Hoofdstuk 5 De echte mevrouw Valence
Vijftien procent. Dat is bijna net zoveel als de grootste aandeelhouders in het bedrijf.
Maar Christopher stemde zonder aarzeling toe, en voegde zelfs nog eens vijf procent extra toe. Geen moment van twijfel.
Ik had nooit verwacht dat hij ja zou zeggen. Voor de meesten ben ik gewoon een doorsnee vrouw die in rijkdom trouwt.
Christopher's vader, Charlie Valence, dacht dat zeker. Zijn vrienden ook. En Christopher zelf? Hij is moeilijker te doorgronden.
Ik verzachtte mijn blik, mijn ogen op de zijne gericht. "Meen je dat echt? Papa zal het niet goedkeuren."
Hij sloeg zijn armen om me heen en ademde diep in. "Je bent geen buitenstaander. Bovendien, in de familie Valence bepaal ik de regels."
Ik moest toegeven, geld is een machtig iets. Vijftien procent van de aandelen van de Valence Group doofden gemakkelijk mijn ochtendwoede.
Er zit wijsheid in het idee: Een man die geld aan je uitgeeft, houdt misschien niet van je, maar een man die dat niet doet, houdt zeker niet van je.
Een plotselinge drang om te vergelijken overviel me. Ik glimlachte, "En Evelyn? Zou je haar hetzelfde geven?"
Christopher aarzelde even, maar antwoordde toen resoluut, "Nee. Juridisch gezien heeft Evelyn geen aanspraak op de Valence Group. Het enige wat ik haar kan geven is een baan."
Hij trok me dicht tegen zich aan, zijn stem kalm boven mijn hoofd. "Ik laat Donald Quill vanmiddag de overdrachtsovereenkomst brengen. Je was indrukwekkend vandaag. Ik wist niet dat je bevriend was met meneer Grimaldi."
"Er is veel dat je niet weet," zei ik, terwijl ik met mijn ogen rolde. "Ik zal met Valencia praten. Hopelijk verpesten de gebeurtenissen van vandaag hun samenwerking met de Valence Group niet."
"Dank je, schat." Hij gaf me een kus. "Vanavond is Bentley's 80ste verjaardag. We moeten naar het landhuis van de familie Valence. Ik zie je na het werk op de parkeerplaats."
"Begrepen."
Ik was niet van plan om te weigeren. Een gedachte schoot door mijn hoofd en ik nam een besluit. "Lieverd, ik heb vanavond een verrassing voor je."
Een paar dagen geleden maakte zijn leugen over de ketting me onzeker of ik hem over de zwangerschap moest vertellen.
Maar aangezien hij het verschil tussen mij en Evelyn kent, moet ik het niet geheim houden.
Nadat Christopher vertrok, klopte er opnieuw iemand op mijn kantoor deur.
Elissa kwam voorzichtig binnen, met een conflicterende blik. "Hope, gaat het wel goed met je?"
"Nu wel." Met die aandelen zou ik nooit zoveel kunnen verdienen als design director.
Elissa was verontwaardigd. "Met jou gaat het misschien goed, maar Evelyn is in de zevende hemel. Ze kwam net binnen als de nieuwe design director. Kun je het geloven? Hope, jij en Christopher..."
Ze viel stil, misschien herinnerde ze zich het "vergeet-je-gevoelens" water dat ik in de pauzeruimte dronk. Ze besefte eindelijk dat er iets veranderd was in mijn huwelijk met Christopher.
Ik vertelde Elissa alles wat er de afgelopen dagen was gebeurd, terwijl ik zachtjes over mijn buik wreef. "Ik wil dit kind een gelukkig gezin geven, dus ik zal mijn best doen om de zaken met Christopher op te lossen. Maar als hij me verraadt, blijf ik niet."
Elissa's ogen vulden zich met tranen. "Hope, ik steun wat je ook besluit! Maak je geen zorgen over de baby. Zolang ik er ben, zullen jullie twee nooit iets tekortkomen."
Haar woorden verwarmden mijn hart. Elissa's vriendschap was een kostbaar bezit.
Tegen de avond stopte ik de resultaten van de zwangerschapstest in mijn tas, klaar om Christopher te vertellen dat hij vader zou worden.
De lift bracht me rechtstreeks naar de ondergrondse parkeergarage, en ik vond gemakkelijk de zwarte Bugatti.
Na bijna een half uur wachten, was er nog steeds geen teken van Christopher. In plaats daarvan kwam zijn assistent, Donald Quill, haastig aan.
Donald opende de achterdeur en gebaarde dat ik moest instappen. Vervolgens nam hij plaats achter het stuur en overhandigde me een overeenkomst. "Meneer Valence had een dringende zaak. Hij vroeg me om je naar huis te brengen. Dit is de aandelenoverdrachtsovereenkomst. Het is in tweevoud, en meneer Valence heeft het al ondertekend. Je hoeft alleen jouw exemplaar te ondertekenen en te bewaren."
"Prima."
Ik bladerde snel door de overeenkomst, zette mijn handtekening en gaf een exemplaar terug aan Donald met een beleefde glimlach. "Bedankt voor de moeite."
Met de herfst in aantocht werden de dagen korter en de nachten langer.
Tegen de tijd dat de auto het landhuis van de familie Valence bereikte, was de schemering al gevallen.
Het huis was versierd met verjaardagsdecoraties, wat een feestelijke sfeer creëerde.
Nadat Donald de auto had geparkeerd, pakte ik mijn tas en stapte uit.
Bij de ingang stond Christopher in een driedelig pak, zijn haar perfect naar achteren gekamd, wat zijn knappe trekken benadrukte. Hij was omringd door gasten, voornamelijk partners van de Valence Group, die beleefdheden uitwisselden.
"Meneer Valence, u bent zo jong en succesvol. De Valence Group heeft onder uw leiding gebloeid."
Dus, Christopher's dringende zaak was het spelen van gastheer. Ik grinnikte in mezelf en was van plan naar hem toe te lopen toen ik Evelyn haar armen om de zijne zag slaan.
Evelyn, die er helemaal uitzag als de dame des huizes, voegde zich naadloos bij hun gesprek. "Hallo, welkom."
De gasten, die niet wisten wie de vrouw van Christopher was, gingen ervan uit dat Evelyn mevrouw Valence was.
"Oh mijn god, mevrouw Valence is zo elegant en mooi. Meneer Valence, u bent een gelukkig man."
Christopher's uitdrukking bleef neutraal, hij ontkende het niet, terwijl hij hen naar de feestzaal leidde. "Deze kant op, alstublieft."
Ik kon het niet laten om stilletjes te lachen en liep naar Christopher toe, mijn stem druipend van sarcasme. "Dus, dit is de beroemde mevrouw Valence?"
Christopher zag me en wilde iets zeggen, maar ik onderbrak hem. "Meneer Valence, u noemde niet dat u een vrouw had toen u gisteravond in mijn bed lag."