HOOFDSTUK VIJF: BELLAMY HUNTER
Hoe meer meneer Wayne de stappen volgde, hoe meer zijn indruk van Ariel verbeterde. Het leek erop dat hij haar verkeerd had ingeschat. De stappen die Ariel op het bord had geschreven waren eenvoudiger en makkelijker te begrijpen dan de methode die hij had gebruikt om hen bijles te geven. Meneer Wayne was niet de enige die verbaasd was over Ariel's methoden. Een coole en knappe jongen, Alan, die altijd de beste was in wiskunde, staarde ook vol verbazing naar wat Ariel had geschreven. Deze som had hem al een tijdje hoofdbrekens bezorgd. 'Dus zo moest het opgelost worden?' Zijn indruk van Ariel maakte een volledige ommezwaai. Hij had haar echt onderschat. Hij dacht ook dat ze alleen maar een mooi gezichtje was zonder hersens en alleen maar wist hoe ze problemen moest veroorzaken.
Meneer Wayne's houding veranderde drastisch. De persoon die een gezicht had zo donker als de bodem van een pot wanneer hij Ariel onder ogen kwam, had plotseling een grote glimlach vol vleierij op zijn gezicht wanneer hij haar aankeek. Deze verandering verraste en verwarde Ariel. Ze vroeg zich af hoe iemands humeur zo drastisch kon veranderen in slechts een paar minuten. De stille klas werd plotseling gevuld met het applaus van meneer Wayne. Die leerlingen die zich verkneukelden bij de gedachte dat Ariel zichzelf zou belachelijk maken, stonden met stomheid geslagen toen ze de leraar voor haar zagen klappen.
"Wow, indrukwekkend! Heel goed! Ariel, kun je ons uitleggen hoe je tot dit antwoord bent gekomen?" vroeg de leraar, zijn ogen glinsterend alsof hij een godin had gezien.
"Ja, leraar," antwoordde Ariel. Ze zuchtte inwendig. Het leek erop dat ze een laag profiel moest houden. Ze wilde geen onnodige aandacht trekken. Blijkbaar had ze al twee fans gewonnen. Ze concentreerde zich op het stap voor stap uitleggen van alles. Ze stond ook toe dat degenen die vragen hadden, deze stelden. Haar aanwezigheid alleen al had ieders aandacht getrokken. Ze nam weer plaats nadat ze klaar was.
"Wow! Zo cool…" Fatty bewonderde opnieuw.
"Mijn tafelgenoot is zo charmant en mooi," dacht Maya hardop.
"Hmph, dat was gewoon puur geluk, denk je dat ze een genie is?" snoof Sophie en draaide haar gezicht weg. Nou, Sophie was woedend en jaloers. Al die tijd, terwijl Ariel de show stal, had Sophie haar crush Alan in de gaten gehouden. Ze kon de verbazing in zijn ogen zien, zelfs toen hij naar Ariel keek terwijl ze de formules uitlegde. Ze vond dat het allemaal Ariel's schuld was. Haar verschijning op school veroorzaakte haar al veel pijn.
"Ariel, geef me niet de schuld dat ik meedogenloos ben," mompelde Sophie terwijl ze haar vuisten balde van woede en haat.
Die dag had Ariel spijt dat ze hen de som op het bord had geleerd. Mensen bleven haar lastigvallen vanaf het moment dat de les eindigde tot het tijd was om naar huis te gaan. Er zat een meisje dat er saai en somber uitzag in de hoek van de klas. Ze bleef nerveus naar Ariel kijken uit angst dat ze betrapt zou worden op staren. Plotseling verzamelde ze al haar moed en liep naar Ariel's bureau en klopte zachtjes op het blad. Ariel hief haar hoofd op uit haar kluisje en keek naar de persoon die op haar bureau klopte. Ze zag een meisje dat haar hoofd gebogen hield en een pony had die haar voorhoofd bedekte. Ze deed haar best om de zenuwen die haar bekropen te bedwingen.
"Hallo, hoe kan ik je helpen?" vroeg Ariel zachtjes aan het meisje.
"Mijn naam is Alicia, zou je me alsjeblieft kunnen uitleggen hoe dit gedaan moet worden?" vroeg Alicia zachtjes terwijl ze wees naar de vraag in het boek dat ze had meegenomen.
"Oh zeker, kom hier zitten," zei Ariel tegen haar terwijl ze op Maya's lege stoel klopte.
Ze gingen zitten en Ariel begon met de bijles. Alicia keek naar Ariel's mooie en geconcentreerde profiel en raakte een beetje in de war. Ze wist echt hoe ze mensen moest onderwijzen.
"Heb je het begrepen?" vroeg Ariel nieuwsgierig.
"Ja, dank je. Uhm.. Mag ik naar je toe komen als ik moeite heb met het oplossen van sommen?" vroeg Alicia aarzelend. Ze was er zeker van dat Ariel haar verzoek zou afwijzen.
"Zeker," accepteerde Ariel zonder met haar ogen te knipperen. Dit verbaasde Alicia zo erg.
"Huh? Oké, dank je wel." zei Alicia terwijl ze verlegen wegrende. Ariel was geamuseerd door haar acties. Ze schudde alleen maar haar hoofd en glimlachte.
Bij de schoolpoort in de avond voelde Ariel dat iemand haar volgde. Omdat dat het geval was, besloot ze eerst van de achtervolger af te komen voordat ze in de auto van de familie Hovstad stapte. Ze leidde de achtervolger naar een verlaten en rustige plek. In een auto, op een onopvallende plek, zat een koude, knappe en afstandelijke man dit stilletjes te bekijken. Hij reed toevallig langs toen hij een groep van zes meisjes zag, elk met een knuppel, die een eenzaam meisje naar de verlaten plek volgden. Het meisje leek onverschillig, aangezien ze hen nonchalant had aangekeken en doorgelopen was. Dit wekte de interesse van de man, dus vroeg hij zijn assistent om de auto te stoppen.
"Meneer, moeten we haar helpen?" vroeg de assistent, meneer Liam, bezorgd.
"Geen behoefte! Wat heeft dat met ons te maken?" vroeg de man kil en keek scherp naar de assistent, die onmiddellijk zijn mond hield. Hij bleef de show buiten bekijken.
De naam van de man was Bellamy Hunter. Hij stond bekend als koud en meedogenloos in de zakenwereld. Hij was ook de knapste vrijgezel in Ocean City. In de zakenwereld was hij de jongste en rijkste miljardair. Zijn methoden om met mensen om te gaan die hem beledigd hadden, werden altijd als verraderlijk beschouwd. Hij was over het algemeen een zeer gevreesde man.
Ariel, aan de andere kant, had een doodlopende weg bereikt. Ze werd plotseling omringd door zes woest uitziende meisjes, elk met een knuppel en klaar om toe te slaan. Ariel leek hulpeloos met haar dunne figuur omringd. De meisjes hieven plotseling hun knuppels tegelijk zonder waarschuwing.