Hoofdstuk 2 Deze tas is voor Fiona
Winona draaide zich om en zag een jongen en een meisje naast Zachary staan. De jongen was Zachary's assistent, Dylan Collins, en het meisje rende naar Fiona toe en greep bezorgd haar arm. "Je been is nog niet genezen. Waarom ren je rond?"
Dat meisje was Fiona's assistente, Emily Walsh.
Fiona's ogen waren betraand. "De tas die Zachary voor mij besteld had, is net binnengekomen. Ik dacht dat ik hem zou ophalen, maar ik had niet verwacht hier Winona tegen te komen. Ze lijkt het verkeerd begrepen te hebben."
Winona rolde met haar ogen, niet van plan om in discussie te gaan met Fiona in het bijzijn van Zachary. Ze pakte haar tas en wilde vertrekken.
Net toen ze de winkel uit wilde stappen, stak Zachary zijn hand uit en stopte haar.
Hij droeg een zwart overhemd dat Winona nog nooit eerder had gezien, met een chique roos geborduurd aan de zoom.
Met zijn nobele en kille uitstraling maakte het hem niet serieus; in plaats daarvan gaf het hem een natuurlijke arrogantie.
Winona staarde een moment naar de roos, in gedachten verzonken. Zachary hield nooit van opvallende kleding; zijn stijl was altijd minimalistisch, zonder versieringen.
Kort nadat ze getrouwd waren, had Winona hem een donkerrood overhemd gekocht met een uniek bloemenpatroon op de kraag om hem te plezieren.
Maar Zachary keek er niet eens naar, fronste zijn wenkbrauwen van afschuw. "Mijn kleren zijn allemaal op maat gemaakt door een speciale ontwerper."
Het overhemd dat hij nu droeg paste niet bij zijn gebruikelijke stijl, maar perfect bij Fiona's smaak. Het leek erop dat hij gisteravond, toen hij naar Fiona's plek ging, niet alleen van kleren wisselde, maar ook het nieuwe overhemd droeg dat Fiona voor hem had gekocht.
Winona, die van plan was te vertrekken, bleef staan. "Meneer Bailey, u bent de CEO, dus u zou de regel van 'wie het eerst komt, het eerst maalt' moeten kennen. Ik heb deze tas als eerste besteld, en nu wil zij hem zomaar meenemen. Is dat niet tegen de regels?"
Zachary keek haar met diepe ogen aan. "Heb je ooit het gezegde gehoord, 'zaken zijn als een slagveld'? Er is niet zoiets als wie het eerst komt, het eerst maalt. Je moet vechten voor wat je wilt."
"Zegt u dat ik net als uw concurrenten ben?" Winona's gezicht werd bleek. Ze wist dat Zachary haar nooit als zijn vrouw beschouwde, maar ze had niet verwacht dat haar status in zijn ogen zo laag was, zelfs minder dan een zakenpartner.
Dylan stapte naar voren om de spanning te verlichten. "Mevrouw Sullivan, meneer Bailey is hier specifiek gekomen omdat hij wist dat u hier was."
Winona vond het enigszins amusant. Moest ze zich vereerd voelen daarom? "Meneer Collins, u bent slechts een assistent. Hoe durft u zich met onze familieaangelegenheden te bemoeien?"
Tenslotte was ze al drie jaar getrouwd met Zachary en droeg ze de titel van mevrouw Bailey. Dylan wist dit, maar hij had haar nooit respect getoond, altijd snel om haar te bekritiseren.
Het was omdat Zachary haar niet genoeg waardeerde, wat ertoe leidde dat degenen om hem heen niet eens de moeite namen beleefd te zijn.
"Winona." Zachary's gezicht werd donkerder. "Het is maar een tas. Er is geen reden om zo'n scène te maken. Wat wil je? Sieraden, accessoires, de nieuwste kleding? Ik koop alles voor je, als je jezelf hier maar niet voor schut zet."
Winona lachte boos. Zichzelf voor schut zetten? Haar spullen werden afgepakt, en ze mocht ze niet terugnemen? "Vecht tegen Fiona voor deze tas is beschamend? Waarom zeg je niet dat het beschamend is dat zij jouw naam gebruikt om de tas die ik besteld heb af te pakken? Vergeet niet, we zijn nog niet gescheiden. Ze gebruikt jouw naam om mensen te misleiden. Degenen die het niet weten, zouden kunnen denken dat ze je minnares is. Waarom vind je dat niet beschamend?"
Fiona keek met betraande ogen, en Emily, met een blik van verontwaardiging, hield Fiona vast en draaide zich boos om. "Mevrouw Bailey, let op uw woorden. Sommige dingen moeten niet zomaar gezegd worden. Natuurlijk, Fiona en Zachary hadden ooit iets, maar dat is al lang geleden. Geen reden om dat weer op te rakelen. Fiona vindt deze tas gewoon leuk maar kon hem zelf niet krijgen, dus vroeg ze Zachary om hulp. Denk niet zo slecht over iedereen."
Fiona zwaaide zachtjes met haar hand. "Mevrouw Sullivan, als u deze tas leuk vindt, mag u hem hebben. Ik hoop alleen dat u mijn relatie met Zachary niet verkeerd begrijpt. Er is niets tussen ons. Alsjeblieft, maak geen ruzie om mij."
Zachary, die naar de drie vrouwen in een patstelling keek, wreef ongeduldig over zijn slapen. "Genoeg, het is maar een tas. Winona, laat Fiona hem hebben. Ik bestel wel een nieuwe. Er zijn genoeg van deze tassen; het kost niet veel tijd."
Een glimp van triomf verscheen in Fiona's ogen, en Winona's hart beefde.
Zachary bedoelde dat deze tas voor Fiona was, en Winona kon hem niet aanraken, maar ze kon een nieuwe kopen.
Toen ze trouwden, had Zachary vaak ruzie met Winona. Na elke ruzie gaf hij haar tassen, kleding, sieraden en dure accessoires.
Bij het ontvangen van deze cadeaus was Winona dolblij, denkend dat Zachary gewoon een onromantische man was die niet wist hoe hij een vrouw goed moest behandelen. Pas later, toen ze zijn voorkeur voor Fiona zag, realiseerde ze zich dat zijn zogenaamde onromantische aard gewoon een gebrek aan moeite was.
Winona keek omhoog, terwijl ze hard haar stem probeerde te beheersen. "Goed, dank u, meneer Bailey, voor het besparen van mijn geld. Ik kan het gespaarde geld gebruiken om een andere tas te kopen."
Ze keek rond in de winkel en wees naar een herentas die aan de toonbank hing. "Pak deze tas maar voor me in."
De winkelbediende, die het hele drama had gezien, durfde geen geluid te maken. Toen ze Winona naar de herentas zag wijzen, stapte ze snel naar voren om haar te helpen deze neer te halen, niet vergetend om Winona te complimenteren. "Mevrouw Sullivan, u heeft een uitstekende smaak. Dit is onze best verkochte herentas, geschikt voor alle leeftijden."
Zachary's gezicht verzachtte. Hoewel hij de tas niet leuk vond, zou hij Winona vergeven omdat ze hem voor hem had gekocht.
Onverwacht maakten Winona's volgende woorden zijn uitdrukking drastisch veranderen. "Schrijf ook een kaart voor me, met de tekst 'Lieve Joe, Fijne Valentijnsdag!'"
Zachary's ogen vonkten van woede, alsof hij haar wilde verslinden. Hij greep haar slanke pols met zo'n kracht dat het leek alsof hij deze zou breken.
"Wie is Joe?" eiste hij.
Winona kromp ineen van de pijn, hapte naar adem en trok met kracht haar hand terug, terwijl ze Zachary boos aankeek. "Wat heeft dat met jou te maken?"
Zachary's gezicht was extreem donker van woede. "Wat is jouw relatie met hem? Waarom wens je hem een fijne Valentijnsdag? Vergeet niet dat je beloofd hebt om deze week met mij naar huis te komen om mijn moeder gezelschap te houden."
Winona's oogleden trilden toen ze zich haar belofte aan Zachary herinnerde om de week met zijn moeder, Lydia Bailey, door te brengen, alsof alles in orde was. "Het is goed. Ik ga gewoon op een date met Joe. Het duurt niet lang. Ik kom terug na de date."