Hoofdstuk 10
-Emory-
Ik besteed de hele zaterdag aan mezelf verwennen, te beginnen met een lekker lang bad waarin ik exfolieer, scheer en daarna hydrateer. Zodra mijn haar droog is en vastgezet zoals ik het later wil laten golven, begin ik met het zoeken naar een outfit. Ik weet dat Logan zei dat we uit eten gaan, maar hij zei niets over waar. We zouden naar zijn favoriete eetcafé of pizzeria kunnen gaan, of naar een chique restaurant zoals De Librije of Ciel Bleu. Uiteindelijk geef ik het op en stuur ik hem een bericht om het te vragen.
Emory: Het kwam net bij me op dat ik een vraag voor je heb.
Logan: Ik wed dat ik elk antwoord heb dat je nodig hebt ;)
Emory: Heel schattig, maar dit is belangrijk, meneer!
Logan: Oh jee, leven of dood, hè? Vraag maar.
Emory: Ik wil de man-van-mysterie vibe die je hier hebt niet verpesten, maar ik moet het weten zodat ik me niet als een weirdo voel. Is dit een jeans en hakken soort diner of een jurk en hakken soort diner?
Logan: Ik heb gemerkt dat de hakken niet optioneel zijn. Wat als ik je vertelde dat we een wandeltocht gingen maken? Dat doen we niet, maar het zou kunnen gebeuren. Ik zou zeggen... een jurk en hakken. Ik vind je benen toch leuker in je schattige rokjes.
Emory: Advies en voorkeuren genoteerd!
Emory: Overigens, ik zou een wandeltocht op hakken kunnen doen. Ik heb gewoon specifieke hakken voor wandelen. Je moet me echt niet onderschatten als het om mijn Louies gaat. Maar ook, ik ben niet zo'n fan van wandelen om andere redenen.
Logan: Advies en voorkeuren genoteerd
Ik kan Logans lach bijna door de telefoon horen. Ik hou ervan dat we altijd samen lachen. Tot nu toe, in ieder geval. Het is ook vreemd genoeg vleiend om te weten dat hij naar mijn benen heeft gekeken. Blijkbaar doen de hakken hun werk goed! En ik dacht dat ze een verspilling van geld waren. Ik bied in stilte mijn excuses aan mijn favoriete paar aan, die ik vanavond zou dragen, en ga op zoek naar een jurk die mijn benen op hun best laat zien. Uiteindelijk kies ik een zwarte wikkeljurk die goed werkt met mijn rondingen en een diepere halslijn heeft dan ik normaal zou kiezen. Als ik de meisjes niet kan showen tijdens een date met een knappe vent, wanneer dan wel?
Ik gooi de jurk op het bed en ga voor een rokerige, dramatische oogmake-up en een natuurlijk ogende lipstick. Ik wil dat mijn make-up "avond" zegt en niet "nachtvlinder". Ik kijk verlangend naar de rode lipstick die ik ooit impulsief kocht, maar Cora vertelde me dat een gedurfde rode kleur niet werkt voor mij als mijn haar al zo fel is. Ik weet dat ze mijn 2000s T. Swift dromen niet zo zou verpletteren als het niet de waarheid was. Aangezien ik klaar ben met het hele ensemble een volle 45 minuten te vroeg, besluit ik Cora te videobellen voor een tweede mening over de look. Zodra ze opneemt, zie ik dat ze voor de verandering een avondje thuis heeft. Ze heeft een glas rode wijn in haar hand en de Volkskrant ligt open op de bank naast haar.
“Hé Cora! Ik ben klaar voor mijn date!” gil ik. “Wat vind je ervan?!” Ik draai de camera naar de spiegel en geef het een langzame pan van boven naar beneden zodat ze het volledige check-me-out effect kan krijgen.
“Oh mijn God! Wie is dat meisje? Waar heb je haar verstopt? Ze is een verschijning, een godin, een toonbeeld van alles wat een hete date is! Zijn dat de schoenen die je gaat dragen?” Ik kijk naar mijn rode hakken.
“Ja? Dit zijn mijn favoriete hakken. Ze zijn perfect.”
“Oh, dan moet je natuurlijk dragen waar je je comfortabel in voelt! Trek je niets van mij aan, lieverd. Ga die verse hete pik halen! Ik wil er alles over horen, maar geen seconde voor morgenmiddag! Beloof het me!” Cora luistert al jaren naar mijn gezeur over mijn droge periode. Ik weet zeker dat ze het gewoon zat is om het te horen en wil dat ik het doorbreek en terugkom naar het land van de tevreden.
“Ik beloof het! Ik zal zoveel te vertellen hebben, daar ben ik zeker van!” Ik voel mezelf blozen bij de gedachte alleen al, en ik krijg een lichte kriebel in mijn maag, iets als plankenkoorts. Het is echt lang geleden...
“Nou, ga hem halen, tijgerin! Tot straks!” Ze hangt op voordat ik iets terug kan zeggen, maar ik heb toch niet lang meer voordat Logan zou moeten verschijnen. Bij die gedachte begin ik onze tekstconversatie op te halen om hem te vertellen dat ik bij de voordeur zal wachten. Ik heb hem nooit echt mijn appartementnummer gegeven, dus- ik hoor een klop op de deur.
“Hé Emory, ik ben het.” Ik kijk door het kijkgaatje en het is Logan. Twee minuten te vroeg, en hij is echt naar boven gekomen om me op te halen! Ik moet hem mijn appartementnummer hebben gegeven en het vergeten zijn. Hij is zo makkelijk om mee te praten, het zou me niet verbazen. Ik ontgrendel de deur en gooi hem open.
“Hé Logan! Laat me mijn jas en tas pakken en dan ben ik klaar om te gaan!” Ik neem een seconde om de wolfachtige grijns op zijn gezicht in me op te nemen wanneer hij me opgetut ziet voordat ik mijn jas en tas pak. Ik begin hem aan te trekken terwijl ik naar de deur loop, maar Logan neemt hem van me over.
“Hier, laat mij helpen.” Hij houdt de jas voor me open, geduldig wachtend terwijl ik mijn tas naar de andere hand verplaats en die arm in de mouw steek. Hij eindigt met zijn handen op mijn schouders, waar hij mijn haar zachtjes onder de kraag van de jas vandaan trekt. Zodra ik comfortabel ben, strijkt hij met zijn handen langs mijn armen terwijl hij achter me gaat staan, verder in mijn persoonlijke ruimte binnendringend, en staat gewoon een moment met zijn lippen tegen de kruin van mijn hoofd. Het is alsof hij net zoveel van mijn warmte geniet als ik van de zijne. Ik adem zwaarder wanneer hij eindelijk zucht en weer een stap terug doet, mijn rechterhand vasthoudend. “Je ziet er absoluut verbluffend uit. Ik was letterlijk sprakeloos toen ik de deur opendeed. Je gaat het moeilijk maken om door het diner heen te komen.” Hij glimlacht verlegen naar me voordat hij ons beiden de trap af leidt. Hij houdt mijn hand omhoog om me te helpen alsof ik deze trap niet al duizend keer op deze hakken heb gelopen. Ik moet toegeven dat sprakeloze Logan net zo schattig is als de Logan met de grappige toespelingen. Ik neem een minuut om de rest van hem rustig te bekijken terwijl hij niet naar me staart.
“Jezus, Logan, jij ziet er ook niet slecht uit!” Hij lachte toen we de deur uitliepen, maar ik maakte geen grapje. Zijn pak is natuurlijk net zo perfect gesneden als de rest, maar de marineblauwe stof en het witte overhemd passen zo perfect bij zijn olijfkleurige huid dat ik mezelf voel watertanden. Hij heeft de bovenste paar knopen van zijn kraag los en de inkeping en schaduw van zijn sleutelbeen smeken erom dat ik het lik. Het gaat echt moeilijk worden om door het diner heen te komen. Hij geeft me een speelse grom, denk ik om me eruit te halen, voordat hij me met zich mee de auto in trekt. Ik ben lichtelijk verrast om een chauffeur voor ons te zien voordat hij zich op mij stort.
Logan kust me een keer, hard, voordat hij terugtrekt om me eindeloos in de ogen te kijken. Zonder zijn blik van mij af te wenden, vraagt hij de chauffeur om de scheidingswand omhoog te doen. Ik adem al zwaar wanneer hij naar me glimlacht en een hand in mijn haar gebruikt om mijn hoofd iets verder naar achteren te kantelen.
“We zijn nu alleen, Kleine Roos, en ik denk niet dat ik het diner kan halen, jij wel?” Hij strooit kussen langs mijn kaak terwijl hij spreekt, totdat hij het plekje net achter mijn oor bereikt. Ik heb geen lucht meer wanneer hij daar een zuigende kus plant voordat hij opnieuw vraagt: “Nou? Ik heb een ja of nee nodig, liefje. Wil je dat ik stop?” Hij knabbelt aan mijn oorlel, waardoor ik naar adem hap terwijl ik eindelijk antwoord.