Hoofdstuk 2
Alina
De wetenschap stelt dat de evolutie van de mensheid geen rechte lijn was. Verschillende soorten moesten uitsterven voordat de uiteindelijke overlevende op deze aarde kon heersen: de mens of Homo sapiens. Mensen stammen af van prehistorische apen en hebben zich over een periode van miljoenen jaren ontwikkeld. Hoeveel precies, daarover hebben zelfs wetenschappers hun twijfels. Hun beste schattingen komen van de hominide fossielen die ze op verschillende plekken op de wereld hebben ontdekt. Ze gebruiken allerlei criteria, van viervoetige naar tweebenige voortbeweging, een toename in herseninhoud, veranderingen in eetgewoonten, enzovoort. Maar één ding waar ze het over eens zijn, is dat het millennia heeft geduurd om uiteindelijk te resulteren in de perfecte moderne mens die van de aarde de ultieme habitat heeft gemaakt.
Als je hetzelfde geloofde, had je het mis.
Mensen waren niet de enige wezens die de eeuwenlange beproevingen van Moeder Natuur hebben overleefd. Nee, er waren anderen, wezens die sterker, sneller, dodelijker en hoger in de voedselketen stonden. Ze hebben nooit de gewoonte verloren om rauw vlees en bloed te verslinden, puur overlevend op dierlijke instincten, snelheid en behendigheid die deel uitmaakten van hun genetische samenstelling. Eeuwenlang hebben ze zich verborgen gehouden, nooit een mens bewust van hun bestaan laten worden totdat het het laatste was wat ze wisten. Ze joegen op ons en bleven uit ons zicht zoals een roofdier, omdat ze de meest onberispelijke van allemaal waren. Ze waren de vampiers.
Hoe wist ik dit allemaal? Hoe wist ik überhaupt dat vampiers echt waren? Hoe wist ik van hun geschiedenis? Nee, het was niet omdat ze door wetenschappers waren ontdekt of zichzelf aan de wereld hadden bekendgemaakt. Het was omdat mijn vader voor hen werkte.
Ik moest het weten omdat ik verloofd was met een vampier. Ik zou de bruid van Erick Stayton worden.
Hij was de erfgenaam van Stayton Incorporated, een bedrijf dat gespecialiseerd was in het verhandelen van bloed van donoren en bloedbanken had in verschillende delen van de VS. Het was een liefdadigheidsorganisatie die zich inzette voor de verbetering van de wereld en geïnteresseerd was in het helpen van mensen in nood. Niemand wist echt dat het slechts een façade was, want slechts tien procent van het bloed dat ze verzamelden ging naar liefdadigheid. De rest werd geleverd aan vampiers in heel Canada. Ze runden ook een beveiligingsdienst voor VIP's en zakenmagnaten, degenen die bescherming nodig hadden. Al met al waren hij en zijn familie superrijk, superarrogant en heel, heel machtig.
Erick Stayton, mijn verloofde, was een van de meest begeerde vrijgezellen in Canada. Veel meisjes zouden sterven om zijn aandacht te trekken. Hij was echter te verwaand om langer dan een week bij één persoon te blijven, volgens Men’s Fashion en GQ. Hij was een meedogenloze en woeste jager. Voor mij zijn vampiers nooit een deel van sprookjes geweest. Ze zijn altijd de mensen geweest die ik kende om te vrezen, en Erick stond altijd bovenaan die lijst.
Mijn familie was een van de weinigen die hun geheim kende. Mijn vader was de manager van de Hoofd Canadese Bloedbank. Onze families waren al close voordat ik geboren werd. Erick was het jongste kind van zijn familie, dus we hadden een leeftijdsverschil van ongeveer drie jaar. Mijn moeder en de zijne waren degenen die dit huwelijk hadden geregeld direct nadat ik geboren was. Ik had geen idee waarom, trouwens. Waarom kozen ze een menselijk meisje dat totaal geen interesse had in vampiers? Waarom kozen ze niet iemand die beter paste, zoals iemand van hetzelfde ras? Het was geen geheim dat ik vampiers nooit leuk vond. Bloedbanken waren een relatief moderne uitvinding. Wie weet hoeveel levens ze hebben genomen voor de uitvinding?
Iedereen verwachtte dat Erick en ik geweldige vrienden zouden zijn. Ze dachten dat we zouden opgroeien en van elkaar zouden houden, maar het was precies het tegenovergestelde. Ik haatte hem met een passie. Het was niet alleen omdat hij een vampier was, hoor. Oh nee, het ging veel dieper. Zie je, ik had Erick altijd vermeden sinds ik een kind was. Hij was altijd bij de populaire menigte, de pestkoppen. Van nature aantrekkelijk, zoals elk ander roofdier op de planeet, kwam hij er altijd mee weg. Dus het was natuurlijk om hem te vermijden en uit zijn zichtlijn te blijven. Het was niet dat hij niet van mijn bestaan wist, maar we hielden gewoon vanaf het begin afstand. Echter, toen ik begon op te groeien, begon ik feestjes bij te wonen met mijn ouders, en hij begon me eindelijk op te merken. Tot dan toe ging het nog wel. Ik kon een paar hatelijke opmerkingen hier en daar wel aan, maar het was toen hij en zijn moeder op een dag mijn ouders kwamen bezoeken dat alles misging.
We zaten die avond allemaal aan de eettafel. Ik ging naar de keuken om een extra schaal te halen toen ik struikelde over de drempel en op de grond viel, maar niet voordat ik mijn hoofd tegen het aanrecht stootte en mezelf verwondde. De wond was niet diep, maar de klap zorgde ervoor dat de huid van mijn voorhoofd openscheurde en bloedde. Het volgende moment dat ik me herinner, was dat Erick daar was, zich voedend met mijn bloed totdat ik te zwak was om mijn ogen te openen.
Toen ik weer bij bewustzijn kwam, waarschuwde hij me om niets aan onze ouders te vertellen, anders zou hij me vermoorden. Ik, het bange kleine kind dat ik was, hield het geheim. Ik was toen elf. Vanaf die dag kwam hij af en toe om zich met mijn bloed te voeden.
"Je bent mijn verloofde. Het is je plicht om me te voeden," zei hij altijd tegen me. Lange tijd geloofde ik hem, totdat ik oud genoeg was om de dwaasheid ervan in te zien.
Ik zou hem nog steeds vergeven hebben, gezien het feit dat hij een jonge vampier was die geen controle had over zijn honger, als het niet was voor wat er daarna gebeurde.
Ik was net achttien geworden. Het was Erick's eenentwintigste verjaardag, en er was een feest bij hen thuis. Mijn ouders wilden dat ik ging, maar ik weigerde, met het excuus dat ik de volgende dag een toets had. In werkelijkheid wilde ik gewoon wegblijven van Erick en zijn bende pestkoppen. Mijn ouders waren altijd op zakenreis, en ik was vaak alleen thuis. Het was rond twee uur 's nachts toen ik hoorde dat de voordeur van ons huis werd opengebroken. Ik rende naar beneden om te kijken en wist meteen dat ik dat niet had moeten doen. Erick leunde tegen de deurpost met zijn kleren en haar in wanorde. Hij was stomdronken.
Ik dacht dat hij weer van me zou gaan drinken, wat een tijdje was gestopt omdat hij genoeg vriendinnen had om van te drinken op zijn universiteit. Ik had het zo, zo mis.
Ik herinner me niet precies wat er die nacht gebeurde, waarschijnlijk door PTSS, maar ik herinner me wel de volgende ochtend toen ik wakker werd, gekneusd en bebloed. Mijn kleren waren gescheurd en er waren krassen op het tapijt om me heen. Erick zelf was in een vergelijkbare staat van ontkleding.
Erick's uitdrukking was onleesbaar. Hij bleef alleen om een paar pleisters op me te plakken zodat hij niet betrapt zou worden en vertrok meteen met dezelfde waarschuwing dat hij me zou vermoorden als ik het onze ouders zou vertellen. Maar ik had er genoeg van. Ik wilde het vanaf het begin al niet geheim houden. Ik wilde zo graag mijn ouders over dit alles vertellen. Ik beloofde mezelf dat ik het zou doen zodra ze terugkwamen, zelfs als het betekende dat ik zou sterven door de handen van een meedogenloze vampier... maar dat gebeurde nooit.
De volgende dag moest ik in plaats daarvan naar het ziekenhuis haasten. Papa had verschillende ernstige verwondingen, en mama was er niet meer. Ze hadden een ongeluk gehad op weg naar huis. Een vrachtwagen met achttien wielen was tegen hun auto gebotst op een smalle weg. Daarna was mijn leven nooit meer hetzelfde. Ik sloot me volledig af. Ik hield me op de achtergrond en vermeed gezelschap zoveel mogelijk. Ik vertrouwde mensen niet meer. Wat mij was overkomen, viel in het niet bij wat er met mama was gebeurd, de persoon die dit nooit in een miljoen jaar had verdiend. Papa was zo gebroken van verdriet, het was pijnlijk om te zien.
Hij herstelde na zes maanden in het ziekenhuis te hebben gelegen. Echter, hij werd gediagnosticeerd met stadium twee leukemie. Nu had hij niet veel tijd meer. Het was vier jaar geleden sinds het ongeluk en de dood van mijn moeder. Mijn vader lag al op zijn sterfbed, en Erick had nooit een keer bezocht, hoewel zijn moeder dat zo vaak had gedaan.
Dat was een andere reden waarom ik aan het eind van deze maand met Erick zou trouwen. Aangezien mijn moeder dood was en mijn papa zijn einde naderde, zou ik bescherming nodig hebben tegen vampiers die me graag als hoofdgerecht zouden zien. Tenslotte konden ze niet hebben dat ik de wereld zou vertellen dat ze bestaan.
Het voelde alsof de muren die ik in al die jaren had opgebouwd, aan het instorten waren. Mijn leven stortte in, en ik had geen manier om het te stoppen.