Hoofdstuk 6 Hij houdt van domme vrouwen met grote borsten
Na het verlaten van het kantoor besloot Winona dat het tijd was om haar ontslagbrief te schrijven. Net toen ze op het punt stond te vertrekken, hoorde ze een scherpe stem achter zich. "Winona, waarom heb je de printerinkt nog niet vervangen? Schiet op, ik heb het nodig."
Winona rolde met haar ogen en draaide zich om. Natuurlijk, het was Jane Tate, de kantoorkoningin die haar leven moeilijk maakte, die haar met een stapel papieren in de hand aanstaarde.
Sinds Zachary duidelijk had gemaakt dat hij Winona niet mocht, volgde iedereen op de 36e verdieping zijn voorbeeld en commandeerde haar rond. Jane was de ergste van allemaal.
Winona dwong zichzelf te glimlachen. "Sorry, Jane, ik sta op het punt te stoppen. Je zult iemand anders moeten vinden voor dat klusje."
Jane keek haar van top tot teen aan met een minachtende blik. "Heb je je motivatie verloren na de breuk? Of betaalt je rijke ex-vriendje niet meer voor je?"
Winona kon Jane's logica niet begrijpen. Jane was ervan overtuigd dat Winona de baan had gekregen dankzij een ex-vriendje.
Winona had altijd geprobeerd de vrede te bewaren, omdat ze niet wilde dat Zachary haar zag worden rondgeduwd. Maar nu, met haar naderende breuk met die eikel Zachary, waarom zou ze zich nog druk maken? Ze zei: "Wat? Jane, je lijkt dolblij dat ik vertrek. Hoop je mijn plek als Zachary's persoonlijke assistent in te nemen?"
Jane's gezicht verstijfde, overrompeld. Ze duwde boos de documenten in Winona's armen. "Wat voor onzin klets je? Ik ben zijn speciale assistent, niet zoals jij, een persoonlijke assistent. Je hebt nog niet opgezegd, dus doe je werk."
"Echt?" Winona grijnsde. "Ik dacht dat je een oogje op hem had en stond te popelen om zijn persoonlijke assistent te worden. Ik zag tenslotte je telefoonachtergrond in de pauzeruimte laatst, en de man erop leek veel op hem."
Winona's stem was luid genoeg voor iedereen om te horen, en ze draaiden zich allemaal om te kijken. Jane's gezicht werd knalrood en haar stem haperde. "Winona, waar heb je het over? Ik vroeg je alleen om de inkt te vervangen. Geen reden om me te belasteren als je het niet wilt doen."
Winona hoefde niet te kijken om te weten dat Zachary uit zijn kantoor was gestapt. Zeker genoeg volgde zijn koude stem. "Mevrouw Sullivan, ik wist niet dat uw vaardigheden zo tekortschieten dat u zelfs de inkt niet kunt vervangen."
Winona draaide zich naar hem om met een glimlach. "Meneer Bailey, u lijkt te vergeten dat mijn taak is om uw persoonlijke assistent te zijn, niet om inkt te vervangen. Dat is Jane's taak. Bij elke vergadering benadrukt u dat iedereen zijn eigen taken moet uitvoeren en ze niet op anderen moet afschuiven. Maar nu vindt u het goed dat Jane haar werk op mij afschuift..."
Winona's blik verschoof veelbetekenend tussen Zachary en Jane. "Ik dacht altijd dat Zachary hield van vrouwen met grote borsten en weinig verstand. Nu lijkt het erop dat u uw smaak heeft veranderd naar vrouwen met kleine borsten en weinig verstand. U had het eerder moeten zeggen; ik weet zeker dat Jane dolblij zou zijn."
Jane's gezicht werd karmozijnrood en ze snauwde terug. "Waag het niet om leugens te verspreiden."
Maar ze probeerde wanhopig haar armen samen te duwen, hopend enige vorm van decolleté te creëren uit haar bescheiden boezem.
Jane's belachelijke capriolen en Winona's scherpe woorden lieten Zachary, normaal zo snel van begrip in zaken, volledig sprakeloos.
Met een dramatische zwaai van haar hand, liet Winona de bom vallen. "Ik wens jullie beiden een gelukkige relatie. Oh, meneer Bailey, vergeet niet mijn ontslagbrief goed te keuren. Ik mail hem zo naar u."
Terug aan haar bureau voelde Winona zich verveeld. Haar eerdere uitbarsting had ervoor gezorgd dat iedereen twee keer nadacht voordat ze haar zouden bespotten, en niemand durfde haar meer te commanderen. Nadat ze haar ontslagbrief had afgemaakt, besloot ze het werk te laten voor wat het was.
Net toen ze terugkwam in haar hotel en zich op het zachte bed liet vallen, ging de telefoon. "Sorry, mevrouw Sullivan, er is een probleem met uw kamer dat gerepareerd moet worden. We hebben geen andere kamers beschikbaar. We hebben uw kamerprijs en compensatie teruggestort op uw bankrekening. Onze excuses voor het ongemak."
Winona sprong op. Ze had net Zachary vervloekt, en nu werd ze uit het hotel gezet. Ze kon niet geloven dat dit niet door Zachary kwam.
Maar het hotelpersoneel deed gewoon hun werk, dus ze wilde het hen niet moeilijk maken. Winona verzamelde haar gedachten en beet op haar tanden, terwijl ze de hotelmanager vroeg een boodschap door te geven: "Vertel die klootzak Zachary dat ik hoop dat zijn impotentie snel beter wordt, zodat andere meisjes niet wegrennen vanwege zijn kleine penis en perverse hobby's."
De boodschap was zo schokkend dat de hotelmanager verbijsterd was en het niet durfde door te geven aan Zachary. Maar al snel verspreidde zich een gerucht onder alle hotels dat Zachary, bekend om zijn beslissende acties, eigenlijk impotent was en vreemde hobby's had. Er werd gezegd dat hij veel jonge meisjes thuis hield, en dat een van hen had geprobeerd te ontsnappen, maar een tragisch einde had gevonden.
Winona had geen idee hoeveel haar boze woorden Zachary's reputatie hadden beschadigd. Ze droeg haar koffer naar de hotelingang, waar de chauffeur van de familie Bailey op haar wachtte. "Mevrouw Bailey, meneer Bailey wacht op u bij Regal Oaks."
Winona negeerde hem en liep rechtstreeks naar het hotel aan de overkant van de straat, met de kaart die Zachary haar had gegeven.
De hotelreceptioniste glimlachte en gaf de kaart terug. "Sorry, mevrouw, deze kaart is bevroren, en ons hotel ondergaat onderhoud met zeer weinig beschikbare kamers. Onze excuses voor het ongemak."
Op dit punt besefte Winona waarom de chauffeur haar niet had tegengehouden. Zachary had ervoor gezorgd dat haar kaart was bevroren en had de hotelmedewerkers geïnstrueerd haar niet te huisvesten.
Ze kon in een goedkoop hotel blijven, maar dat zou haar plan om Zachary's geld uit te geven tenietdoen.
Winona zat lange tijd langs de weg voordat ze besloot toevlucht te zoeken bij haar vriendin Rebecca.
Rebecca was een gezichtsmasker aan het aanbrengen toen ze Winona's telefoontje kreeg en snel naar beneden rende om met haar bagage te helpen.
Toen ze Rebecca's "bleke gezicht" zag, kon Winona het niet helpen om te huiveren. "Probeer je me te vertellen dat ik hier niet welkom ben?"
Rebecca gaf Winona speels een klap op haar rug. "Wat een onzin! Ik toon je mijn pure hart, zodat je mijn oprechte gevoelens kunt zien."
Winona maakte geen ruzie, maar haar eerdere frustratie smolt weg in hun geplaag. Ze gaf haar bagage aan Rebecca, en de wond die ze eerder had gekrabd, bloedde nog steeds.