Hoofdstuk 8: Sommer en Lily
Een maand later
Lily gaf Ana een knuffel voordat ze haar nieuwe favoriete les verliet. Ze had ontdekt hoeveel ze eigenlijk van wetenschap hield nu iedereen haar met rust liet. Ze liep door de gang naar de gymzaal, waar Gregory naar haar knipoogde terwijl hij begon met het afroepen van de namen. Toen ze uit de kleedkamers kwam, knikte hij met zijn hoofd naar de matten die alleen voor haar waren klaargelegd. Ze ging zitten en begon met haar rekoefeningen terwijl Gregory de andere leerlingen rondjes om de gymzaal liet rennen. Ze begon bij haar enkel, draaide hem rond, wees hem naar haar gezicht, en kantelde hem vervolgens naar de vloer. Daarna boog ze haar knie en begon haar been naar achteren te trekken, waarbij ze haar voet van de vloer tilde en deze twintig seconden vasthield. Na een set van tien stond ze op en begon naar haar voeten te reiken.
Gregory kwam naar haar toe en duwde zachtjes op haar rug. Ze voelde haar rug meer strekken en haar dijen werden strak. Ze haalde diep adem en toen hij haar losliet, rolde ze met haar schouders.
"Die doet nog steeds pijn," mompelde ze.
"Ik weet het, maar weet je nog waar je begon? Je kon niet eens buigen om je knieën te bereiken. Je kunt nu bijna je handen op de vloer leggen. Je doet het echt goed, Lily." Hij drukte zijn vinger op haar neus. "Binnenkort, kleintje, ren je rondjes om de anderen heen."
Ze keek naar hen. "Ik zou al blij zijn als ik één rondje kon rennen zonder te vallen."
Hij leunde tegen de muur. "Is dat je doel?"
"Ja."
"Oké, dan. Kom op."
Hij nam haar mee naar de lijn die als het rondje werd beschouwd. "Wacht hier."
Ze keek nieuwsgierig toe terwijl hij terug naar zijn kantoor jogde. Hij kwam terug met een enorme rol tape. Hij liep naar het midden van de gymzaal en plakte een klein vierkantje op de vloer, voordat hij haar riep. Hij kneep in haar schouders.
"Dit is jouw vierkant, Lily. Begin met lopen. Over een paar dagen gaan we versnellen. Volgende week proberen we te joggen en te rennen in dit vierkant. Elke twee weken maken we het groter, totdat je het hele rondje kunt rennen, oké?"
Ze keek rond naar de andere leerlingen die hen in de gaten hielden. "Ze gaan me uitlachen." Ze pauzeerde. "Weet je, het kan me niet schelen. Dank je wel."
Ze begon te lopen, zorgend dat ze hetzelfde tempo aanhield. Rond en rond liep ze dat vierkant. Haar been werd moe, maar ze dwong zichzelf door te lopen tot de bel ging. Gregory viel naast haar in de pas tijdens haar laatste rondje, glimlachend.
"Je hebt het vandaag echt goed gedaan, Lily. Ik ben zo trots op je."
Ze omhelsde hem. "Heel erg bedankt."
"Ga eten. Ik weet dat je honger hebt."
Lily kleedde zich blij om en ging naar de kantine. Ze ging in de rij staan en iedereen wierp haar angstige blikken toe. Ze neuriede zachtjes voor zich uit terwijl ze nadacht over hoeveel haar leven was veranderd. Haar ouders leken meer om haar te geven, ze was enthousiast om naar school te gaan en kinderen deden hun best om haar vriend te zijn. Ze had zich afgezonderd, niet bevriend willen raken met mensen die nooit om haar hadden gegeven voordat de royals naar haar school kwamen. Ze kwam bij de balie en de vrouw erachter schepte voorzichtig salisbury steak en jus op haar bord, gevolgd door aardappelpuree en maïs. Lily glimlachte naar Ethan, die haar glimlach beantwoordde.
"Fijne dag, Lily."
"Dank je. Jij ook."
Ze liep naar de kassière. "Nog iets extra's vandaag, Lilianna?"
Ze keek naar de ijskeuzes van de dag en beet op haar lip. Snickers-ijsrepen. Haar gedachten gingen terug naar de eerste en laatste keer dat ze er een had gehad. Ze zuchtte terwijl ze er een pakte.
"Ja. Mag ik deze? Heb ik genoeg geld op mijn account?"
"Ja. Geniet van je lunch, Lilianna."
Ze liep weg en was op weg naar haar tafel toen ze het gelach van pestkoppen hoorde die hun nieuwste slachtoffer belaagden. Ze draaide haar hoofd om te kijken en fronste. Immi en Kacey zouden het nooit leren. Ze waren het nieuwe meisje aan het pesten dat een paar dagen geleden was overgeplaatst. Lily veranderde haar pad en liep naar de tafel waar het meisje zat. Ze zette haar dienblad harder dan nodig neer, maar het maakte haar punt duidelijk. De meisjes verlieten onmiddellijk de tafel. Lily gaf het huilende meisje een servet en ging zitten.
"Jij bent Sommer, toch?"
"Ja," snikte ze.
Lily glimlachte naar haar. "Ik ben Lily."
Sommer's ogen werden groot. "Jij bent Lily? Zoals dé Lily?"
Ze knikte. "Niet iedereen op deze school is gemeen."
Sommer snoof. "Ja, tuurlijk. Ik heb hier nog niemand ontmoet die dat niet is."
Lily stak haar hand uit en schudde die van Sommer stevig toen ze hem aannam. "Hoi, ik ben Lily en ik ben aardig."
Sommer giechelde. "Hoi. Leuk je te ontmoeten, aardige Lily." Sommer leunde dichterbij. "Is het waar dat je koning Lukas kent?"
Lily's ogen vielen op de ijsreep. "Ja, dat klopt. Heb je honger, Sommer? Ik zie dat je geen lunch hebt."
"Ja. Mijn moeder is vergeten me geld mee te geven."
Lily schoof haar dienblad voor haar, terwijl ze de ijsreep ervan pakte. Ze viel stil terwijl ze langzaam at. Sommer verslond het eten en praatte over de roedel waar ze vandaan kwam. Toen de bel ging, gingen ze hun eigen weg. Lily liep langzaam naar haar volgende les, plotseling het gevoel hebbend dat ze naar huis wilde. Ze ging aan haar bureau zitten en deed haar best om zich te concentreren, maar haar gedachten gingen steeds terug naar de dag dat Lukas haar mee naar de bioscoop had genomen. Ze zuchtte opnieuw. Dit zouden lange drie uur worden.
Na school, terwijl ze wachtte tot Jo haar zou ophalen, kwam Sommer naar haar toe.
"Hé, ik wilde je bedanken."
"Waarvoor?," mompelde Lily.
"Voor de lunch."
"Het is niets."
"Ik heb iets voor je gemaakt."
Lily knipperde verrast. "Echt?"
"Ja."
Ze hield een papieren roos omhoog. Lily nam hem van haar aan en liet haar vingers erover glijden.
"Hij is heel mooi. Dank je wel."
Sommer liet haar zien hoe ze de blaadjes kon openen. "Je moet de namen van de jongens die je zou willen trouwen erin schrijven en dan elke dag een blaadje kiezen. Het laatste blaadje dat overblijft, is degene met wie je gaat trouwen."
Lily kauwde op de binnenkant van haar wang. "Wat gebeurt er als je maar één persoon leuk vindt?"
Sommer glimlachte breed naar haar. "Dan hoef je de blaadjes niet af te trekken."
Een claxon toeterde en Sommer omhelsde haar, voordat ze wegrende.
"Laten we morgen samen lunchen, oké? Ik breng je een van mijn moeders chocoladekoekjes," riep ze over haar schouder.
Jo stapte uit de auto om de deur voor haar open te doen. "Prinses, ben je klaar?"
Ze stapte in de auto en liet haar vingers weer over de bloem glijden.
"Oh, ik weet wat dat zijn! Ik heb er al in geen eeuwigheid een gezien. Heb je de namen al in de blaadjes geschreven?"
Lily glimlachte in zichzelf. "Nee. Dat hoeft niet."
Jo begon meer vragen te stellen, maar Lily negeerde haar. Ze keek uit het raam en glimlachte toen ze Ana haar partner zag kussen. Man, wat zagen ze er gelukkig uit. Ze leunde achterover in de stoel en dacht na over het hebben van dat soort liefde. Ze had niet per se een partner nodig in de traditionele zin, maar ze wilde wel geliefd zijn. Zodra Jo parkeerde, sprong Lily uit de auto. Ze ging naar boven en liep naar het kantoor waarvan ze wist dat haar ouders er waren. Ze aarzelde voor de deur, twijfelend of ze haar nieuws met hen wilde delen of niet. Ze wist dat ze van haar hielden. Of zo leek het de laatste tijd in ieder geval.
Ze dacht alleen niet dat ze begrepen dat mensen anders waren dan shifters en dat ze andere dingen nodig had. Ze beet op haar lip. Ze wilde het met iemand delen. Ze was al lang niet meer zo opgewonden geweest. Ze draaide zich om en ging naar het privé kantoor van haar vader. Ze ging in zijn grote zwarte leren draaistoel zitten en pakte zijn rolodex. Ze bladerde door de namen totdat ze degene vond die ze zocht. Ze pakte zijn telefoon en haar vingers zweefden boven de cijfers. Ze hing op. Ze pakte hem op en legde hem meteen weer neer. Ze slikte en griste de telefoon van de haak. Ze draaide snel het nummer voordat ze haar moed verloor. De telefoon ging één keer over. Twee keer.
"Hallo?"
Ze opende haar mond om te spreken, maar er kwam niets uit.
"Luis? Ben jij het?"
Haar mond bleef open en dicht gaan, als een vis op het droge. De deur ging open en haar moeder kwam binnen. Ze stopte en keek haar boos aan.
"Wat doe je in het kantoor van je vader?"
"Niets," piepte ze terwijl ze ophing.
"Lilianna May Washington, wie heb je gebeld?"
"Niemand, mama. Echt waar," zei ze, bang voor de manier waarop haar moeder naar haar keek.
Ze vernauwde haar ogen naar een trillende Lily. "LILIANNA MAY-"
De telefoon ging. Beiden keken ernaar. Haar moeder pakte hem op.
"Hallo?" Ze luisterde een moment, voordat ze hem boos aan Lily overhandigde. "Het is voor jou."