Hoofdstuk 03 Ze zal nooit meer terugkomen
Winona voelde een steek in haar hart toen ze het woord "scheiding" hoorde. Het was een zure en pijnlijke gewaarwording. Na hun huwelijk kwam Zachary slechts een paar keer per jaar naar Regal Oaks, wat niet veel verschilde van een scheiding.
"Hoe dan ook, het is nog maar drie maanden. Ik denk niet dat het nodig is dat we samenwonen," zei Zachary, terwijl hij haar een paar seconden met een spottende grijns aankeek. "Ik heb het laatste woord. Vandaag zal ik Dylan je een pauze van twee uur laten geven om je bagage terug te brengen."
Winona's weigering werd onderbroken door een klop op de deur. Dylan herinnerde van buiten, "Meneer Bailey, de vergadering staat op het punt te beginnen."
Zachary bevestigde zijn manchetknopen opnieuw en zei, "Ga naar buiten."
Winona bleef onbewogen en volhardde, "Zachary, ik ga niet terug."
Zachary wuifde het weg, "Hoe vaak heb je dat al eerder gezegd?"
Dit was niet hun eerste ruzie, noch de eerste keer dat Winona vertrok. Maar elke keer, na een tijdje, kwam ze vanzelf weer terug.
Op dit moment wist Winona dat hij haar niet geloofde. Ze had geen zin om verder te discussiëren. Na verloop van tijd zou hij begrijpen dat ze deze keer echt niet terug zou komen.
Na het verlaten van het kantoor ging Winona naar het toilet om haar make-up bij te werken. De plek waar ze was geknepen, was inderdaad blauw.
Nadat ze haar make-up had bijgewerkt, was ze van plan haar ontslagbrief naar de HR-afdeling te brengen toen ze iemand haar hoorde roepen, "Winona, de printer is zonder inkt. Vervang het snel. We wachten om het te gebruiken."
Ze hoorde zulke instructies elke dag. Als persoonlijke assistent van Zachary was ze alleen verantwoordelijk voor zijn dagelijkse leven. Maar Zachary behandelde haar niet goed; hij liet Dylan alles regelen. Daardoor werd Winona geleidelijk een algemene assistent voor de hele 36e verdieping.
"Winona, ik riep je om de inkt te vervangen," het was Jane, de persoon die meestal het minst geduld met haar had. Ze had haar eerder bespot over het uitmaken met haar rijke vriend. "Zelfs als je wilt ontslag nemen, zou je toch wat professionele integriteit moeten hebben? Je hebt de baan nog niet officieel verlaten!"
"Mijn taak is om de bevelen van meneer Bailey op te volgen en voor zijn maaltijden te zorgen. Trouwens, ben jij nu bevoegd om namens meneer Bailey bevelen te geven?" kaatste Winona terug.
Hoewel haar positie als persoonlijke assistent frustrerend leek, was het zeer begeerd. De persoon voor haar wilde haar gewoon wegduwen en haar plaats innemen.
Jane staarde haar aan alsof ze een geest had gezien. "Winona, ben je vandaag gek geworden? Voor de maaltijden van meneer Bailey zorgen? Wanneer heb je meneer Bailey voor het laatst echt het eten zien eten dat je bestelde?"
Bij de gedachte aan de maaltijden die werden weggegooid, voelde Winona een scherpe pijn in haar hart. Het volgende moment gooide Jane wat documenten in haar armen en zei arrogant, "Print twintig kopieën voor twee uur, Winona. Zelfbewustzijn is cruciaal."
Winona fronste en hoorde beweging achter zich. Toen ze zich omdraaide, zag ze Zachary en Dylan uit het kantoor komen, zijn blik ontmoette de hare.
De man grijnsde en krulde zijn lippen, met de hoeken van zijn ogen en wenkbrauwen die allemaal één ding aangaven; als je niet eens zo'n kleine klus als dienstmeisje aankan, waar haal je dan het vertrouwen vandaan om over een scheiding te beginnen?
Winona lachte verontwaardigd en gooide de documenten terug naar Jane voor de ogen van Zachary.
Voordat Jane kon reageren, hoorde ze de papieren op de grond vallen. Winona draaide zich om en liep weg, haar stem weerklonk in de verte, "Jane, naast het kennen van je eigen grenzen, moet je ook naar anderen luisteren. Ik ga de inkt niet vervangen of de documenten printen. Als je durft, vertel het Zachary over mij. En... hij houdt van vrouwen met grote borsten en geen hersens. Je mag dan hersenloos zijn, maar je borsten zijn een beetje klein."
Omdat ze toch van plan was te stoppen, maakte het haar niet uit om iemand te beledigen. Voordat ze vertrok, kon ze hem nog wat uitschelden. Het was het waard!
Zachary's gezicht betrok onmiddellijk, zijn dunne lippen strak op elkaar geperst van ongenoegen.
Later ging Winona naar de HR-afdeling en diende haar ontslagaanvraag in. De manager wierp er een blik op en zei: "Winona, neem deze ontslagaanvraag terug. Je bent de persoonlijke assistent van meneer Bailey, dus zijn handtekening en goedkeuring zijn vereist voordat de HR-afdeling het kan verwerken."
Winona nam het niet terug en sprak openhartig: "Ik kom morgen niet meer, of het nu als werkverzuim of verlof wordt beschouwd, het maakt niet uit."
De manager was verbijsterd, "Dit is een contractbreuk. Zelfs als je ontslag neemt, zou er een overdrachtsperiode van twee weken moeten zijn."
Was het echt nodig om de taak van het dagelijks verzorgen van zijn maaltijden over te dragen? Zou hij überhaupt eten als ze het overdroeg?
Zachary zou waarschijnlijk verhongeren omdat ze elk gerecht had geprobeerd.
Winona haalde haar schouders op, "Laat Zachary me dan maar aanklagen."
Na het verlaten van de Bailey Group, kreeg ze een telefoontje van haar beste vriendin Rebecca Davis, die haar vroeg om iets te gaan drinken. Waarschijnlijk omdat ze het nieuws van gisteren had gezien en zich zorgen om haar maakte.
Voelend dat ze wat moe was, sloeg Winona het aanbod af en ging terug naar het hotel. Ze ging slapen zonder zelfs maar te dineren.
Ze werd wakker door een kloppend geluid, zich slaperig en verward voelend. Ze keek naar de tijd, het was 7:50.
Winona stond op om de deur te openen, en de persoon buiten was de manager van dit hotel. Hij glimlachte verontschuldigend, "Hallo, mevrouw Sullivan. Er lijkt een probleem te zijn met uw kamer dat gerepareerd moet worden."
Winona maakte het hem niet moeilijk, "Geef me dan een andere kamer."
Daarmee was ze klaar om terug naar haar kamer te gaan en haar spullen in te pakken.
Maar de manager zei, "Sorry, er zijn geen beschikbare kamers meer. We hebben uw geld teruggestort op uw kaart omdat het onze fout was, en de boete is ook afgetrokken."
Winona pauzeerde even. Zachary had haar gezegd om om 8 uur terug te zijn in de villa, en de manager kwam haar om 7:50 haasten. Als ze de reden hierachter nog niet begreep, dan zou ze echt dom zijn.
"Dit is besteld door die hond Zachary? Ik ga niet akkoord met uitchecken!"
Ze kon haar temperament even niet beheersen en barstte boos uit.
De manager deed geen moeite om het te verbergen, "Mevrouw Sullivan, we doen maar klein zaken. Maak het me alsjeblieft niet moeilijk."
Een klein bedrijf ter waarde van meer dan 14 miljoen dollar?
Zelfs als Winona niet akkoord ging met uitchecken, kon ze niets doen. Het hotel was vastberaden in zijn houding en bereid om de boete te betalen. De arbeiders die kwamen om het circuit te repareren stonden bij de deur en beweerden dat er een probleem was met het circuit.
Het niet tijdig repareren ervan kan brand veroorzaken.
Uiteindelijk trok Winona haar koffer uit het hotel, en de auto van de familie Bailey stond al buiten te wachten. Toen Brian haar zag uitkomen, stapte hij snel uit de auto om haar te helpen met haar bagage. "Mevrouw, meneer Bailey vroeg me om u op te halen."
Winona ontweek zijn hand en zei, "Zeg tegen Zachary dat ik niet terugga."
Daarmee draaide ze zich om en ging naar een nabijgelegen hotel.
Brian hield haar niet tegen, en al snel wist Winona waarom hij haar niet tegenhield.
De receptie van een nabijgelegen hotel gaf haar kaart terug. "Sorry, uw kaart werd zojuist beperkt. Mag ik een andere?"