HOOFDSTUK VIER: DE NIEUWE STUDENT.
"Verdomme! Waar komt deze engel vandaan?!" vroeg dikke Joe verbaasd.
"OMG! Ze is net een godin!" Een ander schattig en vrolijk meisje, Maya, slaakte een kreet van verbazing. Haar ogen schitterden als sterren. Ze had echt een zwak voor knappe mensen.
"Shh! Iedereen stil, ik wil jullie een nieuwe leerling voorstellen," zei meneer Roy terwijl hij Ariel wenkte om de klas binnen te komen.
"Nieuwe leerling, stel jezelf even voor," zei hij zachtjes tegen Ariel.
Een slanke gestalte verscheen plotseling in het zicht van iedereen. Ze had lange benen die er ongelooflijk sexy uitzagen. Het Anderson-uniform paste haar perfect. Ze had haar colbert nonchalant over haar schouders gedrapeerd. Ze zag eruit als een godin, totaal verbluffend, terwijl ze daar stond.
"Verdorie! Ze is nog mooier dan onze schoolkoningin!" zei een jongen uit de achterste rij.
"Dat klopt. De schoolkoningin kan niet eens aan haar tippen," zei een andere jongen.
"Stil!" beval meneer Roy.
"Hallo, ik ben Ariel Hovstad," zei Ariel simpelweg.
Was dat alles? De leerlingen staarden haar aan.
"Zo cooool..." dacht dikke Joe hardop.
"Verdomme, dikke! Je kwijlt!" Dikke's tafelgenoot gaf hem een klap op zijn achterhoofd. Dikke ontwaakte uit zijn droom en veegde snel de hoeken van zijn mond af. Inderdaad, hij vond speeksel op zijn hand. Verdomme! Wat was dat? Dikke wenste dat er een gat was waar hij zich in kon verstoppen.
"Ariel, ga daar zitten," zei meneer Roy terwijl hij wees naar een lege stoel naast Maya.
Ariel liep naar de stoel en ging naast Maya zitten. Ze voelde dat iemand naar haar staarde. Aangezien de blik niet kwaadaardig was, liet ze het toe. De persoon die naar haar staarde was niemand minder dan haar tafelgenoot, Maya. Ariel vond het amusant omdat ze de innerlijke strijd van Maya kon voelen. Ze wilde een gesprek beginnen maar aarzelde. Uiteindelijk verzamelde Maya al haar moed en stak haar hand uit naar Ariel.
"Hoi, ik ben Maya, je tafelgenoot vanaf nu." Ariel keek naar de blos op Maya's gezicht en vond haar echt schattig.
"Ik ben Ariel, leuk je te ontmoeten," zei Ariel terwijl ze de uitgestoken hand schudde.
'OMG! Haar hand is zo mooi. Wauw! Kijk naar die lange en slanke vingers! Verdomme, waar ben ik de fout ingegaan?' Maya keek naar haar mollige hand en klaagde inwendig.
"Oké, tijd voor onze wiskundeles, iedereen, let op," zei de leraar, meneer Wayne, terwijl hij hard op de tafel sloeg om ieders aandacht te krijgen.
Iedereen haalde hun boeken tevoorschijn en deed alsof ze aandachtig luisterden, maar ze wierpen steeds blikken op Ariel, die zonder zich iets aan te trekken van wat anderen zouden denken of zeggen, op haar kluisje lag te slapen. Meneer Wayne werd nog bozer toen hij dit zag. Hij wist dat ze slechts een mooi gezichtje was, maar hij had niet verwacht dat ze zo respectloos zou zijn. Hoe kon ze slapen terwijl hij lesgaf? Was dat niet hetzelfde als hem belachelijk maken? Plotseling,
"De nieuwe leerling, kom naar voren en laat ons zien hoe je dit probleem oplost!" beval hij fel.
Ariel was net een dutje aan het doen toen ze iemand haar naam hoorde roepen. Ze draaide zich om en keek vragend naar Maya, die haar wakker had geschud.
"De leraar wil dat je naar voren komt en ons laat zien hoe je die som oplost," legde Maya zachtjes uit.
'Oh, dus dat was het.' Ariel begreep nu de hele situatie. Ze stond op het punt om op te staan en naar het bord te lopen toen een schattige, mollige hand de hare vastpakte.
"Zal het wel goed gaan?" vroeg Maya bezorgd.
"Maak je geen zorgen, het komt goed," zei Ariel terwijl ze Maya's schouder geruststellend klopte. Maya was even sprakeloos na het ontvangen van Ariel's stralende glimlach. Het was zo helder dat Maya haar eigen reflectie erin kon zien. Die glimlach maakte Maya, die zo bezorgd was om Ariel, kalm. Sommige mensen wachtten erop dat ze zichzelf voor schut zou zetten, vooral de wiskundeleraar.
Ariel voelde diepe haat uitstralen van meneer Wayne. Ze begreep niet waarom hij zo'n hekel aan haar had, dus koos ze ervoor het te negeren. Ariel pakte de marker die op de tafel lag en begon op het bord te schrijven. Ariel's handschrift was zo mooi. Ze schreef dikke, goed omlijnde en stevige cijfers en letters. Ze waren zo aangenaam om naar te kijken.
"Hmpf! Wat is daar nou zo bijzonder aan? Wat maakt het uit als haar handschrift mooi is? Ze schrijft toch onzin," zei Sophie sarcastisch.
Sophie kwam uit een militaire familie, dus ze was goed getraind en werd daardoor een pestkop. Ze had zelfs handlangers die altijd het vuile werk voor haar deden. Waarom haatte ze Ariel? Omdat haar crush, die haar nooit een blik waardig had gekeurd, sinds Ariel de klas was binnengekomen, steeds naar Ariel keek. Het was allemaal Ariel's schuld. Als ze niet naar de Anderson middelbare school was gekomen, had Sophie tenminste een vriendje kunnen vinden, maar haar plan was door Ariel's aanwezigheid verpest. Ze moest haar een lesje leren.
"Leraar, ik ben klaar," zei Ariel terwijl ze denkbeeldig vuil van haar handen klopte.
"Kniel! Je weet alleen maar hoe je moet slapen!" beval de leraar haar zonder te kijken naar wat ze had geschreven.
"Meneer, waarom kijkt u niet eerst even?" vroeg Ariel speels.
"Wat valt er te kijken? Jij-" plotseling werd de leraar nieuwsgierig en begon de stappen te volgen die Ariel had geschreven. Hoe meer hij naar de stappen keek, hoe serieuzer zijn uitdrukking werd. Hij sperde plotseling zijn ogen wijd open.