Hoofdstuk 6 Scheiden voor hem
Evelyn kroop dichter tegen Christopher aan. "Hope, trek je niets van mij aan. Ik heb vandaag niet gereden, dus ik moest Christopher vragen om me naar huis te brengen. Je weet hoe hij is - altijd bezorgd. Weet je nog je huwelijksnacht? Hij hoorde dat ik in de problemen zat en liet jou achter om de hele nacht bij mij te blijven."
"Evelyn!" Christopher's gezicht betrok, zijn stem scherp.
Ik staarde naar Christopher, met een brok in mijn keel. Tranen welden op in mijn ogen.
Christopher, die er ongewoon gespannen uitzag, zei: "Hope..."
"Die nacht, ging je naar haar?" Mijn stem brak, nauwelijks in staat om de tranen tegen te houden.
Ondanks hoe goed het nu ging met Christopher, bleef de pijn van zijn afwezigheid op onze huwelijksnacht door een mysterieuze telefoontje, drie jaar later, nog steeds hangen.
Evelyn sloeg haar hand voor haar mond, geschokt. "Hope, ik dacht niet dat het je iets kon schelen. Zelfs tijdens je huwelijksreis kwam hij eerder terug om bij mij te zijn. Ik dacht dat je het wist."
"Ben je gek, Evelyn?" Christopher's gezicht was stormachtig, woede straalde van hem af.
"Oké, oké, het spijt me. Hoe kon ik weten dat je het haar niet had verteld?" Evelyn verontschuldigde zich, maar haar toon was doordrenkt van vertrouwdheid.
Plotseling klonk een bekende stem. "Hope, waarom blijf je bij de deur hangen? Kom binnen!"
Bentley, leunend op zijn wandelstok, wenkte me met een warme glimlach. "Kom, ik heb iets om je te laten zien."
Tranen dreigden over te lopen terwijl de frustraties van de afgelopen dagen me in één keer overmanden. Ik keek snel naar beneden om mijn verdriet te verbergen.
"Bentley, Hope is terug," kondigde iemand aan.
Iedereen zei dat Bentley streng en controlerend was, altijd probeerde hij Christopher's leven te leiden. Maar voor mij was hij de aardigste persoon ter wereld.
Bentley had mijn huwelijk met Christopher geregeld. Toen Charlie me niet mocht, stond Bentley altijd voor me op. Hij zei vaak dat ik degene was over wie hij zich het meest zorgen maakte.
Als Bentley nog leefde, had hij niet aardiger voor me kunnen zijn.
Bentley doorzag me meteen. "Heeft Christopher je lastiggevallen?" Zijn snor trilde, klaar om me te verdedigen.
"Nee, niets van dat." Ik wilde niet dat Bentley zich zorgen maakte, dus trok ik hem naar binnen. "Het waait hier. Voel je je goed?"
Hoewel ik probeerde Christopher te beschermen, betrok Bentley's gezicht toen hij Christopher en Evelyn samen zag. Maar met zoveel mensen om ons heen, hield hij zich in.
Voor het diner begon, vroeg Evelyn zielig aan Charlie of ze de eerste dans met Christopher mocht hebben.
"Hope, jij en Christopher hebben genoeg tijd samen. Als je niet met hem getrouwd was, zou Evelyn niet alleen zijn. Ze is tenslotte zijn zus. Je moet ze wat ruimte geven."
Charlie's schaamteloze woorden lieten me versteld staan. Wat voor vader moedigt zijn schoondochter aan om haar man naar een andere vrouw te duwen?
Christopher, zoals gewoonlijk, keek kalm, wat me alleen maar bozer maakte. Ik forceerde een glimlach en zei: "Perfect, ik ben vandaag uitgeput. Laat Evelyn de eerste dans met Christopher hebben."
Christopher wierp een blik op me, maar liet Evelyn zijn arm nemen en leidde haar naar de dansvloer.
Lichten, alcohol, mooie mensen en een deinende menigte. Dit feest georganiseerd door de familie Valence had niets te maken met Bentley's verjaardag. Bentley had veel compromissen gesloten voor het succes van de Valence Groep.
Met een glas champagne in mijn hand, pikte ik wat van het buffet. Ik had de hele dag niet gegeten, dankzij Evelyn, en nu had ik eindelijk honger.
"Een mooie dame zoals jij, mag ik deze dans?" Een man, rond de dertig, met een charmante uitstraling en beleefde toon, benaderde me.
Ik liet hem mijn trouwring zien. "Sorry, ik ben getrouwd."
Hij glimlachte warm. "Het is maar een dans. We willen zo'n mooie avond toch niet verspillen?"
Christopher bleef vanuit de dansvloer naar ons kijken, maar hij bleef dicht bij Evelyn.
Ik legde mijn hand in die van de man. "Goed, laten we dansen."
We draaiden naar het midden van de dansvloer, slechts een paar stappen van Christopher en Evelyn vandaan.
Halverwege de dans verloor Christopher zijn geduld. Hij draaide zich naar mijn danspartner en zei: "Sorry, mag ik mijn vrouw terug?"
Hij trok me in zijn armen en duwde Evelyn opzij.
Het zien van Evelyn's zure uitdrukking vrolijkte me op. "Wat, klaar met je Evelyn?"
"Jaloers?" Hij verstevigde zijn greep. "Ik ben helemaal van jou. Waar maak je je zorgen over?"
Elke keer dat Christopher liet zien dat hij om me gaf, viel ik dieper. Het was alsof ik onder een betovering was. Net toen ik iets wilde zeggen, verschoof Christopher's blik, en ik zag Evelyn naar ons toe lopen, tranen stroomden over haar gezicht.
Evelyn stond daar, stil huilend, en de emotionele strijd tussen hen maakte me uitgeput. Ik wilde naar boven gaan en een kamer zoeken om te rusten, maar toen snauwde Christopher naar Evelyn, "Wat wil je in godsnaam? Is dit niet al rommelig genoeg?" Zijn toon was scherp en agressief.
Ik had hem alleen zo gezien op het werk. Evelyn, niet langer kalm, huilde en smeekte. "Je geeft mij de schuld, maar ik ben jaloers. Ik kan er niets aan doen!"
"Evelyn, zij is mijn vrouw. Wat voor recht heb jij om jaloers te zijn?" Christopher kaatste terug, zijn stem ijzig.
Christopher die me verdedigde voor Evelyn, en me erkende als zijn vrouw, gaf me een sprankje hoop. Misschien gaf hij nog steeds om mij en onze baby. Ik raakte de zwangerschapstestresultaten aan die verborgen waren in mijn jurk en besloot te spreken. "Christopher, ik moet je iets vertellen..."
(Ik raad een meeslepend boek aan dat ik drie dagen en nachten niet kon wegleggen. Het is ongelooflijk boeiend en een must-read. De titel van het boek is "Gemakkelijk Scheiden, Moeilijk Hertrouwen". Je kunt het vinden door ernaar te zoeken in de zoekbalk.
Hier is de samenvatting van het boek:
Mijn man werd verliefd op een andere vrouw en wilde scheiden. Ik stemde toe.
Scheiden was gemakkelijk, maar weer bij elkaar komen zal niet zo eenvoudig zijn.
Na de scheiding ontdekte mijn ex-man dat ik de dochter van een rijke familie ben. Hij werd opnieuw verliefd op me en knielde zelfs om me te smeken om opnieuw met hem te trouwen.
Hierop had ik maar één woord: "Rot op!")