Hoofdstuk 3
Alina
Ik schrok wakker. Het duurde even voordat ik besefte dat iemand aanbelde bij mijn appartement en dat ik niet langer in het ziekenhuis was, waar ik mijn vader probeerde te overtuigen om de bruiloft af te blazen.
Ik wreef de slaap uit mijn ogen en keek naar de wekker naast mijn bed. Het was negen zevenentwintig in de ochtend, en aangezien ik een paar dagen vrij had genomen van mijn werk, verwachtte ik niemand.
Snel stapte ik uit bed en trok mijn ochtendjas aan. Het limoengroene satijnen nachthemd dat ik droeg, reikte tot mijn knieën, en de ochtendjas ging iets langer. Mijn lange donkerbruine haar hing in wilde krullen om mijn gezicht en reikte tot mijn onderrug. Ik haalde een paar keer mijn handen door mijn haar om er presentabel uit te zien en liep naar de deur.
"Ja?" vroeg ik terwijl ik de deur opende zonder eerst te kijken. Ik wenste meteen dat ik dat niet had gedaan.
Aan de andere kant van de deur stond niemand minder dan Erick Stayton, de man die ik haatte en vreesde. Hij zag er nog steeds hetzelfde uit, behalve dat hij niet langer de jongensachtige charme had die hij vroeger had. In plaats daarvan waren er harde hoeken en een gebeeldhouwde uitstraling. Hij had een duivels knap gezicht, brede schouders en lange benen gehuld in grijze pantalon. De spieren in zijn armen spanden de opgerolde mouwen van zijn marineblauwe overhemd. Zijn zandblonde haar was kort en perfect gestyled, terwijl zijn oceaanblauwe ogen fonkelden met een onbekende emotie, een grijns spelend op zijn lippen.
"Hé daar. Herinner je me nog?" zei hij terwijl ik zichtbaar verbleekte.
"W-waarom ben je hier?" vroeg ik, mezelf intern vervloekend om de stotter. Hoe kon ik hem ooit vergeten? Wat hij me had aangedaan daargelaten, hij had een gezicht dat niemand gemakkelijk kon vergeten.
"Ik kwam gewoon even kijken hoe het met mijn aanstaande vrouw gaat." Hij sloeg zijn armen over zijn borst.
"Nou, nu je dat hebt gedaan, kun je maar beter weer gaan." Ik wilde de deur voor zijn neus dichtsmijten, maar een plotselinge windvlaag blies langs me heen. Toen ik me omdraaide, stond Erick in mijn woonkamer, rondkijkend in mijn appartement.
Mijn appartement was klein, maar ik hield ervan om hier te wonen. Ik had alles zelf ingericht, van de kleur van de muren tot het meubilair. De eetkamer was een combinatie van lichtgroen en blauw met een blauw tapijt en witte banken. De keuken was direct naast de woonkamer met twee stoelen voor het aanrecht en een open keuken erachter. De muren waren lichtcrème van kleur en de kasten waren van hout. Er hing een achtentwintig inch LCD-tv aan de muur naast het aanrecht en de ingang van de keuken. Een glazen wand van vloer tot plafond stond tegenover de banken en bood een prachtig uitzicht op de gemeenschappelijke tuin en de fontein. Mijn kamer was middelgroot met witte muren en had verschillende kunstplanten en bloemen, evenals een groen grastapijt. Alle decoraties zorgden ervoor dat het leek alsof het midden in de natuur stond. De logeerkamer was rood en goud geschilderd met alleen een bed en een kleine kledingkast. Dat was alles, maar het appartement was mijn veilige haven. Ik had het gekocht met het geld dat ik kreeg na de verkoop van het huis van mijn ouders, direct nadat mijn vader een jaar geleden in het ziekenhuis was opgenomen.
"Ik hou van de inrichting. Heb je dit zelf gedaan?" vroeg Erick.
"Ja," zei ik met een harde stem. "Hoe lang ben je van plan hier te blijven?"
"Je weet dat het niet nodig is dat we zo gespannen zijn, toch? We gaan over een paar weken trouwen," zei hij, terwijl hij voor me kwam staan zodat we borst tegen borst stonden.
"Je hebt gelijk. We gaan over een paar weken trouwen, maar we zijn nog niet getrouwd. Dus het zou beter zijn als ik je niet hoef te zien, tenzij het absoluut noodzakelijk is." Ik stapte niet achteruit, hoewel elke cel in mijn lichaam me vertelde om zo ver en zo snel mogelijk weg te rennen.
Erick trok een wenkbrauw op en zijn lippen krulden aan één kant omhoog. "Je bent veranderd. Dat bevalt me, maar je lijkt te zijn vergeten dat je niet met een gewone man trouwt, Alina. Je trouwt met de prins van alle vampieren, dus doe je best en haal wat koffie voor me."
De brutaliteit van hem! Ja, naast het feit dat hij uit een van de meest invloedrijke families van Canada kwam, waren Ericks ouders de koning en koningin van alle vampieren, wat hem de Vampierprins maakte, maar dat gaf hem nog niet het recht om mij rond te commanderen. Ik klemde mijn tanden zo hard op elkaar dat ik bang was dat ze zouden barsten. Hoe durfde hij zoiets te zeggen alsof hij vier jaar geleden niets had gedaan?
Ik zal mijn geduld niet verliezen, moest ik mezelf eraan herinneren. Nee, ik zal niet verliezen van dit monster.
"Ga uit mijn huis en haal je eigen verdomde koffie!" Met die woorden liep ik naar mijn slaapkamer en smeet de deur voor zijn neus dicht.
Erick
Ik staarde verbaasd naar de gesloten deur van Alina's slaapkamer. Wat me echter het meest verbaasde, was hoezeer ze in de afgelopen vier jaar was veranderd.
Vier jaar geleden was ze dit verlegen meisje dat te bang was om haar mening te uiten en zich altijd voor mij en mijn vrienden verstopte. Het was waar dat we haar pestten, maar dat kwam vooral door mijn trots. In die tijd was ik niet klaar om te geloven dat mijn toekomst al voorbestemd was en dat ik daar geen zeggenschap over had. Dan was er nog het feit dat ik de Vampierprins was en zij slechts een sterveling, een feit dat mijn vrienden me nooit lieten vergeten. Eigenlijk was ik verrast dat mijn ouders zo enthousiast waren over deze bruiloft. Zij waren degenen die me hadden geleerd dat mensen onze bloedlijn zouden verdunnen. Kinderen krijgen met hen zou onze bloedlijn verdunnen, iets dat een bedreiging vormde voor ons voortbestaan, aangezien onze bloedlijn al werd verdund door onderlinge huwelijken. Aan de andere kant had mijn moeder altijd lof gehad voor Sheena, Alina's moeder, hoewel zij het grootste voorbeeld van verdunning in de geschiedenis was.
Misschien wilden mijn ouders het vertrouwen terugwinnen van die vampieren die ervoor hadden gekozen in vrede met de mensen te leven. Een meerderheid van ons ras steunde nu onderlinge huwelijken zonder angst voor verdunning, en mijn ouders waren doorgewinterde politici. Niemand kon hen van hun positie verdrijven, maar het was altijd beter om een leven zonder opstanden te leiden.
Ik keek nog eens naar de gesloten deur en besloot haar wat tijd te geven. Ik kon de deur gemakkelijk openbreken, maar dat zou niets opleveren. Het zou alleen alles verpesten voordat het zelfs maar een kans had om te ontstaan. Zuchtend nam ik plaats op een bank tegenover een glazen wand en bewonderde de schoonheid van het landschap terwijl ik een paar belangrijke telefoontjes pleegde. Daarachter strekte Churchill zich in al zijn glorie uit. Het Eskimo Museum was niet ver van hier. Ze had een mooie locatie gevonden.
Werken hielp echter niet. Met Alina zo dichtbij, gingen mijn gedachten steeds terug naar een nacht die nooit had mogen gebeuren. Het was mijn grootste moment van zwakte. Ik herinnerde me nog steeds wat er die dag was gebeurd alsof het gisteren was. Mijn 'vrienden' hadden daar ook een groot aandeel in. Ze hielpen me te vergiftigen met een gif dat alleen vampieren beïnvloedde en vertelden me een leugen die als afleiding diende. Toen ik dicht bij haar kwam, zette de dwang in.
Tegen de tijd dat ik weer bij zinnen kwam na een hevige strijd om de dwang te weerstaan, was het te laat. Ze was behoorlijk toegetakeld. Ik was te ruw geweest en had haar blauwe plekken bezorgd. Ik was walgend van mezelf en kon haar niet eens aankijken. Ik kon haar sindsdien niet meer onder ogen komen. Daarom had ik haar al die jaren niet één keer bezocht. Wat moest ik zeggen? Sorry dat ik je leven heb verwoest? Nee. Woorden waren niet genoeg voor wat ik haar had aangedaan. Het duurde even voordat ik begreep dat de gedachte aan haar met iemand anders, de leugen die mijn 'vriend' Nile me had gevoed om dicht bij Alina te komen, me tot grote woede dreef.
Ja, ik was jaloers, maar ik was niet verliefd. Ik zag haar altijd als mijn partner. Ze was van mij en alleen van mij. En ik zou ervoor zorgen dat niemand haar kon hebben. Ze was, is, en zal altijd van mij zijn, om te doen wat ik wil, wanneer en waar ik wil.