigend om Fiona te ergeren, een soort wraak.

Nadat Zachary zich had omgekleed, vertrok hij zonder een woord tegen Winona, zijn vrouw, te zeggen van begin tot eind.

Iedereen beneden sliep, en alleen het noodlicht was nog aan.

Hij liep naar de ingang en wisselde van schoenen. Met een klik ging de grote kristallen kroonluchter in de woonkamer boven plotseling aan. Lydia stond in de deuropening van de keuken, met de afstandsbediening voor de lichten in haar hand. "Waar ga je zo laat naartoe?"

Zachary fronste. "Mam, waarom slaap je nog niet?"

"Ik vraag waar je midden in de nacht naartoe gaat en Winona achterlaat?"

Zachary perste zijn lippen op elkaar en zei na een moment, met een onveranderde uitdrukking: "Ik kon mezelf even niet beheersen en heb haar pijn gedaan. Ik ga nu wat medicijnen voor haar kopen."

Zijn woorden waren dubbelzinnig, maar Lydia begreep het meteen. Ze had tenslotte een beroemde dokter laten komen om de kom voedzame soep voor te schrijven, dus het effect zou goed moeten zijn.

Haar ijzige gezicht veranderde onmiddellijk in een glimlach, hoewel ze hem nog steeds berispte: "Ben je een maagd? Weet je niet hoe je zacht moet zijn? Ga dan maar kopen. Vergeet het, neem Winona ook mee. Als het niet genoeg is, ga dan naar het ziekenhuis. Het zou lastig zijn als het geïnfecteerd raakt."

In Zachary's bezorgde blik belde hij Winona en vroeg haar om zich om te kleden en onmiddellijk naar beneden te komen.

Winona dacht, door de vreemde toon, dat er iets was gebeurd en kleedde zich snel aan en rende naar beneden.

Wat ze niet verwachtte te zien, was Zachary en Lydia die tegenover elkaar stonden.

De diepe stem van de man was ongewoon onverschillig: "Je voelt je niet lekker, kom met me mee om medicijnen te kopen."

Winona vroeg zich af, wanneer voelde ze zich niet lekker?

Ze wierp een blik op Lydia en begreep het, zich realiserend dat ze als schild werd gebruikt!

Zonder aarzeling rolde ze met haar ogen naar Zachary. Echt een slechte hond!

Lydia had geen idee van de storm die tussen de twee woedde. Ze was vervuld van vreugde en merkte Winona's strakke jeans op. Ze zei snel: "Ga terug en trek losse broeken aan. Ze zo strak dragen is niet goed voor de genezing van de wond, en het is nu warm, makkelijk om een infectie te krijgen als het bedekt is."

"Mam, wat zeg je nou..." Wat probeerde ze te zeggen?

Wacht, ze wilde weten wat er met haar aan de hand was?

Echter, Zachary reikte uit en trok haar naar zich toe. Winona verloor haar evenwicht en viel in zijn omhelzing, stevig vastgehouden door zijn middel. "We gaan nu eerst. Rust maar uit, mam."

Lydia keek hem boos aan. "Winona is gewond, waarom ben je zo ruw? Als de huisarts een vrouw was, had ik haar laten komen om te controleren. Is dat echt nodig?"

"Ja," antwoordde Zachary nonchalant, terwijl Winona de hele tijd afwezig was en vergat te protesteren terwijl hij haar naar buiten leidde.

"Wacht," Lydia herinnerde zich iets belangrijks en haastte zich naar de keuken. Toen ze terugkwam, hield ze een zak kruiden vast. "Als ze goed werken, neem ze dan mee terug. Laat de bedienden er soep van maken. Drink elke avond een kom."

Zachary's lippen krulden op. "Bewaar het voor papa om te drinken."

Lydia was heel direct. "Je vader hoeft dit niet te drinken."

Winona dacht, is het indrukwekkend om het niet te drinken of is het nutteloos zelfs als hij het wel doet?

Zachary bleef stil, dus Lydia gaf de kruidenzak direct aan Winona. "Ga snel, koop niet alleen medicijnen, haast je naar het ziekenhuis."

Ze verlieten de villa van de familie Bailey en pas toen ze in de auto zaten, kreeg Winona de kans om te spreken. "Wat heb je tegen mam gezegd?"

Zachary wilde dit onderwerp niet voortzetten.

Hij wierp een blik op de medicijnen die nog steeds in haar armen lagen, hief een wenkbrauw op en sprak met een koude, sarcastische toon die diep in zijn botten zat, "Wat? Ben je echt van plan om elke avond een kom voor me te koken?"

Winona was even verbluft, toen gooide ze de medicijnen naar de achterbank alsof ze afval weggooide, niet vergetend om te spotten, "Daarom begrijpt een moeder haar zoon het beste, wetende dat je het niet aankan, en zelfs medicijnen voor je voorbereidt."

"Ik kan het niet aan?" Zachary reed met één hand, genietend van deze woorden. Hij wierp nog een blik op Winona. "Wie was het dan die ik de eerste keer naar het ziekenhuis stuurde, waar ze hechtingen moest krijgen en dagenlang in bed moest liggen?"

Winona keek hem aan, haar ogen flitsten met een vleugje medelijden, "Denk je niet dat naar de dokter gaan voor hechtingen niet komt omdat je bekwaam bent, maar omdat je techniek tekortschiet? Heb je ooit een vrouw gezien die na haar eerste keer naar het ziekenhuis moest voor hechtingen? Zo'n uniek voorbeeld, waarom reflecteer je niet op jezelf?" Zachary kneep zijn ogen samen, zijn ongenoegen en somberheid op zijn gezicht bijna zichtbaar, en hij trapte abrupt op de rem.