2
Sheila's perspectief
Ik trilde hevig. Mijn angst en verwarring stonden op mijn gezicht gegrift. Ik keek om me heen naar de krijgers die me omringden, mijn angstige ogen ontmoetten die van mijn partner. Zijn stenen uitdrukking verzwakte me des te meer.
Op Killian's bevel grepen de krijgers me ruw bij beide armen. Mijn gebroken blik weigerde weg te kijken van Killian. "Wat betekent dit?" Mijn stem kwam uit als een fluistering, mijn stem verraadde volledig mijn emoties. "Ik ben je partner." De woorden verlieten mijn lippen, en ik zag ze in stukken breken voor Killian's ijzige blik. Maar het leek hem niet te deren. Dat deed er voor hem niet toe.
"Dit zal je precies leren hoe je je in mijn roedel moet gedragen." Hij keek me aan met ijzige blikken. "Neem haar mee!" Zijn koude woorden doorboorden me diep waar het het meest pijn deed, terwijl hij zijn armen om de andere vrouw, zijn geliefde, had geslagen.
Ik werd het Kasteel in gesleept, door de gangen, en in een donkere kerker gegooid, en de houten deur sloeg achter me dicht.
Ik stortte neer op de harde, koude vloeren met duisternis die om me heen cirkelde. Bevroren op de plek, kon ik nog steeds niet voorbij dat moment bewegen, de ijzige blik van mijn partner. Zijn haat en woede jegens mij konden niet verborgen worden. Ik wist niet wanneer mijn ogen zich vulden met tranen, en ze rolden achteloos uit mijn ogen.
Hij haatte me!
Mijn eigen partner haatte me!
Ik bracht mijn handen naar mijn gezicht, hevig snikkend. De laatste keer dat ik me zo gekwetst en gebroken voelde met tranen in mijn ogen, was toen ik twaalf was en door mijn vader werd gemarteld omdat ik met de bedienden had gesproken.
Ik werd veel erger gemarteld dan dit, maar dat deed niet eens zoveel pijn.
Ik krulde me op tegen de koude muren, mijn ogen uit huilend in de duisternis.
Ik had geen idee wanneer ik in de duisternis in slaap viel. Ik werd wakker door de oorverdovende stilte die door de muren weerklonk. Er was geen manier om te weten hoe lang ik hier beneden was. Het was koud, en wat ik ook zat, deed mijn lichaam pijn.
De vloer was hard en vochtig. De koude lucht om me heen deed me beven. Het enige wat ik kon doen, was lange tijd in de duisternis wachten.
Op datzelfde moment maakte de grote houten deur een luid piepend geluid, en een zeer sterke glans verlichtte de plek. Ik moest mijn hand omhoog trekken om mijn ogen tegen het licht te beschermen, en toen ik aan de omgeving gewend was, keek ik op en zag Killian.
Mijn adem stokte, vast in mijn keel. Zijn lange en dominante gestalte kwam dichterbij terwijl ik mijn benen dwong om op te staan. Hij had een torenhoge lengte waar ik mijn blik naar boven moest dwingen. Hij keek op me neer met flikkeringen van rauwe emoties die ik herkende als haat en walging. Ik greep de zijden stof van mijn jurk vast, vechtend tegen de drang om te huilen.
"Laten we één ding duidelijk maken. Ik heb maar één vrouw in mijn leven, en dat is Thea en niemand anders." Zijn stem was wreder dan de strengste winterwind en scherper dan welk zwaard dan ook in mijn borst. "Je betekent niets voor mij, Sheila Callaso. Absoluut niets!" Hij zorgde ervoor dat hij elk woord duidelijk uitsprak, wat weerklonk in de muren van mijn hoofd, me vermoordend. "Ik heb een paar regels over hoe ik mijn roedel leid. Iedereen moet zich eraan houden, en dat geldt ook voor jou. Als je je aan deze regels houdt, zal je verblijf in mijn roedel draaglijk, comfortabel en leefbaar genoeg zijn." Zijn stem was zo diep en zo soepel, met een licht accent. Hoewel hij zo meedogenloos koud klinkt, kon ik er de hele dag gemakkelijk naar luisteren.
Ik sprak niet. Ik kon mijn eigen stem niet vertrouwen om me niet te verraden. In plaats daarvan luisterde ik naar hem als een gehoorzaam wolfje.
"Ten eerste," begon hij, "spreek je alleen als je wordt aangesproken.
Ten tweede, je mag je kamer niet verlaten zonder mijn toestemming.
Ten derde, je mag alleen in mijn kantoor komen als je wordt geroepen en nooit in mijn kamer, ooit.
Ten vierde, je mag het Kasteel niet verlaten zonder mijn toestemming.
En ten slotte, blijf uit de buurt van Thea. Dat is een waarschuwing, Sheila." Hij siste met zoveel haat dat ik ineenkromp van de intensiteit.
"Het overtreden van deze regels zal je alleen maar een pijnlijke straf opleveren." Hij besloot zonder enige emotie.
Ik kon alleen maar in totale ongeloof naar zijn woorden staren. Zonder aarzeling keerde hij me de rug toe en liep naar de deur.
"W-Waarom?" vroeg ik ademloos, in pijn en tranen. "Waarom, Killian? Ik ben je partner." Hoe hard ik ook nadacht, ik kon geen plausibele reden bedenken waarom hij me zo verachtte. Hij stopte met bewegen voor een minuut en draaide zich om naar mij. In een flits stond Killian voor me, zijn grote hand op me, maar niet op de manier waarop ik het zou willen. Zijn stevige greep kneep mijn nek samen, mijn rug tegen de harde muur slaand.
"K-Killian?" stikte ik, niet in staat om te ademen, terwijl mijn handen op de zijne vielen.
"Ik waarschuwde je; het is Alpha voor jou." Zijn greep verstevigde, en ik hapte naar lucht.
"Alsjeblieft... je doet me pijn," ik kon mijn eigen stem nauwelijks horen, starend in zijn ogen, die een felgele of gouden gloed hadden. Maar hij liet niet los.
Mijn handen klampten zich stevig aan de zijne vast, smekend. Ik kon de tintelende vonken voelen die ontstonden bij het minste contact. "Alsjeblieft, Alpha," fluisterde ik, een traan rolde over mijn wang.
Met tegenzin liet hij los, me op de vloer vallend. Ik greep naar mijn nek, zoveel mogelijk lucht inslikkend in tranen.
"Je zult de rest van de nacht hier doorbrengen, je straf uitzittend." Hij keek op me neer alsof ik absoluut niets betekende. Met een laatste blik op mij stormde Killian de kerker uit, me weer achterlatend in een donkere en koude ruimte.
Ik krulde me op de vloer, tranen vergietend. Na een tijdje piepte de houten deur open, en een bord eten werd naar binnen gegooid. Ik at mijn eten op, wachtend in stilte. Dit waren de ergste uren van mijn leven, opgesloten door mijn eigen partner. Ik sliep een tijdje, hoewel mijn lichaam de hele tijd heel levendig leek. Het was een slaap vol met mijn gebruikelijke nachtmerries, die me altijd bang wakker maakten.
De houten deur ging weer open, een straal zonlicht de kamer binnenlatend, vergezeld door een bekend gezicht. De jonge vrouw die ik buiten het Kasteel had ontmoet.
"Hallo, herinner je me nog? Ik ben---"
"Brielle," zei ik, haar naam herinnerend. Ze gaf een kleine glimlach.
"De Alpha vroeg me om je naar je kamer te brengen."
Ik stond stil op mijn voeten, zonder een woord te zeggen. Brielle leidde me uit de kerker.
Ik werd eindelijk naar wat leek op mijn eigen kamer begeleid. Brielle sloot de deur, me nadenkend aankijkend. "Oh, mijn dame, waarom heb je ruzie gezocht met Thea? Heeft de Alpha je dat niet verteld?"
"Over zijn geliefde? Nee." Ik schudde mijn hoofd eerlijk.
Ze gaf me een medelijdende blik. "Nou, dat is het. Thea is als de meest favoriete persoon van de Alpha in het Kasteel."
Ik voelde een pijn in mijn borst.
"Het spijt me. Ik had dat niet moeten zeggen. Ik wilde je alleen laten weten dat hij veel om haar geeft."
Ik kon nauwelijks een woord vormen.
"Ik zal een warm bad voor je laten vollopen, mijn dame, en dan iemand sturen om wat eten voor je te halen. Ondertussen, als je iets nodig hebt, laat het me dan weten, mijn dame." Ze haastte zich langs me, maar ik stopte haar, haar hand vasthoudend.
"Dank je. En alsjeblieft, noem me Sheila."
Ze glimlachte. "Goed, Sheila."
Ze ging naar de badkamer, en na een paar minuten was ze weer buiten. Ze stond op het punt iets te zeggen toen er op de deur werd geklopt.
Een jongedame kwam binnen. Ze zag er jonger uit dan ik, met zwart haar dat perfect haar hartvormige gezicht omlijstte.
"Ah, dit is Riannon, en zij zal je dienen," informeerde Brielle me.
Het jonge meisje glimlachte, haar hoofd buigend uit respect. "Tot uw dienst, mijn dame."
"Alsjeblieft, noem me gewoon Sheila," zei ik, me ongemakkelijk voelend bij de formaliteiten.
Ze glimlachte, naar Brielle kijkend. "Als dat goed is, mijn da-" Ze pauzeerde. "Sheila."
"En ik ga je Ria noemen."
"Overigens, de Ouderen zijn hier," zei Ria haastig, zich naar Brielle wendend.
De Ouderen? Zoals in de Raad van Ouderen? Elke Alpha in het Noorden was een deel van de Raad, inclusief de Alpha van de Crescent North Pack, Killian, mijn partner. De Raad was een kring die bestond uit verschillende bovennatuurlijke soorten, elk met een vertegenwoordiger binnen de Raad. De Raad Ouderen zijn de oudste wolven en vertegenwoordigen ons soort in de Raad.
Ik keek naar Brielle, wiens angstige ogen de mijne vasthielden, en toen naar Ria.
Waarom zijn de Raad Ouderen hier?