Hoofdstuk 2 Hoe durf je me te verraden!
"Zijn ze samen?" Michaels stem was laag, gevuld met onrust en jaloezie. Hij kon niet geloven dat Olivia zo dicht bij Samuel kon zijn.
Olivia had gezegd dat ze Michael leuk vond, maar hier was ze, zo intiem met Samuel. Michael dacht bij zichzelf: 'Is dit haar idee van leuk vinden? Wat goedkoop!'
Grace merkte Michaels verandering in stemming op en volgde zijn blik, zich verbaasd voelend. "Wat is er aan de hand?"
"Niets," zei Michael, zijn woede onderdrukkend, maar zijn toon was kil. De emoties die in zijn hart opborrelden maakten het moeilijk voor hem om kalm te blijven, zijn gedachten speelden constant Olivia's smeekbeden en tranen af op de dag van hun scheiding.
Ondertussen keek Isabella naar het kleurrijke vuurwerk en de overdreven "Gefeliciteerd" boodschap, zich een beetje beschaamd voelend.
"Daniels smaak is echt iets bijzonders." Isabella schudde haar hoofd, maar haar hart voelde warm aan.
"Denk aan de waardeloze cadeaus die je door de jaren heen hebt gekregen; dit is een grote stap vooruit." Samuel sloeg zijn arm om Isabella's schouder en trok haar zachtjes in zijn omhelzing. "De cadeaus van vandaag zijn nog maar het begin. Iedereen heeft meer voor je voorbereid, je kamer staat vol. Isabella, veel mensen houden van je. Bewaar je liefde en tijd voor degenen die het verdienen."
Isabella voelde plotseling een golf van emotie, diep geraakt. "Zelfs zo, ik zal je niet vergeven voor het opzetten van mij," Isabella veegde haar tranen weg en zei met een speelse glimlach, "Je pas gescheiden zus meenemen om naar het vuurwerk te kijken, je bent echt mijn goede broer, nietwaar?"
"Je bent zo ondeugend." Samuel tikte zachtjes op Isabella's neus, een tafereel dat Michael en Grace van een afstand zagen.
Michaels woede kon niet langer worden ingehouden, en Grace, die Isabella en Samuel zag, deed alsof ze onschuldig was en vroeg: "Is dat Olivia? Wie is die man bij haar? Hij komt me bekend voor, en ze lijken erg close."
Het vuurwerk bleef schitterend bloeien in de nachtelijke hemel, maar Michael had er geen zin in. Hij kon zijn woede niet onderdrukken en liep recht op Isabella af, zijn stem gevuld met overweldigende woede. "Hoe durf je me te verraden, Olivia!"
Isabella was verbijsterd door Michaels plotselinge uitbarsting. Geschokt voelde ze een golf van verzet door zich heen gaan. "Verraden? Serieus, Michael? Wie was de eerste die ons huwelijk verpestte?" Isabella schoot terug, haar stem druipend van lang begraven wrok en woede.
"Michael, dat is genoeg!" Samuel stapte ertussen, Isabella beschermend. Hij wendde zich zachtjes tot haar en zei: "Deze eikel heeft net onze goede stemming verpest. Laten we hier weggaan." Isabella knikte en begon zich om te draaien.
"Waag het niet om weg te gaan!" gromde Michael, zijn emoties spiralerend, gevoed door de steek van verraad. Hij reikte uit om Isabella tegen te houden, maar Samuel blokkeerde hem. Samuel keek Michael aan, standvastig.
"Olivia, goed gedaan. Wil je uitleggen wie deze man is?" Michaels gezicht was koud en dreigend.
Samuel reageerde koel: "Meneer Johnson, het lijkt erop dat uw geheugen u in de steek laat." Hij hield Isabella dichterbij, een kalme glimlach spelend op zijn lippen. "We zijn elkaar meer dan eens tegengekomen in de zakenwereld."
"Olivia, antwoord me." Michael negeerde Samuel en drong aan.
"We zijn al gescheiden, meneer Johnson. Het gaat u niets aan," antwoordde Isabella vastberaden, "Ik wil je nooit meer zien!"
Haar stem trilde lichtjes. Dertien jaar liefde, verbrijzeld door Michael zelf. Ze liep zij aan zij met Samuel, waardoor Michael het gevoel had dat de hele wereld hem op dat moment buitensloot.
"Je kunt niet zomaar weggaan!" Michael voelde een golf van paniek, wanhopig om hen in te halen. "We zijn nog niet officieel gescheiden, en je ziet al iemand anders?"
"We zijn nog niet officieel gescheiden, maar Grace kan niet wachten om met je te trouwen. Ik zag je met haar en zei niets. Wat recht heb je om mij te stoppen met daten?" Isabella's haar wapperde in de wind, haar rode lippen krulden in een spottende glimlach, mooier dan Michael ooit had gezien, met een felle uitdaging. "Jij mag daten, maar ik niet?"
Isabella's scherpe toon liet Michael verbijsterd achter. De gewoonlijk gehoorzame Isabella stond op tegen hem! Net toen riep Grace uit van pijn, "Mijn voet!"
Michaels aandacht werd naar de kreet getrokken, een complexe uitdrukking gleed over zijn gezicht. "Grace, wat is er aan de hand?" Hij draaide zich om, niet realiserend dat Isabella en Samuel hun ontsnapping maakten.
"Het gaat wel, ik heb mijn enkel een beetje verstuikt." Grace forceerde een glimlach, probeerde ontspannen te klinken. Maar haar gedachten raasden met zorgen over Michael. Ze kon Isabella en Michael geen enkele kans geven om weer bij elkaar te komen!
"Ik breng je naar het ziekenhuis." Na Grace gerustgesteld te hebben, keek Michael om zich heen, maar Isabella was weg. Hij voelde een steek van verlies, zijn gedachten flitsten met beelden van Isabella, vermengd met woede en tranen.