Hoofdstuk 6
Grace voelde zich ongemakkelijk en kon niet zomaar weglopen, dus forceerde ze een paar neppe lachjes zoals Emily. "Net terug."
De zon scheen fel, en Charles' blik was uitzonderlijk koud, terwijl hij intens naar Grace staarde.
Grace gaf er niets om en keek niet eens naar Charles.
Emily klemde haar hand steviger om Charles' arm, keek nonchalant naar Grace's collega's en zei beleefd: "Gaan jullie lunchen? Charles en ik stonden op het punt om te gaan eten. Waarom gaan we niet samen? Het is in de nabijgelegen Gouden Eetkamer."
"Gouden Eetkamer?" De ogen van haar collega's lichtten op. De Gouden Eetkamer was een van de best beoordeelde restaurants in Zilverlicht Stad. Als gewone werknemers zouden ze waarschijnlijk nooit de kans krijgen om daar te eten.
Grace's uitdrukking veranderde lichtjes, en ze knikte zonder aarzeling. "Natuurlijk." Aangezien Emily een maaltijd aanbood, waarom niet?
Emily was even verbluft, haar neppe glimlach verdween onmiddellijk.
Grace's rode lippen krulden lichtjes. Ze wist dat Emily hen uitnodigde voor de lunch alleen om te laten zien dat ze in chique restaurants kon eten, niet om hen echt te trakteren.
Deze keer wilde Grace Emily irriteren. Ze genoot ervan om Emily's gezicht verwrongen van woede te zien.
Grace pauzeerde, keek naar Charles, die koud naar haar staarde, en vroeg met een glimlach: "Is dat goed? Meneer Montague, u bent heel gul en zou het vast niet erg vinden, toch?"
Charles krulde zijn koude lippen. "Ik vind het niet erg."
Zijn snelle instemming maakte Grace lichtelijk verbaasd. Gezien hoeveel Charles een hekel aan haar heeft, zou hij haar op dit moment toch moeten weigeren? Waarom stemde hij zo gemakkelijk in?
Grace had het expres gevraagd, in de verwachting dat Charles zou weigeren. Zijn weigering zou niet alleen Grace's bedoeling vervullen, maar ook Emily in verlegenheid brengen, twee vliegen in één klap.
Grace had alles berekend, maar had niet verwacht dat Charles zou instemmen. Zou het kunnen dat hij wraak wilde nemen voor de dreiging van gisteravond, of had hij een ander plan?
Grace kon niet achterhalen wat Charles van plan was. Ze haalde diep adem en had geen andere keuze dan te reageren. "Dank u, meneer Montague."
Tien minuten later, in een privéruimte boven in de Gouden Eetkamer, zaten Grace en haar collega's samen, met Emily en Charles tegenover hen.
Misschien was Charles' uitstraling te overweldigend, haar collega's hielden hun hoofd naar beneden, te nerveus om te spreken, en wreven constant over hun vingers.
Sinds ze de privéruimte waren binnengekomen, had Charles koud naar Grace gestaard. Na een tijdje werd Grace geïrriteerd door zijn blik.
Grace haalde haar schouders op en zei sarcastisch: "Meneer Montague, uw verloofde zit hier. Het is niet gepast dat u mij zo blijft aankijken, toch?"
Charles sloeg zijn benen over elkaar, zijn gezicht koud. Hij zei kil: "Het is drie jaar geleden, en je bent nog schaamtelozer geworden!"
Grace lachte, keek op en antwoordde onbevreesd: "Ik moet u bedanken voor de vijftig klappen en het laten knielen om excuses aan te bieden drie jaar geleden."
Bij het horen hiervan vernauwden Charles' koude ogen zich, en een extreme kilte omringde hem.
Misschien door de vermelding van gebeurtenissen uit het verleden, klemde Emily haar tanden en zei: "Grace, je bent eindelijk terug. Laten we het verleden niet oprakelen en Charles van streek maken."
Toen draaide Emily zich naar Charles en zei zachtjes: "Charles, laat het gaan. Ik ben al vergeten dat Grace mijn miskraam heeft veroorzaakt."
Zodra Emily klaar was met praten, werd Charles' gezicht nog donkerder.
Grace kon het niet laten om te lachen en riep haar hypocrisie uit. "Emily, als je dat niet had gezegd, zou meneer Montague waarschijnlijk niet zo boos zijn."
Emily was overrompeld, niet verwachtend dat Grace haar zo zou confronteren.
Voordat Emily kon reageren, ging Grace verder: "Zie je? Zodra je klaar was met praten, werd meneer Montague's gezicht super lelijk."
Emily was sprakeloos en wist niet wat ze moest zeggen.
Charles' gezicht werd nog donkerder en een ijzige sfeer omringde hem.
De kamer voelde alsof de temperatuur tot het vriespunt daalde.
Grace wist dat het verstandig was om haar mond te houden. Hoewel ze anders was dan drie jaar geleden, moest ze nog steeds voorzichtig zijn. Met Charles' temperament zou hij haar niet gemakkelijk laten gaan.
Grace keek op en forceerde een glimlach. "Meneer Montague, gaat het wel goed met u? Waarom ziet u er zo boos uit? Of heb ik iets gezegd dat u irriteerde?"
Charles keek zwijgend naar Grace's act, zijn uitdrukking koud.
Grace voelde een rilling langs haar ruggengraat onder zijn blik en glimlachte hulpeloos. "Meneer Montague, als ik iets verkeerds heb gezegd, geef me dan niet de schuld. Het spijt me."
Terwijl ze sprak, knipoogde Grace naar Charles, zonder enige echte spijt te tonen.
Charles' ogen waren scherp en koud, en hij grijnsde, balancerend op de rand van woede.
Grace's twee collega's hielden hun hoofd naar beneden, trokken hun nek in, te bang om te bewegen of zelfs te ademen.
Zelfs Emily, die aan de zijkant zat, durfde niet te spreken, bang dat de woede op haar zou worden gericht.
Grace forceerde een glimlach, wetende dat ze het ver genoeg had gedreven en Charles niet verder kon provoceren, anders zou ze vandaag niet levend wegkomen.
Ze greep plotseling haar buik, alsof ze pijn had. Ze loog soepel: "Mijn buik doet pijn. Excuseer me, ik moet naar het toilet."
Onder Charles' koude blik stond Grace abrupt op en, uit zijn zicht, knipoogde ze naar haar twee collega's, signalerend dat ze haar moesten volgen.
Zodra Grace haar stoel verliet, bereikte Charles' koude stem haar oren: "Stop!"
Grace stopte instinctief, haar buik vasthoudend. Ze zei haastig: "Sorry, meneer Montague, mijn buik doet echt pijn. Excuseer me."
Zonder Charles de kans te geven om te spreken, draaide Grace zich om en rende weg.
Woede borrelde op in Charles terwijl hij snel opstond, proberend Grace te grijpen. Maar ze was al weggerend, uit het zicht verdwenen.
Charles, woedend, sloeg op de tafel en zag er angstaanjagend uit. "Verdomme!" vloekte hij. Ze is weer ontsnapt!
Charles' plotselinge uitbarsting liet de twee collega's die wilden vertrekken bevroren achter, niet wetend of ze moesten blijven of gaan.
Ondertussen rende Grace terug naar het ontwerpstudio en diende snel haar ontslag in. Het was te gevaarlijk voor haar om Charles haar verblijfplaats te laten weten; ze moest onmiddellijk vertrekken.
Na het verlaten van het ontwerpstudio, belde Grace, met een schuldgevoel, een van haar collega's.
De telefoon ging lang over voordat er werd opgenomen. Grace verlaagde haar stem en vroeg: "Zijn jullie eruit gekomen?"