Read with BonusRead with Bonus

139

Matt

Verdomme. Ik kon de herinnering aan de blik in Davids ogen niet van me afschudden. Het was spottend en zelfvoldaan. Verdomme. Verdomme. Verdomme.

Die grijns voelde als een spijker in mijn doodskist. Hij wist het. Verdomme, hij wist het. Ik wist niet hoe hij het wist, maar hij wist het zeker. I...