Hoofdstuk 7
ISABELLA
Ik kan het hier nu al niet meer uitstaan. Mensen kijken eindelijk al een paar jaar anders naar me, maar met de manier waarop het met Dominic eindigde, krijg ik nu blikken vol medelijden. Ik pak een glas champagne van een van de dienbladen die door de obers worden rondgedragen. Ik loop langs al deze elegant geklede mensen die sociale evenementen bespreken. Ik loop door de deuren naar het terras en haal diep adem, alsof ik eindelijk kan ademen zonder al deze mensen om me heen. De lichten die de stad verlichten maken het mooier dan van beneden gezien, en alles lijkt veel stiller. Ik drink het glas in één teug leeg en zet het op de rand. Mijn telefoon trilt en ik haal hem uit mijn clutch. Het is een bericht van Alex waarin hij zegt dat hij opgehouden is in de galerie en me vanavond niet psychologisch kan ondersteunen op het feest. Ik snuif terwijl ik het terugstop. Waarom ben ik niet verrast? Hij haat dit soort avonden. Hij is maar één keer met me mee geweest, en toen liet hij Dom het overnemen. Hij is altijd een grote steun geweest, ik hou van hem als een broer, maar vanavond had ik gewild dat hij bij me was. Freddie en Rebecca hielden me gezelschap toen ik aankwam, maar werden al snel afgeleid door andere gasten, niet dat ik het ze kwalijk neem. Hier was ik weer, alleen.
ASHER
Ze ziet er verbluffend uit in haar lange zwarte jurk, met een split aan haar rechterbeen. Haar zwarte haar valt in golven over haar rug. Ik kijk hoe ze de mensen die ze passeert zout, en ze lijkt onaangedaan door hun blikken vol medelijden. Ze gedraagt zich al als een ware koningin, houdt haar hoofd hoog en glimlacht beleefd zonder de minste fout te tonen. Ze is verdomd perfect voor ons. Wij drieën zijn het daarover eens, we hebben ook afgesproken om het rustig aan te doen met haar, maar ik vind het erg moeilijk als ik haar vanavond zie.
Het zou zo simpel kunnen zijn om haar uit het zicht te trekken en haar te markeren. Ze zou de connectie meteen voelen, maar onze ego's willen dat ze zich tot ons aangetrokken voelt en ons uit vrije wil kiest. Ik zucht inwendig. Ik beëindig mijn gesprek met een van de bedrijfsjuristen van het kantoor als ik haar naar het terras zie gaan. Ze lijkt net zo moe van hier zijn als ik. Ik blijf haar van een afstand bekijken voordat ik zelf naar haar toe ga. Het lot wil dat ze zich omdraait net als ik haar wil begroeten. Ze botst frontaal tegen me aan en mijn overhemd is bedekt met champagne.
"Oh mijn God, het spijt me." zegt ze, terwijl ze probeert de champagne met haar handen af te vegen zonder naar mijn gezicht te kijken.
"Maak je geen zorgen." Ze stopt abrupt als ze mijn stem hoort. "Isabella?"
"Asher?" vraagt ze en tilt langzaam haar hoofd op. Haar grote groene ogen landen op mij en een oprechte glimlach vormt zich op mijn lippen. Ze herkende verdomme mijn stem zonder me te zien. "Sorry van dat overhemd. Ik zag je niet."
"Geen zorgen." Ik knoop mijn jasje dicht. "Alsof er niets gebeurd is."
Ze glimlacht, en opnieuw zou ik willen dat ik de enige was voor wie ze glimlacht. Ze is prachtig, maar nog meer als ze glimlacht.
"Het is nogal een toeval om je hier te zien," zeg ik tegen haar.
"Met de Black-broers lijkt het wel het ene toeval na het andere."
Verdacht ze iets? Ik hoop van niet. "Ja, ze vertelden me dat je onze benedenbuurvrouw was." Ze knikt. "Ik wilde me verontschuldigen voor de manier waarop ik je de vorige keer afwimpelde. Ik was in een slechte bui, het was te lawaaierig... hoe dan ook, bars zijn niet mijn ding."
"Wat deed je daar dan?"
"Mijn broers sleepten me erheen, natuurlijk, wat een vraag." Ze lacht, en het is de zoetste melodie die ik ooit heb gehoord. "Wat brengt jou hier?" vraag ik haar en ze legt het verhaal uit dat ik al ken, en ik knik geïnteresseerd. "Mijn condoleances voor je ouders. Het kan niet makkelijk zijn."
"Het wordt na verloop van tijd iets makkelijker, maar na wat er met Dominic is gebeurd..."
"Wie is Dominic?" onderbreek ik haar.
"Mijn ex-man." Ze aarzelt even. "Iedereen hier weet het al, dus ik kan het jou net zo goed vertellen." Ze vertelt het in een berustende toon en stapt achteruit om tegen de reling te leunen. "Hij werkte hier en hij bedroog me met een van zijn collega's. Ik betrapte ze samen... op zijn bureau. Als je begrijpt wat ik bedoel." Ze schudt haar hoofd. "En het ergste is, ik kwam precies hetzelfde doen."
Ik grom zachtjes. Hoewel ik weet dat ze getrouwd was en ik niet verwachtte dat ze nog maagd zou zijn, is het moeilijk om haar in de armen van een andere man voor te stellen, maar nog moeilijker naakt met een andere man.
"Je bent uitzonderlijk. Je hebt zoveel tegenslagen doorstaan en hier sta je in een weelderige jurk met de houding van een koningin." Ik zeg het en zie het rood haar wangen bedekken.
"Dank je, maar ik vertelde je dat niet zodat je me zou complimenteren."
"Ik weet het," zeg ik eenvoudig, terwijl ik haar recht in de ogen kijk.
Er gebeurt iets tussen ons en ik weet dat zij het ook voelt.
Ik zet een stap naar haar toe, onze lichamen praktisch tegen elkaar gedrukt. Ze kan niet achteruit, geblokkeerd door de reling, en haar lippen gaan een beetje open. Ik buig mijn hoofd om mijn lippen dicht bij de hare te brengen en peil haar reactie. Haar ademhaling verdiept zich...