Deel 4. De malafide beschuldiging
"Ben je gek geworden?!" De Alpha brulde met een schrikwekkend intimiderende stem, waardoor Ava de deken stevig vastgreep om zichzelf te stabiliseren. Haar oren suisden van de intensiteit van zijn stem, waardoor haar hoofd naar beneden zakte. Ze hoopte dat niemand de omega-actie had opgemerkt.
Met een scherpe zucht staarde ze met grote ogen toe hoe de Alpha naar voren gleed om over Dantes verslagen lichaam te staan en in zijn gezicht te blaffen. "Wat dacht je in hemelsnaam toen je een rogue naar ons roedel bracht? Heb je ook maar één seconde nagedacht over hoe dit op de raad zou kunnen overkomen?"
In zijn blinde woede had de Alpha misschien nog niet geregistreerd dat Ava in de kamer stond of dat zij degene was waarover hij het had. Het voelde niet fijn om genegeerd te worden.
Rayly kromp ineen. "Broer, dit is een kliniek. Kun je je stem niet wat zachter houden? Stop met het bang maken van het arme schepsel."
"Nee. Dat zal ik niet doen, Rayly." Hij kneep in de punt van zijn neus, zijn kaak gespannen. "Als een van de roedelleiders moet ik deze rogue die Dante heeft meegebracht ondervragen."
Broer. Oh. Dus ze waren allemaal broers en zussen. Ze kon niet veel gelijkenis tussen hen zien, behalve dezelfde donkerbruine haarkleur en puntige Romeinse neus.
Rayly legde haar hand op haar voorhoofd. "Ik moet nu namens jou mijn excuses aanbieden aan de dokter. Hij zal niet blij zijn." Ze draaide zich naar Ares en gaf hem een smekende blik.
"Ik regel het hier wel." De Alpha met grijze ogen knikte. Rayly straalde naar hem, wierp nog een laatste blik in Ava's richting voordat ze de kamer verliet.
Zodra hun zus weg was, vernauwden Zach's ogen zich tot spleetjes en boorden zich in zijn broer. "Dante, heb je hier een verklaring voor?"
"Ze staat naast je, broer; waarom vraag je het haar niet?"
Ava was al die tijd bewegingloos gebleven, maar met Zach die op haar afkwam als een roofdier, schoof de Omega instinctief naar achteren.
Het verbaasde de roedel-Alpha innig, en hij stopte zijn opmars, starend naar het defensieve schepsel in verbazing. Ze was goed voorbereid om voor haar leven te vechten, maar helaas, toen hun blikken weer kruisten, vielen haar armen nutteloos langs haar zijden, haar hele lichaam niet in staat om de Alpha te bedreigen. Ze staarde hem alleen maar aan zonder een woord te zeggen, terwijl ze alle onverwachte gebeurtenissen die net hadden plaatsgevonden opnieuw afspeelde.
Ze raakte in paniek; voor het eerst in haar drieëntwintigjarige leven had ze een Alpha niet kunnen bedreigen. De Omega zocht wanhopig in haar gedachten naar een oplossing voor dit kolossale probleem toen ze zag dat Zach de resterende afstand tussen hen overbrugde. Ze verstijfde als een boom toen hij gevaarlijk dicht bij haar leunde en diep aan haar nek rook, zijn neusvleugels wijd opengesperd terwijl hij zich terugtrok en een gezicht van beledigde verwarring trok.
"Wat ruik ik aan jou?" ondervroeg Zach, zijn mond vertrokken.
Haar bloed stolde bij die woorden. Had hij het al door? Ava wilde niet geloven dat Zach de remedies in haar hormonen rook; niemand had ze ooit eerder kunnen detecteren, en ze bad dat ze hun potentie niet verloren of iets dergelijks. Het zou kunnen dat ze een tolerantie ontwikkelde, en als dat zo was, was dit een enorm probleem.
Sinds ze ontdekte dat ze een omega was, vroegen haar roedelleden haar om extra voorzorgsmaatregelen te nemen. Net als de rest van de omega's in haar roedel. Ava had haar hitte geblokkeerd met onderdrukkers terwijl ze haar algehele geur verdoofde met neutralisatoren, zich voordoend als een beta zoals ze haar hadden geleerd.
Hadden die kruiden hun kracht verloren? Is dat waarom de rogue haar ware zelf had gedetecteerd? Of misschien zei hij dat alleen om haar bang te maken. Uiteindelijk kon Dante de omega niet herkennen, of hun band, dus ze was veilig.
Ondanks de oprechte zorgen in haar gedachten, reageerde Ava met een onverschillige schouderophaal, hopend dat ze een beeld van onschuld en naïviteit schilderde voor de roedel-Alpha. "Dat is mijn beta-geur."
"Onzin!" gromde Zach, het geluid stuurde rillingen over haar rug. Haar tenen krulden onder de deken. "Verlies van een onderscheidende geur is het eerste teken van een rogue!"
"Ik ben geen rogue!" verklaarde de omega terwijl ze wankelend opstond, grimassend bij de plotselinge hoofdpijn die door haar schedel trok. Ze was opgelucht dat zijn conclusie een andere richting opging. Terwijl ze wankelde, was Dante onmiddellijk aan haar zijde, probeerde Ava te helpen. De omega hield haar hand omhoog, gebruikmakend van het bed als steun. Ze wilde zich niet nog hulpelozer voelen dan ze al deed. Allemaal dankzij de specifieke alpha die niet kon stoppen met schreeuwen.
Zach snoofde slechts.
Wat was dat voor reactie? Waarom geloofde hij haar niet? Wat voor motief zou Ava hebben om over zichzelf te liegen? Vanaf het moment dat hij binnenkwam, merkte ze dat zijn aandacht uitsluitend op zijn broers gericht was. Alsof hij hen probeerde te beschermen tegen iets of iemand. Dat zou de reden kunnen zijn waarom hij zo vijandig tegen haar deed.
"Moet ik je gewoon op je woord geloven, rogue?" Hij snoof, terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Het deed haar ineenkrimpen, bijna terugdeinzen bij de manier waarop hij tegen haar deed. Waarom had hij zo'n moeite om vreemden te vertrouwen?
"Mijn naam is Ava Pearl, en ik ben een beta van een gerenommeerde roedel, Alpha Zach." Ze schraapte haar keel, terwijl ze probeerde zichzelf duidelijker te maken. Met hun dikke geuren die haar hersenen vertroebelden, werd het moeilijk om zich te concentreren. Alles wat ze wilde, was toegeven aan haar basisinstincten en voor haar Alphas neervallen.
De Omega had verhalen gehoord over hun soort die zich bij de eerste ontmoeting aan hun Alphas onderwierpen. Zo sterk zijn de banden tussen partners, vooral triades en kwartetten. De omega's gaan vaak in hitte bij zulke blootstelling aan geuren, en kalmeren pas na geknoopt of gemarkeerd te zijn. Haar wangen kleurden bij dat laatste deel.
Niemand bij zijn volle verstand zou haar verhaal ooit geloven als ze eerlijk zou zijn over haar status. Een omega die in wolfsvorm verandert en een rogue achterna zit? Pfft. Ze zou in plaats daarvan worden opgenomen in het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Of uitgebuit.
Ava had te veel slechte ervaringen gehad om tegen haar oordeel in te gaan en de waarheid te onthullen.
Omega-wolven werden gezien als niets meer dan hulpeloze kleine wezens die niet in staat zijn om zelf te veranderen. Daarom doen de meeste roedels niet eens de moeite om hun omega-kinderen te trainen; in plaats daarvan geven ze hen keukentaken.
"Vertel me dan wat je op ons terrein doet?" gromde Zach tussen zijn tanden door. "Ken je de basisregels niet? Of hebben je ogen de grenzen van ons roedel niet gezien?"
Ares maakte een geluid. "Zach!"
De omega klemde haar kaken op elkaar. Kan hij praten zonder haar in dezelfde adem te beledigen? Ze werd moe van zijn houding. Ava was niet bewust hun territorium binnengekomen. Het was een eerlijke vergissing. Bovendien was Dante degene die haar in bewusteloze staat naar het roedelhuis had gebracht.
"Ik was een rogue aan het achtervolgen toen ik een paar dagen geleden jullie territorium betrad." Ava likte haar lippen. "Hij verdween in het bos en werd nooit meer gevonden. Je moet me geloven. Ik heb geen andere bedoeling om hier te zijn. Mijn roedel is aan de andere kant, maar ik kan de weg terug niet vinden."
Dante humde zachtjes terwijl Zach onder zijn adem snoof. Hij zette een stap in haar richting, waardoor de omega bijna bevroor. "Hoe handig! Alles om je ware identiteit te maskeren, hmm?"
Ava onderdrukte een kreun. Het was alsof ze tegen een rots praatte die niet bewoog, wat ze ook zei. Haar ogen flitsten hulpeloos naar Dante. De Alpha stapte ook naar voren en gaf zijn broer een duwtje.
"Dat is genoeg, broer. Waarom zou ze erover liegen? Ik zag haar aangevallen worden door een rogue in het bos. Hij zou haar hebben gedood als ik er niet op tijd was geweest. Laat het nu los!"
Hij was niet de rogue die ze achtervolgde, maar dat hoefden ze niet te weten—vooral Alpha Zach, die vastbesloten was om haar ongelijk te bewijzen en haar als een rogue te zien. Ava verstijfde toen Zach zich naar haar omdraaide, zijn wenkbrauwen samengetrokken voordat hij een zucht liet ontsnappen.
"Prima! Breng me dan de rogue."
Dante rolde met zijn ogen, zijn mond in een strakke lijn. "Hij is dood, Zach. Je kunt in het bos gaan kijken als je me niet gelooft."
Zijn schouders zakten onmiddellijk bij het snauwende antwoord van een van zijn broers, zijn gezicht verzachtte. Ava was verrast door de plotselinge verandering in zijn houding.
"Ik geloof je."
"Stop dan meteen met deze ondervraging." Dante staarde hem doordringend aan. "Ava was bewusteloos toen ik haar hier bracht en heeft veel rust nodig. Kun je hier nu mee stoppen?"
Alsof er iets tot hem doordrong, durfde Zach er beschaamd uit te zien. Hij draaide zich naar de omega, zijn gezicht uitdrukkingsloos. Geen spoor van spijt op zijn gezicht. "Je kunt nu rusten. Dit is nog niet voorbij. Denk niet dat je hier kunt blijven alleen omdat je hierheen bent gebracht."
Dat was de druppel. Ze kon zijn driftbuien niet langer verdragen. Ava ontmoette zijn blik. "Goed. Ik ben toch niet van plan om in een roedel te blijven met zo'n Alpha."